Alþýðublaðið - 08.06.1967, Blaðsíða 13

Síml «988
Há$fug!ar í
hernum
Sprenghlægileg og spennandi ný
dönsk gamanmynd í litum.
Ebbe Langeberg.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
ALFIE
Heimsfræg ný amerísk mynd.
íslenzkur texti.
Aöalhlutverk:
Michael Caine.
Sýnd kl. 5 og 9.
BÆNDUR
Nú er rétti tíminn til að skrá
vélar 'og tæki sem á að selja.
TRAKTORA
MÚGAVÉLAR
BLÁSARA
SLÁTTUVÉLAR
ÁMOKSTURSTÆKI
Við seljum tækin.
Bíla- og
Búvélasalan
v/Miklatorg, sími 23136.
BÍLAMALUN -
RÉTIINGAR
BHEMSUVIÐGERÐIR O. FL.
BIFREIÐAVERKSTÆÐIÐ
VESTURÁS HF.
Súðavogi 30 — Sími 3574».
Ökukennsla-
æfingatímar
Get bætt við mig
nemendum. Kenni á
Ford Consul Cortina.
Sími 41104.
AUGLÝSID
í Alfiublaðinu
Suzanne Ebel: lll fbPÁ
u 3 0( IkKA jÁST
Daginn, sem pabbi fór til
Kanada var svalt og þoka, þó
ég elskaði pabba og vissi, að
ég mundi sakna hans leit ég út
um svefnherbergisgluggann og
vonaði, að þoka tefði ekki fyr
ir brottför hans. Ég leit umhverf
is mig í svefnherberginu, sem
í voru ljót og dýr húsgögn, dökk
og svo vel bónuð að ég gat
speglað mig í þeim. Allt var
dýrt og svo sterkt og vel unn
ið, að það hlaut að endast þrjár
k.vnslóðir. Þegar ég leit út um
gluggann á eikina, sem óx fyr
ir utan hann fann ég að mér
stóð nákvæmlega á sama þótt
ég ætti að yfirgefa þau bæði.
Það var mikið af farþegum á
flugvellinum og allir höfðu á-
hyggjur af þokunni. Nema hann
pabbi. Hann sótti farseðiana
sína. Hann lét vega töskurnar —
sem voru jafn þungar og þær
máttu vera — hann gaf burð
armanninum peninga í þjórfé og
beið eftir að kallað væri til
brottfarar.
Hann hélt utan um mig og
mér fannst á svip hans að hann
kveddi mig fremur í gamni en
alvöru.
— Svo nú stendur þú ein,
Julie! Það var þá tími til kom
inn!
— Ég sé um mig, pabbi.
— Hugsaðu um frænku
gömlu!
— Eins og engill!
Hann kyssti mig og klappaði
á kinn mína. — Nú er kallað
til brottfarar. Gáðu að þér vin-
an. Hugsaðu áður en þú gerir
hlutina, ef þú getur það, Julie,
bætti hann við.
Hann hvarf inn um dymar,
sem á stóð: Aðeins fyrir far-
þega. Ég fann til. Þarna fór
hann. Öryggi mitt. Akkeri mitt.
Maðurinn, sem ég elskaði.
Mér fannst húsið tómt og
autt, þegar ég kom heim síð
asta kvöld mitt þar og mér
þótti gott að heyra til frú
Brown í eldhúsinu. Hún var
lítil, feit og afburða dugleg.
Hún vann í skorpum. Hún var
ekkja og hana dreymdi um fjar-
lög lönd. Hún eldaði furðuleg-
ustu ókunna rétti og hún lét
útvarpið leika hljómlist frá hin
um sólríka Spáni. Hún límdi
póstkort frá fjarlægum löndum
um alla veggi eldhússins.
— Til Kanada! sagði hún. —
Fjölli Sýróp! Og laxinn, sem
allir tala um!
— Hann sér engan lax. Hann
verður á skrifstofu, sem er al-
veg eins og skrifstofan, sem
hann fór af.
Frú Brown fægði koparinn og
horfði vantrúuð á mig.
— Hvað er í matinn?
— Steik að frönskum sið, ég
áleit það hentaði vel áður en
þú færir.
— Mér finnst þú gætir sagt,
að þú myndir sakna mín, sagði
ég og steig niður af eldhúsborð
inu og faðmaði haná að mér.
Pabbi var farinn. Á morgun
byggju hér aðrir. Ég faðmaði
hana að mér, hún ilmaði af
sápu og ull.
— Yitleysa, sagði hún hrifin.
— Þú ert kolvitlaus. Þú hefur
alltaf verið það. Ekki veit ég,
hvaðan 'þú hefur það. Ekki frá
honum pabba þínum.
Hún þvoði upp, gaf mér morg
unmat og horfði á mig láta nið
ur í töskumar
— Ég skal segja þér dálítið,
Julie, sagði hún og gægðist inn
til mín eins og kanína hefði
gert. — Þú ferð til útlanda. Þér
er óhætt að trúa mér.
Maud frænka bjó í Putney
í London í húsi, sem líktist okk
ar. Ég hef aldrei skilið, ihvers
vegna hún fór til London. Hún
talaði, hugsaði eldaði og hagaði
sér nákvæmlega eins og hún
gerði meðan hún bjó í Man
chester, þegar ég var ung. Hús
ið líktist heimili okkar óhugn
anlega, sömu stóm stólamir,
sami leðursólinn, sama dýra,
sjónvarpstækið. Maud frænka
hafði ekki frú Brown heldur
vitlausa stúlku, sem hét Renée
og var óstundvís og dálítið sóða
leg. Jafnvel það varð mér upp-
örvun.
Maud var lík pabba, dálítið
feitlagin og afar virðuleg og
traustvekjandi. Hún elskaði allt,
sem blátt var — blá föt, bláa
veggi, blátt postulín og hund-
inn sinn (sem átti blátt háls-
band) og drakk kaffi á krám í
Purtney.
Ég var í viku hjá henni,
hitti Harry, fór í atvinnuleit og
lýsti Lundúnaferðum mínum
fyrir frænku minni yfir tei og
heitri köku á kvöldin.
Þessa viku lét ég líða pabba
vegna og eftir að hafa hagað
mér eins og hetja í heila viku
fór ég út með hundinn að kvöldi
til og hringdi til kunningjakonu
minnar, sem hét Midge de
Lacey.
Ég var í skóla með Midge í
Sviss. Þá var hún eldri en ég
og afar glæsileg. Ég hafði
stundum séð myndir af henni
í tímaritum. Vinkona mín í
London sagði mér að Midge vant
aði stúlku til að taka á leigu
íbúð með.
—• Halló! hrópaði Midge þeg
ar ég hringdi þangað. — Julie!
Hvaðan kemurðu?
— Ég sagði henni hvers
vegna ég væri komin til Lond-
on.
— Býrðu hjá frænku þinni?
Aumingja þú! Af hverju flyt-
urðu ekki til mín? öskraði hún
án þess að ég segði orð. —
Það væri himneskt!
Þá á þessari stundu, þegar allt
fór að óskum, breyttist ég í dótt
ur föður míns.
— Ja .. ég veit ekki.: get-
um við hitzt?
— Við tvær eigum saman!
sagði Midge — Ég fer til Kenil
worth í tveggja daga ferð,
komdu á föstudaginn. Þá fáum
við okkur glas og sjáum um
allt. Hvar býrðu, elskan? Mig
langar til að vita það. Ég þarf
að fara svo margt að ég veit
ekki, hvað ég á að gera!
Ég fékk bréf daginn eftir
með rithönd, sem var svo stór-
karlaleg að einungis tvö orð
komust fyrir í hverri línu. Bréf
ið var frá Midge. — Farðu bara
inn, stóð með gleiðgosalegri
skrift. — Ég kem sjálfsagt of
seint. Hlakka til að sjá þig.—
Lykill fylgdi bréfinu. Ég setti
hann í töskuna mína. En það
kæruleysi, hvemig vissi hún, að
ég var ekki farin að stunda
símavændi? Það var móðgandi
að vera treyst svona algjör-
lega.
Það sagði ég líka við Harry.
Þú veizt ekkert um hana
undanfarin fjögur ár.
— Ég veit, hvernig hún er.
— Og hún heldur það sama
um þig!
— Jæja, sagði ég með daðurs
hreim. — Ég held, að ég geti
gert hvað sem er.
— Það óttast pabbi þinn líka.
Mér hitnaði um hjartarætur.
Það var gott að finna að Harry
áleit ekki að ég væri eins óg
Stundum sagði hann, og hann
á hrósyrðin sagði hann jafnvel
ag ég væri „glæsileg". Ég naut
þess.
Á meðan við vorum að borða
sagði Harry: — Ég hef fréttir
fyrir þig. Vinur minn þekkir
mann, sem rekur forngripaverzl
un á Bond-stræti. Vannstu ekki
einu sinni á listasafni? Þessi ná
ungi hefur listaverkaverzlun
líka. Hann vantar starfskraft?
— Ég veit það ekki. Hvað
er gert við fornmuni og mynd
ir? Þurrkað af ryk?
Honum fannst ég einskis nýt
eins og pabba. Það átti víst
bara að dekra við mig.
Ég sagði honum að ég færi
þangað að vörmu spori. Ég átti
að hitta atvinnurekandann sama
daginn og Midge. Það var orð
ið litríkt í London.
— Segðu mér meira um þessa
vinkonu þína, sagði Harry. —
Og gáðu vel að þér. Ég skamm
aðist mín og kyssti hann á kinn
ina.
Forngripaverzlunin var ekki
langt frá. Úti í glugganum stóð
eitthvað sem annaðhvort var
gamalt grískt bað eða drykkjar
skál. Við hlið hennar stóð fín-
gert, gylt bað og léleg mynd af
tveim riddurum með fjaðra-
liatta að drekka vin á gamal-
dags krá. Mér virðist verzlunin
ekki svo ríkmannleg að geta
greitt mér laun. Óhrein en virðu
leg var hún. Þegar ég kom inn
stóð upp maður feitlaginn í
andliti og velbúinn. Ég sagði
honum nafn mitt og ástæðurn
ar fyrir komu minni.
— En gaman að sjá yður! Já,
já, já. Ég heiti Whistle. Er það
ekki fyndið? Geoffrey 'Whistle
en ég kalla mig Jeff. Mig vant
ar svo sannarlega starfskraft!
Harry hafði alltaf sagt mér,
að fólk í London vildi gjaman
fá fólk að norðan í vinnu. Mér
leizt vel á hr. Whistle. Ég setti
upp svipinn, sem ég var vön að
nota á pabba sambland sakleys
is og fals.
—• Já, já, já, sagði hr. Whist
le aftur og horfði á mig og hall
aði undir flatt eins og gamall
fugl. Hann réði mig umsvifa-
laust. En fjarlægt vöruhúsinu
í Manchester, þar sem ég tók
vélritunarpróf og útfyllti eyðu-
blöð á lengd við framtalsskýrsl
ur, þar sem ég taldi m. a. upp
öll veikindi mín sem barn og
alla þá bamasjúkdóma, sem ég
hafði fengið. Fyrir utan karl-
mennina þrjó og konuna, sem
minnti helzt á krókódíl og öll
töldust til starfsmannahalds.
Ég fór í búðir og leit ekki
inn til Baker Street fyrr en
dimmt var orðið. Ég gekk inn
götuna, sem Midge bjó við. Þar
var röð af húsum frá átjándu
öld sem stóðu andspænis blokk
um úr stáli og grjóti. Tröpp-
urnar voru slitnar og dyrnar
8. júní 1967
ALÞÝOUBLAÐK) J3