Dagur - 17.08.1944, Blaðsíða 6

6
Fimmtudaginn 17. ágúst 1944
Richard Halliburton:
Kóngavegur æfintýrarma
(Framhald).
land“, en hins vegar „Niðurlönd". Þegar stjórnarvöldin töldu sig
hafa gengið úr skugga um, að við værum ekki strokufangar, var
okkur leyft að halda för okkar áfram gegnum hliðið. Við ákum
eins og leið lá um Amsterdam og Haag til Rotterdam.
En hver,t skyldi förinni nú heitið? Við breiddum aftur úr landa-
bréfi okkar og tókum að rannsaka það. Eg gaut augunum ósjálf-
rátt og í laumi suður á bóginn, þar sem dökkur skuggi á landamær-
um Sviss og ítalíu var merktur með örsmáum bókstöfum: „Matter-
horn“, stóð þar. Þangað hafði eg þráð að koniast, síðan eg var
drengur og man fyrst eftir mynd af þessu konunglega fjalli, er liékk
í herbergi mínu í Lawranceville. Og enn þurfti eg ekki annað en
að loka augunum, til þess að þetta fjall birtist mér sem fögur og
ginnandi draumsýn, og þá ghntist eg ekkert fremur en að stíga
fæti mínum á þennan stoltasta og hættulegasta fjallstind í allri Ev-
rópu. Það skipti engu máli, þótt fleiri menn hefðu beðið þar bana
en á nokkru öðru fjalli í álfunni, eða réttara sagt: Þeim mun
meiri ástæða var til þess að klífa upp þangað. Að vísu skorti okkur
öll fararefni, bæði peninga og útbúnað, en hvað um það: Mundi
Móses hafa skeytt nokkuð um slíka smámuni, þegar ha'nn staulaðist
upp á Sínaífjall hér í fyrndinni — eða Nói, þegar leið hans lá nið-
ur af Ararat forðum? En til þess að þessi draumur gæti rætzt, varð
eg fyrst með einhverjum ráðum að sannfæra Irvine og sýkja hann
með sama Matterhorn-brjálæðinu og eg var sjálfur haldinn.
Áður en mér gafst nokkurt tóm til að ráða það við mig, hvaða
hernaðaraðferðum skyldi beitt í þessu skyni, tók Irvine sjálfur til
máls:
„Dick“, sagði hann. — „Mig langar til að koma með uppástungu.
— Eg býst raunar við því, að það komi ekki til mála — það er of
dýrt — of hættulegt — og svo framvegis. En mig hefir langað til
þess, síðan eg sá myndina, sem þú hengdir upp í herberginu okkar
heima. — Það er — ja, það er réttast að segja það eins og er: Það er
að fara upp á Matterhorn."
Öllum þeim, er sátu í anddyri gistihússins á þessari stundu, til
mikillar furðu — og ekki sízt Irvine sjálfum — spratt eg upp, faðm-
aði hann ofsalega að mér og rak upp þrjú gjallandi heróp.
Þetta var 20. september, og við vissum að innan skamms væri
sú árstíð, þegar hægt er að klífa fjallið, ,á enda, ef það væri þá ekki
þegar um seinan að reyna það. Hér varð því að láta hendur standa
fram úr ermum. Við seldum „Ottó“ og „Óphelíu" í snatri og
keyptum okkur farseðla til Köln fyrir andvirðið. Þaðan sigldum
við svo viðstöðulítið upp eftir Rín. Við nutum þessa yndislega
ferðalags síður en skyldi, sökum kapphlaups okkar við veðrin í
Alpafjölíunum, en við gáfum okkur þó tóm til að æfa okkur dálít-
ið í fjallgöngum með því að klífa upp í dómkirkjuturnana bæði
í Köln og Strassborg, ennfremur upp í Ehrenbreitstein, kastalann
mikla, sem grwefir á fjallstindi yfir Koblenz, upp á Loreleiklettirin
fræga, og fjölda annarra virkja og tinda í Rínarlöndum, og að lok-
um fórurn við fótgangandi frá Strassborg yfir hin skógivöxnu
Vogesafjöll til svissnesku landamæranna.
Við töldurn okkur því færa i flestan sjó, er við komumst að lok-
um til Zerrnatt — lítils þorps við rætur Matterhorn-fjálls. Að
minnsta kosti vorurn við rneð nóga strengi og eyrnsli í öllum út-
limunr og fallegar blöðrur á fótunum. Við leituðum þegar uppi
nokkra fylgdarmenn og hófum samninga við þá.
„Þið hafið auðvitað klifið mörg önnur fjöll?" sagði Adolplr,
einn leiðsögumannanna, á ágætri ensku.
Við þorðum ekki að segja honum frá því, að einu skilyrði okkar
til þess að ná inngöngu í félag fjaílgöngumanna væru þau, að við
hefðum brölt upp nokkrar kirkjutröppur í æfingarskyni, því að
nú var árstíð ferðalanga i Alpafjöllum senn á enda, og við óttuð-
umst, að leiðsögumennirnir myndu neita okkur um aðstoð sína, ef
við segðum sannleikann.
„Já, blessaður vertu, mörg fjöll,“ svöruðum við hinir prunkn-
ustu og nefndum með nöfnum nokkra ameríska þúfnakolla, sem
við höfðum komið upp á, en nefndust virðulegum nöfnum í lík-
ingu við Helgrindur og Hælavíkurbjarg. Léiðsögumennirnir létu
sannfærast, þegar þeir heyrðu þessi ægilegu nöfn, og hétu okkur
aðstoð sinni, strax og veður leyfði. En óneitanlega gerðust þeir all-
daufir í dálkinn, þegar þeir komust á snoðir um, að við höfðum
ekki annan ferðaútbúnað meðferðis en sinn tannburstan hvor og
íorláta rakhníf.
„En þið verðið að hafa járnslegna fjallaskó, þykka ullarleista,
vettlinga, loðhúfur, leggvefjur, ísaxir o. s. frv., o. s. frv. Þið eruð
ekki að ganga upp á Olíufjallið, eða neitt þess háttar, megið þið
vita! Það verður hræðilega kalt og erfið ferð að öðru leyti á þessum
tíma árs,“ sögðu þeir.
Við horfðum hvor á annan allráðaleysislegir á svipinn. Ef við
þyrftum að kaupa allt þetta, myndum við enga peninga eiga eftir,
þegar að því kæmi að gi eiða fylgdarmönnunum fyrir ómak þeirra.
En þegar við skýrðum þeim frá því í hvaða vanda við værum stadd-
ir, brugðust þeir vel við og lánuðu okkur allt sem við þurftum til
ferðarinnar af sínum eigin birgðum.
(Framhajd).
D AGUR
Bollann minn höndum tek eg tveim,
tunguna gómsætt kaffið vætir.
Einn sopinn býður öðrum heim,
ef í því er FREYJU-kaffibætir.
Tilkynning um kartöfluverð
Verðlagsnefnd garðávaxta hefir tilkynnt ráðuneytinu, að
hún hafi ákveðið að heildsöluverð á kartöflum skuli frá og
með 11. þessa mánaðar vera kr. 190.00 hver 100 kgr. og smá-
söluverð frá sama tíma kr. 2.35 hvert kgr. og gildir hvort
tveggja fyrst um sinn þar til öðruvísi verður ákveðið.
Ráðuneytið hefir í tilefni þessa ákveðið samkvæmt heimild
í lögum nr. 42/1943 um dýrtíðarráðstafanir, að smásöluveið
á kartöflum skuli ekki vera hærra fyrst um sinn en kr. 2.00
hvert kgr. og heildsöluverð kr. 160.00 hver 100 kgr.
Jafnframt liefir ráðuneytið falið Grænmetisverzlun ríkis-
ins, að kaupa eftir því sem ástæður leyfa, eða semja við aðra
um að kaupa þær kartöflur, sem framleiðendur í landinu
kunna að vilja selja af þessa árs uppskeru.
Grænmetisverzlunin getur sett nánari ákvörðun um vöru-
gæði og móttöku og annað er við kemur kaupunum á kartöfl-
um.
Atvinnu- og samgöngumálaráðuneytið,
10. ágúst 1944.
E I d Í V í ð u r
Eldiviður og uppkveikja til sölu í
geymsluhúsi nr. 4 á Gleráreyrum
á föstudag og mánudag.
Tækifæriskaup. —
KAUPFÉLAG EYFIRÐINGA
Þegar þýzku vopnin
bresta: Hvað skeður þá?
>. (Framhald af 5. síðu).
£INNI SPURNINGU er enn
ósvarað: Geta Bandamenn
gert nokkuð til þess að fyrir-
j öyggja þessa upplausnarþróun
| innan Þýzkalands? Að mínum
I dóríii er nú orðið of seint, að
gera slíkar varnarráðstafanir.
; Spurningin er í mínum augum
] ekki lengur hvernig eigi að fyrir-
, öýggja þessa upplausn, heídur
i hvernig eigi að ráða niðurlögum
I hennar á sem styztum tíma. Til
þess er engin leið önnur en sú,
að vinna fylgi allra þeirra, sem
trúa á sk'ipulag og agasamt þjóð-
; félag, hvað sem flokkslegum og
pólitískum skoðunum líður að
öðru leyti. Enginn her uppeldis-
fræðinga né kennara, engin gjör-
breyting uppeldisaðferða ,engar
þvinguríaraðferðir, hversu
strangar sem þær kunna að vera,
munu fæða af sér varanlegan
lrið, nema með samvinnu and-
legra- og siðferðislegra afla
þýzku þjóðarinnar sjálfrar.
í þessu er að finna tækifæri
fyrir nýja, andlega vakningu.
Því að vonin, sem andstaða ótt-
ans, hefir orðið gjörsamlega út-
unclan í herferð sameinuðu þjóð-
anna til stjórnmálalegrar endur-
vakningar í Þýzkalandi. Hið
mikla stríð hefir nú færst inn á
svið, þar sem blekkingar og póli-
tískur áróður fær litlu um þokað
liéðan af. Hin eina stefna, sem
ennþá getur orðið áhrifamikil
og sterk þarf að vera borin uppi
af einföldum heiðarleika, sem
jafnan er aðalsmerki mikilla
leiðtoga.
(Lauslega þýtt).
Skiptafundur
verður haldinn í dánarbúi Ragn-
hildar Baldvinsdóttur, Hruna í
Dalvík, á skrfistofu embættisins
á Akureyri laugardaginn 26.
ágúst 1944 kl. 10 f. h. — Skiptum
lokið.
Skrifstofu F.yjafjarðarsýslu
14. ágúst 1944.
Sig. Eggei*z.
Nokkrar
saumakonur
geta fengið atvinnu um eða
, úr næstu mánaðarmótum.
Prjónastofa
Ásgríms Stefánssonar,
Hafnarstræti 85.
LAUKUR
fæst nú í
Kjötbúð K. E. A.