Dagur - 07.04.1948, Page 2

2

DAGUR
Miðvikudaginn 7. apríl 1948
Stjórnarandstaðan á islandi er
lítið tannhjól í stórri vél
í eldhúsumræðum þeim, er
nýlega fóru fram á Alþingi, upp-
lýsti Bjarni Benediktsson utan-
ríkismálaráðherra, að • höfuð-
spámaður kommúnista allra
landa, Lenin hinn rússneski,
hefði í riti sínu „Barnasjúk-
dómur vinstri stefnunnar í komm
únismanum", skrifað:
„Við verðum að vera reiðubún-
ir að nota brögð, svik, lögbrot,
að skjóta undan og fela sann-
leikann." Og ennfremur hefði
Lenin gefið kommúnistum þetta
boðorð: „Við getum og verðum
að rita á því mali, sem sáir meðal
fjöldans, hatri, viðbjóði, fyrirlitn-
ingu og svipuðum tillfinningum
til þeirra, sem aðra skoðun hafa.“
Þegar litið er til þess, að
kommúnistar líta á rit Lenins
eins og strangtúarmenn líta á
heilaga ritningu, þá er sízt að
furða þó að stjórnarandstaðan á
íslandi haldi fast við þessi boð-
orð Lenins, enda hafa kommún-
istar gert það af fremsta megni.
Sannaðist það meðal annars í eld-
hússumræðunum.
Það er löngu kunnugt, að
kommúnistar eru þrælbundnir
á klafa erlends stórveldis, þar
sem flokkseinræði ríkir. Komm-
únistar sanna þetta sjálfir með
orðum og athöfnum, kommún-
istar hér á landi ekkert síður en
í öðrum löndum. Þeir eru ekki
sjálfráðir orða sinna og gerða,
eða eins og Eysteinn Jónsson
orðaði það í útvarpsræðu sinni:
Þeir eða „flokkur þeirra er að-
eins lítið tannhjól í stórri vél, og
tannhjólið ræður ekki gangi vél-
arinnar."
Af þessu leiðir það, að komm-
únistar taka ekki afstöðu til
manna og málefna með hugsmuni
og farsæld íslands fyrir augum,
heldur miða alla framkomu sína
við vilja Rússa og láta stjórnast
í smáu og stóru af fyrirmælum
frá þeim stóru í Moskvu. Eins og
vindrellan snýst eftir því, hvað-
an og hvernig vindurinn blæs í
það og það skiptið, þannig haga
kommúnistar sér í hverju máli
samkvæmt vindstöðunni austur
þar. Þeir eru því alltaf til reiðu
að beita brögðum, svikum. lög-
brotum og fela sannleikann að
boði Lenins, ef þeir telja það á-
vinning fyrir Stalin og Sovét-
ríkin. Og þeir hafa vökulan áhuga
fyrir því að sá í huga fjöldans
hatri, viðbjóði og fyrirlitningu
gegn öllum þeim, sem líta öðru-
vísi á málin en húsbændur þeirra,
og ekki vilja möglunarlaust
beygja sig undir ok kommúnis-
mans, sem kommúnistar kalla hið
eina og sanna frelsi.
Kommúnistar hafa með falsi og
fláræði reynt og villa á sér heim-
ildir með því að skipta um nafn
á flokki sínum og' nefna hann
Sameiningarflokk alþýðu — Só-
síalistaflokkinn. En þó að þeir
hafi á þenna hátt reynt að breiða
yfir nafn og númer til þess að
dylja innræti sitt, þá gægjast
jafnan úlfshárin út undan sauð-
argærunni, svo að enginn heil-
skyggn maður ætti að þurfa að
láta blekkjast af þessu bragði
kommúnista.
Kommúnistar klifa jafnan á
því, að Bandaríkin hafi herstöð
hér á landi. Þessu halda þeir ekki
aðeins fram hér, heldur og úti
um heim. Þetta á að sýna frekju
og yfirgang stórþjóðar gagnvart
smáþjóð. Það vita allir, komm-
únistar líka, að þetta er með öllu
ósatt. Bandaríkin fóru að vísu
fram á að fá herstöð'var leigðar
hér á landi, en því var afdráttar-
laust neitað, og tóku Bandarík-
in þeirri neitun með jafnaðar-
geði og höguðu sér að öllu eins
og ísland væri þeim jafnrétt-
hár aðili við samningsgerð. Þetta
geta menn nú borið saman við
framkomu Sovétríkjanna við ná-
granna ríki sín, sem þau „þegj-
andi og hljóðalaust“, eins og
skáldið frá Laxnesi orðaði það,
hafa gleypt í sig og innlimað, án
þess að spyrja íbúa smáríkjanna
um vilja þeirra. Þessi urðu örlög
Austur-Póllands, Bessarabíu og
baltnesku landanna samkvæmt
samningi, sem Rússar gerðu við
nazista Þýzkalands á sínum tíma.
Síðan hefir röðin komið að Júgó-
slavíu, Rúmeníu, Búlgaríu, Ung-
verjalandi, Tékkóslóvakíu og nú
allra síðast að Finnlandi. Öll þessi
lönd nú ófrjáls og undir oki
landi er takmarkalaus yfir frels-
kommúnismans.
Fögnuður kommúnista á ís-
isafnámi þeirra þjóða, er búa í
fyrrg'reindum löndum, af því
að það eru Rússar, sem standa
að því. Allar aðrar þjóðir, sem
enn njóta frelsis eru í augum
kommúnista á hræðilegum villi-
götum, þar á meðal íslenzka þjóð
in. Ekki þarf að efa, að innsta og
heitasta þrá kommúnista er, að
íslenzka þjóðin hverfi í náðar-
faðm Rússa og fái þar að njóta
paradísarsælunnar í félagi með
Tékkum, Pólverjum og öðrum
undirokuðum smáþjóðum, sem
nú gráta innri tárum missi frels-
is síns og mannréttinda.
En ef íslendingar beygja sig
ekki undir vilja kommúnista, hót-
ar Einar Olgeirsson þeim kjarn-
orkusprengjum, sem leggja muni
Reykjavík, Hafnarfjörð og Kefla-
vík í rústir. Þannig talar stjórn-
arandstaðan á íslandi um þessar
mundir. Hún heldur því fram,
að dagur fullkomins frelsis sé
fyrii' dyrum hér á landi, ef ís-
lendingar hafi vit á að láta hnýta
sig viðskiptalega og stjórnarfars-
lega við Sovétríkin. Þessi dagur
frelsisins yrði á þó leið, að allir
flokkar á íslandi yrðu bannaðir,
nema Sameiningarflokkur al-
þýðu — Sósíalistaflokkurinn, og
öll blöð yrðu bönnuð, nema Þjóð-
viljinn og Verkamaðurinn. Allir
aðrir en hreinræktaðir komm-
únistar yrðu sviftir málfrelsi, rit-
frelsi og skoðanafrelsi. Við og við
yrðu svo gerðar hreinsanir, þar
sem hálfvolgir kommúnistai' yrðu
fangelsaðir eða látnir hverfa á
annan hátt. Allir íslendingar, að
undanteknum nokkrum ofsatrú-
ar kornúnistum, munu aldrei af j
frjálsum vilja gangast undir þann
ig lagað frelsi, og þeir munu allir
sem einn berjast gegn því, að
kommúnistum takist að hneppa
þá í fjötra ófrelsis með ofbeldis-
athöfnum og hótunum um atom-
sprengjur.
í innanlandsmálum hefir stjórn
arandstaðan þenna boðskap að
flytja: Stjórnin hefir aðeins eitt
áhugamál, að búa til fjárhags-
kreppu. Hún fæst ekki til þess að
selja réttum aðila útflutnings-
vörur landsins. Sá aðili er Sovét-
ríkin. Væri öllum viðskiptum
snúið þangað, fengist nægur gjald
eyrir. Peningaskort er ofur auð-
velt að leysa. Til þess þarf ekki
annað en láta Landsbankann
pi-enta fjallháa bunka af seðl-
um, svo að allir hafi fullar hendur
fjár.
Svona gagnrýni nota aðeins
þeir, sem eru algerlega rökþrota.
Allir vita, að viðskipta er leitað
af fyllstu alvöru jafnt í austri og
vesti'i. En samningar í austurátt
um viðskipti þai' hafa gengið
fremur treglega, og það hefir
komið berlega í Ijós, aiT betri
viðskiptakjara er ekki að vænta
þar en annars staðar. Utgáfa ó-
takmarkaðrar seðlafúlgu, til þess
að rétta við fjárhaginn, er svo
mikil fjarstæða, að ekki er orð-
um að eyðandi. Sú röksemd er
hliðstæð því, er kommúnistar
bera það mjög í stélinu, að ekki
þurfi annað en hækka tekjuliði
fjárlaganna á pappírnum, til þess
að tekjur og útgjöld standist á.
Stjórnarandstaðan á íslandi —
litla tannhljólið í stóru vélinni —:
er samsett af mönnum, sem lengi
hafa verið vikaliðugir við Rússa.
Þegar Bretar stóðu einir uppi í
síðustu styrjöld gegn yfirgangi
nazista, kröfðust kommúnistar
þess, að íslendingar sveltu Breta
og neituðu þeim um að senda
þeim fisk. En þá var vinátta milli
Stalins og Hitlers. Á sama tíma
kölluðu kommúnistar Bretavinn-
una glæpsamlega, en eftir að
Þjóðverjar réðust á Rússa, nefndu
komúnistar sömu vinnu land-
varnarvinnu. Þessi snöggi snún-
ingur tannhjólsins er táknandi
um hundslega undirgefni komm-
únista gagnvart stóru vélinni —
Sovétríkjunum.
Brjóstheilir mega foringjar
kommúnistaflokksins vera, að
geta eftir allt það, er á undan er
gengið, litið kinnroðalaust fram-
an í nokkurn mann.
Innkaupr
töskumar
marg eftirspurðu
erú komnar.
Hafnarbúðin h. f.
Skipagötu 4 — Sími 94.
Hóffjaðrirnar
eru komnar.
Kaupfélag Eyfirðinga
Járn- og glervörudeildin
Irroanai jorð:
Sveitimar skortir mest fólk, sem
trúir á mátt moldarinnar
Eftir JÓN H. ÞORBERGSSON
Um síðustu aldamót var fólksfjöldi heimilisfastur í sveit-
um landsins, að meðtöldu fólki í borpum, með færri en 300
íbúum, rétt um 63 þúsundir manna. Þá voru íbúar Reykja-
víkur tæplega 7 þús. og í kaupstöðum með fleiri en 300 íbú-
um tæplega 9 þúsundir. fbúatala landsins var bá um 78h>
þúsund manns. Árið 1946 er sú breyting orðin á bessum töl-
um að í Reykjavík búa þá 48,954 manns, í öðrum kaupstöð-
um, með fleiri en 300 íbúum, búa 41,642, eða samtals í þessum
bæjum eru íbúarnir 90,596. fbúar landsins er>! þá samtals
132,750. Hlutfallið verður þá þannig: Um aldamótin bisa í
kaupstöðum — með fleiri en 300 íbúa — tæplega 20% þjóðar-
innar, en árið 1946 er þessi tala hækkuð upn í nær 70%
(68,6%). Hve mikið framleiðendum hefir fækkað síðan 1940
er mér ekki kunnugt. — Seint á öldinni, sem leið, streymdi
fólkið í þúsundatali úr sveitum landsins til Ameríku. En um
aldamótin fer fólkið að streyma úr sveitunum í bæina og helzt
svo enn. Má segja að það hafi markað tímamót í atvinnusögu
bæjanna, þegar íslandsbanki var stofnaður og hóf að veita
lán í.aukinn sjávarútveg (1904?). Bæirnir urðu á undan
sveitunum með bætt húsakynni til íbúðar og ýmiss konar
þægindi til daglegs lífs. Þar var fólkið ekki einangrað og naut
skenuntanalífs meira en í sveitunum. í bæjunum hefir svo
kaupið, vinnulaunin, farið síhækkandi og hefir það átt mestan
þátt í því að draga fólkið til bæjanna, jafnvel þótt svo hafi
oftast verið að vinnandi alþýða hefir átt betri aðstöðu til
efnalegs sjálfstæðis í sveitunum heldur en í bæjunum.
Þótt langt sé síðan að landbúnaðurinn átti forvígismenn, er i
þó ekki fyrr en á síðasta tug 19. aldarinnar, að sér fyrir tíina- |.
mótum, sem varanleg urðu í sögu landbúnaðarins. Þá fer j
töluvert að bera á '„búfræðingúnum“, einkum í því að ráðast j
á þýfið í túnmium. Uandbúnaðai'sýningin 1921 blés nýjum i
anda í jarðyrkjuna. En fólksstraumurinn úr sveitunum fór j
stöðugt vaxandi og dró mjög úr öllum umbótum þar. Með j
því líka að bændur höfðu lengi vel ófullkomin verkfæri. En j
yfirleitt sýndu bændur mikinn áhuga og dugnað eftir að þeir i
eygðu nýjan tíma með slétt og stækkandi tún, betri húsa- =
kynni o. s. frv. Eg þckkti bónda, sem á ellefu árum sléttaði, i
með ofanristuaðferðinni, 24 dagsláttur (ca. 8 lia.). Eg þekkti j
líka bónda er lagði svo mikið kapp á ofanristu, að hann vann i
að því við lugtarljós í skannndeginu, begar l»íð var iörð. j
Annars má nefna hér nokkrar tölur, sem sýna að bændur j
voru ekki iðjulausir. Frá því um aldamótin og til 1944 fækk- i
aði fólki í sveitum um nær 20 þúsundir. Á sama tíma nam j
túnasléttan þúsundum ha. og túnaukinn nam á þessum árum j
20 þús. ha., en við það tvöfaldaðist stærð túnanna. Töðufengur j
óx meira en nam stækkun túnanna, fyrir betri ræktun, eða j
nær þrefaldaðist. Árið 1900 er töðufallið 540 þús. hestar, en j
1944 um 1400 þús. hestar. Töðuaukningin á þessum 44 árum j
nam 860 þús. hestum, en það var fóður handa 21,500 kindum, \
með því að ætla hverri 40 hesía. Á þessum sama tíma stækk- j
uðu matjurtagarðar um 800 ha., cða nær fjórfölduðust. Eitt- i
livað af þessum jarðabótum er unnið i kaupstöðum. Þessar j
framfarir (víðast gerðar með óíullkomnum áhöldum) hafa i
kostað miklar fórnir, inarga vinnutíma og marga svitadropa j
og marga tugi milljóna króna. Vegna þessa er þjóðin að mikl- i
um mun ríkari og betur sett og má vera þakklát þeim, sem j
unnið hafa. Aðeins síðan 1944 hefir stórum batnað aðstaða j
bænda til aukinna jarðabóta, vegna aukins og bætts véla- j
kosts. Samkvæmt mælingum trúnaðarmanna Búnaðarfélags j
íslands er árið 1945 unnin 238 þús. dagsv .meira að jarða- i
bótum heldur en árið 1944. Tvö síðustu árin vantar skýrslur j
um jarðabæturnar, en þær eru óefað mjög vaxandi. Að sjálf- j
sögðu hafa búnaðarskólarnir, búnaðarfélagsskapurinn og svo i
einstakir brautryðjendur, átt sinn góða þátt í framförunum. j
Breytingar hér á landi síðar um aldamótin síðustu eru, sem i
allir vita, stórkostlegar. Landið okkar nú umbótanna land, j
sérstaklega á verklegum sviðum. I sveitunum eru, í landi i
umbótanna, algerlega horfinn, síðan þá, stór hópur verka, sem j
ekki varð komizt af án, svo sem öll vinna við fráfærur, tó- j
vinna, fatasaumur og skógerð, moldarvinna við heygeymslu j
og viðhald húsa o. fl. Nú þarf ekki að flytja aðdrátt á hestbök- i
um eða jafnvel bera á bakinu. Nú þarf ekki að aka í hjólbör- j
um og bera vatn í fötum. Þetta allt og margt fleira, sem hlóð i
upp annríki á heiinilunum, er horfið. í æsku minni man eg j
(Framhald á 6. síðu). j
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIMIIIIMIIIIIIIIIIIimillM II• IIIIIMMMIMIIMMMMIIMMMMMIIII111II11llllllllllII1111MMMMMIIIMMMIMMMMIMMMMIllllllllllllIIIMIM1111IIIIIMMMMMI11111111MMIIII1111II11MIIIIHII#