Alþýðublaðið - 29.06.1967, Blaðsíða 13

KC.Ra:víc.c.S
íslenzkur texti.
OSS 117 í Bafifa
Ný erfsaspennandi OSS 117 mynd
í litum og Cinemascope segir
frá lsaráttu yiö harösvíraða upp-
reisBarmenn í Brasilíu.
FREDERIX STAFFORÐ.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
BgnnuS innan 16 ára.
Á 7. degi
yíðfræg og snilldarvel gerð am-
erísk stórmynd í litum.
WILLIAM HOLDEN.
SUSANNAH YORK.
ÍSLENZKUR TEXTI. _________
Sýnd kl. 9. 11
ÓtTAR YNGVASOH, hdl.
BlíÖNDUHLfÐ 1, SfMI 21296
VIÐTALST. KL. 4—6
MÁLPLOTNINGUR LÖGFRÆÐISTðRP
BÆNDUR
Nú er rétti tíminn til aö skrá
vélar og tæki sem á aö selja.
TRAKTORA
MÚGAVÉLAR
BLÁSARA
SLÁTTUVÉLAR
ÁMOKSTURSTÆKI
Við seljum tækin.
Bíta- og
Búvélasafan
v/Miklatorg, siml 23136.
OKUMENN!
Látið stilla í tíma.
Hjólastillingar
Mótorstillingar
Ljósastillingar
Fljót og örugg þjón-
usta. i 1
BÍLASKOÐUN &
STILLING
Skélagötu 32
Sími 13-100.
AU6LÝSIÐ
f Atjsfðublaðinu
göngubrúna hvort ég mæti fara
um borð í bátinn til að kveðja
vin minn.
— Ert þú vinkona Lúcíönu di
Vagnólí? Gjörðu svo vel. Hann
hneigði sig djúpt.
Þegar ég var komin um borð
og farin að líta umhverfis mig
eftir ókunnuga manninum, fann
ég að ég titraði. Ég hafði farið
í fallegasta sumarkjólinn minn,
þvi ég bjóst viB, að honum veitt-
ist’ auðveldara að fyrirgefa lag-
legri stúlku hrekkinn. En myndi
liann fyrirgefa mér? Ég vissi
að taugaóstyrkur minn var allur
Lúcíönu að kenna. Þetta hafði
verið fyndið unz hún gerði úr
því harmleik. Ég sá hann rétt
fyrir brottfarartíma, þar sem
hann tróðst gegnum þvöguna um-
hverfis bátinn. Hann var höfð-
inu hærri en allir aðrir og hann
hélt á leðurtösku og var í svartri
peysu og ljósum buxum. Hann
sá mig og veifaði.
Hann stökk til mín.
— Þá förum við. Hvert för-
um við? Hittum við hann í Pa-
polí?
— Ég þarf að segja þér dá-
lítið, stamaði ég.
— Hvað er það?
— Ég er ekki sú, sem þú held-
ur að ég sé.
Hann hlustaði naumast á mig.
- Hvað?
- Ég er ekki sú, sem þú
heldur að ég sé. Ég helt'i Júlía
Rose og ég er einkaritari Alex-
anderhjónanna, sem búa hér á
ísóla. Þegar þú ávarpaðir mig á
torginu í • morgun fannst mér
sniðugt, að ....
Hann starði á mig. Hann var
kríthvítur. Ég hélt smástund að
hann myndi slá mig utan undir.
— Mér fannst það sniðugt, —
sagði ég aftur.
Hann sagði með niðurbældri
reiði: — Þú ert helvítis asni.
Báturinn flautaði til brottfar-
ar og hann þreif töskuna sína
og stökk yfir borðstokkinn og
yfir á höfnina. Ég var rétt fyrir
aftan hann en ég varð of sein.
Háseti greip í handlegg minn
enda breikkaði bilið að höfn-
inni stöðugt. Ég stóð þarna og
starði yfir borðstokkinn meðan
ókunni maðurinn hvarf í mann-
fjöldann án þess að líta um öxl.
Ég fann að fólkið glápti for-
vitnislega á mig og snéri mér
undan. Ég var svo reið og svo
hjálparlaus að mig langaði mest
til að bresta í grát, þegar bát-
urinn fjarlægðist eyjuna.
— Ég er viss um að hann
hafði enga býssu.
Marcello brosti til mín.
Ég vissi naumast hvort ég átti
að hlæja eða gráta.
— Komdu og njóttu sólarinn-
ar, sagði hann. — Við getum
talað saman á meðan.
Ég settist þegjandi niður. ís-
óla fjarlægðist sífellt.
— Jæja, sagði Marcello. —
Komstu að einhverju um hann?
Er hann smyglari eða fjárhættu-
spilari? Hann leit á mig for-
vitnislega en alveg án samúðar.
— Ég veit það ekki. Ég veit
ekki neitt!
— Hvers vegna þessar áhyggj-
ur? Af því að maðurinn var
reiður?
Suzanne Ebel:
1 16_ | UTÞRA OG ÁST
— Auðvitað ekki, sagði ég og
gekk um þilfarið fram og aftur.
Það er út af því að ég er hér
um borð. Þegar maður er í vinnu
er ekki hægt að stinga af í báts-
ferðir í miðri viku.
Hann skellti upp úr. Augu
hans urðu rök og hann þerraði
þau með vasaklútnum. Hann
sagði að ég væri bráðfyndin eins
og allir Englendingar. Hérna var
ég, stúlka, sem þorði að leika á
ókunnugan mann — og mátti
þalcka fyrir að vera ekki skorin
á háls eða .. hann ætlaði að
hlífa mér við þeirri tilhugsun —
og af hverju hafði ég áhyggjur?
Af ritvélinni minni. Hann klapp-
aði á stólinn við hlið sér og ég
settist niður.
— Svona nú. Ég skal hringja
til þeirra þegar við lendum með
sérstök skilaboð frá m é r . (Mar-
cello talaði alltaf um sjálfan sig
eins og nafn hans væri ritað
upphafsstöfum). Og ég skal
segja að þetta hafi verið mér að
kenna. Ég hafi tafið fyrir þér og
þú hafir ekki komizt í land. Ég
skal segja að þú sért alveg eyði-
lögð yfir að komast' ekki í vinn-
una. Þetta verður í lagi.
Svei mér þá, ef ég trúði hon-
um ekki!
— Þú ert yndislegur, Marcello!
— Það segirðu satt, svaraði
hann.
Klukkutíma síðar komum við
til Kaprí og Marcello fór inn á
hótel til að hringja. Þegar hann
fékk samband heyrði ég rödd
Jamesar og ég tók um handlegg
Marcellos. Hann blikkaði mig og
eftir að hann hafði haldið smá
ræðustúf, þar sem hann sagði að
þetta væri allt sín sök, rétti
hann mér símann.
Um leið og ég stundi upp af-
sökunarbeiðni sagði James Alex-
ander:
— Engar áhyggjur Júlía! Allt
er fyrirgefið! Við Trish vissum
ekki að þú ættir aðdáanda hér.
Einu sinni fór ég sjálfur til Hol-
lands í misgripum, bætti hann
glettnislega við.
Þegar ég lagði símann á sagði
Marcello: Nú er samvizkan hrein
og þú getur skemmt þér. Ég skal
sýna þér Kaprí.
Hann leigði hestvagn og við
ókum um eyjuna. Hann benti á
hverja rústina á fætur annarri,
borgaði svo ökumanninum og
lýsti því yfir, að nú borðuðum
við. — Eftir matinn förum við
að olívutrjánuhi. Ég vil það.
— Á Englandi spyr karlmað-
urinn stúlkuna, hvað h ú n vilji
gera.
— Á Ítalíu ræður karlmaður-
Hann valdi matinn, vínið og
allt og leyfði mér ekki að sitja
yfir kaffibollanum. Við gengum
að olívutrjánum sem stóðu í tíu
mínútna fjarlægð frá veitinga-
húsinu.
Við klifruðum yfir girðingu og
fórum inn á landareign annars
manns — það voru alls staðar
skilti, sem bönnuðu alla umferð
— en Marcello fór sinu fram.
Hann virtist blátt áfram hafa á-
nægju af að vera í annarra
manna görðum.
— Þegar ég var krakki kom
ég hingað með foreldrum mín-
um. Frændi minn átti þennan
garð þá, nú-eru það Þjóðverjar
eða Ameríkumenn. Sama er
mér. Við leggjumst undir þetta
tré.
Hann henti sér til jarðar og
stundi af vellíðan.
— Illt verður að góðu. Þú
gerir að gamni þínu og færð að
vera með mér allan daginn.
Ég var dálítið skotin í honum.
En Lúcíana átti hann. Hvað var
eiginlega hægt að gera við Mar-
cello sem var óforbetranlegur
daðrari? Hann yrði maður að
minni í eigin augum, ef hann
reyndi ekki við mig.
— Á hvað ertu að horfa?
spurði ég og óskaði þess að hann
hætti því.
— Þig; ég skil þig ekki. Þú
ert ljómandi lagleg. Kuldaleg,
kannski? í dag held ég að þú
vitir ekki hvað ástríður eru.
Dökkt hár og hvítt laglegt andlit
og pent nef, en mér leiðist ..
hvað heitir það? Freknur. Vel
vaxin og létt. Allt sniðugt. Hvar
er á'stin enska ungfrú.
Vindurinn þaut í trjálaufinu
og himinninn faðmaði sjóinn.
Það var afar kyrrlátt’.
— Ég kann vel við þig, Mar-
cello! Betur en ég bjóst við.
Það var fallega gert af þér að
koma alia leiðina hingað. En ..
í guðanna bænum farðu ekki að
halda að þú verðir að reyna til
við mig.
— Halda hvað? Hann virtist
móðgaður.
ítalir eru orðlagðir ....
— Þú átt ekki við það.
— Nei, Lúcíana segir, að hver
einasta stúlka verði hrifin af
Mareello!
Hann brosti og velti sér til
29.
mín. Eftir augnablik kyssti hann
mig ástriðuþrungið.
Aðeins stúlka úr steini hefði
staðizt þennan koss. Ég kyssti
hann á móti. Við lá'gum þarna
smástund í faðmlögum og ég
fann líkama hans þrýstast að
mínum, andlit hans við mitt, aug-
un lokuð og þessa tilfinningu
sem konur finna, þegar þær
skilja, hve fagur karlmaður get-
ur verið.
Ég greip andann á lofti.
Marcello virti mig fyrir sér.
Augu hans ljómuðu.
— Nei, nei og aftur nei, sagði
ég og nú var ég búin að átta
mig og gat horft á hann án þess
að hjarta mitt beröist hraðar.
— Allt í lagi; ég skal hætta!
— Monthani!
— Sæt stelpa.
Hann leit upp í greinarnar.
Það var engu líkara en hann
hcldi að nú hefði hann sannað
aðdráttarafl sitt enn einu sinni.
Hann var svo glaðlegur að ég
skellti upp úr.
Við fórum að bátnum og sett-
umst á þilfarið. Marcello sofn-
aði við hlið mér, þegar við héld-
um frá' Kaprí. Hann var ungur
og laglegur og ég skildi hvers
vegna Lúcíana var til sldptis
reið og elskuleg.
Ég sat og bar saman andlit
þessa unga, rómantíska, olívu-
lita klassiska manns og annað
andlit. Tekið og biturt andlit.
Lúcíana beið við höfnina með
vagninn. Hún hljóp til okkár.
Ég hef verið svo hrædd! Herr-
ann sagði mér heimskulega sögu,
sem ég trúði alls ekki. Hvað
gerðist?
— Ekkert, svaraði Marcello.
Maðurinn kom um borð. Ég hélt
AUUtLSAUMA
júní 1967 - ALÞÝÐUBLAÐffl 13