Alþýðublaðið - 28.06.1967, Qupperneq 13

íslenzkur texti.
OSS 117 í Bahia
Ný ofsaspennandi OSS 117 mynd
í litum og Cinemascope segir
frá baráttu við harðsvíraða upp-
reisnarmenn í Brasilíu.
FKEDERIK STAFFORD.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
BqMmiS innan 16 ára.
Á 7. degi
Víðfræg og snilldarvel gerð am-
erísk stórmynd í litum.
WILLIAM HOLDEN.
SUSANNAH YORK.
ÍSLENZKUR TEXTI.
Sýnd kl. 9.
ÓTTAR YNGVASON, hdl.
BLÖNDUHLIÐ 1, SÍMl 21296
VIÐTALST. KL. 4—5
MALFLUTNINGUR LÖCTRÆÐISTÖRP
BÆNDUR
Nú er rétti timinn til að skrá
vélar og tæki sem á að selja.
TRAKTORA
MÚGAVÉLAR
BLÁSARA
SLÁTTUVÉLAR
ÁMOKSTURSTÆKI
Við seljum tækin.
Bíla- og
BÆvf^asalan
v/Mibiatoi’g, sftni 23136.
ÖKUMENN!
Látið stilla í tíma.
Hjólastillmgar
Mótorstillingar
Ljósastillingar
Fljót og örugg þjón-
usta.
BÍLASKOÐUN &
SIILLING
Skúlagötu 32
Sími 13-100.
AU6LÝSIÐ
í AEþýðablaSinu
hamra og kveð.jur skildum við
við hliðið.
Mér leið betur þegar ég vakn-
aði næsta morgun fyrr en venju-
lega. Ég klæddi mig og fór að
leita að James.
Ég vildi einu sínni koma á
undan honum, opna bréfin og
sitja og bíða þegar hann kæmi.
En James var þegar kominn.
Ég var viss um að hann myndi
sitja þar, þó ég kæmi klukkan
fimm að morgni!
— Ég ætlaði að fara að vekja
þig, Julie. Geturðu farið niður
í þorpið og sótt bréfin? Taktu
þetta bréf með þér. Ég get' ekki
beðið Lúcíönu. Hann sagði ekki
að ástæðan væri sú, að Lúcíana
væri að laga aldinsafann handa
Trish, en hann lækkaði róminn
ögn eins og alltaf þegar hann
talaði um konu sína.
Ég tók bréfið og sótti hjólið.
Veðrið var yndislegt og ég söng
á leiðinhi.
Pósthúsið var stórt steinhús
skreytt með lágmyndum, með
langa, mjóa glugga og gylltar
dyr. Það líktist' mest lítllli
höll. Starfsmennirnir voru í fal-
legum einkennisbúningi og
minntu mig mest á postulíns-
myndir af átjándu aldar her-
mönnum, er alls staðar má sjá
á fornsölum. Ég rétti fram bréf-
ið til manns sem var nægilega
virðulegur til að vera hershöfð-
ingi.
Ég gekk léttfætt út á torgið.
Ég virti pósthúsið stundar-
korn fyrir mér fjarræn á svip-
inn þegar ég heyrði karlmann
segja á ensku:
— Því í skollanum komstu
ekki hingað í gær?
FIMMTI KAFLI.
Ég kipptist við. Hávaxinn
maður stóð við hlið mér og var
fýldur á svipinn. Hann hefði
verið aðlaðandi, ef yglibrúnin
hefði ekki verið. Hann var í
Ijósri skyrtu og dökkum buxum.
Mig langaði mest' til að skella
upp úr og segja að honum
skjátlaðist — orðin voru komin
fram á varir mér — en svo tók
fljótfærnin af mér völdin. Það
var langt síðan ég hafði leikið
á einhvern. Það var hlátt áfram
ómótstæðilegt að leika á þenn-
an mann. Ég brosti breitt og
minntist gullhamra Carios frá
kvöldinu áður.
„Ég gat það ekki, sagði ég.
Það gekk allt á móti mér.
Eg braut heilann um, hvað
myndi gerast næst.
— Ég beið allan daginn, sagði
hann reiðilega.
— Það var slæmt. Rödd mín
skalf eilítið af niðurbældum
hlátri. Ég vissi að ég hagaði mér
illa og ég skammaðist mín um
stund. Það er rangt að leika á
ókunnuga! En svo var ég grip-
in þeirri undarlegu tilfinningu,
sem fólk fær þegar það kemst
inn á símalínu og heyrir samtöl
annarra. Mig langaði tU að kynn-
ast lífi annarra um stund og
vita leyndarmál þeirra. Ég hló
með sjálfri mér.
— Hve lengi hefurðu verið
28. júní 1967 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ |,3
Suzanne EbeL riTkn ií
1 15 I UTpRA OGÁST
hérna á eyjunni? spurði mað-
urinn.
— Dálítinn tíma. ..
Hann virtist ánægður með
svarið og sagði svo: — Ég ætla
ekki að tala við þig hérna á
torginu. Komdu. Hann gekk yfir
torgið.
Nú átti ég að segja honum
það, en ég vildi ekki hætta
strax. Fimm mínútur enn! Þá
yrði ég aftur óbreyttur einka-
ritari. Hann þekkti greinilega
ekki stúlkuna, sem hann átti
að hitta. Hann áleit að hver ein-
asta ensk stúlka sem var á torg-
inu klukkan átta um morgun
hlyti að vera sú eina rétta.
— Flýttu þér, sagði hann um
leið og hann leit um öxl. Ég gat
naumast haft við honum. Hann
var svo stórstígur að ég varð að
hlaupa á eftir honum. Átti ég að
segja honum núna, að ég hefði
verið að leika á hann. Hann var
Englendingur. Og þetta var
hreinn brandari! Pabbi hefði
skellt upp úr!
Við vorum komin yfir torgið
og gengum inn á Caesario,
stærsta hótelið á' ísóla. Þar
pantaði félagi minn kaffi og
bauð mér sígarettu.
Ég settist niður og velti þvi
fyrir mér, hvemig auðveldast
væri að segja honum, að ég
hefði verið. að leika á hann.
Hann virtist' ekki vera lambið
að leika sér við. Hann var ekki
kornungur heldur þrjátíu og
fimm ára, tekinn í andliti, þunn
ar varir og dálítið skásett augu.
Hann virtist' búa yfir niðurbæld-
um áhyggjum.
Ég brosti.
Hann breytti ekki um svip.
— Ætlarðu að fylgja mér
þangað eða segja mér til vegar?
— Ég hef ekki ákveðið það
enn.
— Enga vitleysu! sagði hann.
Það er nægilega erfitt' þó að þú
gerir það ekki verra. Ég bjóst
við því af bréfinu þínu, að það
yrði erfitt að eiga við þig. Ég
vil ekki meira vafstur.
Ég sagði ekki orð. Það var
greinilegt, að sú, sem ég átti að
vera, hafði eitthvað, sem hann
vildi fá. Annars var ég viss um
að hann hefði verið enn and-
styggilegri, því hann var ókurt
eis þó liann hefði góða stjórn á
tilfinningum sinum. Hann minnti
mig á eldfjall rétt áður en það
gýs.
— Sem betur fer þekkti ég þig
strax, sagði hann og hellti kaffi
í bollann minn.
Við drukkum .kaffið þegjandi.
Ég var enn niðursokkinn i hlut-
verk mitt og ég leit forvitnis-
lega á hann. Ég vissi að menn
verða reiðir, þegar leikið er á
þá!
_ Við skulum gera út um
þetta hérna, sagði hann og ég
fann að honum var illa við mig.
Við getum tekið síðdegisferjuna
ef þú ætlar að vísa mér þangað
í dag. Ég hitti þig við höfnina.
Áður en ég hafði jafnað mig
heyrði ég rödd mína segja ró-
lega:
— Þá það.
— Ég drekk þetta á herbergi
mínu, sagði hann ruddalega. Ég
verð feginn að losna við þig.
Hann tók upp bollann sinn og
fór út.
Á eldhúsborðinu voru rósir
og hvít, langstilka blóm. Lúcí-
ana var að raða blómunum í
vasa.
— Veiztu, hvað kom fyrir mig
í morgun! sagði ég og settist' upp
á borðið. Ég var viss um að það
myndi létta yfir henni, ef hún
fengi að heyra söguna um ó-
kunna manninn og ævintýri mitt
á torginu. Ég sagði sögu mína
glaðlega og litaði hana ögn. Mað-
urinn varð hærri, ókurteisari, ó-
hugnanlegri. Ég sjálf varð fim-
leikakonan á línunni.
—■ Og ég á að hitta hann síðar
í dag við höfnina. Hvað segirðu
nú.
Lúciana hafði hlustað þegj-
andi, stór augu hennar virtust
mjög útstæð, svipur hennar
breyttist en ekki til hins betra.
— Svo þú talaðir við ókunn-
ugan mann á torginu?
— Hann byrjaði.
— Þú varst' ein?
— Ég sagði þér, að ég hefði
gert þetta um leið og ég fór
með bréfið. James ....
— Til fjandans með bréf
Herrans. Taka Englendingar ekk-
ert alvarlega? Þú hefur aldrei
séð þennan mann fyrr og þú
ætlar að hitta hann aftur. Veiztu
hvað þú ert að stofna þér í?
— Æ, góða þegiðu, sagði ég
fre.kjulega. — Byrjaðu ekki að
tala um alla smyglarana eða
eiturlyfjasalana hérna á ísóla. í
gær var Carlo að tala um draug
Nerós. Þetta er della.
— Engin della.
— ítalir taka allt svo alvar-
lega. Þú þekkir mig Lúcíana. Ég
er fljótfær. Þess vegna kom ég
liingað. Það kemur alltaf eitt-
hvað fyrir mig.
— Stundum eitthvað illt.
— Lúcíana! öskraði ég. — Ég
veit að ég er ga-ga, ég á' við vit-
laus, en þetta var bara brand-
ari. Ég þekki enga enska stúlku,
sem ekki hefði þótzt vera leynd
ardómsfull kona, ef maður hefði
komið og talað svona til hennar.
Ég gat blátt áfram ekki staðizt
freistinguna. Ég fer niður að
höfn og biðst afsökunar.
— Ég kem líka. Nei, það get
ég ekki. Eg þarf að hugsa um
matinn. Mareello fer með þér.
— Ég er ekki fimm ára!
En það var sama, hvað ég
sagði. Hún hringdi í Marcello og
skipaði honum að hitta mig við
höfnina síðdegis.
%. Ég gekk niður að höfninni.
Klukkan var hálfþrjú, það var
heitt og ekkert ský á himni. —
Þetta var markaðsdagur og sölu-
vagnar frá' Kaprí og Napólí komu
með bátinum, en á þeim voru
körfur með ávöxtum, grænmeti
og blómum, hænum og osti og
olívuolíubrúsar. Ég sá hvorki ó-
kunnuga manninn né Mareello
og ég spurði hásetann við land-
Barnavapar
Þýaflcte fewmawaKaK.
Seljast luðat öl &nn«Ölða.
VKRB KH.
SuðurgCtu 14. Sind 21020.
HEILDYBSKXLUN
PÉTUfCS PÉTUUSSGNAR