Alþýðublaðið - 08.05.1968, Blaðsíða 16

BAK
SÍOAT&
Albert
REYKTÓBAK.

VINSÆLASTA PÍPUTÓBAK
í AMERÍKU.
SYNGJANDIVAGNSTJÓRAR
Hópurinn, sem er aS syngja á þessari mynd, er tvöfaldur kvart-
ett strætisvagnastjóra, en þeir félagar munu bráð'lega halda utan
og syngja á móti norrænna sporvagnsstarfsmanna. Aður en þeiil
fara munu þeir þó halda söngskemmtun hér í Reykjavík og gefa
borgarbúum færi á að hlýða á sönginn. Ljósmyndari Alþýðublaðs-
íns hitti þá félaga á æfingu nú nýlega, og þá var þessi mynd tekin,
Á myndinni eru frá vínstri: Aðalsteinn Ilöskuldsson, Franz Péturs
son, Guðmundur Erlendsson, Jón I>. Stefánsson, Guðmundur Hall-
dórsson, Sigfús SSgurðsson, Hafsteinn Hansson, Teitur Jónsson og
söngstjórinn, Jón Stefánsson.
Mér þykir bera vel í veiði
að þetta fiskifræðingaþing
skuli vera haldið liér. Fulltrú
arnir eru svo margir, að það
væri hægt að manna með þeim
heiian togara, og mér finnst
vera alveg upplagt að senda
þá alla til sjós og láta þá sýna
fram á, að það sé eilthvað að
marka lærdóminn hjá þeim.
Klósett, lítið notað (stútur
niður við gólí — lárétt aftur)
til sölu. Uppl. í síma 17446.
VÍSIR.
Það er verst að þu skulir
ekki mjólka eins og hinar
beljurnar, sagði kallinn við
kellinguna í gær, þegar hann
las í blaði að mjótkin hefði
hækkað.
vo
dag egi IIAlístur
Hún dóttir mín
Hún hefur gaman af að tala, hún dóttur mín. Það má heita
að hún þagni aldrei, ekki einu sinni þegar hún sefur, því að
iþá bablar hún gjarnan upp úr svefninum. Það er helzt að
henni verði orðfall þegar einhverjir ókunnugir fara að spyrja
hana, hvað hún heiti eða hvað hún sé gömul, og er það þó
ekki af því að hún kunni ekki svör við þessu hvortveggja,
en henni finnst einhvern veginn að þetta séu einkamál, sem
ekki komi öðrum við en henni sjálfri og hennar nánustu.
Þessi málgefna kona er örlítið komin á fjórða ár, og hún
er Ijóðelsk eins og fleiri í hennar ætt. Hún kann orðið utanað
talsvert slangur af vísum og kvæðum, sem hún notar flest
tækifæri til að láta lesa fyrir sig upp úr forláta bók sem hún
á. Hún þreytist aldrei á að hlusta á sum þessara kvæða, eins
og þulumar um Grýlu, og stundum þegar hún á að fara að
sofa á kvöldin, þá situr hún flötum.beinum í rúminu og þylur
við raust: Grýla kallar á börnin sín þegar hún fer að sjóða
/til jóla o. s. frv.
Þetta dálæti á Grýlu er nú kannski örlítið óttablandið, eða
kannski væri réttara að segja að hún bæri talsverða virðingu
fyrir gömlu konunni og væri um leið dálítið forvitin um henn-
ar hagi. Hún veit raunar að Grýla er ekki til mema í bókinni,
og þar að auki dauð, eins og segir í einu Grýlukvæðanna, en
þó er eins og hún sé ekki alveg sannfærð um þatta. Að
minnsta kosti þarf hún stundum að spyrja að því, þegar hún
sér stórskornar konur á götunn, hvort þetta sé ekki hún
Grýla, og hún á það meira að segja til að víkja sér að þeim
og tilkynna þeim að þær séu Grýla, það þýði nú ekki að ætla
að leyna því fyrir sér.
Eitt Grýlukvæðanna í bókinni enda á þessum hendingum:
Valka litla vertu góð,
vendu þig af að ýla;
senn kemur að sækja þig hún Grýla.
Þetta kvæði er mikill öryggisventill og kemur eiginlega al-
veg í veg fyrir það að hún yrði í alvöru hrædd við Grýlu.
Hún veit nefnilega að Grýla tekur ekki góð börn, og ef ein-
hver reynir að hræða hana og segir að nú komi Grýla til
að taka hana, þá horfir hún óhrædd á þann sama á móti og
segir með sannfæringu þess, sem betur veit: „Grýla tekur
ekki mig; hún tekur bara Völku litlu!“
Eitt af uppáhaldskvæðunum í þessari ágætu bók er Ijóð
Jóhannesar úr Kötlum, Bráðum fæðast lítil lömb, og þetta
er eitt þeirra kvæða, sem litla stúlkan kann. Hins vegar
tekst henni ekki alltaf að samræma heim Ijóðsing.heimi veru-
leikans þannig að hinir fullorðnu láti sér líka. Núna fyrir fáum
dögum sá. liún álengdar ung lömb, sem voru að reyna að
hoppa á grönnum fötum umhverfis móður sína. Hún horfði
fyrst á þetta dálitla stund og sagði síðan: „Sjáðu, lömbin
eru að leika sér. Og svo fæðast þau bráðum!"
Fyrir kemur líka að hún ruglar kvæðunum saman. Og þá
getur útkoman orðið dálítið merkileg. Einu sinni ók hún með
föður sínum bæjarleið í strætisvagni, eins og gengur og alla
leiðina var stúlkan að syngja alkunnugt jólakvæði. En eina
hendinguna, og þá sem hún fór oftast með, hafði hún alltaf
svona:
„Mamma mín í eldhúsinu
er svo lokkandi".
Þetta kostaði ótal augnagotur frá öðrum farþegum í vagn-
inum og satt að segja var föðurmyndin ósköp fegin, þegar
komið var á áfangastað og hægt að fara með barnið úr sviðs
ljósi strætisvagnsins út á götuna. JÁRNGRÍMUR.
Oft felur framkvæmdavald
ið í sér heimild til að fram-
kvæma hluti, og kenna svo
öðrum um mistökin eftir að
þau eru komin í ljós.
9