Alþýðublaðið - 28.06.1967, Side 5

ÖTILÍFIÐ í REYKJAVÍK
sem vonir og loforð stóðu til.
VirOisb þó, að Reykvíkingar
gætu stundað slíka dægra-
styttingu annars staðar, en
haft Heiðmörk sem skemmti-
garð eð'a útilífssvæði. Nú verð-
ur þar ekki drepið niður fæti
á frjálsan hátt gangandi
manna, sem vilja kanna land-
ið og njóta þess í íslenzku
veðri.
Viðey.
Bót er samt í máli, ef Við-
ey kemur í leitirnar innan
skamms, en hún hefur verið
Reykvikingum týnd lengi, þótt
við bæjardyr þeirra sé. Þessi
fagri, forvitnilegi og sögu-
ftrægi staður virðist loksitns
ætla að komast í eigu Reyk-
víkinga. Ber mjög að fagna
því. . Hiit vekur furðu, að
ráðamenn Reykjavíkur láta
ckkert uppi um fyrirætlanir
sínar í þessu efni. Hvcrjar eru
ráðagerðir þeirra um framtíð
Viðeyjar? Á hún að verða
skemmtigarður Reykvíkinga
eða kannski að týnast á ný.
Borgaryfirvöldin hljóta að
fjalla um þetta mál og rækja
þá skyldu sína, að Viðey komi
Reykvíkingum að tilætluðu
gagni útilífs og skemmtunar.
Hitt væri eins og að hrökkva
upp af blundi til að sofna
aftur.
Þakleysi.
Nokkurt dæmi um tillits-
leysið við Reykvíkinga varð-
andi útilíf þeirra er íþrótta-
svæðið í Laugardal. Þar hafa
risið upp mörg og mikil mann-
virki, sem kosta víst ærna
fjáírmuni. Þó hefur gleymzt
srí franxkvæmd, er nauðsynleg-
ust telst öllu þvi fólki, sem
leitar í Laugardalinn að fylgj-
ast með kappleikjum. Áhorf-
endastukan er þaklaus. Fólk
er þar háð duttiungum veður-
guðanna eins og úti á ber-
svæði.
Hvað veldur slíkri og þvi-
líkri gleymsku? Áhorfenda-
stúkan á varla að verða þak-
laus í framtíðinni? Hvers
vegna er þá þessi framkvæmd
látin dragast á langinn?- Var
helzt ástæða að spara þakið,
sem á að skýla áhorfendum í
mi-sjöfnum veðrum?
Sundabátur.
Sjávarleiðir í nágrenni
Reykjavíkur myndu hvarvetna
cftirsóttar. Samt mun Reykja-'
vík eina höfúðborg veraldar-
innar við sjó eða vatn, þar
sem ekki gefst kostur þess •
að sigla á sundabáti um mí-
grennið. Stjórncndur Reykja-
víkur vi-rðast halda, að borgin
sé staðsett uppi á hásléttu. i
yndislegt væri að sigla á
fögrum sumardegi meðfram
ströndmni milli Reykjavík ur
og Hafnarfjarðar, svo og aðrar
sjávarslóðir í nágrenni höfuð-
borgarinnar. Þjóð, sem ferðast
í hópum um lönd og álfur ár,
hvert, ætti að hafa ráð á þeirri
tilbreytingu, en sennilega kom-'
ast jarðarbúar á tunglið áður
en Reykvíkingum gefst sunda-;
bátur.
MAO TSE-TUNG er nú verr
settur en nokkru sinni, síðan
iiann tók við vöiduni í Kína íár-
ið 1849. Menningarbyltingin hef
ur farið út um þúfur, alltaf eru
erjur á milli hinna ýmsu hópa
rauðra varðliða, — herinn er
svo sundraður, að hann er ekki
fær um að skerast í leikinn svo
að um muni fyrir Mao. Og hálf
Kína hlýðir ekki skipunum frá
Peking lengur.
Þetta höfum við eftir Hans
Granqist, fréttaritara norska
Arbeidar-blaðsins, — en hann
skrifaði nýlega grein í blað sitt
um hið sundraða Kína. Hann
sagði þar m. a.:
Ýmislegt í kínverskum blaða-
skrifum benti til þess, að Mao
Tse-tung hafi ætlazt til þess, að
þeim þætti menningarbyltingar-
innar, sem leikinn var í vetur,
skyldi iokið í maí. Þá skyldu
taka við þríhyrningssamtök
menningarbyltingarmanna, á-
reiðanlegra flokksmeðlima og
fulltrúa hersins, sem stofnuð
skyldu í öllum hinum 29 héruð
um Kína. Þessi harði kjarni í
héruðunum skyldi svo verða
uppistaðan í hinni nýju stjórn
Kína.
En maí kom og fór og slík
þrihyrningssamtök voru aðeins
til í fjórum héruðum og í tveim
stærstu borgunum Peking og
Shanghai. Auk þess voru þessi
þríhyringasamtök völt og bar-
dögunum fhélt áfram meðal
rauðu varðliðanna.
Viku af júní gerði stjórn
menningarbyltingarinnar í Pek-
ing nýjar tilraunir í þá átt að
toinda endi á óeirðirnar innan
hreyfingarinnar. Rauðu varðlið-
arnir fengu skipun um að hætta
öllum uppsteyt og -herinn fékk
skipun um að handtaka alla
óróaseggi, einnig þá, sem reynd-
ust áhangendur Maos. Það varð
strax rólegra í hálfri Kína, —
þeim helmingi landsins, þar
sem skipunum Pekings er hlýtt,
en annars staðar hélt óeirðunum
áfram og meira að segja var
eins og þær færu vaxandi í
'ákveðnum héruðum í norðri og
vestri. Og rósemin stóð ekki
einu sinni traustum fótum í
hlýðnustu héruðunum. í Kanton
náiægt Hong Kong, mótmæltu
rauðu varðliðarnir því, að
stjórnin skerti frelsi þeirra.
í þorpi nálægt Kanton kom
það fyrir, að tveir hópar rauð-
liða, sem stóðu í bardaga hver
við annan, snerust einhuga gegn
lögreglumönnum sem ætluðu að
skakka leikinn. Lögreglumenn-
irnir lögðu loks á flótta, þeir^
sem ekki voru dauðir eða hel-
særðir.
Á meðan þetta ástand ríkir,
er það ekki auðvelt fyrir Mao
að fylkja þjóðinni til þess að
• steypa Liu Shao-chi, forseta,
sem er hættulegasti keppinautur
Maos í valdabaráttunni. Allir
hafa búizt við því, að Mao kall-
aði saman flokksþing til þess, að
steypa Liu, — en á slíku þingi
hefði Mao líklega beðið lægri
hlut.
í stað þess breikkar sifellt gjá-
in, sem myndazt hefur milli
hinna ólíku hópa í Kína. Liu
Shao-ehi tekur ekki virkan þátt
í baráttunni, — hann situr í
stofufangelsi, — en hann er sam
nefnari allra þeirra, sem standa
gegn öfgum rauðu varðliðanna
og Maos.
Virkir andstæðingar Maós
virðast enn klofinn flokkur. En
það má vera, að einn þeirra,
Wang En-mao, hershöfðingi, —
verði sá, sem dregur stríðsfán-
ann að toún gegn Mao. Hann er
landsstjóri í Sinkiang-héraði,
þar sem kjarnorkuvopnabæki-
stöð kínverska hersins er.
Kína stendur nær klofningi og
ef til vill borgarastyrjöld heldur
en nokkru sinni síðan 1949. Það
þarf ekki að ganga svo langt.
Mao hefur ennþá möguleika á
að fallast á málamiðlun eða
leggja niður völd. En ef hann
gerði það, missti hann allt þjið,
sem hann ætlaði sér að ná með
menningarbyltingunni. Og þótt
hann geti framvegis setið á veld
isstóli verður það aðeins sem
tákn eða skrautfígúra, — ekki
sem virkur formaður kínverskra
kommúnista.
nýtt&
VEGA
KO
£ssd
Stjóruendur Reykjavíkur
ha.fa hér gleymt sjálfsagðri
skyldu við borgarana. Það er
ámælisvert og raunar hneyksl-
anlegt. Úr því verður að bæta
í náinni framtíð.
Heiðmörk.
Umhverfi Reykjavíkur hentar
mætavel til útilífs, en borgur-
unum er þar úthýst. Gleggsta
dæmi þess er Heiðmörk. Hún
áttl að verða skemmtigarður
Reykvíkinga og er prýðilega
til þess fallin. Sá draumur
hefur hins vegar aldrei rætzt.
Þvert á móti hefur verið haf-
izt handa um svokallaða skóg-
rækt í Heiðmörk og því þar
með spillt, að hún yrði það,
hlýðir
lengur
REYKVÍKINGAR eiga þess
alltof lítinn kost að leita út
í náttúruna tómstundir sum-
armánaðanna. Fari höfuðstað-
arbúar ekki burt úr borginni,
verða þeir að ganga stræti og
torg eða sitja inni. Útilíf
stendur þeim naumast tii
boða.
5
28. júní 1967
ALÞYÐUBLAÐIÐ