Dagur - 21.12.1944, Blaðsíða 2

t
DAGUR
Fimmtudaginn. 21. desmeber 1944
Jólaæfintýrid
Eftir CHARLES DICKENS
ChtifítuaJ
Carol
f v#
Charle^
Dichens
/nARLEY var dauður.
^ En' vissi Scrooge, að Marley var fallinn frá?
Auðvitað vissi hann það manna bezt. Því að Scrooge
var einast arftaki hans, eini vinur og eini syrgjandi.
Og sannast bezt að segja, var Scrooge gamli alls ekki
yfirkominn af sorg vegna þessa dauðfalls. Því að
Scrooge gamli var ekki gefinn fyrir tilfinningasem-
ina. Hann var harðlyndur, samansaumaður, þröng-
sýnn og ágjarn gamall svíðingur og syndari.
Einu sinni fyrir löngu, löngu síðan, — á aðfanga-
dag — sat Scrooge gamli við skrifborð sitt og taldi
peninga.
„Gleðileg jól, frændi sæll. Megi Drottinn vera
með þér.“ Það var systursonur hans, sem varpaði
þessari kveðju á hann, hjartanlega og glaðlega, eins
og hans var vandi.
„Svei!“ sagði Scrooge. „Gleðileg jól! — ekki nerna
það þó. Helber heimska, — ekkert annað."
Rétt í þessu komu tveir velbúnir menn inn á
skrifstofuna.
„Á þessari gleðihátíð," sagði annar þeirra, „eru
venjufremur ástæða til þess að hlynna að fátækling-
um og sjúklingum. Hvað ætlið þér að láta af hendi
rakna í þetta sinn, herra Scrooge?“
„Ekkert," svaraði Scrooge. „Eg greiði m'ína skatta
til fátækraframfæris eins og hver annar, — og sann-
arlega eru skattarnir nógu ltáir. Þeir, sem ekki hafa
neitt fyrir sig að Ieggja, geta leitað á náðir hins op-
inbera.“
Þetta aðfangadagskvöfd sat gamli Scrooge, einn
síns liðs, á veitingakrá, borðaði kvöldverðinn og las
blöðin. Síðan fór Iiann lieim í herbergi sitt og hátt-
aði.
Urn leið og hann lagði Iiöfuðíð á koddann varð
honum litið á gamla, fornfálega bjöllu, sfem hékk í
einu horni stofunnar. Sér til mikillar furðu sá hann,
að kólfur bjöllunnar var á hreyfingu. Rétt í sama
rnund heyrði hann glamur og hávaða einhvers
staðar langt niðri í húsinu; það var engu líkara en
einhver væri að draga keðjur og hlekki yfir tunn-
urnar í kjallara vínkaupmannsins á neðstu hæðinni.
Hávaðinn leið gegnum dyrnar og inn í herbergið
til Scrooge.
Herra minn trúr! Marley stóð þarna á miðju
gólfinu. Hann var heftur og hlekkjaður, og við
hlekkina voru festir peningakassar, lyklar, lásar,
skuldabréf, höfuðbækur, pyngjur og verðbréf, allt
mótað í stál.
Scrooge lét fallazt á hnén. „Miskunn!“ sagði hann.
„Því ásækir þú mig?“
„Þess er krafist af hverjum rnanni," svaraði draug-
urinn, ,,að andinn senr !í honum býr skuli birtast
meðbræðrum hans. Ef hann gerir það ekki í lifanda
lífi, er hann dæmdur til þess að birtast þeim eftir
dauðann. Ö, hörmungartilvera! Slíkt er nú hlut-
skipti mitt. Því að nú má eg líta það, sem eg ekki
fékk notið í jarðnesku lífi, en hefði veitt mér rnikla
hamingju, ef eg hefði skilið það þá.
„Þú munt hljóta heimsókn þriggja anda. Án
þessara heimsókna geturðu ekki gert þér neina von
um, að forðast þá ógæfubraut, sem eg er nú á. Og
þú skalt búast við hinni fyrstu heimsókn þegar
klukkan slær eitt.“
lf*p%
ChtÍJÍmíit
Carol
Charles
Dicken$
CROOGE vaknaði þegay klukkan sló einmana-
legt, þyngslalegt högg. Hún var eitt. í sama
mund var brugðið upp skærri birtu í herberginu og
rúmtjöldunum var svipt til hliðar. Lítill álfur stóð
á rúmbríkinni.
„Eg er andi liðinna jóla,“ sagði hann.
Um leið og hann sagði þessi orð, liðu þeir báðir í
gegnum vegginn og innan augabragðs voru þeir
staddir á þjóðvegi, þar sem tré uxu á vegarbrún-
unum.
„Herra minn trúr,“ sagði Scrooge. „Hér átti eg
heima sem drengur."
Þeir komu inn í líítið fátæklegt herbergi. Þár var
fátt til þæginda, — nokkrir harðir stólar og borð. Á
einum stólnum sat lítill drengur og reyndi að orna
sér við hálfkulnaða aringlóð. Hann hélt á bók og
var að reyna að lesa. Scrooge vöknaði um augu, þeg’
ar hann sá þessa gleymdu mynd eigin barnæsku.
Þannig hafði hann eitt sinn verið, — lítill drengur.
Hann leit til dyranna. Þær opnuðust, og inn kom
lítil stúlka. Hún var yngri en drengurinn. Hún
hljóp til drengsins við aringlóðina, lagði hendurn-
ar um hálsinn á honum, og sagði: „Elsku, elsku
bróðir minn. — Eg er komin til þess að taka þig með
heim. Heim fyrir fullt og allt. Pabbi var svo góður,
að eg var ekkert hrædd við að biðja hann ennþá
einu sinni um, að þú mættir koma heim. Og hann
sagði já. Og hann sendi mig í vagninum til að sækja
þíg-“
„Hún var góð systir," sagði Scrooge.
„Og hún dó, uppkomin stúlka," sagði andinn.
„Og var gift og átti börn.“
„Eitt barn,“ sagði Scrooge.
Þeir héldu áfram, og nú staðnæmdist andinn við
dyr verzlunar einnar og spurði, hvort hann kannáð-
ist við húsið.
„Nei, það er Fezziwig gamli! Blessaður karlinn!
Hann er þá lifnaður aftur!“
Nú vatt fiðlungur sér inn í búðina, og tónarnir
hans voru skrækir eins og kattasöngur að kvöldi til.
Gamli Fezziwig kom askvaðandi og brosti aftur fyrir
eyru. Dæturnar hans þrjár kornu svífandi, broshýr-
ar og yndislegar, og á eftir þeirn sex ástfangnir ungl-
ingar. Allt unga fólkið, sem vann við verzlnmna,
streymdi inn. Það tók að dansa, svo fékk það sér
hressingu, því næst fór það aftur að dansa. Allir
voru glaðir á jólunum.
„Tími minn er á förum,“ sagði andinn. „Við
skulum vera fljótir.“
Scrooge stóð; nú við hliðina á ungri og bjart-
hærðri stúlku, og hann sá tár í augum hennar.
„Það skiptir litlu máli“, sagði hún, „það skiptir
litlu máli fyrir þig, en annað átrúnaðargoð er
komið í minn stað. Samt hef ég enga ástæðu til að
kvarta, ef þetta goð þitt veitir þér gleði og gæfu á
komandi árum, eins og ég hefði reynt að gera.“
„Fyrir hvaða goði hefir þú orðið að víkja?“
spurði hann.
„Gullkálfinum.“
„Andi!“ hrópaði Scrooge, „sýndu mér ekkert
framar! Farðu með mig heim. Hvers vegna hefirðu
gaman af að kvelja mig?“
Brenna hjörtu okkar?
Frásögnin um för tveggja læri-
sveina Krists til Emmaus er ein
af perlunum í Nýja testament-
inu. Að efni til er hún á þessa
leið:
Þeir voru á leið frá Jerúsalem
til þorpsins Emmaus, daprir I
bragði. Ástæðan til dapurleikans
var sú, að lærimeistari þeirra og
vinur, hafði orðið að þola dauða
á krossi, og um leið höfðu allar
háleitustu vonir þeirra hrunið í
rústir. Það er ein hin sárasta
rauo, að standa yfir hrostnum
vonum. Allt í einu slæst þriðji |
maður í för með þeirii, sem þeir
könnuðust ekki við, af því að
augu þeirra voru haldin. Hann
tekur að spyrja þá um orsök dap-
urleika þeirra, en þeir segja hon-
um allt af létta um atburð þann,
er skeð hafi: að Jesús frá Naza-
ret, sem var spámaður, máttugur
í verki og orði fyrir Guði og
öllum lýðnum, hafi verið líflát-
inn á krossi fyrir tilstilli æðstu
prestanna og höfðingjanna. Að-
komumaðurinn bendir þeim þá
á, að allt þetta hefði þeim átt
að vera vitanlegt áður, ef þeir
hefðu trúað orðum spámann-
anna, því að þeir hefðu verið
búnir að segja þetta fyrir, og
síðan útlagði hann fyriy þeim
allt það í ritningunum, sem
hljóðaði um þetta efni, en þeir
hlustuðu hugfangnir á útskýr-
ingarnar.
Þegar þeir voru komnir á
leiðarenda og ætluðu inn í þorp-
ið, en aðkomumaðurinn bjóst
til að halda för sinni áfram, báðtt
lærisveinarnir hann ákaft um að
(Framhald á 4. siðu).