Dagblaðið Vísir - DV - 20.06.1990, Blaðsíða 14

14
MIÐVIKUDAGUR 20. JÚNÍ 1990.
Útgáfufélag: FRjALS FJÖLMIÐLUN HF.
Stjórnarformaður og útgáfustjóri: SVEINN R. EYJÓLFSSON
Framkvæmdastjóri og útgáfustjóri: HÖRÐUR EINARSSON
Ritstjórar: JÓNAS KRISTJÁNSSON og ELLERT B. SCHRAM
Aðstoðarritstjórar: HAUKUR HELGASON og ELlAS SNÆLAND JÓNSSON
Fréttastjóri: JÓNAS HARALDSSON
Auglýsingastjórar: PÁLL STEFANSSON og INGÓLFUR P. STEINSSON
Ritstjórn, skrifstofur, auglýsinaar, smáauglýsingar, blaðaafgreiðsla, áskrift,
ÞVERHOLTI 11,105 RVlK, SIMI (91 )27022 - FAX: (91)27079
Setning, umbrot, mynda- og plötugerð:
PRENTSMIÐJA FRJALSRAR FJÖLMIÐLUNAR HF„ ÞVERHOLTI 11
Prentun: ARVAKUR HF. - Áskriftarverð á mánuði 1000 kr.
Verð í lausasölu virka daga 95 kr. - Helgarblað 115 kr.
Um ferðarslysin
Á þessu ári hafa orðið fleiri dauðaslys í umferðinni
en dæmi eru um áður. í síðasta slysi fórust þrjár mann-
eskjur í bílslysi eftir harðan árekstur á þjóðvegi. íslend-
ingar eru methafar í bílslysum og dauðaslysin hrannast
upp. Er þá ekki minnst á hina sem hljóta alvarleg
meiðsl og varanlega örorku í umferðarslysum. Þeir eru
ekki færri sem aldrei bíða þess bætur að lenda í shkum
slysum án þess að mikið fari fyrir fréttum af þvi fólki.
Sjálfsagt vegna þess að hinir slösuðu þakka fyrir að
halda lífi.
Umferðin er orðin mesta slysagildra í landinu. Samt
halda ökumenn áfram að bjóða hættunni birginn, á of
miklum hraða, af of miklu gáleysi. Það er alveg dæma-
laust hvað fólk er kærulaust í umferðinni, sjálfum sér
og öðrum til lífshættu.
Bifreiðaeign landsmanna hefur aukist ört á síðustu
árum. Með bættum vegum telja menn sér óhætt að aka
hraðar. í öllum þeim asa og streitu, sem nú ríkir í þjóð-
félaginu, hggur öllum svo hræðilega mikið á. Það má
engan tíma missa. Þó hefur það verið mælt að á vega-
lengdum frá einum bæjarhluta til annars, frá einni
bæjarleið til annarrar spara menn sér aðeins örfáar
sekúndur eða mínútur, hvort heldur ekið er á löglegum
hraða eða ólöglegum. Skyldu þessar mínútur eða sek-
úndur skipta öhu? Eru þær þess virði að stofna lífi og
limum sjálfs sín og annarra í bráða hættu?
Tryggingarfélög og umferðaryfirvöld hafa unnið gott
starf tU varúðar í umferðinni. Enginn vafi er á því að
umferðarmenning hefur yfirhöfuð batnað að því er
varðar tiUitssemi, varfærni og þekkingu fólks á um-
ferðarreglum. En betur má ef duga skal. Það er óhugnan-
legt til þess að vita að vikulega að jafnaði skuh sak-
laust fólk bíða bana á vegum úti, fyrir það eitt að kæru-
leysið situr undir stýri. Sumum slysum verður ekki
afstýrt, en þau eru fá og verða tahn á fingnim annarrar
handar. Langflest slysin eiga sér orsök í ófyrirgefanlegu
gáleysi ökumanna.
Margir eru þeirrar skoðunar að lækka bera hámarks-
hraðann. Sú skoðun er þó ekki rökheld, af þeirri ein-
fóldu ástæðu að umferðarhraði er ágætlega lágur og
nægjanlegur ef hann er virtur. Staðreyndin er hins veg-
ar sú að ökumenn virða ekki settan hámarkshraða, og
meðan það er ekki gert er til einskis að færa hann enn-
þá neðar. Það sem leggja ber áherslu á er að ökumenn
virði hámarkshraðareglur og löggæsla taki hart á þeim
sem þær bijóta. Sektir þarf að hækka og jafnvel að grípa
til lífstíðarsviptingar ökuleyfa og fangelsis ef brot eru
gróf. Það þarf að láta ahan almenning finna fyrir viður-
lögunum og gera honum grein fyrir að óleyfilegur akst-
ur er ekkert gamanmál. Þar eru líf að veði.
Hver einasti ökufær einstaklingur er ábyrgur í um-
ferðinni. Hann er ekki aðeins ábyrgur fyrir sér og sínum
farþegum heldur og öhum þeim öðrum sem í sakleysi
sínu halda að ökuferðin í umferðinni sé örugg. Það er
ekki nóg að aka varlega sjálfur ef aðrir virða reglurnar
að vettugi.
Aukin bifreiðaeign kahar og á bættar samgöngur.
Þjóðvegina þarf að breikka. Framúrakstur, bhndhæðir
og slæm skilyrði í umferðinni eru algengustu orsakim-
ar auk hraðans. Það er til lítils að leggja varanlegt sht-
lag á þjóðvegina ef það verður til þess eins að hraðinn
og hættan eykst.
Dauðaslysin em nú þegar orðin ahtof mörg.
EUert B. Schram
Frá rannsóknastöö Skógræktar ríkisins að Mógilsá. „Við höfum ekki áhuga á að starfa í þessu breytta um
hverfi sem ráðherra hefur boðað,“ segir greinarhöfundur m.a.
WMU " ■
. 7
m r X
Samstaðan
á Mógilsá
Af hveiju eru starfsmenn rann-
sóknastöðvar Skógræktar ríkisins
á Mógjlsá tilbúnir að fóma starfs-
ferli sínum fyrir grundvallarsjón-
armið? Af hverju standa heiðarlegt
verkafólk og langskólagengnir há-
skólaborgarar hhð við hhð gegn
embættismönnum og valdboði?
Hvers vegna er fámenn rannsókna-
stöð undir landbúnaðarráðuneyt-
inu talin ógn við kerflð?
Svarið er einfalt: Starfsmenn á
Mógilsá hafa um árabh búið við
frelsi til oröa og áhrifa; við höfum
búið við starfsmannalýöræði sem
er sjaldgæft vinnuumhverfi á opin-
berum stofnunum. Þetta frelsi er
verið að taka af okkur.
Sagan
Enda þótt rannsóknastöð Skóg-
ræktar ríkisins hafi orðið til á sjö-
unda áratugnum byrjaöi hún ekki
að rísa undir nafni fyrr en á þeim
níunda. Með tilkomu dr. Jóns
Gunnars Ottóssonar á rannsókna-
stöðina árið 1982, fyrst í hlutverki
skordýrafræðings og síðan í stöðu
forstööumanns, tók stöðin smám
saman að vakna til lífsins.
Jón Gunnar innleiddi nútíma-
starfshætti í stjómun með gerð
áætlana og verkefnalýsinga. Hann
jók vísindalegar kröfur til verkefna
og verkskila og beindi rannsóknum
aö mikilvægum spurningum í
skógrækt og landnýtingu.
Áhugi á rannsóknum á þessu
sviði reyndist mikih þegar eför
íjármagni var leitað. En vegna þess
skipulags, sem rannsóknastöðin
var bundin í innan Skógræktar rík-
isins, reyndist miklum vandkvæð-
um bundið að tryggja rannsóknum
þá fjármuni sem til þeirra vom
ætlaðir. Jón Gunnar nýtti þá sér-
stöðu sem rannsóknastöðinni var
gefin í reglugerð um stöðina frá
Kjallarinn
v r \
Ulfur Oskarsson
sérfræðingur á rannsóknastöð
Skógræktar ríkisins á Mógilsá
1968 til að standa gegn ásælni fram-
kvæmdamanna innan Skógræktar
ríkisins.
Ásælni framkvæmdamanna í
rannsóknafé stöðvarinnar varð þó
ekki hrundið með þeirri túlkun
reglugeröarinnar og með hjálp
landbúnaðarráðherra hefur skóg-
ræktarstjóri ríkisins nú unnið
fullnaðarsigur á rannsóknastöð-
inni. Verk og uppbygging á Mógilsá
em að engu orðin.
Starfsumhverfið á Mógilsá
Það var sérstök lífsfylhng að
starfa hér að góðum málefnum með
hæfum starfsfélögum. Jón Gunnar
lagði linumar og vann brautryðj-
endastarfið og deildi með okkur
ávöxtum vinnunnar. Hér var fá-
mennt og góðmennt. Hver hafði
sitt hlutverk á rannsóknastöðinni:
verkafólk, rannsóknamenn, sér-
fræðingar og forstöðumaður; alhr
unnu saman, ræddu saman, leystu
vandamál saman og höfðu áhrif á
verk hver annars.
Vegna smæðar vinnustaðarins er
starfsfólk bundið persónulegum
tengslum. Við skiljum tilfinninga-
leg viðbrögð hvert annars þegar
landbúnaðarráðherra boðar breyt-
ingar á stjórnun á staðnum, sem
við sjáum að munu draga úr áhrif-
um okkar á verkefnaval, taka fyrir
áhrif á rekstur og setja skorður viö
tjáningarfrelsi.
Við höfum ekki áhuga á að starfa
í þessu breytta umhverfi sem ráð-
herra hefur boðað. Við vantreyst-
um skógræktarstjóra til að fara
með þaö vald sem honum er nú
veitt á rannsóknastöðinni. Af þess-
um ástæðum sýnum við þá sam-
stöðu að segja upp störfum frekar
en aö hhta valdboði landbúnaðar-
ráðherra.
Ulfur Óskarsson
„. meö hjálp landbúnaðarráöherra
hefur skógræktarstjóri ríkisins nú
unnið fullnaðarsigur á rannsóknastöð-
inni. Verk og uppbygging á Mógilsá eru
að engu orðin.“