Dagblaðið Vísir - DV - 02.10.1993, Qupperneq 22

22
LAUGARDAGUR 2. OKTÖBER 1993
Sérstæð sakamál
Síðasta hring-
leikahúsferðin
Byggingarlóðin.
Eileen Hientzch átti heima 1 litla
bænum Jerichow, rétt fyrir utan
Madgeburg í Þýskalandi. Hún var
ellefu ára og þótti sérstök fyrir þær
sakir aö hún var svo mikill dýra-
vinur. Henni þótti ekki bara gaman
aö hestum og hundum, eins og
flestum öðrum bömum, heldur öll-
um dýrum. Heima hjá sér hafði
hún köttinn Pinky sem henni hafði
verið gefinn. Hann var besti leikfé-
laginn hennar. En hvar sem Eileen
fór gældi hún við dýr yrðu þau á
vegi hennar.
íbúar Jerchow eru tvö þúsund
og flmm hundruð og næstum allir
þar þekktu Eileen. Og hún sagði
hverium sem heyra vildi að stóri
draumurinn hennar væri að gerast
dýrahirðir í hringleikahúsi þegar
hún yrði fullorðin.
Þar kom að Eileen fékk tækifæri
til að kynnast líflnu, og dýrunum,
í hringleikahúsi. Föstudag einn
kom Martini-hringleikahúsið til
Jerichow. Eins og ljóst má vera
þarf að flytja margt og mikið þegar
hringleikahús fer milli staða. Og
nú mátti sjá hvem vörubílinn á
fætur öðram koma en síðan fylgdu
húsvagnar og loks vagnar sem í
voru ýmiss konar dýr.
Dýrahirðir
Augu Eileen stóðu á stilkum og
hún brosti út undir eym þegar hún
sá vagnana með dýrin. Hún fór til
foreldra sinna, Diethards Hientzch
og Brigittu, og sagði þeim að hana
langaði afar mikið til að sjá sýningu
í hringleikahúsinu. Þau vissu allt
um áhuga hennar og gáfu henni
flmm mörk en það var andvirði
miða. Eileen gat hins vegar ekki
beðið eftir að sýningin færi fram
svo hún fór á staðinn þar sem ver-
ið var að slá upp sýningartjöldun-
um og hringleikahúsfólkið var að
koma sér fyrir. Auðvitað vom það
þó dýrin sem hún hafði mestan
áhuga á. Mörg þeirra hafði hún
aldrei séð nema í sjónvarpi og kvik-
myndum.
Þetta fostudagssíðdegi bað Eileen
hringleikahúsfólkiö um að mega
hjálpa því. Það skildi áhuga hennar
og gaf henni tækifæri til að reyna
sig. Hún reyndi að standa sig og
brátt kom í ljós að hún hræddist
ekki dýrin. Dýrin tóku líka eftir því
og sýndu henni tillitssemi. Hún
færði þeim æti, burstaði þau og
brátt fannst henni hún vera orðin
alvörudýrahirðir.
Svo horfði hún á sýninguna í
hringleikahúsinu af áhorfenda-
bekkjunum.
Vildi sjá báðar
sýningamar
Aðfaranótt laugardagsins
dreymdi Eileen að hún væri farin
að starfa í hringleikahúsi þar sem
hún sinnti úlfóldum, lamadýrum
og öpum. Og vart var hún komin á
fætur fyrr en hún hélt aftur út á
svæðið þar sem tjöldin vora. Hún
kom heim um hádegsbilið og lykt-
aöi þá af taði en foreldrar hennar
og systkini sáu að hún brosti út
undir eym og virtist aldrei hafa
verið hamingjusamari. Hún talaði
um sýninguna sem hún hafði séð
kvöldið áður og hafði orð á því við
fóður sinn að sýningamar yrðu
bara tvær í þessum litla bæ og yrði
Eileen.
sú síðari seinna um daginn. Bað
hún um fimm mörk til viðbótar svo
hún gæti séð hana líka. Þau fékk
hún.
„Þið vitið ekki hve gott dýrin
hafa það í hringleikahúsi," sagði
Eileen. „Þau hafa það miklu betra
en í dýragarðinum." Svo gekk hún
að litla græna hjólinu sínu sem stóð
úti í garðinum.
„Já, það er vafalaust rétt,“ sagði
móðir henar, „en gættu þess nú að
gleyma þér ekki alveg. Þú verður
aö vera komin heim klukkan sex.“
Hientzch-hjónin höfðu ætíð lagt á
það mikla áherslu við dætur sínar
þrjár, en Eileen var þeirra yngst,
að þær kæmu heim á tilskildum
tíma.
„Maður getur ekki farið nógu
varlega," sagöi Brigitta alltaf þegar
dætur hennar kvörtuðu undan því
aö hún væri ströng í þessum efn-
um. „Það er svo mikið um ofbeldi
á okkar tímum."
Týnd
Full af gleði og eförvæntingu
hjólaði Eileen að hringleikahúsinu.
Hún hélt beint inn í hestatjaldið.
Pfaffl með lögfræðingi sínum.
Brátt var hún önnum kafin þar og
síðar á svæðinu fyrir aftan tjaldið.
Að sýninguni lokinni hélt hún
aftur til vina sinna, dýranna, til að
kveðja þau því nú skyldi allt tekið
saman og hringleikahúsið flutt um
set.
Klukkan varð sex á laugardags-
kvöldinu án þess aö Eileen kæmi
heim. Hún var vön að vera stimd-
vis en í þetta sinn htu foreldrar
hennar svo á að hún hefði gleymt
sér hjá dýrunum enda var hring-
leikahúsið ekki farið frá Jerichow.
Eileen hlyti að skila sér fljótlega.
Klukkan varð sjö án þess að hún
kæmi og þá fór Birgita Hientzch
að ókyrrast. Nokkru síðar fór hún
ásamt manni sínum og hinum
dætrunum tveimur að leita að Eile-
en. Þau spurðust fyrir um hana og
skömmu síðar gátu nágrannar
greint frá því að hún hefði sést við
hringleikahúsið bæði fyrir og eftir
sýninguna. En enginn virtist hins
vegar geta sagt til um það hvenær
hún fór þaðan og þá hvert. Hring-
leikahúsfólkið hafði verið, og var
enn, önnum kafið og hafði ekki
veitt ferðum hennar athygh.
Lögreglan hefur leit
Aht laugardagskvöldið leiö án
þess að nokkuð spyrðist til Eileen.
Og á sunnudeginum spurðist ekki
heldur til hennar. Ótti Hientzch-
ijölskyldunnar var nú orðinn mjög
mikih og ekki dró úr honum þegar
lögreglan tilkynnti að leit hennar
hefði engan árangur borið.
Það var svo síðdegis á mánudeg-
inum að iha leikiö hk Eheen fannst
á byggingarsvæði í úthverfi bæjar-
ins, skammt frá þar sem hring-
leikahúsið hafði verið.
Rannsóknarlögreglan í Magde-
burg var kölluð á vettvang. Hún
byriaði á því aö reyna að afla upp-
lýsinga um ferðir Eheen eftir sýn-
inguna á laugardeginum. Jafn-
framt var beðið um hsta yfir starfs-
fólk hringleikahússins. Og nokkm
síðar barst hann.
í ljós kom aö gamah „kunningi"
lögreglunnar hafði verið ráðinn th
hringleikahússins nokkmm mán-
uðum áður. Það var Horst Dieter
Pfaffl en árið 1984 hafði hann verið
dæmdur í ehefu ára fangelsi fyrir
ofbeldi sem leitt hafði th dauða.
Hann hafði þá gerst nærgönguh við
konu og kraflst þess að fá að hafa
samræði við hana. Hún hafði neit-
að að hafa nokkuð með hann að
gera en þá reiddist hann svo að
hann tók hana og kastaði henni út
um glugga. Varð það hennar bani.
Þetta vor hafði Pfaffl verið látinn
laus th reynslu.
Oftraust í einlægni
Eheen htla hafði kynnst Pfaffl
þegar hún kom í hringleikahúsið í
fyrsta sinn en þá hafði hún lagt
leið sína til dýranna. Og Pfaffl var
einmitt maðurinn sem gætti þeirra.
Hann var í því starfi sem hana
langaði svo th að fá þegar hún yrði
eldri.
Pfaffl hafði gefið henni leyfi til
að gefa dýrunum, stijúka þeim og
bursta. Eheen hafði sýnt honum
fuht traust og saman höfðu þau
hlegið að ýmsu skringilegu sem
kom fyrir hjá dýmnum þennan dag
og Pfaffl sagði henni að gerst hefði
áður. Það var traustið sem Eileen
sýndi dýragæslumanninum sem
varð th þess að hún týndi lífinu.
Rannsóknarlögreglan í Magde-
burg lét þegar í stað handtaka
Horst Dieter Pfaffl þar sem hann
var nú staddur. Var hann í skyndi
færður th yfirheyrslu þar sem hon-
um var gefið að sök að hafa myrt
Eheen.
Frásögn Pfaffls
„Ég var einn inni í hestatjaldinu
þegar Eheen kom þangað aftur,“
sagði Pfaffl. „Og skyndilega setti
að mér ómótstæðhega löngun til
að láta vel að henni. En þegar ég
tók utan um hana og ætlaði að
kyssa hana fór hún að hrópa á
hjálp. Þá greip ég um hálsinn á
henni með báðum höndum. Augna-
bhki síðar leið yfir hana en ég sá
að hún dró enn þá andann svo ég
greip járnstöng og sló hana með
henni.“
Ljóst er að Pfaffl hefur slegið fast
og oftar en einu sinni.
Játningu sína gerði hann skrif-
lega og undirritaði hana í vitna við-
urvist. En þegar hann kom fyrir
rétt th að svara th saka dró Pfaffl
játningu sína th baka og sagði frá
atburðum á allt annað hátt.
„Ég kom að Eileen látinni," sagði
hann. „En vegna þess sem kom
fyrir mig fyrr á árum óttaðist ég
að sækja lögregluna því ég hélt að
það myndi kalla yfir mig grun og
ég yrði ákærður fyrir morðið. Þess
vegna greip mig skelfing. Ég tók
líkið, bar það yfir á byggingarsvæð-
ið fyrir aftan hringleikahúsið og
skhdi það eftir þar.“
Sakfelling
Dómsforsetinn, Manfred Bre-
hmer, hlustaði á yfirlýsingu Pfaffls
en sagði síðan:
„Þú gerðir af fijálsum vhja játn-
ingu. Ekki aðeins einu sinni heldur
tvisvar. Mihi þeirra liðu margir
dagar og undirskrift þín er staðfest-
ing sem verður ekki véfengd."
Pfaffl virtist mjög óstyrkur eftir
aö hafa heyrt dómsforsetann segja
þetta. Svo sagði hann: „Ég var
hræddur!"
Rétturinn fann Horst Dieter
Pfaffl sekan um morð og dæmdi
hann í lífstíðarfangelsi.