Alþýðublaðið - 29.09.1967, Blaðsíða 13

^MMimrai
Ný dönsk mynd, gerB eftir hinnl
umdeildu metsölubók Siv Holms
„Jeg en kvinde“.
Sýnd kl. 5 og 9.
Bönnuð börnum innan 18 fira.
Sýnd kl. 9.
ÓTTARYNGVASON
héraðsdómslögmaður
MÁLFLUTNINGSSKRIFSTOFA
BLÖNDUHLÍÐ ] • SfMI 21296
HARÐVIDAR
OTIHURÐIR
TRÉSMIÐJA
Þ. SKÚLASONAR
Nýbýlavegi 6 ,
Kópavogi I
sími 4 01 75
BÍLAKAUF
15812 — 23900
Höfum kaupendur að flest-
um tegundum og árgerðum
af nýlegum bifreiðum.
Vinsamlegast látið skrfi bif-
BÍLAKAUP
Skúlagötu 55 við Rauðarfi
Símar 15812 - 23900.
krefur, segi ég sannleikann. —
Lögreglan skilur mig áreiðan- I
lega.
— Það efast ég um. Þeir fara \
þá að leita að annarri forsendu I
fyrir morðinu. =
— Þeir finna enga. Ég er ekki !
skyld Ashlynfjölskyldunni. i
- — Þeir finna ástæðuna, sagði i
hann hæðnislega. — Peninga! |
— Vitleysa. Ég fæ enga pen- i
inga frá Ashlynl i
— Þú gætir hafa verið send f
hingað sem verkfæri Myru. í i
þeirri trú, að enginn grunar |
þann ókunna........
— Send hingað? Hún starði =
skilningssljó á liann.
— Já, til að flýta fyrir dauða z'“
Ashlyns gamla.
— Ég hef aldrei heyrt annað
eins.....Hún tók töskuna sína
mállaus af reiði og gerði sig lík-
lega til að fara.
— Ég er ekki að segja þér,
hvernig lögreglan leitar að á-
stæðunnf fyrir morðinu. Segðu
Joss Ashlyn sannleikann áður
en lögreglan neyðir þig til þess,
Vonnie. Ég vei'ð að tala við þig
og ráðieggja þér þetta. Segðu
honum það! Iiann gerir ekkert
verra en að senda þig aftur til
Kanada.
— Þú gleymir því, að hann er
sjúklingur. Hann gæti fengið
hjartaslag.
— Þú gleymir því, að hann
fær hvort eð er að heyra sann-
leikann. — Heiðarleiki og sann-
sögli þín væri betri en að lög-
reglan segði honum allt.
— Hvers vegna ertu að gera
þetta?
— Vegna þesS að ég vil ógjarn-
an að nokkuð komi fyrir þig.
— Þakka þér fyrir, sagði hún
kuldalega.
— En nú skulum við ræða um
annað meðan við borðum og svo
getur þú sagt mér, hvað þú ætl-
ar að gera.
— Ég get svarað þér strax.
Ég hætti á að lögreglan komi
upp um mig.
— Ég gæti lamið þig! sagði
hann. — Borðaðu nú melónuna
þína og við tölum um þetta
seinna.
— Til hvers? Þú getur ekki
fengið mig til að skipta um skoð-
un? Og ég get ekki séð að það
verði ánægjulegt að borða með
þér.
— Samt sem áður skaltu sitja
hér og borða! Þú gerir það sem
þér er sagt í þetta skipti, Von-
nie, Og nú tölum við um aðra
hiuti.
Hann fór að tala við hana eins
og hún væri vinkona hans, sem
hann væri mjög feginn að sjá.
Hann sagðist vera farinn að
vinna og bráðlega yrði liann send-
ur til Indlands.
— Viltu fara þangað?
— Já, Austurlönd hafa alltaf
haft mikið aðdráttarafl fyrir mig.
Eftir fiskréttinn þoldi hún
þetta ekki iengur. Þau fengu
kaffi og samtalið dó út. Hún leit
á klukkuna. — Ég verð að fara,
sagði hún.
— Svo þú hefur ekki skipt um
skoðun?
— Nei.
— Ég gerði miU bezta. —. Nú
verður þú að biðja guð um að
hjálpa þér að leysa þetta vanda-
Suzanne Ebel:
MiiiiiiiiiiiiiiimunmiMMaa
!
s
ii ■ ii iiiii 11111111 iii nmv<
mál!
— Hann gerir það. Þetta var
alltaf í góðum tilgangi gert. Hún
reis á fætur og tók tösku sína
og hanzka.
TÍUNDI KAFLI.
Þegar Vonnie kom aftur dag-
inn eftir voru þau öll í dag-
stofunni Joss, Rhoda, Fenella
og Ralph.
— Vachell lögregluforingi kom
áðan, sagði Joss. — Hann vildi
fá að tala við þig.
— Ég þarf að líta eftir matn-
um, sagði Rhoda.
- Ég er svangur, sagði Joss.
Lögregluforinginn sagðist koma
snemma og við viijum gjarnan
borða fyrst.
Vonnie fannst á meðan þau
sátu undir borðum, að allir vissu
að eitthvað myndi gerast.
Þau voru að Rrekka kaffið í
dagstofunni, þegar hringt var
að dyrum. Rhoda fór til að opna.
— Það er einhver að spyrja
eftir yður, Myra.
— Lögreglan?
— Nei, vinur yðar.
Hún gekk út úr stofunni og
lokaði á eftir sér. Hún hafði á-
kafan hjartslátt. Hún hafði ekki
stjórn á reiði sinni, þegar hún
sá Nigel standa við dyrnar.
— Hvað vilt þú? Því lætur þú
mig ekki í friði?
— Ég verð að tala við þig;
ég verð!
— Nei, sagði hún þreytulega.
Nú þoli ég ekki meira.
Það var aftur hringt að dyr-
um og Vonnie tautaði:
— Þeir eru komnir, lögreglan,
þeir vilja tala við mig......
Nigel gekk tii dyra og opn-
aði.
Vonnie hljóp til að sækja káp-
una sína. Það var ekkert ljós
inni í fataherberginu og afar
dimmt þar inni. Hún heyrði að
Vachell lögregluforingi gekk
inn í dagstofuna og teygði sig
eftir kápunni sinni. Um leið
stökk kötturinn fram, reiður yf-
ir að vera lokaður inni. Vonnie
rétti fram hendina, til að detta
ekki og rak upp hátt sársauka-
vein. Hún kveikti ijós og sá að
hún var með langa rispu á hand-
leggnum.
— Hvað er að? Nigel var kom-
inn til hennar.
— Það var eitthvað hér........
Hún tók skinnkápu Fenellu. Ég
greip í hana,----- - . .
— Rispaðir þú þig á henni?
Má ég sjá? Nigel tók skinnkáp-
una og þreifaði á henni. — Aha!
sagði hann og dró eitthvað út!
Þetta var hinn seki.
— Hvað eruð þér með?
Vachell lögregluforingi sem
heyrði og sá allt, stóð og horfði
á þau.
— Ungfrú Ashlyn, sagði Nigel
dálítið stirðmæltur, — fór að
sækja kápuna sína. Hún Yiras-
aði og greip í þessa skinnkápu.
Þetta var fast í skinninu og
hún reif sig til blóðs.
— Rhoda hefur umbúðir. Joss
birtist að baki lögregluforingj-
ans. — Láttu hana búa um sárið,
Myra.
En Vonnie stóð grafkyrr. Hún
fann að eitthvað mikilvægt hafði
gerst. Þetta var eins og síðasti
bitinn í kotruspili.
Nigel stóð enn og hélt á litl-
um, smaragðsgrænum glermol-
anum.
ELLEFTI KAFLI.
— Hvað- gengur á? Fenella
kom út úr dagstofunni.
Skyndilega var fullt af fólki
í forstofunni. Allir komu fram.
Matthews yfirlögregluþjónn var
alvarlegur á svipinn.
— Hver á þessa skinnkápu?
Lögregluforinginn tók skinnkáp-
una af Nigel.
— Ég, sagði Fenella, — því
spyrjið þér?
— Ungfrú Ashlyn skar sig,
sagði lögregluforinginn og rétti
fram grænt glerbrotið. — Þetta
brot var í skinninu. Hvernig
komst það þangað?
— Ég veit það ekki.
— Jú, þér vitið það, ungfrú
Ashlyn. Þér komuð hingað kvöld-
ið, sem frændi yðar dó. Augu
lögregluforingjans skutu gneist-
um.
— Nei, .. ég varx búin að
segja, að ....
— Engar lygar, ungfrú Ashlyn!
Þér lieimsóttuð hr. Windslow og
seinna um kvöldið fóruð þér út
að aka með honum.
— Já, við erum vinir. Það var
ekkert rangt við, að ....
Lögregluforinginn greip fram
í fyrir henni. — Við höfum skoð-
að bílinn, Winslow. Á gólfinu
við framsætið fundum við brot
af gleri. Af lituðu gleri, sem
fetzt hafði við skósóla, sem geng-
ið höfðu á gólfi vinnustofunnar
eftir að frændi yðar lézt þar
ipni.
— Smástund ríkti algjör þögn.
Svo sagði Fenella:
— Þú gætir aldréi hafa gert
þetta, Ralpli! Þú gætir ekki ..
— Gæti ég ekki hváð? spurði
hann og rödd hans titraði. —
Hvað ertu að reyna að gefa í
skyn?
Lögregluforinginn greip fram
í fyrir þeim.
— Hr. Winslow sat undir stýri.
Glermolarnir voru þeim megin
sem farþeginn situr. Þér voruð
farþeginn, ungfrú Asblyn. Gler-
molarnir voru undan skósólum
yðar.
Hún leit á Ralph. — Þú komst
farþegamegin inn, Ralph.
Lögregiuforinginn greip fram
í fyrir henni. — Þér komuð hing-
að kvöldið, sem frændi yðar dó,
ungfrú Ashlyn. Þér vilduð vita,
hvort eitthvað hefði horfið af
koníakinu. Svo fóruð þér inn í
vinnustofuna og þar lá frændi
yðar á gólfinu. Þér vitið, hvort
hann var látinn þá eða ekki. —
Þegar þér funduð hann, var hann
í einum af sloppum Joss frænda
yðar. Þess vegna snéruð þér hon-
um ekki við. Þér vissuð ekki, að
þér höfðuð myrt rangan mann.
— Þér hafið ríkt ímyndunar-
afl, lögregluforingi, sagði Fen-
ella.
Herbergi óskast
fyrir reglusama stúlku.
Uppl. í síma 82453 kl.
6-9 e. h.
Lesið AlþýðublaðiS
29. september 1967 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ 13