Alþýðublaðið - 18.08.1968, Blaðsíða 8

— AF ÞVÍ við erum nú bún-
ir að ræða um ýmislegt af því
sem á daga þína hefur drifið
langar mig nú til að venda
mínu kvæði í kross og vikja
að yfirstandandi tíma, spyrja
þig svolítið um atvinnumál,
stjórnmál almennt og verka-
lýðsmál eins og horfir nú. Og
kannski við byrjum þá á að
ræða um sjávarútveginn og
atvinnuhorfnurar: Teluröu
hættu á atvinnuleysi yfirvof-
andi með tilliti til erfiðleika
í atvinnumálum og vonds ár-
ferðis yfirleitt?
Atvinnuleysi getur verið
nokkuð yfirgripsmikið orð.
Ekki er þó að neita að nokkuð
hefur dregið úr atvinnu þóct
ekki sé svo komið enn, að um
alvarlegt atvinnuleysi sé eða
hafi verið að ræða, undanfar
in nokkur ár hafa verið okk-
ur hagstæð, bæði til lands og
sjávar. Unga fóíkið sem kom-
ið hefur á vinnumarkaðinn sl.
5—7 ár þekkir ekki til at-
vinnuleysis, þar sem hver
vinnufús hönd hefur haft verk
að vinna. Við sem eldri erum
þekkjum hinsvegar vel til at-
vinnuleysis er oft var fyrr á
árum og höfum áþreifanlega
fundið fyrir því, og sá sem
þekkir atvinnuleysi í reynd
og það kannski lengri tíma
með stóran barnahóp á fram-
færi, mun eiga þá ósk heit-
asta að þurfa aldrei framar að
líða þá kvöl sem því fylgir.
Ein af aðalkröfum verka-
lýðsfélaganna í dag er því:
aldre'i framar atvinnuleysi.
Ég tel, að þrátt íyrir
ýmis konar stundarerfiðleika,
vegna harðæris fyrir noröan,
og aiustan, marikaðserfiðleika
og lækkandi verðs á okkar að-
alútflutningsafurðum, þurfi
ekki að koma til atvinnuleys-
is, ef vel er verið á verði og
úrræða leitað í tíma.
— Getum við haldið áfram
að treysta á sjávarútveginn
einvörðungu?
— Þessari spurningu vil ég
svara neitandi, enda höfum
til allra þeirra verka er land-
búnaði tilheyra. Þrátt fyrir
stórkostlega fækkun þeirra
manna er af landbúnaði lifa
og fækkun búa, hefur ræktað
land stóraukizt á síðustu ár-
um og afurðir að miklum mun.
Hins vegar er því ekki a3
neita, að sjávarútvegurinn
Unnið við uppskipun úr íslenzku fiskiskipi,
við ekki gert það. Á mörgum
undanförnum árum, höfum
við verið að reyna að efla ís-
lenzkan iðnað, þótt ekki hafi
tekizt sem skyldi. Sama er að
segja um landbúnað. Þar hafa
komið til stórvirk tæki til
ræktunar, til heyöflunar, til
ýmissa búverka og má segja
að vanda vöruna sem mest.
Samkeppnin á mörkuðum er
mikil. Margar þjóðir hafa auk
ið fiskiflota sinn stórléga,
sumar þær þjóðir er við höf-
um selt sjávarafurðir eru orðn
ar sjálfum sér nógar um fisk-
öflun og jafnvel nokkrar það
aflögufærar, að þær eru
FiskiSnaðurinn er orðinn undirstöðu atvinnugrein, er skapar mikil
verðmæti í innanlandssölu og útflutningi.
hefur verið, er og verður enn
:um mörg ár, aðalundirstöðu-
atvinnuvegur þjóðarinnar. Af
iþeim erlenda gjaldeyri er við
höfumi fengið fyrir útflutta
vöru hefur verið allt til þessa,
;um 93% fyrir útfluttar sjávar
afurðir. Að vísu gefur flugið
af sér gjaldeyri, Auikinn ferða
mannastraumur færir okkur
gjaldeyri. Keflavíkurflugvöll-
ur, ger:r það einnig,' og stutt
er í kísilgúrinn og álið.
Vegna- þess hvað landið okk
ar er snautt af ýmsum efnicör
um er okkur vanhagar um og
við þurfum því að kaupa frá
ýmsum löndum er okkur gjald
eyrisöflun lífsnauðsyn, og því
þurfum við að efla sjávarút-
veg svo sem verða má og þá
jafnframt gera sem hægt er
til að hann verði svo arðbær
sem mögulegt er fyrir þjóð-
jina og þá sérstaklega fyrir
það fólk sem að sjávarútvegi
og fiskverkun vinnur.
— Hugsum við ekki of mik
ið um aflamagn, en oflítið um
aflagæði og góða nýtingu?
— Jú, ekki er því að neita.
Okkur er það lífsnauðsyn
Eg vil ekki mæla því bót,
að ekki sé farið vel með fisk-
inn frá fyrstu hendi, en afsök-
un hafa sjómenn nokkra, þeg-
ar þeir horfa upp á, hvernig
farið er með fisikinn er í land
er komið, þá er ekki lengur
þörf góðrar meðhöndiunar.
Fulltrúar sjómanna og út-
nú þegar farnar að keppa við
okkur á mörkuðunum.
Ef við eigum að standast þá
auknu samkeppni er oröið
hefur, verðum við að stórauka
vörugæðin, en til þess höf,um
við mikla möguleika vegna
fiskgæða. Það er ekki nóg að
krefjast þess einunigis af sjó-
mönnum að þeir fari vel með
fiskinn, þar þarf fleira til að
koma.
Það hefur verið komið á
ferskfiskmati, og sjómenn fá
mismunandi verð fyrir aflann,
eftir því sem úrtaksmat seg-
ir til um, sem byggist á gæð-
,um fisksins úr einni eða tveim
ur körfum af bíl. En þegar
landað er, horfa svo sjómenn
upp á það, að öllum aflanum
er sturtað í eina kös á góifið
í viðkomandi frystihúsi og allt
unnið upp til hópa í eina og
sömu sendingu.
Togari við bryggju.
vegsmanna hafa tjáð sig reiðu
búna til þess að' ákveða verð
á kassalögðum fiski, og þá að
sjálfsögðu nokkuð hærra en
fyrir óísvarðan fisk. Um þetta
hefur ekki náðst samkomulag
við fiskkaupendur, svo af því
mætti marka áhuga þeirra á
nauðsyn vörugæða.
Rætt við Jón Sigur
Sjávarútvegurinn o<
g 18. ágúst 1968 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ