Dagur - 13.03.1934, Blaðsíða 2

DAGUR
27. tbl.
76
líkiungi
sama húsinu á víxl, en gallinn er
sá, að á því sviði virðist við-
kvæmni og þröngsýni reisa fullar
SVANA-VITAMIN-SMJÖRLIKI
er smjörblanda, sem inniheldur 4.1 vitamíneiningar og jafngildir því
dönsku sumar8mj0ri. Allar hyggnar húsmæður kaupa það. Kostar aðeins
kr, 1.50 kg. JÓN GUÐMANN.

M
K
Sjafnar
sápa.
í Sjafnar sápum eru einungis hrein og óblönduð olíu-
efni. Notið eingöngu SJAFNAR SÁPUR, þær eru
innlend framleiðsla,
sem stendur fyllilega jafnfætis beztu erlendum sáputegund-
um. Hvert stykki, sem selt er af Sjafnar sápum, sparar
þjóðinni erlendan gjaldeyri og eykur alvinnu í landinu.
Pað er þegar viðurkennt, að SJAFNAR SÁPAN er bæði
ódýr og drjúg.
Sjafnar handsápur gera húðina mjúka og eru tilbúnar
fyrir hið viðkvæmasta hörund. Hver hyggin húsmóðir,
sem vill fá hreinan og blæfallegan þvott, notar ein-
göngu SJAFNAR PVOTTASÁPU,
Sjöfn.
Mörg ár eru síðan farið var að
ræða um kirkjubyggingu hér á
Akureyri, sem brýna nauðsyn, og
þó máske sé einkennilegt, lætur
nærri, að þörfin hafi getað virzt
meiri þá en nú, þó fólki hafi
fjölgað síðan og nýbyggðin færst
í áttina frá kirkjunni. Ástæðan
fyrir því, að þörfin sýnist litlu
meiri nú, í bili að minnsta kosti,
en var fyrir 12—15 árum, er
sumpart sú, að útvarpið er komið
og að hinu leytinu að áhugi al-
mennings fer heldur dvínandi
fyrir starfsemi kirkjunnar.
Eins og nú standa sakir, virð-
ist geta verið talsvert álitamál,
svo ekki sé meira sagt, hvort
nokkurt réttlæti sé í því, að bæj-
arfélag, eða það opinbera yfir-
leitt, kosti að mestu slíkar bygg-
ingar, sem kirkjur nefnast, og
hljóta þær raddir að verða æ há-
værari, sem mótmæla því, ef
halda á að öðru leyti í sama horfi
og verið hefir, því það er stað-
reynd, sem ekki verður mótmælt,
að þeim fjölgar stöðugt, sem ekki
hlusta nema með öðru eyra, eða
hvorugu, á boðskap kirkjuþjón-
anna, auk þess, sem nýir söfnuð-
ir eru að vaxa upp, með sín eigin
samkomuhús, og að fjöldi manna
fær nú andlega fullnægingu gegn
um útvarpið.
Þegar svona er komið, verður
að teljast rétt, að staldra við og
athuga alla málavexti, áður hafizt
er handa við byggingu stórhýsis
á kostnað bæjarfélagsins hérna,
að einhverju, eða mestu leyti, sem
sýnilega verður alls ekkert notað
af fjölda manna og mjög lítið af
enn fleirum,en sem þó verða látn-
ir taka þátt í kostnaði. Auk þessa
vottar ljóslega fyrir aðkallandi
þörf annara bygginga, sem ná-
lega allir bæjarbúar geta þurft að
nota og bærinn hlýtur að verða að
beita sér fyrir fyrr eða síðar,
eins og t. d. sjúkrahús, unglinga-
skóla, barnaskóla (sem þegar er
orðinn of lítill), bókasafnshús,
ráðhús o. fl.).
Vera má, að þeir, sem beita
sér fyrir kirkjubyggingu, séu
búnir að athuga það mál vel frá
öllum hliðum, þó eg viti ekki, en
cpinberlega mun það lítið eða
ekki hafa verið rætt og hafa þó
blöðin fjallað um lítilfjörlegri
efni.
Eitt af þeim málum, sem hlýtur
að koma til umræðu og sennilega
úrslita, áður langt líður, er að-
skilnaður ríkis og kirkju. Komist
sá skilnaður á, verður afleiðingin
líklega sú, að þeir einir mynda
trúarsöfnuði saman, sem líkar
skoðanir hafa, og kosta þá sjálf-
ir hús og prédikara við sitt hæfi.
Væri þá óhentugt fyrir menn,
með sundurleitar skoðanir og trú,
að eiga dýr hús í félagi, sem þeir
gætu naumast gert sér verð úr,
eða skift á milli sín, þó ef til vill
sé það ekki útilokað, því eins og
eitt hús er nú notað til ýmiskon-
ar fundahalda, eins mætti hafa
hvers konar trúarsamkomur í
skorður.
Það má nú raunar segja, að
margir séu svo fátækir, að þeir
geti ekki lagt sinn skerf í þess-
liáttar starfsemi, en hafi þó sömu
þöi’f og þeir efnuðu, enda mun
núverandi fyrirkomulag býggjast
á þeirri hugsun, að þeim efnaðri
beri að sjá hinum fyrir sálusorg-
un, en bæði er, að þar gætir ekki
fulls réttlætis eða samræmis, þar
sem nefskatturinn er, sem engum
öðrum en kirkjunni kemur nú
orðið til hugar að beita, og svo
er um mikið vafamál að ræða,
hversu mikils virði það er, sem
fæst, en á hinn bóginn engum
blöðum um líkamlegu þarfirnar
að fletta, sem á engan hátt
verður undan skotið og er þar
ærið verkefni fyrst um sinn, fyr-
ir þá, sem betur mega, áður en
þeim er viðunanlega fullnægt.
Hér virðist nú geta verið um
tvennt að ræða: annaðhvort að
fresta kirkjubyggingunni enn um
stund, og sjá hverju fram vindur
á trúmálasvæðinu, en beinast á
meðan að ótvíræðum þörfum, eða
ef fleiri vilja endilega kirkju-
byggingu fyrst og fremst, þá að
breyta gersamlega um stryk og
ætla henni miklu fjölbreyttara
verkefni, en að standa auðri og
tómri mestan tíma tilveru sinnar,
eins og orðið heíir hlutskifti svo
margra kirkna, því til þess erum
við of fátæk og sárþurfandi fyrir
ýmsar nauðsynjar, enda tel eg
slíkt ekki lengur réttlætanlegt,
nema á kostnað þeirra einna, sem
kjósa að binda eigur sínar á þann
hátt.
Hvaða verkefni það væru önn-
ur en venjulegar guðsþjónustur,
sem ætla mætti kirkjunni, er ein-
mitt það, sem eg óska eftir að
rætt sé um, ef hún endilega á að
byggjast, því þar gæti ýmislegt
komið til greina. Sem dæmi mætti
nefna: einhverskonar skóli, bóka-
safn og lestrarstofur, leikhús,
kvikmyndahús o. fl.
Mig hefir oft undrað, að þær
kreddur skuli ekki vera fyrir
löngu úr sögunni, að ekki megi
nota kirkju til neins annars en
messugerða eins safnaðar, enda
fækkar þeim óðum, sem hanga
bókstaflega í því, og hefir óneit-
anlega rýmkað þar allmikið um í
mínu minni, í sumum byggðalög-
um, að minnsta kosti.
Heilbrigð skynsemi bendir ótví-
rætt til þess, að slíkt sé firra ein,
því ef sama fólkið, sem hlýðir á
prestinn, má vera saman í skóla,
horfa sameiginlega á sjónleik, eða
kvikmynd, eða danza saman, svo
dæmi séu tekin, hlyti þetta sama
fólk að mega gera allt þetta undir
sama þakinu, svo framarlega að
ekki sé um viðurkennt siðferðis-
eða lagabrot að ræða, en þá má
heldur alls ekki fremja verknað-
inn neinstaðar.
Með efnisvali og meðferð verk-
efna, mætti komast hjá því að
hneyksla alla sæmilega víðsýna og
frjálslynda menn, þó eitthvað af
áðurgreindum athöfnum og anm
að fleira, færi fram undir sama
þaki og venjulegar guðsþjónustur.
Enginn efi er á því, að mjög
margir líta nú orðið sömu augum
á þetta mál og að ofan greinir,
þó ýmsir veigri sér við því að
láta það uppskátt opinberlega, af
einhverjum ástæðum, Vilji ein-
hverjir kalla það guðleysi, og að
það beri vott um illan hugsunar-
hátt, að halda fram ofangreindum
skoðunum og ganga þannig nokk-
uð á snið við troðnar götur, er
ekkert við því að segja, annað en
það, að þeim mönnum beri þá að
sýna það Ijóslega í verkinu, að
þeir séu hinum betri, en því mið-
ur verður ekki ætíð með sanni
sagt, að mestu vandlætarar í orði
séu hinum betri á borði, sem fyrir
aðkastinu verða, svo oft má það í
léttu rúmi liggja.
S. E.
ífÉllíWfeÍ #
mjög fjölbreytt úrval.
Beztu tegundir af enskum
verkfærum:
Hamrar, Sagir, Spor-
járn, Axir, Pjalir, Hefl-
ar, Tengur, Naglbítar,
Skrúfjárn, Boraro. m.fl.
Kaupfélag Eyfirðiuga.
Járn- og glervörudeild.
Línuœerki; °uit-rautt- grant
Magnús fóhannsson
Svínárnesi.
Mannalát.
Á laugardagsmorguninn var,
lézt á sjúkrahúsinu hér á Akur-
eyri Friðbjórn útgerðarmaður
Björnsson, Jörundssonar frá
Hrísey. Hann lætur eftir sig
ekkju og nokkur börn, en annars
höfðu þau hjón misst eitt barna
sinna fyrir skömmu. Banamein
Friðbjarnar heitins var lungna-
bólga.
Á laugardagsmorguninn var
lézt í Reykjavík séra ólafur Ste-
phensen, fyrrverandi prófastur,
og prestur að Lágafelli og
Bjarnanesi, rúmlega sjötugur að
aldri. Krabbamein mun hafa
dregið hann til dauða. Séra ólaf-
ur var Magnússon, bónda í Viðey,
ólafssonar sekretera, Magnússon-
ar konferenzráðs.
Foringi danskra nazista í bæn-
um Tönder í Slésvík, hefir nýlega
verið dæmdur í 80 kr. sekt fyrir
það að ganga í einkennisbúningi
Nazista. — (ÚF).
Ritstjóri: Ingimar Eydal.
Fréttaritstjóri:
Sigfús Halldórs frá Höfnum.
Prentsmiðja Odds Bjömsscmar.