Alþýðublaðið - 28.06.1967, Side 8

Stjarnan „Alfie" iíkist ekki Alfie
Spurning. Nafn og fæðingar-
staður og aðrar helztu stað-
reyndir?
Svar. Ég heiti réttu nafni
Maurice Joseph Micklewhite.
Ég fæddist í London 14. marz
1933. Ég er 186 cm. á hæð, 87
kg. á þyngd, og ég er Ijóshærð-
ur og bláeygur. Ég var kvæntur
Patriciu Haines í þrjú ár, en við
skildum að lögum árið 1957. Ég
á eina dóttur, Dominique, sem
er tíu ára gömul.
— Hverjar eru fyrstu endur-
minningar þínar, og hverju eru
þær tengdar?
— Ég hafði viðbjóð á um-
hverfi mínu í Old Kent Road.
Ég gat ekki hugsað mér að eiga
heima þar til frambúðar — ég
hugsaði mér að nota fyrsta tæki-
færi til að komast þaðan.
— Hvers konar barn varstu?
— Alltaf ólgandi af uppreisn-
argirni.
— Hvernig manstu eftir móð-
ur þinni?
— Þegar ég var blankur byrj-
andi í leiklist og leitaði árang-
urslaust að hlutverkum, þá gaf
hún mér 300 pundin sem hún
hafði verið alla sína ævi að
spara saman. Hún fékk mér í
hendur aleigu sína umyrðalaust.
Jafnvel þótt ég hefði aldrei
borgað henni skuldina myndi
hún ekki hafa sagt orð. Þannig
er móðir mín.
— Hvernig manstu eftir föður
þínum?
— Hann var góður maður.
Mesta reiðarslag ævi minnar
var að heyra, að pabbi væri með
krabbamein. Hann hafði aldrei
veikzt áður svo að ég vissi til.
— Attu nokkur systkin?
— Yngri bróður.
— Hvernig var fjárhagur fjöl-
skyldu þinnar þegar þú varst að
alast upp?
— Pabbi og mamma voru blá-
fátæk. Ég segi þó ekki, að ég
hafi soltið. Pabbi vann í fiski,
og mamma var þvottakona. Ég
fékk nóg að borða og góð föt
og góða umönnun, en okkur
vantaði alltaf peninga. Ég var
orðinn þrettán ára áður en ég
vissi hvað rafmagn var.
— Ef þú gætir útþurrkað eitt-
hvað sem gerðist í bernsku
þinni, hvað myndi það þá vera?
— Þegar ég var sendur út úr
London á stríðsárunum til fjöl-
skyldu sem bjó fyrir utan borg-
ina. Fólkið var vont við mig, og
mér leið afskaplega illa þar. Ég
vissi, að mamma myndi koma að
sækja mig um leið og hún gæti.
Og það gerði hún.
— Hvenær ákvaðstu, að þú
vildir leggja fyrir þig leiklist?
— Fyrir fjórtán árum. Ég vann
þá í verksmiðju, og dag nokkurn
sá' ég auglýsingu í blaði, að lít-
inn leikflokk vantaði aðstoðar-
leiksviðsstjóra. Hann átti líka
að leika smáhlutverk þegar
þess þyrfti. Launin voru 50 s.
á viku (ísl. kr. 300,00). Ég vissi
lítið um leiklist, en ég hataði
verksmiðjuna, svo að ég sótti um
og fékk stöðuna.
— Ertu trúaður?
- Ég var alinn upp á strang-
kristnu heimili, og ég var í upp-
reisnarhug gagnvart trúnni eins
og öllu öðru. En samt held ég,
að ungu fólki sé hollt að fara
í kirkju. Það er falleg kenn-
ing, að maður eigi að elska ná-
unga sinn.
— Læturðu stjórnast af
skyndihvöt eða skipuleggurðu
allt fyrirfram?
— Ég hef aldrei verið draum-
lyndur eða rómantískur. Ég er
jarðbundinn og veit- hvað ég er
að gera.
— Hver er uppáhaldsmatur-
inn þinn?
— Pylsur.
— Ertu metnaðargjarn?
— Eins og skriðdreki. En mig
langar ekki að merja neinn und-
ir mér.
— Hvað viltu helzt gera á
kvöldin?
— Fara í samkvæmi eða bíó.
Stundum hangi ég á litlu veit-
ingahúsi í Chelsea. Á laugar-
dagskvöldum vil ég vera heima,
auðvitað með stúlku hjá mér, og
sjóða eða steikja pylsur.
— Er það satt, að þú drekk-
ir mikið?
— Að staðaldri? Nei, nei, það
er tóm vitleysa úr slúðurdálk-
um blaðanna. Ég hef ekkert
gaman af að drekka mig full-
Michael Cc
spurningum ui
an. Ég hef áhuga á' kvenfólki,
og kvenfólk hefur ekki áhuga
á fylliröftum. Og ekki þarf ég
að drekka vegna þess að ég sé
óhamingjusamur, því að ég er
ekki óhamingjusamur. Ég er
600% hamingjusamari en ég hef
nokkru sinni áður verið.
— Ilvað ergir þig mest af
öllu?
— Þegar fólk heldur, að ég
sé alveg eins og Alfie. Það er
óþolandi. Ég er ekkert líkur
honum. Ef ég væri eins og Al-
fie hefði ég ekki getað leikið
hann sem drullusokk.
— Hefur frægSin eyðilngt
einkalíf þitt? -
— Ég þekkist orðið hvar sem
ég fer í London, og stundum fer
það í taugarnar á mér. Ef nokk-
urn tíma kemur að því, að allir
þekki mig alls staðar, veit ég
ekki hvað ég tek til bragðs. Bur-
ton og Taylor hafa fundið sína
lausn á því vandamáli — þau
eyða stórfé í að koma. sér svo
vel fyrir heima, að þau þurfa
aldrei að fara út.
— Finnst þér frægðin hafa
breýtt þér mikið?
— Peningarnir hafa breytt
lífi mínu töluvert, og því er ég
feginn. Ég vil miklu heldur
vera góður, ríkur ieikari en góð-
ur, fátækur leikari. Ég lifði í
örbirgð en ég fór að vinna mér
inn kynstur af peningum, og mig
hryllir við tilhugsuninni að
þurfa að upplifa slíkt aftur.
— Hvaða konu dáist þú mest
að?
— Brigitte Bardot. Ég veit, að
þetta hljómar uppgerðarlega,
en það er satt. Hún er eins og
konur eiga að vera, finnst mér.
B 28. júní 1967 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ