Dagur - 03.12.1934, Blaðsíða 2

382
DAGUR
139 tbl.
Framsóknarmenn
á Akureyri efna til skemmtikvölds á laugardaginn kemur, kaffi- og
danzkvölds í Skjaldborg. — Danzaðir verða gömlu danzarnir, enda
verður fleira til skemmtunar. Þetta verður nánar auglýst sfðar. —
Tákið eftir því í »Degi<.
er nú farin að selja nýjar tegundir af hand-
sápum. — Sápur þessar eru framleiddar á
sama hátt og beztu erlendar handsápur. Er
sápuverksmiðjan »Sjöfn« fyrsta og eina ís-
'enzka sápuverksmiðjan, sem framleiðir þessa
tegund handsápu. —
Nú þarf því enginn íslendingur lengur að
kaupa erlenda handsápu vegna þess að íslenzk
sápa fáist ekki jafn góð.
Verð verksmiðjunnar er talsvert lægra en verð
á sambærilegri erlendri sápu.
Sápurnar eru seldar í heildsölu beint frá
Mjög fjölbreytt úrval af
Gjörið svo vel að líta
inn og skoða vörurnar.
um skaphöfn alla, er þetta þrennt
mætti skjótast telja til ágætis: 1) Að
hafa með kennslustarfi sínu, ásamt
Jónassen og Guðmundi Björnssyni end-
urskapað íslenzka læknastétt, svo að
hún nú stæði jafnfætis stéttarbræðrum
sínum erlendum; 2) Að hafa að kalla
má nálega útrýmt sullaveikinni af ís-
landi og fyrstur allra lækna í heimi
læknað hana með holskurðaraðgerð; 3)
Að hafa með ritstörfum sínum afar
umfangsmiklum unnið sér — og þá
um leið íslandi — heimsfrægð meiri
en nokkur annar læknir fyrr eða síðar
á sviði sullaveikinnai'. — Var þetta er-
boðstólum, prýðilega flutt og samið af
ást og virðingu hins reynda lærisvelns
á meistaranum, er hann taldi jafnvíg-
an á öllum sviðum læknisfræðinnar, og
er öll kurl kæmu til grafar — mestan
og beztan allra íslenzkra lækna, þótt
marga ágætismenn væri að finna í
þeirri stétt fyrr og' nú. — Launuðu á-
heyrendur dynjandi lófataki. Á undan
og eftir söng' »Geysir«, gömul og ný
lög', og hefir aldrei betur sungið. Gunn-
ar Pálsson söng með sinni fögru og'
vel þjálfuðu rödd einsönginn í »Bára
blá«, og Hermann Stefánsson, er til-
sagnar Gunnars hefir notið, sýndi
þarna ágæta hæfileika og stöðuga
framför í aríu, »Steuermannslied«, úr
»Hollendingnum fljúgandi« eftir Wag-
ner, er hann leysti mjög ánægjulega
af hendi; ásamt söngflokknum, er tek-
ur undir. Var samkoman öll »Geysi«
til sæmdar. — Á eftir var danz stiginn
fram eftir nóttu.
Dánardægur. Síðastl. föstudag' and-
aðist að heimili sínu hér í bænum
Kristján Skúlason, áður bóndi að Sig-
ríðarstöðum í Ljósavatnsskarði, þar
sem hann hafði alið svo að segja allan
sinn aldur. Lungnabólga varð honum
að aldurtila. Kristján sál. var mesti
dugnaðar- og eljumaður og þurfti á
því að halda, því að hann átti oft í
hörðum átökum við erfiðleika lífsins
og var þvi orðinn saddur lífdaga.
Hann var rúmlega hálfsjötugur að
aldri og lætur oftir sig uppkorpin hörn.
«««»«»«« > t t » « » •—•• » § e
Sigurður Skaufield
söng á föstudagskvöldiö í sam-
komuhúsi bæjarins viö góða að-
sókn. Áheyrendur virtust mjög á-
nægðir.
Efniviðurinn er mjög hár ten-
ór, víða mjög glæsilegur, sérstak-
lega á hærra sviði raddarinnar,
og raddsviðið allmikið. Þetta er
lýriskur tenór í eðli sínu, en þó
nægilega breiður, sé honum beitt,
— og á hærra sviðinu — til þess
að geta í sjálfu sér skilað vel
dramatísku viðfangsefni. í stuttu
máli: Sjaldgæfur efniviður — al-
veg fyrirtak!
Þjálfun þessa — í eðli sínu á-
gæta — hljóðfæris hefir tekizt
nokkuð misjafnlega; að vísu
eigi svipað því sem skyldi,
er um slíkan kjörgrip er að ræða.
Eina mest ber á því í mjög veik-
sungnum köflum, þar sem söngv-
arinn verður að grípa til hljóm-
snauðrar mjóraddar (fistel) sem
einmitt verður áberandi lítilfjör-
leg þegar um snögga raddslotun
er að ræða,. borin saman við
glæsiröddina, sem í sama andar-
taki var beitt af fullum hálsi.
Túlhun og tjáning — skila-
greinin fyrir viðfangsefnunum
það sem mestu máli skiptir,
er því miður það, sem erfiðast er
að sætta sig við. Þar sem verst
var vírtist fara saman vanþroski
til þess að komast í fullt sam-
ræmi við sál ljóðs og lags og af-
leitar óvanakenjar í tjáning-unni.
Algjörlega óafsakanlegt er t. d.
að syngja íslenzku með mjög
rödduðum s-um sem í ensku eða
þýzku, eins og hér var undan-
víða varð blest að auki, enda hef-
ir þetta og svipaðir kækir (t. d.
teprumæltir grannir hljóðstafir,
sérstaklega u) söngvaranum
meinlega afkáraleg áhrif á áheyr-
andann, menn hljóta að krefjast
þess, að söngmaðurinn, ekki síð-
ur en leikarinn, sé öðrum til fyr-
irmyndar um meðferð móður-
málsins. — Átakanleg dæmi
þessa, er hér hefir verið að fund-
ið, var að einu leytinu »Dan-
ny boy«, þetta fleyga andvarp
írskrar alþýðusálar, sem hér var
tjáð sem hjólaö væri af lírukassa-
manni lítillar sálar, og féll líka
reytt, vængstýft og steindautt til
jarðar við veginn, — en að hinu
leytinu »Sofðu vært, elskan mín«,
sem var sungið með fallegnm
tón, en eyðilagt af þessum af-
káralega raddaða og blesta s-
framburði, svo að jafnmikil
freisting var til þess, bæði að
fyllast gremju yfir því, að fá
hér ekki listaverk upp í fangið,
eins og efni stóðu þó í raun og
veru til, og að skella upp úr, að
ósamræmi glæsilega karlmann-
legrar raddar og teprulega »pen-
píulegs« framburðar, þar sem
allra verst gegndi. — Annai-s má
segja um framburð söngvarans,
að hann er ekki í bezta lagi
greinilegur, en þó að því leyti
Jxátíð hjá þeirra, sem verstir eru.
Annai’s bar að ýmsu öðru leyti á
vanþroskuðum smekk, og af því
varð röddin á stundum beinlínis
ljót, t. d. í snögglega hranalegu
»crescendo«.
Sjálfsagt er að taka það fram,
að sum viðfangsefnin á söng-
skránni, sem var löng og fjöl-
breytt — voru vel sungin. Það
voru helzt dramatisku lögin, þau
virtust söngvaranum aðgengileg-
ust til túlkunar og tjáningar, þar
hafði hann betur samræmzt Ijóð-
og tónskáldi, og þá skutu heldur
ekki rödduðu s-in upp höfðinu,
þar sem þau áttu ekki að vera,
til að eyðileggja ánægjuna, ué
aðrir illkækir. Auk dramatísku
laganna vildi ég nefna »When Ce-
lia sings«. Reykjavíkurblað kvað
hafa getiö þess að þar færi
söngvarinn upp á drístrykað d,
og taldi það rnest söngafrek. Ég
vildi segja þótt góðra gjalda sé
vert og sjaldgjæft að ná þeirri
hæð, þá teldi ég þó hitt fyrr til
afreks, að þessi vandasama smá-
aría var vel sungin og átti því
skilið það lófatak, er að launum
kom, eins og þau viðfangsefni, er
bezt tókust.
Áheyrendur virtust yfirleitt
mjög ánægðir, eins og áður er
sagt. Söngvarinn varð að syngja
mörg aukalög. — Við hljóð-
færið sat Gunnar Sigurgeirsson
og leysti hlutverk sitt yfirleitt
prýðisvel af hendi.
Prófarkalestur á söngskránni
hefir farið í meira lagi í flaustri,
jafn margar prentvillur og vit-
leysur sem þar voru í ekki lengra
máli. — S. H. f. H.
Sigurbw Skagfield
endurtekur söngskemmtun sína
næstkomandi fimmtudagskvöld.
Hannes á Hvamms-
tanga gengur á mála
hjá sósíahstum.
íhaldsmennimir á Alþingi hafa
barmað sér mjög yfir því, að
komast ekki í skipulagsnefnd at-
vinnuveganna, og þó telja þeir
þessa nefndarskipun háskalega.—
Ásgeir Ásgeirsson sá loles aumur
á þeim og bar fram tillögu um
að bæta í nefndina tveimur í-
haldsmönnum. Á undan atkvæða-
greiðslu um tillöguna kom yfir-
lýsing frá Framsóknarmönnum
um, að þeir létu þetta afskifta-
iaust og ætluðu að lofa íhalds-
mönnum að ráða, hvað þeir
gerðu. Aftur á móti lýstu sósíal-
istar því yfir, að þeir væra á
móti tillögunni. Þegar til at-
kvæðagreiðslu kom, var tillagan
samþykkt með atkv. íhaldsmanna,
en móti atkv. sósíalista og Hann-
esar á Hvammstanga. Magnús
Torfason greiddi aftur á móti at-
kvæði með íhaldinu. Klofnaði
»Bændaflokkurinn« þannig í
deildinni um þetta mál.
Fullyrt er, að íhaldsmenn séu
daprir yfir úrslitum málsins, og
að þeir hafi fengið Hannes til að
ganga á mála hjá sósíalistum í
þeirri von, að tillagan, sem þeir
sjálfir greiddu atkv., félli.
Mannslát. Nýlega er látinn í Pjalla-
byggð í North Dakota bændaöldungur-
inn Jakob Jónsson frá Munkaþverá í
Eyjafirði, 86 ára. Hann fluttist vestur
um haf 1875.
Fréttaritstjóri:
Sigfús Halldórs frá Höfnum
Ritstjóri: Ingimar Eydal.
Prentsmiðja Odds Bjömssonai’.
indi dr. Steffensens ágætt, hæfilega tekningarlítið gert, Og það SVO að
langt fyrir samkomu er fleira hafði á