Alþýðublaðið - 23.07.1921, Side 1
Alþýðublaðið
Gefið út aí Alþýöuíiokknum,
1921
50 ára ajnæli
á hægri jafnaðarmannaflokkurinn
1 Danmörku á þessu ári og verð-
ur í tilefni af því haldín hátfð i
Kaupmímnahöfn. Hefst hún í dag
með skrúðgöngu og ræðuhöldum.
Pétur G. Guðmundsson tekur
þátt f hátíðahöldunum af hendi
Islendinga.
Fyrsta eintakið af jafnaðar-
mannablaði er gefið þar út 21.
júlí 1871.
Jafnaðarmenn hafa náð mikium
tökum á dönsku þjóðinni, sem
sjá má af því, að við síðustu
kosningar áttu þeir 32 prósent af
öllum greiddum atkvæðum. Alls
eru 1003 pólitísk félög, með
130,000 félögum, í sambandinu
og iðnfélögin eru 3113 með
362,363 félagsmönnum og eru
þau yfirleitt í sambandinu. Fiokk-
urina ræður alls yfir 57 blöðum,
smáum og stórum, og eru þau
gefin daglega út í 175,000 ein-
tökum Mörg samvinnufyrirtæki
eru f sambandi við flokkinn. Þar
á meðal banki. Flokkurinn hefir
meirihluta í bæjarstjórn Khafnar
(33 af 55) og auk þess meirihiuta
í 49 öðrum sveitastjórnum.
Verklýðssamtökin í Danmörku
hafa komið í framkvæmd ýmsum
endurbótum, sem miða f rétta átt,
en upp á sfðkastið hefir orðið
misklíð nokkur innan flokksins
og hefir myndast róttækari flokk-
ur, sem starfar í sambandi við
þriðja Iaternationaie. Eykst þeim
flokki nú fylgi daglega, ekki síst
vegna þess, að borið heflr full-
•mikið á kyrstöðu og aðgerðaleysi
meðal hægri jafnaðarmanna. En
væntanlega fara þeir að rumska,
er þeir líta yfir 50 ára starf, því
óhjákvæmiíega hijóta þeir að sjá,
að þeir eru komnir út af braut
inni, sem þeir upphaflega ætluðu
að fara. Eins og kyrstaðan er til
niðurdreps fyrir hvaða málefni
'sem er, eins eru harðir dómar
þeirra sem kyrstöðunni valda, um
Laugardaginn 23. júlí.
þá sem galiana sjá og vilja bæta
þá, bezta meðalið til að rífa úr
stíflunni og hleypa skrið á endur-
bæturnar. Kyrstöðumennirnir vega
því að sjáifum sér með framkomu
sinni. En vitanlega gerðu þeir
meira gagn ef þeir létu segjast
og hættu að berja höfðinu við
steininn.
í von um það, að næstu 50 ár
færi verkalýðnum í Danmörku
fult frelsi og fulian sigur f barátt-
unni við auðvaidið, og að honum
megi hið bráðasta bætast nýir og
skapandi kraftar, óskum vér hon-
um tii hamingju, og væntum þess
að hann sjái réttu leiðina áður
en lýkur.
JrúmeHska valðhajanna
Nú er konungskoman um garð
gengin og allur sá eyðslu- og
skemtunarbragur er henni fylgdi.
Sjálfsagt er sá útgjaldaliður, er
þjóðinni stafar af þessu, mjög til-
fíananlegur nú á þessum tíma, er
þjóðin hefir ekki annað til að eyða
en lánsfé, er hún fær með umtöl-
um og ókjörum.
Það er sagt að ósk hinna kon-
unglegu gesta hafi verið að hóðega
væri lagt í kostnað út af þessari
komu þeirra hingað, og mun fiest-
um hafa virzt, er þau sáu, að það
fólk bæri alt með sér hófstillingu
f háttum og nautaum, En þetta
verður tæplega sagt um okkar
iúnlendu valdhafa. Þeir virðast
hafa notað þetta tækifæri vel til
að skemta sér á landsins kostnað
og hleypa af stað peningastraumi
handa sér og skjólstæðingum sín-
um að mata sig á.
Það hefir vfst enginn haft á
móti því, að tekið væri sómasam-
lega á móti konungi vorum, og
að gata hans væri greidd eftir
því sem hægt væri meðan hann
dveldi hér á landi; en hver mun
hafa ætlast til þess, að stórum
167. tölubl.
Brunatryggingar 0
á innbúi ð
hvergí ódýrari en hjá
A. V. Tulinius
vátryggingaskrifstofu
Ei m s kípaf ó lags h ús i nu,
2. hæð. jJ|
hóp af hæstlaunuðu embættismönn-
unum og undirtillum þeirra yrði
boðið til ókeypis veizluhalds og
skemtiferðalags á kostnað lands-
ins, í tílefni af konungskomunni.
Hver mundi hafa trúað þvf, að
þessir herrar dirfðust þess að
bjóða sér sjálfir f slíká ferð, til
að sjúga út síðustu krafta ör-
magna þjóðar. Það er ekki því
að heilsa að sá jöfnuður rfki hér
á landi, að allir séu jafnir fyrir
lögunum, annars væri rétt og
sjálfsagt að draga þessa herra
fyrir lög og dóm, fyrir óleyfiiega
meðferð á almannafé. Eða er það
ekki óleyfileg meðferð á almanna-
fé, að eyða þvf úr ríkissjóði til
að skemta sér fyrir, þótt það séu
æðstu embættismenn þjóðarinnar
er gera það? Eða gerir það ekki
sökina ennþá svartari?
Vegna þess að í þjóðfélagi voru
ríkir ekki svo mikið réttlæti, að
auðið sé að láta hátt setta em-
bættismenn sæta abyrgð fyrir verk
er þeir vinna, þótt þau í sjálfu
sér séu hegningarverð, þá er ekki
um aðra leið að gera fyrir þjóð-
ina, en að muna þessum mönnum
þessa háðung við næstu kosning-
ar. Það er eina ráðið til að sýna
þeim að þjóðin ekki lætur bjóða
sér alt.
Enginn þessara herra, er not-
uðu konungskomuna til að svaila
út landsfé, mega eiga aíturkvæmt
í þingsæti.
Það fé, er þjóðin leggur f hinn
sameiginlega rfkissjóð, ætlast hún