Dagblaðið Vísir - DV - 14.12.1992, Blaðsíða 22

<22
MÁNUDAGUR H DESEMBER 1992.
Meiming
Sparirá
upplýsingar
Út er komin bókin Hestar og menn 1992, sjötti ár-
gangur. Bók þessi er í sama formi og hinar fyrri.
Hér segir fyrst frá Sveini Jónssyni tamningamanni
er náði þeim ágæta árangri að sitja efsta hest í báðum
flokkum gæðinga hjá hestamannafélaginu Söria síð-
astliðiö vor en hann var einnig fyrstur Islendinga yfir-
dómari á heimsmeistaramóti eigenda íslenskra hesta.
Þá segir í bókinni frá ferð nokkurra Véstfirðinga
fyrir og yfir Breiðafjörð á fiórðungsmótið á Kaldármel-
um. Var för þessi hin ævintýralegasta og fylgja henni
góðar Ijósmyndir auk korta.
Næst er rakin saga íslandsmóta í hestaíþróttum í 15
ár í máli og myndum og er frásögn sú ítarleg og ágæt.
Kafli er í bókinni um fióröungsmótið á Vesturlandi
síðastliðiö sumar og greint frá helstu úrslitmn í máli
og myndum. Munu margir sækja fróðleik þangað nú
og í framtíðinni.
Um hestamanninn Gísla Höskuldsson á Hofsstöðum
í Hálsasveit er vel myndskreyttur og fróðlegur kafli
en Gísli er með snjöllustu hestamönnum okkar. Það
eru einkum hvítir gæðingar sem hann vill rækta eins
og myndir kaflans bera með sér.
Þá er sagt frá íslandsmótinu í hestaíþróttum 1992 í
máli og myndum.
Næsti kafli bókarinnar fiallar um Jón Steinbjöms-
son, hinn kunna íslending, sem nú dvelur í Þýskalandi.
Norðurlandamótinu í hestaíþróttum 1992 eru gerð
góð skil í máli og myndum og Olil Amble, hin kunna
norska hestakona, segir á hreinskilinn hátt frá áhuga-
málum sínum og uppvexti.
Aö lokum er frásögn af Jóhannesi Hoyos, austurrísk-
um hestamanni, og greint frá samskiptum hans við
íslenska hestamenn. Síðast er skrá yfir úrslit helstu
móta ársins. Segja má að bók þessi sé sannkallað
augnayndi. Hún er prýdd miklum fiölda Ijós- og lit-
mynda sem gefa henni aukið gildi.
Enn sem fyrr fer það dálítiö í taugamar á mér hversu
sparir höfundar em á upplýsingar um hestana sem
Bókmermtir
Albert Jóhannsson
þeir fialla um. Á þaö einkum við um ættir og uppruna
hrossa í síðasta kaflanum og kaflanum um hestaíþrótt-
ir.
Þá em nokkrar leiðinlegar og óþarfar prentvillur í
bókinni sem kasta rýrð á annars ágætt verk og sýna
óvandvirkni.
Að öðra leyti eiga höfundar þakkir skildar fyrir á-
gætt verk. Þeir vanda sig bara betur næst.
Hestar og menn.
250 bls. Útgefandi: Skjaldborg 1992.
Olil Atrtble, hin kunna norska hestakona, segir á hreinskilinn hátt frá
áhugamálum sinum og uppvexti.
Lalli
verður stór
VHNOLHTH
HEN
sin
n
henri%Jlloyd
ir vinsælu jakkar frá
fara nú sem eldur í
ðurlöndin. Þeir fást í
n, stærðum og litum.
í Seglagerðinni v,
fæst allur útbúnaður og
fatnaður fyrir þá sem unna
útivist og ferðamennsku innanlands.
SEGLAGERÐIN
ÆGIR
%
*
EYJASLÓÐ 7 101 REYKJAVÍK S. 91-621780
Saga Þorgríms Þráinssonar, Lalli
ljósastaur, er siðferðileg dæmisaga
með útúrdúmm. Þar segir frá strák
sem hrekkir gamla konu og stríðir
álfadreng og hefnist fyrir með því
að vakna einn morguninn tvisvar
sinnum lengri en hann á að sér.
Honum bregður að vonum í brún,
en Moni, vinur hans, sér fram á
glæsilega framtíð risans í körfu-
bolta og öfundar hann mikið af
stærðinni. Áður en lýkur getur
Lalli launað Mona vinskapinn með
því að taka til hendinni í boltanum.
Lalli er ellefu ára gamall og býr
í ótilgreindu sjávarþorpi. Hann ér
ósköp venjulegur krakki, litill
námsmaður og ennþá minni
áhugamaður um íþróttir. Vinir
hans em yfirborðslega dregnir; það
er helst Moni sem fær einhver per-
sónueinkenni þó að höfundur hafi
skömm á vaxtarlagi hans. Um-
hverfi er óljóst, þar með talin heim-
ili bamaima. Ævintýrið eitt skiptir
máli. Þráöur þess er ágætlega
spunninn. Það er vel til fundið að
velja Lalla sem fómarlamb hinna
yfirnáttúrlegu afla, þann sem síst
vill láta bera á sér. Og endirinn er vel hugsaður.
Sagan um Lalla ljósastaur sækir efnisatriði í ýmsar áttir, meðal annars
í íslenska þjóðtrú, Hamskipti Kafka og bækur hins vinsæla danska höf-
undar Ole Limd Kirkegaard. En mikið vantar á að Þorgrímur nái sömu
tökum á efni sínu og Ole. Þar munar mest um stílinn sem er knappur
og hnitmiðaðiu- hjá Ole en teygður og óþéttur hjá Þorgrími. Sagan hefði
þurft vandlegan yfirlestur áður en hún fór á bók.
Stærsti gallinn á stíl Þorgríms er að hann segir stöðugt of mikið, ofskýr-
ir, tyggur ofan í lesanda sinn svo hvimleitt er aö lesa, en svona orða-
hröngl er auðvelt að strika út til að þétta textann. Dæmi em á hverri
blaðsíöu, ég skáletra það sem hefði mátt sleppa: „Lalli veitti engum þá
gleði heldur grúfði sig niður í koddann sem hann hafði undir höfðinu."
„Undrunarsvipur var á andlitum þeirra og þau vissu hreinlega ekki hvað
þau áttu að segja. Oröin sátu fost á tungunni. “ „Hulda rauf þögnina og
kastaöi þessari setningu fram til þess að segja eitthvað því hún vildi
hughreysta Lalla.“ (Öll dæmin á bls. 38.) „Ég held að þetta sé Göldra að
kenna, sagði Lalli en hann hafði velt því aðeins fyrir sér hvaö gæti hafa
gerst. “(39) Lalli „skildi ekki þénnan geggjaöa íþróttaáhuga hans því Lalli
var yfirleitt sjálÁir svo áhugalaus. “ (57, okkur hefur verið sagt það oft.)
Og á blaðsíöu 101 em þessar þrjár setningar með stuttu millibili: „Lalli
vildi fá að vera einn með sjálfum sér um kvöldið", „Lalli fann að hann
þurfti að vera einn þessa stundina" og Lalli „sagðist vilja fá að vera í friöi“!
Annað leiðinlegt einkenni á stílnum em tilgerðarlegar samlíkingar eins
og þessi: „og svo hristist hún öll eins og verið væri aö búa til mjólkur-
hristing úr henni.“ (41)
Eins og sjá má af þessum dæmum er tungutak Þorgríms ekki lipurt.
Stundum er það þó verra. Sífellt er talað um „túmeringar" í körfubolta,
og á bls. 46 segir: „Tveimur sjónvarpsvélum var beint að honum, sitthvor
hljóðmaðurinn otaöi hljóðnema að honum...“ Hvemig skepna skyldi
þessi sitthvor hljóðmaður vera?
Þetta er fyrsta bókin sem ég les eftir þennan vinsæla verðlaunahöfund
og hún olli mér sárum vonbrigðum. Myndimar em groddalegar en eiga
ekki illa við söguna.
Þorgrimur Þrálnsson:
Lalli Ijósastaur.
Telknlngar: Stefán Kjartansson.
118 bls. Fróði 1992.
Lalli Ijósastaur hengdur upp á
snúru. Teikning eftir Stefán Kjart-
ansson.
Bókmenntir
Silja Aðalsteinsdóttir