Alþýðublaðið - 21.07.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
3E« s« Lagarfoss
Ritstjóri Halldór Frlðjónsson.
Argangurinn 5 kr. Gjaldd. 1. júní.
Bezt ritaður alira norðlenzkra blaða.
Verkamenn kaupið ykkar blöð!
Gerist áskrifendur á
jffgrsifek jfVlþýðttbl.
fer héðan væntanlega á raánudag 25. júlí síðdegis vestur
og norður um iand til útlanda. — Vörur afhendist á
morgun og laugatdag, og farseðlar sækist á laugardag.

á bezta stað við Laugaveginn, er til leigu.
— Upplýsingar í síma 738. —
p-0-€B*€3"0-€3-0»0-^j
Brunatryggingar 5
á innbúi ¥
hvergí ódýrari en hjá §
A„ V. Tuiiníus ®
vátryggingaskrifstofu
Eimskipafélagsh úsínu,
2. hæð, ^
&-C3"0“Q“C3"O»&3"€3-ð
Alþbl. er blað allrar alþýðu.
Jjaek Loxdm: Æíintýri.
Sheldon brosti með sjálfum sér, við þá hugsun, að hann
gæti einhverja nóttina sofið utan við flugnanetið og
látið svo sömu hjendurnar fara mjúklega um andlit sér.
XXV. KAFLi.
Afráðið var um kvöldið hvernig haga skyldi ferðinni
næsta dag. Tudor átti að verða eftir undir banantrénu
til að safna kröftum, en leiðangurinn hélt áfram. Jó-
hanna, sem vonaði að þau gætu bjargað einhverju af
félögum Tudors, vildi ólm fara lika; hvorki Sheldon né
Tudor gátu fengið hana til að bíða undir trénu. Adamu
Adam og Arahu urðu eftir hjá Tudor; Arahu vegna
þess að hann var slæmur í fæti, þar eð hann hafði
stígið á eitt af þornum skógarbúa.
Eitrið sem skógarbúar notuðu var sýnilega seinvirkt
og ekki mjög sterkt; særðí Poonga Poongamaðurinn
lifði alt af, og þótt herðar hans væru mjög bólgnar,
var bólgan þó í rénun. Hann var llka skilinn eftir hjá
Tudor.
Binu-Charley lét fangann vísa veginn, sem lá 1 ótal
bugðum um skógarþyknið, og vissu þau, að þau mundu
ekki bitta bygð fyr en Iandslagið hækkaði.
Þau brutust áfram, másandi og hvásandi, rennandi af
svita. Loftið var þrungið gufu og rotnunarlykt. Skógar-
flækjur og vafningsviður jók mjög á erfiðið. Sumstaðar
stóðu banantrén eins og klettar úr hafinu og voru undir
greinum þeirra göng, sem ekki komst nokkur dagsbirta
inn í. Gróðurinn var svo fjölskrúðugur að undrum sætti
Kyrðin varð því nær óþolandi. Engin lifandi vera sást,
nema smáfuglar, sem hoppuðu þegjandi milli greinanna.
Það var engu líkara en að þau væru stödd í töfraskógi.
Þau komu að honum óvörum milli greinanna á tré,
þar sem stofninn skiftist fimtán fetum yfir stfguum.
Alt í einu sáu þau hann stökkva niður, láta eftir í
trjánum, þegar hann kom til jarðar, og þjóta af stað
eins og skugga. Hann var allsnakinn. Þeim fanst það
ótrúlegt, að hann væri maður, hann var líkari draug,
ógeðslegum skógardraug. Binu-Charley var sá eini, sem
ekki varð í vandræðum. Hann kastaði eitraða spjótinu
af öllu afli eftir höfði flóttamannsins„ en draugsi hopp-
aði upp í loftið og lét spjótið íara milli fóta sér. En
hann sté á það og datt. Áður en hann aftur gat tekið
til fótanna, réðist Binu-Carley á hann og greip í snjó-
hvítt hár hans. Þetta var kornungur maður; hann hafði
málað andlitð svart með viðarkolum og stráð ösku í
hár sitt, í misnesinu hafði hann svínsrófu og aðrar tvær
í eyrunum. Auk þess hafði hann hálsband úr manna-
beinum um hálsinn. Þegar hann sá hinn fangann í
hópnum tók hann til að æpa eitthvað með ógurlegum
fettum og brettum. Hann var settur inn í miðian flokk-
inn og teymdi einn Poonga-Poongamaðurinn hann í
hampreipi.
Stígurinn lá út úr frumskóginum, annað slagið Iá
hann fram hjá sýkjum, en alt af upp á við yfir hæða-
drög og brekkur; og annarsstaðar var skógurinn svo gis-
inn að þau sáu í heiðan himininn fyrir ofan höfuð sér.
„Kyr, hann nemur staðar,,, Binu-Charley.
Einhversstaðar langt fyrir ofan höfuð þeirra heyrðist.
bumbusláttur. Slögin komu hægt, í þeim var enginn órói
Þau voru rétt neðan við þorpið; þau heyrðu hana gala,
tvær konur rifust ákaflega, og krakki fór að skæla.
Stígurinn varð nú troðnari, og hann lá svo bratt, að
þau urðu við og við að stansa til að blása mæðinni;
hann' breikkaði ekki, en sumstaðar var hann djúpur
skorningur eftir mannaumferð og rigningu.
„Einn maður getur varið' veginn með rifli,,; hvíslaðí
Sheldon að Jóhönnu. „Og tuttugu menn geta líka varið
hann með bogum og spjótum„.
Stígurinn endaði í þorpinu, sem lá á lítilli grasi vax-
inni hásléttu, þar sem tréin voru mjög strjál. Skelfingar-
ópin gullu við þegar þau komu 1 ljós. Konurnar æptu
og þutu út úr strákofunum; á hlaupunum hrifsuðu þær
ungbörn sín, og llýðu eins og fætur toguðu á burcu.
Jafnframt byrjaði örvum að rigna niður meðal komu-