Alþýðublaðið - 03.05.1967, Side 16

mmM)
REYFARAR VIRKILEGLEIKANS
19
Það gerast víðar ævintýri en í
Ibókum. Þetta var sagt ‘á meðan
ævintýri voru uppáhaldslesning
mannfólksins, en ævintýri nútím-
ans eru reyfarar af allslags tagi,
og þetta gamla spakmæli á ekki
síður við um þá; það gerast reyf-
arar víðar en í bókum, Og þeir
reyfarar, sem gerast í virkileikan-
xim eru oft og tíðum miklu stór-
kostlegri en hinir, sem reyfara-
liöfundar færa í letur. Það eru
nefnilega takmörk fyrir því hverju
íbókariiöfundar geta fengið lesend-
ur til að trúa, eða telja sig geta
fengið þá til að trúa, og góðir reyf
arahöfundar halda sig réttu megin
við þau takmörk. En í virkileikan-
um eru engin slík takmörk; þar
gerast stundum reyfarar, sem eru
svo ótrúle'gir að enginn bókarhöf-
undur þyrði að láta þá frá sér
fara.
Það er til dæmis hætt við því
að sá hefði fengið aldeilis á bauk-
inn hjá krítikinni, sem hefði lát-
ið sér detta í hug að semja sögu
þar sem fangelsað skip væri lát-
ið sleppamr haldi á þann einfalda
lfátt að leysa landfestar og sigla
burt í augsýn allra og liafa þó í
kringum sig hcr gæzlumanna,
bæði innan borðs og utan. Slíkt
liefði líka naumast getað komið
fyrir hjá þjóð sem tekur fangels-
anir og sakamálarekstur alvarlega,
en 'hér hjá okkur gerðist þetta nú
fyrir fáum dögum, eins og frægt
er orðið. Enda kannski von, því
að auðvitað lítum við á sakamál
og dómsvald eins og part úr óper-
ettunni, sem við erum öll þátt-
takendur í og tökum eina alvar-
lega allra hluta. (Þetta mætti líka
orða á þann veg að það eina sem
við tökum alvarlega sé ■ að taka
ekkert alvarlega, og er það sjón-
armið álveg í anda Baksíðunnar,
svo líklega er rétt ,að varpa nafn-
inu óperettuþjóð fyrir róða, þótt
það sé réttnefni, en taka upp heit-
ið baksíöuþjóð í staðinn.)
En svo að aftur sé vikið að
reyfaranum, þá hefði það líka þótt
bíræfið hjá reyfarahöfundi að láta
söguhetjuna stefna Iheim til sín
með því að stefna í þveröfuga
'á'tt, og þó er enginn kominn til
með að segja nema það geti síðar
orðið hin rétta átt, „því þið vitið
að jörðin er líkt og hnöttur í lag-
inu“, segir Steinn Steinarr ein-
hvers staðar. En varla er þó í
þessu tilviki um að ræða áhrif
frá því ágæta skáldi, þar sem
harla ólíklegt verður að teljast að
brezkir sjósóknarar séu mjög vers
eraðir í Ijóðum hans. Og þó er
aldrei að vita, nema svo kynni að
vera.
Raunar getur verið að fleiri á-
hrifa gæti frá íslenzkum ljóð-
mælum í þessum reyfara öllum
jsamaii, Eii^hvers staðar er til
kvæði um Skarphéðinn í brenn-
unni og þar er eldstungum og
reyka og öllu því hafurtaski lýst
með mestu ágætum. Og hvað ger-
ist ekki í ævintýraskipnu Brandi
eftir að það hefur verið fangað
öðru sinni; það kemur upp í því
eldur, svo að við lá að gjörvöll
skipshöfnin fengi tilefni til að
leika þá Njálssyni í baráttu við
logana. Raunar munu skipverjar
ekki hafa verið líklegir til stór-
ræða og í þeim eldfimari vökvi
en góðu hófu gegnir, — en þó
hefði nú líklega verið rétt, svona
til öryggis, hjá Rósinkranz að fara
með kvikmyndavélar niður að skip
inu, því að ekki er víst að hann
hefði aftur íengið annað jafn-
gott tækifæri til að filma Njáls-
brennu.
Ef þér talið ekki kurteislega við mig, gef ég yður enn einu sinni
vitlaust númer.
TE
Adam lét af eplinu forðum ginnast,
sem ýmsum er gjarnt um að tala,
afsökun mætti þó einhverja kannski finna
í Evu fagurgala.
Miklu er þó verra að láta tælast af tei,
sem tjáir oss lögreglusaga,
þvílíku sulli. Og sjálfsagt' kvenmannslausu.
Svei því alia daga.
Aðalfundur Mjólkurbús
Flóamanna fengu í dag að
ræða við George Papandreou
fyrrverandi forsætisráðherra,
í fyrsta sinn síðan byltingin
var gerð . . .
Tíminn.
Mér fannst dálítið athyglis-
vert hvaða myndir blöðin
birtu ism daginn, þegar þau
sögðu frá opnun Náttúru-
gripasafnsins, og sjálfsagt
gætu sálfræðingar lcsið eitt-
hvað út úr þvi. AlþýðublaðiS
birti myndir af öndum og gæs
uni, Þjóðviljinn kom auðvitað
m:eö ránfuglana, íhaldsblaðið
Mogginn kom ir ð igeirfugl-
inn og Tíminn i rti myndir
af apaköttum .

Nú Iengjum við nafnið á
Brandi og köllum liann Eldi-
brand . . .
Mikið er ég hissa á honum
Hannibal mínum þessa dag_
ana. I»að er eins og hann viti
eklti í hvorn fótinn liann á að
stíga. Og hann sem var svo
ákveðinn í pólitíkinni í gamla
daga. . , .