Alþýðublaðið - 18.08.1968, Page 15

A/j'V.V;'.
JOAN
* r

sSgolást^- tM
-.»;' ;•< ■
UNÐIR SÉEÍ^eiSJl^ll

Þegar Jean sá hringinn greip
hún andann á lofti. Faðir henn
ar hafði sagt henni frá hringn-
um. í fleiri ættliði hafði elzti
sohurinn í Masonfjölskyldiinni
borið þennan hring og Bruce
hafði gætt hans einstaklega
vel meðan hann var fangi í
japönsku fangabúðunum. Hann
hlaut að elska þessa innfæddu
stúlku fyrst hann hafði gefið
henni hringinn.
Æðislegar tilfiningar börð-
ust um í huga Jean þegar hún
sagði eilítið móð: — Sama er
mér! Ég verð bara að komast
héðan. En hann — stóri Túan
— neitar að leyfa mér að fara!
Sara hugsaði sig um andar-
tak. Þá verður það erfitt, sagði
hún loks. — Það þorir enginn
að ganga í berhögg við boð
hans, nema kannski ....
kannski ....
— Kánnski hver? spurði
Jean, þegar Sara þagnaði.
Sara hikaði lengi áður en
hún hvíslaði: — Nikalí. Hann
elskar ekki stóra Túan, því að
hann reyndi einu sinni að
flytja éldvatn til eyjunnar, en
stóri Túan náði honum og réfs-
aði honum. Auk þess gerír
Nikalí allt fyrir peninga. Allt!
— Ég skal borga honum ríku
lega .... og þér líka Sara,
lofaði Jean.
— Ég skal athuga málið,
tautaði Sara og gekk til dyr-
anna. — En verið gætnar, sagði
hún aðvarandi. — Stóra Túán
má' ekki gruna neitt.
BARNÁLEIKTÆKI
ÍÞRÓTTATÆKI
Vélaverkstæði
Bernharðs Hanness.,
Suðurlandsbraut 12.
Sími 35810
4. KAFLI.
Morguninn eftir fannst Jean,
að hún myndi aldrei þola að
vera lengi inni þar sem Sara
brosti til liennar og gaf henni
til kynna að nú ættu þær sam-
eiginlegt leyndarmál og þar
sem Bruce Mason gerði allt
sem hann gat til að láta hana
gleyma atburðum kvöldsins
áður. Hún fór upp í fjöllin og
fann þar sléttuna, sem þau
Bruce höfðu staðið á meðan
„töfra stundin“ var og henni
fánnst ótrúlegt að nú ætti hún
í síðasta skipti að horfa yfir
þessa fögru eyju. Hún vtnaði
bara að eyja Dons, Tarakóa,
væri jafn fögur.
Klukkan var að nálgast tólf,
þegar hún kom aftur að húsinu
og einmitt þegar hún var að
komast út úr kjarrinu var tek-
ið um handlegg hennar. Hún
hrökk skelfingu lostin við.
Þetta var grannur, dular-
fullur innfæddur maður, sem
hvíslaði á ensku: ■—; Það er ég,
Nikalí. Sára sagði, að þér þörfn
uðust mín.
Jean hörfaði ósjálfrátt und-
,an, því að það var eitthvað vont
og illmannlegt við manninn og
hún minntist þess, að honum
hafði verið refsað fyrir að koma
með „eldvatn" til eyjarinnar.
Ákavíti, sem hefði eyðilagt
siðferði eyjaskeggja á skömm-
um tíma. En hún hafði ekki
um annað að velja, því að Sara
dró enga dul á þá staðreynd,
að Nikalí væri eini maðurinn
á Flemingóeyju, sem myndi
dirfast að brjóta bönn stóra
Túans.
Svo hún sagði honum stutt-
lega um hvað væri að ræða og
meðan Nikalí hlustaði urðu
augu hans æ lymskulegri. —
Það kostar peninga .... mikla
peninga! tautaði hann í barm
sér.
— Það veit ég vel, svaraði
Jean óþolinmóð.
Með hverri mínútu sem leið
leizt henni verr á manninn. En
það endaðj með því, að hún
ákvað að hitta hann við strönd
ina um miðnætti.
Hún átti í engum erfiðleik-
um með að komast burt frá
húsinu með tvær töskur. Þeg-
ar hún kom niður til strand-
arinnar var hún dauðþreytt.
Hún lagði töskurnar frá sér
og hvíslaði: — Nikalí! Nikalí
.... hvar eruð þér?
Um stund var ekkert að sjá,
svo gekk einhver til hennar og
HLUTI
Jean brast næstum í grát af
feginleik.
— Er báturinn til, Nikalí?
— Já, hann er til! sagði djúp
rödd, sem Jean þekkti alltof
vel. — En þú ferð ekki með
honum!
— Bruce! Hún starði á hann
og hjartað barðist ákaft í
brjósti hennar. — En ég
hélt ....
— Þú hélzt, að ég lægi sóf-
andi í rúminu. Hann var ekki
óvingjarnlegur og hann brosti
jafnvel til hennar. — Ég var
búin að segja þér það, Jean,
að hér á Flamingóeyju gerist
ekkert, ekkert, sem ég veit
ekki um.
Nú minntist hún lítil drengs
með áhyggjufullt andlit og
sagði:
— Púkk! Hann hefur séð
töskurnar mínar eða ....
—-■ Einmit! greip Bruce fram
í fyrir henni. — Og það var
skylda hans að láta mig vita.
En nú skaltu gleyma þessari
vitleysu, Jean og koma með
mér inn í húsið.
Jean vaknaði eins og af
svefni, þegar hún heyrði þessa
mynduglegu raust. Svo Bruce
hélt, að hann hefði sigrað, en
hún skyldi sýna honum annað.
Hún leit af honum og á vél-
bátinn, sem var þar á næstu
grösum. Hún þaut; svo snögg-
lega' að honum, að Bruce komst
ekki til að stöðva hana.
— Komdu hingaS, Jean!
hrópaði hann um leið og hún
st'ökk niður í bátinn. Bruce
ætlaði að elta hana, en hann
hrasaði um töskurnar og missti
jafnvægið.
Jean vann með þessu dálít-
inn tíma og gat kveikt á véi-
inni. Báturinn stefndi frá
ströndu og hún grét af létti og
ða
68
SÍÐASTI DAGURINN
Komið og skoðið og sjáið um leið
SKRÚÐGÖNGU
DÝRANNA
Úr dagskránni í dag:
14.00 Unglingar teyma kálfa í dómhring
14.30 Kynbótahross sýnd í dómhring
15.00 Góðhestar sýndir í dómhring
15.45 Lúðrasveit Reykjavikur leikur
16.00 AUt búfé sýnt í dómhring
- Grand Parade -
VEITINGAR
Þ.á.tn. kjúklingar og nýja skyrið
FRÁ KL. 10 Fj|

wmm
■ ■ ^1 NG^
18. ágúst 1968 — ALþÝÐUBLAÐIÐ J5

m-