Dagur - 14.09.1944, Blaðsíða 6

§
Hrösun Edwards Barnard
Saga eftir W. Somerset Maugham
Bateman Hunter svaf órólega. í hálfsmánaðar sjóferðinni, frá
Taliiti til San Fransisco, hafði sagan sem hann átti fyrir höndum að
segja, verið að brjótast um í huga hans og í þriggja daga járnbraut-
arferðinni hafði hann lítið gert a-nnað en hafa hana yfir í hugan-
um og hnitmiða orðin. En nú var aðeins þriggja stunda ferð til
Chicago og efasemdir sóttu á hann. Samvizka hans, alla jafnan
næm, var ekki í værð. Hann var ekki viss um, að hann hefði gert
allt, sem hægt var, og raunar var heiðursskylda hans að gera meira
en það; honum var ekki rótt, vegna þess, að í þessu máli, sem
snerti hann persónulega svo náið, hafði hann skipað eigin hags-
munum innar á bekk en riddaralegri framkomu. Sjálfsfórnin virt-
ist honum svo eftirsótt í tilhugsuninni, að það fékk honum von-
brigða, að finna, að hann var ekki megnugur að inna hana af hönd-
um. Hann var að þessu leyti eins og góðgjörðarmaðurinn, sem fyr-
ir örlæti hjartans lætur reisa bústaði handa þeim, sem ékkert þak
eiga yfir höfuðið, og uppgötvar að hann hefir ávaxtað pund sitt
vel. Hann gleðst þá í hjarta sínu yfir því að molarnir, sem hrutu
þannig af borði hans, skiluðu tíu prósent vöxtum, þótt í innstu
fylgsnum hugans grafi einhver ónota tilfinning um sig, rétt eins og
þessi tíu prósent varpi skugga á góðsemi mannsins. Bateman
Hunter vissi, að hjartáð var hreint, en hann var ekki eins viss um,
að honum tækist að segja sögu sína augliti til auglitis við Isabellu
Longstaff, án þess að blikna eða blána. Hann sá stóru, gráu augun
hennar fyrir sér. Þau mundu sjá langt inn í hugarfylgsni hans.
Hún iagði mælikvarða sinnar eigin fiekklausu framkomu á hegð-
un annarra, og engu vildi hann síður rnæta, en ískaldri þögninni,
sem var svar hennar til þeirra, sem ekki stóðust próf náinna kynna
við hana. Og þessum dóm hennar varð ekki áfrýjað, því að þegar
hún hafði kveðið hann upp í huga sér, breytti hún honum aldrei.
Bateman hefði ekki viljað hafa hana öðruvísi. Hann elskaði ekki
aðeins fegurð heijnar, mjukar línur líkama hennar og hnarreist
höfuðið, heldur líka og.ekki síður hreinleika huga hennar. Honum
fannst hún eiga alla kosti, sem amerískar konur prýða mest og
bezt. Og stundum fannst honum jafnvel, að með henni byggi
meira en það. Honum þótti hún svo sérstök, bera vott umhverfis
síns og uppeldis svo greinilega, að vissulega hefði engin staður í
veröldinni getað alið slíkan kvenmann, nerna Chicago. Sársauki
greip hann um hjartaræturnar þegar hann mundi eftir því, að
hann átti fyrir höndum, að særa stolt hennar svo djúpu sári, og
bugur hans fylltist heift, þegar hann hugsaði um Edward Barnard.
Og loksins þeysti járnbrautarlestin inn í Chicago. Hugur hans
fylltist lotningu og hrifningu þegar hann leit breið strætin og
langar raðir grárra húsanna. Hann fylltist óþolinmæði þegar hann
hugsaði til þess, að brátt fengi bann að ganga um State og Wabash-
stræti, innan um fjöldann, heyra umferðina, finna hjartslátt stór-
borgarinnar. Já, nú var hann að koma h'eim. Hann var stoltur af
því, að vera fæddur í merkustu borg Bandaríkjanna. San Fransisco
var^raunar ekkert annað en sveitaborg og New York var óeðlileg.
Framtíð Ameríku var vissulega tengd framför í verzlun og iðnaði,
og Chicago var, fyrir legu sína og dugnað borgara sinna, hin sjálf-
kjörna höfuðborg framtíðarinnar.
„Eg ætla, að eg lifi nógu lengi til þess að sjá hana stærstu borg
veraldar," sagði Bateman við sjálfan sig, um leið og hann steig út
úr járnbrautarlestinni.
Faðir hans var mættur til þess að fagna honum, og eftir hjartan-
legar heilsanir gengu þeir báðir, hávaxnir, grannir, þunnleitir,
óaðfinnanlega klæddir, út úr járnbrautarstöðinni. Einkabifreið
herra Hunters beið þeirra og þeir settust báðir upp í. Hunter eldri
sá þakklátt augnaráð sonar síps mæla götur og torg.
„Gaman að vera kominn heirn, sonur sæll?“ spurði hann.
„Gaman! Það er dásamlegt,“ svaraði Bateman.
Hann horfði hugfanginn á iðandi lífið umhverfis.
„Já, það er meira um að vera hér, en á kóralrifum Suðurhafsins,“
sagði eldri Hunter og hló við. „Og hvernig líkaði þér svo lífið þar?“
„Má eg velja mér Chicago, pabbi?“ sagði Hunter, ákveðinn á
svip.
„Þú kemur ekki með Edward Barnard með þér?“
„Nei.“
„Hvað er eiginlega um hann?“
Bateman var þögull andartak og skugga brá á laglegt, alvörugef-
ið andlit hans.
„Eg vildi helzt tala sem minnst um liann, pabbi,“ sagði hann
loksins.
„Eins og þú vilt, sonur. — Móðir þín verður hamingjusöm kona
í dag.“
Þeir óku út úr ys og þys miðborgarinnar og héldu meðfram vatn-
inu unz staðnæmst var við stórt, tígulegt hús, sem var nákvæm eft-
irlíking á frönsku aðalssetri. Þarna hafði Hunter eldri reist sér
heimili. Bateman var ekki fyrr orðinn einn á herbergi sínu, en
hann greip símann og beið í þögulli eftirvæntingu eftir að númer
það, sem hann hafði beðið úm, svaraði. Hann fann gleðistraum um
sig aílan þegar hann þekkti málróm hennar.
D A G U R Fimmtudaginn 14. september 1944
•4v 'iw/l W*
i , -
! REGLUSAMUR, UNGUR MAÐUR getur komizt að sem
lærlingur
brauðgerð vorri
nú þegar. — Upplýsingar á skrifstofunum.
j Kaupfélag Eyfirðinga
i

Hugleiðingar
pm samvinnumál.
(Framhald af 3. síðu).
heimili getur nú verið án. —
Sama má segja um margt fleira
| er innleitt var á þeirn árurn og
pöntunarfélogin stóðu að. — En
það atriði, sem eg tel að hafi haft
mest menningarlegt gildi, voru
áætlanirnar, sem þar voru út-
færðar nákvæmlega eða áttu að
vera, um vörumagn og vörukaup
hvers einstaks félagsmanns. —-
Þeirri aðferð mun að vísu lengi
hafa verið haldið uppi í sUmum
félögum, eftir að vörupönt-un
einstaklinga var hætt; — og nú á
þessum veltiárum mun þykja
óþarft. En sennilega koma þeir
tímar, áður langt líður, að sú
kreppa kemur, máske meiri og
alvarlegri en vér höfum áður
þekkt, að þessa aðferð þurfi upp
að taka, fyrir einstaklinga, félög
og ríki ðállt. — Á það hafa bent
fyrir löngu útlendir samvinnti-
frömuðir.
Þó pöntunarfélögin með þess-
ari skipulagningu sinni, sem
nokkuð liefir verið lýst hér,
ynnu að bug á hinni útlendu
verzlun, gátu þau eigi náð undir
sig öllurn viðskiptunum á nokkr-
um stað. Þau gátu ekki skipt
neitt við utanfélagsmenn, og
ætíð slæddust nokkrir félags-
menn -inn í búðir kaupmanna
og höfðu þar viðskipti meiri og
minni. — Enda komst sú breyt-
ing á félögin sem getið er um hér
að framan um og eftir aldamót.
— En þau höfðu unnið sitt hlut-
verk, og tæplega gert það með
öðru skipulagi en þau höfðu. —
(Framhald).
Ung, snemmbær kýr
til sölu. — Afgr. vísar á.
Segl
hefir tapast á veginum
SvalbarðBeyri—Akureyri.
Finnandi gjöri svo vel að
gera aðvart á „Bifröst“.
Notað þakjárn I
1 (ógalv.) I
I Plötustærð 10 fet. I
| PLÖTURNAR EKKI BOGNAR.
Selt ódýrt meðan birgðir endast.
I Kaupfélag Eyfirðinga I
X Byggingavörudeild.
Hráolíuofn
til sölu. Upplýsingar gefur
BALDUR EIRÍKSSON,
skrifstofum. KEA.
Vil kaupa
KERRU og AKTYGI.
Valdemar Baldvinsson, KEA.
'/ —————
Heimavist Menntaskólans
vantar stúlku eða karlmann
vanan matreiðslu. — Upp-
lýsingar gefur ráðskonan,
EINHILDUR SVEINSDÓTT-
IR. — Sími 436.
SJÓKORT,
SKÓLATÖSKUR.
Bókabúð Akureyrar
(Framhald).