Alþýðublaðið - 26.05.1967, Blaðsíða 13

Síml 4188»
FransmeSur f
London.
(Allez France).
Sprenghlægileg og snilldar vel
gerð, ný, fronsk-ensk gaman-
mynd í litum.
Robert Dhéry
Diana Dors.
Sýnd ki. 5, 7 og 9
Venjulegur
fasismi
Afburðagóð heimildarmynd um
þýzka nazismann. Enskt tal.
Sýnd kl. 9.
BJorn Sveinblörnsson
hæstaréttarlögmaður
Lögfræðiskrifstofa
Sambandshúsinu 3. hæS.
Símar: 13343 og 23338.
Allt til raflagna
Rafmagnsvörur
Heimilistæki.
Utvarps- og sjónvarps-
tæki.
RAFMAGNSVÖRU-
BÚÐIN S.F.
Suðurlandsbraut .12
Sími 81670
BÆNDUR
Nú er rétti tíminn til að skrá
vélar og tæki sem á að selja.
TRAKTORA
MÚGAVÉLAR
BLÁSARA
SLÁTTUVÉLAR
ÁMOKSTURSTÆKI
Við seljum tækin.
Bíla- og
Búvélasalan
v/Miklatorg, sími 23136.
BÍLAMÁLUN -
RÉTTINGAR
BREMSUVIÐGERÐIR O. FL,
BIFREIÐAVERKSTÆÐIÐ
VESTURÁS HF.
Súðavogi 30 — Síml 35749.
Framhaldssaga effir Nicholas Johns
ANGI ÓTTANS
— Hvað gerðist?
Hann sleit sig lausan og sett-
ist á rúmstokkinn. Hann starði
fram fyrir sig og fór svo að tala.
— Hún datt og þóttist hafa
meiðst. Þegar ég tók hana upp,
byrjaði hún að — hún hlýtur að
vera óvenju heimsk, Hervey,
fyrst hún hélt hún gæti látið mig
gleyma þér. Ég — ég sagði henni
það, en þá varð hún brjáluð og
— fór að 'kalla mig alls konar
ónefnum.
Hervey þagði.
— Hún kallaði mig morðingja.
sagði Chris. — Hún hrópaði það
og hrópaði þangað til mér fannst
böfuð mitt vera að springa. Ég
bað hana um að þagna, en það
var til einskis.
— Svo þetta gerðist á enginu,
sagði Hervey dræmt. Það var
engu líkara en hún ætti erfitt um
mál. — En Maisie fannst. . .
hún þagnaði. — Hvað gerðir þú
þá Chris, þegar hún vildi ekki
þagna?
Hann tók með báðum höndum
um höfuðið. — Ég. . . ég hræddi
hana víst. Hún tók á rás. Ég
sá hana hlaupa yfir heiðina.
Hervey reyndi að vera róleg,
en rödd hennar var skræk af
hræðslu.
— Hvað gerðirðu þá, Chris?
Hljópstu á eftir henni? Reyndu
að muna það. Hvað gerðirðu
þegar þú sást Hervey hlaupa yf-
ir heiðina? Eltirðu hana?
Hann hristi höfuðið.
— Ég man það ekki.
Hervey kraup við hlið hans
og tók um tirandi hendur hans.
— Þú verður að muna það,
Chirs.
Hann stundi. — Ég man ekki
neitt — aðeins að ég jafnaði mig
hérna á túninu. Og — það —
það var tveim stundum eftir að
Maisie hljóp út !á heiðina. Her-
vey sá sér til mikillar skelfing-
ar að augu hans voru stór og
þrungin ótta. — Skilurðu það
ekki Hervey — ég missti minnið
aftur.
Hervey vissi að það myndi
verða örlagaríkt fyrir manninn,
sem hún elskaði ef hún léti und-
an ótta sínum. Með miklum erf-
iðismunum tókst henni að ná
valdi á sér og hún reyndi að
róa hann. Hún brosti meira að
segja og sagði glaðlega.
— Þú ímyndar þér allt mögu-
legt, vinur minn. Mamma var að
hita te. Viltu ekki komu og fá
þér bolla?
- Nei.
Hún reyndi aftur.
— Þú hefur ekki gott af að
sitja hér einn, Chris. Henni kom
dálítið til hugar. — Á ég að
hringja í Berring lækni og biðja
hann um að gefa þér eitthvað
róandi?
— Nei.
Chris skalf ekki lengur. Her-
vey fann að hann hafði breytzt.
Rödd hans var sterkari og ró-
legri. Spurn var í augum hans
og ákafi.
— Segðu mér, hvað gerðist
þessar tvær stundir, Hervey?
Það verð ég að fá að vita. Hvert
fór ég? Hvað gerði ég? Ég man
ekkert — alls ekkert.
Hún snéri sér undan til að
forðast augnaráð hans.
— Komdu inn í eldhús og
fáðu þér tebolla, sagði hún aft-
ur.
Hann stökk á fætur og greip
um úlnlið hennar. Rödd hans
var há og hvell.
17
— Þú leynir mig einhverju,
Hervey. Hann itók fyrir augu sér
og tók svo hendurnar frá augun-
um og leit rannsakandi á hana.
— Hefur eitthvað hræðilegt
gerzt?
Hún kom engu orði upp. Hún
þorði ekki að segja honum frá
Maisie Barlow. Hún endurgalt
augnatillit hans en varir hennar
titruðu.
— Ég hlýt að hafa elt hana yf-
ir heiðina, sagði hann dræmt.
— Það síðasta sem ég man er, að
ég hljóp á eftir henni. En náði
ég henni? Hann tók fast um úln-
lið Hervey. — Hvar er hún núna?
Og þegar hún svaraði engu:
— Hvar er Maisie Barlow?
Hvað kom fyrir hana? Þú verður
að segja mér það, Hervey.
Hún vissi að það var til einskis
að leyna hann þessu lengur, en
'hún vissi líka að hún varð að
segja honum sannleikann eins
varlega og unnt var og þannig
að hann efaðist aldrei um traust
hennar á honum og fengi enga
hugmynd um ótta hennar eða
grunsemdirnar i hug hennar.
— Maisie er á sjúkrahúsinu,
sagði hún rólega. — Það var kall
að á lækninn áður en ég fór af
læknastofunni.
Hann sleppti takinu á úlnlið
hennar.
— Á sjúkrahúsi? Hversvegna?
Hann gaf henni ekkert færi á
að svara. — Af hverju segirðu
ekkert, Hervey? Hvað kom fyrir
hana?
Hervey vætti þurrar varirnar
með tungubroddinum og neyddi
sjálfa sig til að svara:
— Hún fannst meðvitundar-
laus á heiðinni. Það var ráðizt
á hana.
Chris stirðnaði upp, svo var
engu líkara en hver vöðvi í lík-
ama hans brygðist og hann féll
máttlaus á rúmið. Það var engu
líkara en hann vissi ekki lengur
af nærvist Herveyar. Hún tók
um hendur hans en þær voru
máttlausar og lífvana.
— Chris — elskan mín. Trúðu
nú ekki því versta, bað hún. —
Þú gerðir það ekki.
Hann hló hijómlausum hlátri..
— Ég hélt ekki heldur að ég
hefði myrt Anítu Tolsworth. Ég
hélt að það væri tilviljjun að ég
missti minnið á þeirri stundu og
mundi ekki hvar ég hafði verið.
Hann leit á hana. Andlit hans var
tekið af þjáningu. — Ég hlýt að
hafa náð Maisie. Ég hlýt að hafa
ráðizt á hana.
Hún veinaði af skelfingu. —
Nei Chris, segðu þetta ekki!
— Ég hlýt að hafa náð, henni,
endurtók Ihann elns og hann
heyrði ekki orð hennar. — Hún
kallaði mig morðingja og ég var
reiður við hana. Ég var með svo
óþolandi höfuðverk. Ég man að
ég hljóp á eftir henni. Svo man
ég ekki meira fyrr en ég stóð
hérna fyrir utan. Hervey, það er
ekki til neins að blekkja sjálfan
sig lengur.
Hún reyndi að halda aftur af
honum, þegar hann gekk til dyra.
— Hvert ætlarðu, Chris?
Hann var hinn rólegasti þegar
hann leit á hana. — Ef ég hefði
vitað fyrr, hvað gerðist hefði ég
farið beint til lögreglunnar. Ég
fer þangað núna.
Hún stökk að dyrunum og stóð
fyrir framan hann með bakið
við dyrnar.
— Þú ferð ekki fet, Chris.
— Jú, Hervey. Ég hef tekið
mína ákvörðun. Ég verð að fara
til lögreglunnar og segja þeim,
að ég hafi ráðizt á hana.
Hervey greip um vonina eins
og drukknandi maður grípur um
stráið.— Við vitum ekki, hvort
þú gerðir það, Chris.
Rödd hans var róleg og næst-
um rabbandi.
— Aníta Tolsworth dó og eng-
inn veit — jafnvel ekki nú —
hvort ég myrti hana eða ekki.
Enginn veit það með vissu, ég
ekki heldur. Nú hefur verið ráð-
izt á aðra stúlku og ég var þar
nærstaddur. Hvað þýðir það?
Hvað heldurðu að lögreglan á-
líti? Skilurðu ekki, að það er
ekki til neins að bíða unz þeir
sækja mig . . . ?
— Ég veit að þú gerðir það
ekki, Chris! Þú gæth aldrei gert
slíkt!
Hann brosti sorgarbrosi. í stað
ótta hans var komin uppgjöf.
— Þú líkist Helen Tolsworth,
sagði hann rólega. — Hún trúði
líka á mig í blindni. En . . . ég
er farinn að trúa því, að hún
hafi logiö, þegar hún sagði, að
ég heiói veriö hjá henni meðan
morðið var framið. Innst inni hef
ég víst ailtaf óttazt það. Hann
rétti úr sér. — Hleyptu mér fram,
hjá, Hervey. Ég verð að ger^
það, sem mér ber að gera.
Hún andaði þungt. Bíddu
Chris bíddu, bað hún. — Ég var
á sjúkrahúsinu. Maisie hafði
enga skýrslu gefið. Bíddu þang-
að til hún er komin til meðvitund
ar. Eins og stendur bendir ekk-
ert til þess, að þú hafir gert það,
Lögreglan dregur sínar ályktan-
ir. Bíddu þangað til hún segir
að þú hafir gert það — eða ein-i
hver annar. Bíddu tii morguns,
Darrow yfirlögregluþjónn sagð-
ist koma hingað til að tala við
þig á morgun. Gerðu þetta fyrir,
mig, Chris. Augu hennar voru
full af tárum.
Hann tók utan um hana og
kyssti létt á hár hennar.
— Gott og vel elskan min —
en farðu nú niður. Ég vil helzt|
vera einn.
SEXTÁNDI KAFLI
Hún lá lengi vakandi um nótt-
ina og hlustaði á fótatak Chris
þar sem hann gekk um gólf í her
bergi sínu. Hún var fegin þegar
dagaði.
Hún heyrði að móðir hennar
var að elda morgunmatinn og
fór á fætur og gekk niður í eld-
húsið. Mamma hennar leit á-
hyggjufull á hana.
ÚRVAISHÉTTIB
á virkum dögum
oghátidum
A matseðli vikunnar.
STEIST LIFUR
BÆJáMBJÚGU
EIIBáKJéT
Á hverri dós er till,
um framreiðshi
KJÖTIÐNAÐARSTÖÐ
BARNADÝNUR
og RUMDÝNUR
BÓLSTCRIÐJAN
Freyjugötu 14, síml 12292.
26. maí 1967
ALÞÝÐUBLAÐIÐ 13