Dagur - 10.08.1944, Blaðsíða 5

Fimmtudaginn 10. ágúst 1944
DAGUR
5
SPRENGJUFLUGMAÐUR SKRIFAR HEIM
Eftir fyrstu árásarförina:
— Jæja, — eg er búinn að fara
fyrstu árásarferðina. Við vorum
rifnir upp úr fasta svefni
snemma þann morguninn. Það
var ískalt og hráslagalegt í bragg-
anum í morgunskímunni en eg
var of æstur á taugum til þess að
gera mér rellu út af því. Morg-
unmaturinn var óvenju rnikill
og góður, eins og ævinlega á
slíkum tyllidögum, og við borð-
uðum mikið. Við vissum að
langt var til næstu máltíðar.
Það var skrítið við morgun-
verðarborðið þennan morgun.
Venjulega er þar háreisti og
glaðlegt skraf, en nú sagði eng-
inn orð. Allir voru uppteknir af
hugsunum sínurn um það, sem
í vændum var.
Eítir morgunverðinn kliingr-
uðumst við upp í flutningabif-
reiðarnar og ókum út á flugvöll-
inn. Eftir að við höfðunl klætt
okkur í flugmannabúningana
vorum við kallaðir á fund flug-
sveitarforingjans, og þar var okk-
ur loksins skýrt frá því, hvert við
ættum að fara og hvaða verk
okkur var ætlað. Okkur var bent
á lítinn depil í hjarta Þýzkalands
á landabréfinu. Við áttum að
heimsækja eina af verksmiðjum
þýzka flughersins.
Eftir stundarbið fórurn við að
flugvélum okkar á vellinum.
Vélin okkar var ný af nálinni,
eins og við sjálfir, og átti nú að
hljóta eldskírnina. Byssurnar
voru reyndar og reyndar aftur og
síðan klifruðum við upp í vélina
og hver settist á sinn stað. Flug-
maðurinn reyndi. hreyflana,
hvern af öðrum, og innan lítillar
stundar vorum við í loftinu,
ásamt öðrum flugvélum í okkar
flokki. Eftir nokkra liringi yfir
vellinum var stefnan sett á Ev-
rópnvirki Hitlers. Það var dá-
samleg sjón að sjá hvern stórlróp-
inn af öðrum af fljúgandi virkj-
um stefna í austurátt. Það var
erfitt að hugsa sér, að nokkurt
afl í mannheimi gæti stöðvað
þau.
En sú ímyndun varði ekki
lengi. Því að skömmu eftir að
við flugum inn yfir strönd óvina-
landsins, og eg var önnum kaf-
inn við að reyna að grilla land í
gegnum skýjalagið, sá eg allt í
einu hvern reykjarhnoðrann af
öðrum myndast skammt fyrir
framan vélina. Eyrst var eg alls
ekki viss um hvað þetta væri, en
svo rann upp fyrir mér, að þar
væri loftvarnaskothríð óvinanna.
Þessi fyrsta skothríð var alls
ekki af verstu tegund. Eg komst
brátt að raun um það. En þar
sem þetta var í fyrsta skiptið,
sem eg hafði lent í eldinum,
skildi liún talsverðar menjar
eftir í huga mínum. Eftir þetta
var skotið á okkur annað veifið,
en annars var förin lítt söguleg
þangað til kom að árásarstaðn-
um.
Þegar þangað kom hófst djiif-
ulgangurinn fyrir alvöru. Þjóð-
verjinn tjaldaði því sem ,til var.
I.of tvarnaskey ti sprungu alls
Eftir MICHEL JAMES.
Þettaer saga um þátttöku amerísks sprengjuvarpara í stríð- Það er víst nærri því helmingur-
inu. Þar er greint frá mannraunum flugmannanna í þessu inn af því, sem ætlast er til af
stríði og frá því, hvað þeir læra af dýrkeyptri reynslu. Greinin manni. Ef eg verð svo heppinn
er öll kaflar úr bréfum ungs manns til foreldra sinna vestur í að ljúka öllum tuttugu og fimm
Bandaríkjunum. ferðunum, þá held eg að eg geti
talið, að eg hafi lagt mitt lóð á
vogarskálina. Því að það er sann-
arlega skemmtilegt að hjá,
hvernig tjiernaðariðnaður Þjóð-
verjanna leysist upp í reyk og
eld fyrir augunum á okkur. —
Maður heyrir ótal sérfræðinga
útlista það, hvernig þeir séu að
hríðin minnkaði, hún jókst' um, að maður verði að tefla viti vinna stríðið, en persónulega
held eg, að 8 .flugherinn geri
staðar umhverfis okkur. Flugvél- maður gerir sér það í hugarlund
in lét eins og korktappi í hörð- fyrirfram. Og ekki get eg ímynd-
straurn. Við slepptum að mér neitt, sem tekur mann
um
sprengjunum yfir árásarstaðnum fastari tökum, en svona för. Það
og snerum síðan heim á leið. En er engin dýrðargloría um minn-
því fór fjarri, að loftvarnaskot- ingu hennar, heldur tilfinning
heldur, og okkur fannst, að við og taugum gegn óvininum. Per-
myndurr^ aldrei komast út úr : sónulega er eg nú orðið fullur
henni heilu og höldnu. Eg get af hatri, til Þjóðverja. Því að
vel kannast við að eg var logandi þetta var í fyrsta skipti sem
hræddur. Ef einhver segist ekki1 nokkur hefir reynt að drepa mig.
vera hræddur undir slíkum Og manni verður um minna en
kringumstæðum, er hann bölv-
aður lygari.
Það er einmitt á svona stund'-
um, sem maður fyllist aðdáun á
kosturn flugmannsins. Hann lét
ekki á sig fá, en hélt sínu striki.
Eg er handviss um, að ef eg hefði
verið við stýrið, hefði vélin þeyst
út og suður, upp og niður. Þar
kom, að mér sýndist loftvarna-
skothríðin vera samfelldur vegg-
ur er við nálguðumst óðfluga.
Eg gerði mér ljóst, að við mund-
um verða fyrir skoti þegar við
færum þar í gegn og eg reyndist
sannspár. Sprengja sprakk rétt
neðan við vélina og henni tókst
að gera mörg ljót göt á fallegu,
spánnýju flugvélina okkar. En
til allrar hamingju særðist eng-
inn.
Litlu síðar sljákkaði í loft-
varnaskyttunum og í einfeidni
minni hélt eg að við myndum fá
að vera í friði úr því. En alit í
einu sé eg hvar Messerschmitt
210 þeysir í áttina til okkar og
eldurinn stendur út úr öllum
byssuhlaupunum. Eg náði ekki
til hans með minni byssu, en
hinir kornu skotum á
hann. Þýzku orrustuflugvélarn-
ar réðust á okkur í hópum. Eg
man ekki eftir neinu sérstöku,
sem kom fyrir, en eg var önnum
kafinn allan tímann. Eg náði
nokkrum líklegum skotum, en
Þjóðverjinn er löngu hættur að
koma nógu nálægt nefinti á
flugvirkjunum til þess, að mað-
ur geti verið viss tim að hafa hitt
í mark.
Meðan á orrustunni stóð, og
orrusta var það, — skal droctinn
vita, — náði afturskyttan einum
Þjóðverja og miðskotturninn
fékk annan. Við fengum skrám-
ur á vængi og vélhlífar, nrest
rnegnis eftir vélbyssukúlur og
rakettubrot, en enginn maður
særðist enn. >
Þessi orrahríð öll stóð lengi, og
við áttum skammt eftir til ensku
strandarinnar þegar þeir létu
okkur loksins í friði. Það má
bæta því við, að enska ströndin
var á jrví augnabliki dásamleg-
asti staður í veröldinni. Við náð-
um ekki okkar eigin flugvelli,
veðurs vegna, og komum því
niður annars staðar. I dag kom-
umst við heim. Eg held að þessi
fyrsta árásarför sé eitt af því fáa,
sem reyndist. í verunni eins og
það. Þess vegna hlakka eg eigin-
lega til næstu ferðar. Því að frá
þessum degi, er það eg, sem ætla
að sálga þeim.
Eftir fimmtu árásarför.
Eftir alla erfiðleikana við að
komast á árásarstaðinn og heim
aftur eru nokkrar sekúndur, sem
borga allt erfiðið og létta skapið.
Það er frá þeinr tíma er vélin
lyftir sér, um leið og sprengjun-
um er sleppt, og þangað til svart-
ir reykjarhnoðrar á jörðu niðri
segja til að þær hafi sprungið,
sennilega á einhverjum stað, sem
er hjartkær þeim Adolf, Göring
og herra Krupp.
Stríðið er að verða persónu-
legt. JÞví að það eru fleiri rúm en
meira til þess en nokkur annar
amerískur her. Það er ánægju-
legt að vera þátttakandi í slíku,
þótt hlutur hvers einstaklings sé
ekki stór. Og þó er það vitaskuld
ekki ævinlega skemmtilegt, að
vakna að morgni og vita, að tals-
verðar líkur eru til að maður
verði dauður að kveldi. En því
betra er að korna heirn að kvöldi,
eftir vel heppnaða för og vita, að
maður hefir gert skyldu sína.
Eftir tuttugustu árásarför.
Þið hafið ekki haft fréttir af
mér nú um skeið. En það er af
því, að eg skrifaði nokkur bréf,
sem ekki voru sencl. Þau voru
ekki hughreystandi. Það var af
því, að fyrir tveim vikum eða
svo var Whipple, flugmaðurinn
minn, og allir hinir, skótnir nið-
ur. Að minnsta kosti komu þeir
ekki aftur úr leiðangri. Eg fór
ekki með þeim í það sinn, af því
eitt, sem eru auð í svefnskálun- eS vai frískui. Vitaskuld
hefði eg átt að vera forsjóninni
þakklátur, en einhvern veginn
var það nú þannig samt, að eg
var það ekki, og mér féll þetta
allt mjög þungt. Mér þótti vænt
um þessa stráka og mér finnst eg
hafa misst eitthvað af sjálfum
mér með hverjum þeirra. Það er
skrítið að sjá þá hvergi nú, geta
ekki spjallað við þá yfir borðum
eins og ævinlega áður, og geta
ekki farið í bæinn með þeim
Maður ætti vitaskuld að vera
kominn yfir slíka tilfinninga
semi, eftir allt sem á undan er
gengið, en þó er það þannig, að
maður man slíka hluti vel. Eg
veit, að ef óskir og bænir megna
nokkurs, þá hafa Jreir allir bjarg
:ist lifandi til jarðar.
Nú flýg eg nreð annari áhöfn
— ágætri áhöfn. Okkur gengur
yel. Eg er heppinn eins og fyrr
daginn og ef svona gengur eru
allar horfur á, að eg ljúki þess
um átta ferðum, sem eftir eru af
mínum þætti, áður en langt um
líður. Þið spurðuð hvers vegna
um. Þar eiga heima strákar, sem
eg Jrekkti, en hélt að eg mundi
ekki sakna. En þegar forlögin
drápu á dyr hjá þeim og þeir
komu ekkT'aftur varð tómlegt í
svefnskálunum. Eg vildi heldur
vera orrustuflugmaður en sitja í
sprengjuvél. Því að orrustuflug-
mennirnir geta barizt við Hún-
ana, — þar er maður á móti
manni. En við verðum að sitja
og horfa á hvernig vélin smýgur
í gegnum skothríðina og vona af
öllu hjarta að þeir hitti okkur
ekki. Stundum koma þeir að
vísu í návígi, en það er ekki oft,
og sjaldnast Jrá nógu nærri.
Eg hefi aðeins fengið eitt tæki-
færi. Einn náungi flaug beint
framan að okkur með eldspú-
andi byssurnar. Eg lét ekki
standa upp á okkur að svara og
eyddi gríðarlega miklu af skot-
færum á hann. Eg hefi víst
verið of upptekinn til Jress að
hafa hugmynd um hvað gerðist
umhverfis mig, því að þegar allt
var búið, var eiginlega ekkert
ið mig vel og alltaf gert skyldu
mína. Eg gerði raunar ekkert
annað en það, sem búast má við
að hver meðal landi geri, þó get
eg vel bætt Jrví við, að eg er stolt-
ur af viðurkenningunni og stolt-
ur af því, að hafa komið sprengj-
unum á sinn stað, hvernig sem
iðraði og á hverju sem gekk.
Það hefir verið gaman og lær-
dómsríkt, að kynnast strákunum,
sem hafa unnið með okkur hér.
Sumir þoldu ekki ferðirnar.
Taugarnar brustu. Aðrir urðu
iræddir. En lang flestir stóðu sig
eins og hetjur, eins pg litli Gyð-
ingurinn, sem sagði um leið og.
tann flaug inn í loftvarnaskot-
hríðina yfir Berlín: „Varið ykk-
ur nú, hundingjarnir, því að hér
kemur Liebkowitz með svolitla
vinargjöf frá vinum og frænd-
um“.
Eg hefi lært margt á þessum
mánuðum, — grætt á þeim, þótt
jað sé ef til vill ekki smekklega
að orði komizt. En þannig er
Dað þó. Mest af því tel eg, að eg
íafi lært að liata stríð. Mér
finnst það furðulegt nú, að íyrir
nokkrum árum leit maður á
stríð, sem einhvern æfintýraleik.
Maður var heimskur á þeim ár-
um.
Eg veit núna hvað stríð er.
Það þýðir niðurrif og eyðilegg-
ingu á öllu, sem til framfara og
góðs horfir. Eg hefi raunar séð
mest af eyðileggingu á eignum
þeirrar þjóðar, sem byrjaði leik-
inn. Vissulega kenni eg ekki í
brjósti um þá, en það vekur þó
einkennilega tilfinnkigu, að
með því að þrýsta á hnapp hefi
eg nregnað að leggja í auðn og
rúst vonir manna og kvenna,
leyst upp í eld og reyk drauma
byggingameistaranna, sem fram-
kvæmdir voru af þúsundum
vinnandi manna.
eftir af hlífinni yfir höfði mér. eS skrifaði ekki eitthvað um
flugið fyrir blöðin heima. Eg
gerði það reynclar. Skrifaði grein
Hann hitti mig ekki, og eg^efast
um að eg hafi liitt hann. En ef
eg hefi hrætt hann jafn rnikið og
hann skelfdi mig, þá liefi eg svei
mér staðið mig vel. Það má bæta
Jrví við, að heldur þótti mér
svalt á leiðinni heirn, já og
stormasamt, því að ekkert var til
hlífðar fyrir frosti og stormi,
nema flugbúningurinn minn og
heldur var greitt farið heim.
Eftir elleftu árásarför.
F.g hefi lokið ellefu ferðum,
um vélina okkar og áhöfnina. en
þegar þeir týndust, brenndi eg
Eftir tuttugustu og níundu og
síðustú árásarför.
Eg hefi lokið mér af. Síðustu
ferðirnar urðu talsvert söguleg
ar, eins og þið hafið frétt. Eg var
feginn Jregar það var allt búið.
Þeir létu mig fá heiðursmerki,
því að þeiy segja, að eg hafi stað-
Eg efa ekki, að stríðið er rétt-
lætanlegt. Og persónulega iðr-
ast eg ekki eftir að hafa gert það,
sem eg taldi skyldu mína að
gera. En þrátt fyrir það, er eg
ekki svo barnalegur að halda, að
stríð séu óhjákvæmileg. F.in
ástæða til þess, af mörgum, er sú,
að eg hefi séð svo mikið af snilli
mannsins, hugmyndaauðgi og
dugnaði á þessum mánuðum
héf, að mér er ómögulegt að
korna því inn undir höfuðleðrið
á mér hvers vegna ekki má nota
allan þann kraft til uppbygging-
ar og til þess að varðveita frið og
bræðralag, meða sömu einbeit-
ingu og til niðurrifs og eyðilegg-
ingarinnar.
Er nerna eðlilegt, að þeir, sem
staðið hafa í eldinum, liugsi
Jressu líkt? Og hvernig skyldu
þeir hugsa, nema á þessa leið,
allir þeir, sem eiga urn sárt að
binda af stríðsins völdum? Þeir
eru orðnir nokkuð margir núna,
sem gera sér það Ijóst, að Jregar
60 flugvélar vantar úr árásarför,
þá Jrýðir Jrað að 600 fjölskyldur
•eru harmi lostnar og þúsundir
vina og kunningja sakna, en
ekki bara myndarlega blaða- eða
útvarpsfrétt. Kannske eru í þess-
um hópi nógu margir djarfir,
framsýnir • og góðir rnenn, til
Jjess að beina mannlegri snilli
frá niðurrifi og niðurjægingu
til uppbyggingar og menningar?
(Lauslega þýttj),