Alþýðublaðið - 23.06.1967, Blaðsíða 13

íslenzkur texti.
OSS 117 í Bahia
Ný ofsaspennandi OSS 117 mynd
í litum og Cinemascope segir
frá baráttu við harðsvíraða upp-
reisnarmenn í Brasilíu.
FKEDERIK STAFFORD.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bjjnnuð innan 16 ára.
Tom Jones
Heimsfræg stórmynd í litum er
hlotið hefur 4 Oskarsverðlaun.
Albert Finney.
Susannah York
íslenzkur texti.
Sýnd kl. 9.
Síðasta sinn.
ÓTTAR YNGVASON/ hdl.
BLÖNDUHLÍÐ 1, SfMl 21*96
VIÐTALST. KL. 4—6
MALFLUTNINGUR LÖGFRÆÐISTÖRP
BÆNDUR
Nú er rétti tíminn til að skrá
vélar og tæki sem á að selja.
TRAKTORA
MÚGAVÉLAR
BLÁSARA
SLÁTTUVÉLAR
ÁMOKSTURSTÆKI
Vi3 seljum tækin.
Bila- og
Bávégasalán
v/Mikla®srg, sími 23136.
ÖKUMENN!
Látið stilla í tíma.
H j oiaslillingar
Mótorstillingar
LjósastiIIingar
Fljót og örugg þjón-
usta.
BÍLASKOÐUN &
STILLING
Skúlagötu 32
Sími 13-100.
Suzanne EbeL
1 12 1 UTÞRA DG ÁST
áður. Patrieia var í lillabláum
kvöldkjói og James í smóking.
Ég átti ekki nægilega fína kjóla
til að sitja til borðs með þeim.
Þau lögðu sig fram við að vera
Ég gerði slíkt hið sama.
elskuleg og James bauð upp á
koníak eftir matinn og við Pat-
ricia sátum í setustofunni og
horfðum út á opnar svalirnar.
James sagði okkur frá kvik-
myndahandriti og um hvað það
fjallaði.
Þetta reyndist vera nákvæm-
lega sama sagan og hann sagði
mér í London, en heldur lengri
og það úði og grúði af alls kon-
ar aukahlutverkum. Patricia
hafði áreiðanlega heyrt' hana
fyrr en hún hlustaði með athygll.
FJÓRÐI KAFLI.
Þótt ég kynntist James Alex-
ander betur næstu vikur, skipti
ég ekki um skoðun á skapgerð
hans. Hann var vingjarnlegur,
eigingjarn og jafn peningasjúk-
ur og hver annar Skoti. Hann
hafði mjög gott ímyndunarafl og
var einstaklega bjartsýnn.
En ég skildi Patriciu ekki full-
komlega. Var það vegna þess, hve
fögur hún var. Það var óvenju-
legt að vera nálægt manneskju
sem aldrei var „misfríð" heldur
alltaf fögur. Hún bæði vissi það
og vissi það ekki, eins og James
hafði vitað um alla þá, sem
slörðu á hann í London. Hjarta-
lagað andlitið hennar sagði fátt,
hárið umhverfis það líktist
geislabaug. Dýrlingur í legu-
bekk? Bókahrúga var sífellt um-
hverfis Ihana, alls konar bækur
og ég heyröi að þegar hún tal-
aði við vini sína, var hún bæði
gagnrýnandi, vellesin og gáfuð.
Þau hlógu að orðum hennar og
hún hermdi einstaklega vel eft-
ir. Hún stóð sjaldan á fætur, fór
aldrei inn í eldhús, tók sjaldan
upp penna eða síma, einhver
gerði það fyrir hana. Ef einhver
breytti minnstu vitund frá ósk-
um hennar réðst hún gegn þeim
sama eins og mjúkur, velalinn
köttur. Þá varð að gera allt upp
aftur „fyrir mig, elskan.”
Eftir að njóta fyrstu vikunnar
fór ég að hafa gaman af þessu.
Fullt af gestum kom og húsið
endurómaði af röddum þeirra,
hlátri og glasaglamri. Kvik-
myndaleikarar, leikarar, rithöf-
undar, skáld og kvikmyndastjór-
ar. Lúcíana fékk tvær stúlkur
frá þorpinu til að aðstoða sig
við framleiðsluna og þjónn, sem
henni leiddist sá um þjónustuna.
Hann var gráhærður, virðulegur
og vemmilegur. Lúcíana forðað-
ist hann eftir því sem henni var
unnt.
Ég átti að elta Alexanderhjón-
in á röndum og liafa alltaf reiðu-
búna þá hlut'i, sem þau þörfnuð-
ust. Skrifblokk og blýant, hand-
rit gestalista, nýjar rósir, drykk
handa James, skilaboð og aftur
skilaboð og handa Patricíu
svæfla, sandala, sundboli, snyrt'i-
tæki, svo ekki sé nú minnzt á
kettina. Og handa þeim báðum
aspirín, róandi lyf og pillur sem
ég þekkti á litnum. — Tvær
brúnar og eina bleika, elskan!
Á kvöldin talaði ég við Lúcí-
önu, þegar og ef ég náði í hana.
Hún var skaprík. Stundum bauð
hún mig velkomna i eldhúsið,
tók hálsinn á mér og kyssti mig
og stundum henti hún mér út.
Hún var eins við mig og Mar-
celló. Hún skeytti skapi sínu á
okkur báðum. Stundum var hún
veik og þá' tók hún jafn margar
pillur og húsráðendur. Stundum
fékk hún höfuðverk og gat ekki
hreyft sig einmitt þegar taka
þurfti kökur úr ofninum. Hún
var örlát, bráðlát, skapbráð og
hæðin. Ungir menn eltu hana á
röndum, en Marcelló var sá þaul-
sætasti. Ég vissi aldrei þegar ég
kom ni'ður í eldhús nema ég sæi
þar einhvern ungan guð sem
elti Lúcíönu á röndum og sem
hún henti út, þegar henni hent-
aði.
Ég var búin að vera á eyjunni
í tvær vikur. Ég þekkti hlutverk
mitt mjög vel. Fimmtíu nátt-
kjólar Patrieiu voru 1 fullkomnu
lagi ekki síður en rúmlega sjö-
tíu nærbuxur sem flestar voru á
stærð við bikínibuxur og skreytt-
ar með blúndum og borðum. Ég
gat lagað kokkteil sem rotaði
mann í fimm metra fjarlægð og
ég kunni orðið að tala eins og
leikari.
Það var þokumorgunn og Pat-
ricia fór á ströndina um leið og
sást til sólar ásamt kvikmynda-
leikurum sem höfðu komið til
ísóla kvöldið áður. James var í
leikfimisalnum. Það hafði einu
sinni verið hesthús, en nú var
allt breytt. Þar stóðu „hestar,”
stangir, rimlar og alls konar leik-
fimistæki. Stundum, þegar ég
kom þangað, öskraði James á mig
eins og ótamin górilluapi. Þegar
við Lúcíana gengum um garðinn
heyrðum við stunur, vein og upp-
örvunaróp. Þá hló Lúcíana svo
mikiö að hún varð að setja vasa
klútinn í munninn og við flýtt-
um okkur út fyrir garðinn til
að geta hlegið í friði.
Patricia sagði mér að koma
niður á ströndina um hádegið.-
„Ef hann Jimmy segir þér að
gera eitthvað, elskan, skaltu
segja honum, að það verði bara
að bíða.
Jimmy — þetta heimskulega
nafn, sem alls ekki hentaði eig-
anda þess — var nýbúinn að af-
henda mér handritið að „Jason
og gullna reyfið.” James átti að
leika Aetes konung, sem átti
gullna reyfið, sem Jason ásæld-
ist. Þegar Jason flúði með kon-
ungsdótturina, Medeu, elti Ae-
etes hann. Auðvitað líktist sagan
alls ekki grísku goðsögninni. —
James fannst breytingin án efa
til hins betra, því konungurinn
trónaði á sviðinu sem valdamik-
ill og vondur maður. Hann var
hálfgerður töframaður og samt
sleginn skelfingu, þegar hann
uppgötvaði að hann var faðir
galdranornar.
Ég var að vélrita hlutverk
James tekið út úr handritinu
með upplýsingum um hvert ein-
stakt atriði, sem hann var í. Þeg-
ar ég var byrjuð á starfinu
fannst mér það skemmtilegt og
mig langaði ekki til að fara og
verða eins konar þjónustustúlka
Patriciu.
Ég gekk gegnum garðinn og
lokaði að baki mér. Heima hjá
þessu fólki var allt' lokað og
læst. Sennilega vegna þess að
hér var ýmsu hægt að stela.
Það voru þrjár baðstrandir á'
ísóla, annars var eyjan hálend
og grýtt. Vinsælasta og mest
sótta baðströndin var Almenn-
ingsbaðströndin, en þar voru
mikil svæði af rauðleitum sandi
og fjölskyldur sitjandi undir
sólhlífum eða liggjandi í litlum
strámottum sem var breytt úr
fyrir sóldýrkendur. Mæður og
feður söfnuðust og átu fituríka
fæðu og bólgnar vínþrúgur eða
drukku vín af stút. Glaðvær,
mannleg og hávær. Ströndin,
steinarnir, sandurinn, hafið ..
frelsið. Þau voru frjáls.
Hinum megin eyjunnnar af
girt, varin og þögul af pening-
um, var baðströnd Patricíu, Ca-
deró Marína. Sandurinn var
mjallahvítur og innfluttur. Það
kostaði tíu shillings að setja fæt-
ur niður á hann og þar var líka
fullt' af fólki, sem gjarnan vildi
greiða fyrir að fá að vera á fínu
hóteli.
Hér lá Patricía alla daga und-
ir einni af þeim þremur grænu
sólhlífum, sem hún hafði leigt
fyrir sumarið. Ég nennti sjald-
an að koma þangað. Svo var
alltaf eitt og annað áríðandi,
sem hún ætlaðist til að ég gerði
rétt þegar hún var að fara.
Ég saknaði ekki þess að losna
við hafið. Það var þarna alla
daga, þegar ég snæddi úti á
svölunum og fyllti loftið af sölt-
um ilm sínum. Sumarið var
þriggja binda skáldsaga, sem ég
hafði ekki tíma til, að lesa. Ég
fór á vit hafsins, þegar svo heitt
var, að engin Patricía skildi
okkur að.
Ég gekk niður að ströndinni.
Eðlumar sváfu við múrana og
þvotturinn var mjallahvítur f
heitri sólinni. Einhver var að
viðra sængur. Caesaríó bað-
ströndin var lítil og girðingar
aðskildu einn baðstaðinn frá
öðrum. Veitingahúsin höfðu
sett' upp bari á steinunum og á
þeim voru dýnur, stólar, sól-
hlífar og lítil appelsínurauð, blá
og skærgræn borð. Fólk lá á
dýnunum og naut sólarinnar og
vínsins. Patricía lá undir grænni
sólhlífinni umkringd af fólki.
Hún benti mér að koma.
— Biddu Carló að koma með
glas, elskan.
Ég hafði séð Carló fyrr, hann
var ungur og grannur maður,
sem eilíft var óþolandi ncmt
Patricía væri viðstödd. Þennan.
morgun var hann að daðra við
laglega, ljóshærða konu 1 sund-
ból með pífuðu pilsi. Gift-
ingarhringurinn hennar var a.
m. k. fimm sentimelra breiður.
Hún virtist ánægð en alls ekki
um of af daðrl Carlós. Við fæt-
ur hennar sat lídl, brún telpa
með freknur og björt augu. Hún
var að byggja sandkastala. Hún
þreif í handlegg móður sinnar
og sagði á ensku:
Barnavaonar
kjtMr baruavagnár.
Seltast beint «1 karupenda.
VEJ» KK. íess.w.
Scndcan e**» pástkrSfti
Suðursötu 14 fitesi 2102«.
HBILDVRKZLUN
PÉTDBS PÉTDKSSQNAR
23. júní 1967 -- ALÞÝÐUBLAÐIÐ J3