Alþýðublaðið - 14.07.1921, Síða 1

Alþýðublaðið
Q-efið tlt ai Alþýdnflokkmutt,
1921
Fimtudagmn 14. júíí.
159 tölubl.
Ekki þving’un
Leirvörur og búsáhöld
eru seid í útsölu á Laugaveg 43. Verðið er lægsta heildsöluverð.
Vörurnar keyptar inn með iægstá markaðsverði og komu í þessum
mánuði. — Mikið úrval. — Komið fljó^tt.
Útsaian Laugaveg 43.
heldur tilraun til þvingunar.
Mbi. frá 13. júlí neitar þvl, að
ræða sé um „þvingun" á ísiend-
ingum af háifu Spánverja. Þetta er
rétt hjá blaðinu. Um þvingun er
ekki að ræða f yr en vér höfum
látið undan þeirri tilraun til þving-
unar á oss, sem Spánverjar Iáta
sér sæma að hafa i frammi. Því
tiíraun til þvingunar á sér stað
hér; það mun vera staðreynd,
að skyni flestra manna. Fram á
það má og sýna með fáum orðum.
Við skuium athuga mismuninn á
iögum, sem hafa það að ætlunar-
verki að þvinga aðra þjóð, og
íögum, sem ekki hafa neitt slílct
ætiunarverk. Við skulum bara at-
huga mismuninn á þeim lögum,
sem hér er um að ræða: bann-
iögum íslendinga og toiihækkunar-
lögunum sem Spánverjar hóta
með. Banniög ísiendinga hafa það
mark, að hefja íslenzku þjóðina í
siðferðiiegu, heiisufarslegu og efna-
legu tilliti; þeim er ekki beint að
aeinni erlendri þjóð; þeim er ekki
ætiað að haia áhrif á Iöggjöf
neinnar annarar þjóðar gegn viija
hennar. Þau eru ekki tiiraun til
þvingunar á neinn: erlendri þjóð.
Þá skulum við skoða hina hótuðu
tollbækkunariöggjöf Spánverja.
Ætlunarverk hennar er beint að
hifa áhrif á löggjöf annarar þjóð-
ar, löggjöf, sem alls ekki er bdnt
gegn þeim né nokkurri þjóð ann-
ari, heldur er sett af hugsjónaleg-
um ástæðum, Þessi iöggjöf Spán-
verjanna á að hafa áhrif á slík
lög annarar þjóðar, hvort sem
þeirri þjóð er ijúft eða leitt. Getur
nokkrum manni dulist niunurinn?
Verður ekki sérhver maður að
játa, að hér er um tiiraun til
þvingunar að ræðaf
Hér er um tilraun til þvingunar
að ræða, á sviði sem sfzt skyldi.
Að láta þar undan, án hinnar al-
■varlegustu mótstöðu, væri að seija
frumburðarrétt sinn, nýfenginn,
dýrkeyptan, fyrir baunaspón.
Það sem Mbl. segir um sjálfs-
ákvörðunarrétt og valfrelsi — að
ekki sé verið að taka það af
oss — er aiveg út á þekju í þessu
sambandi. Það ætlar að sanna, að
Spánverjar taki ekki af oss val-
frelsið, þó að þeir setji sllk iög
sem tollhækkunina — mikil ósköp I
Þetta er alveg rétt hjá blaðinu;
það kemur bara máiinu ekkert við.
Þó að Spánverjar segðu oss strfð
á hendur, þá skertu þeir ekki vai
frelsi vort eða sjálfsákvörðunarrétt;
það gerðu þeir þá fyrst, er þeir
hefðu sigrað oss. En enginn mundi
þó ganga að þvt gruflandi, að
það væri fjandsamlegt tiltæki
gagnvart oss, að segja oss stríð á
hendur; það væri tilraun til þviag-
unar.
Yfir það verður aldrei breitt,
að Spáaverjar eru að reyna að
þvinga oss. Vér raeigum þó vera
vongóðir meðan ekki eru menn
innanlands, sem taka aðstoð Spán-
verjanna fegins hendi, tii þsss að
koma fram viija sfmim i hreinu
innanlandsmáli, bannmálinu. Vér
meigum vera vongóðir, á meðan
það er ekki sýnt og sannað af
reynziunni, að vér höfum ekkert
lært af Sturiungaöldinni, þegar að-
stoð erlends ríkis var gripin fegins
hendi I innaniandsmálum. Þá vor-
um vér inniimaðir í það ríki; nú
mundum vér að vísu ekki verða
inniimaðir af Spánverjum, en vér
værum þó komnir inn á innlim-
unarbrautina með iamaða virðingu
sjálfra vor og annara. B. B.
Þungur skattur.
Það má víst með sanni segja,
að margir þungir skattar hvíia
orðið á þjóð vorri nú á tímura
og fara aitaf svo að segja dag-
vaxandi. Vitaniega hefir maður
ekkert á móti þeim að segja, séu
þeir réttraætir og nauðsynlegir,
til að viðhaida og íramfleyta
þjóðarskútu vorri; þó skatíar til
hins opinbera séu oft, — bæði
klaufalega og ósanngjarniega, —
iagðir á einstaklinginn, og —
því miður — of sjaldan gerður
nógu glöggur greinarmunur á
gjaldþoli þeirra,
Það kemur ekki svo ósjaldan
fyrir, að eg heyri menn vera, að
hailmæia þeim opinberu gjöldum,
sem okkur er ákvarðað að greiða,
og teija öli vandkvæði þar á, að
þeir fái risið undir þeim, og mæia
óefað það margir rétt. En til eru
aðrir skattar, sem bæði einstak-
iingar, sveitafélög og bæjarfélög
0. fl. mynda þegjandi — borga
þegjandi, — skattar sem eru
nokkurskonar sjáifskaparvfti. Und*
an þeim er minst kvartað, þó
þeir séu eðiiiega vítaverðastir og
sumir hverjir ólíðandi. Þetta þyk-
ir máske sumum mikið sagt, en
kaunin eiga að koma í Ijós, svo
bezt verða sárin grædd. Eg ætla
aðeins með nokkrum orðum að
minnast á einn slíkan skatt, sem
við Hafnfirðingar höfum borgað
og verðum að borga í framtfðinni
ef ekkert verður gert til að af-
nema hann.
Það mun óhætt að fuiiyrða, að
í Hafnarfjarðarkaupstað og í grénd