Dagur - 11.08.1948, Blaðsíða 6

6
DAGUR
Miðvikudaginn 11. ágúst 1948
MAGGIE LANE
Saga eftir Frances Wees
38. DAGUR.
(Framhald).
leita að ráðum til þess að skap-
rauna mér og koma méi' út úr
húsinu?"
Anthony svaraði ekki.
„Það hefur leynilögreglumaður
verið á hælunum á mér í meira en
viku. Var hann á launum hjá þér
til að njósna um mig?“
„Þú getur naumast legið mér á
hálsi fyrir það.“
„Og ef þessi útsendari þinn
hefði uppgötvað eitthvað, sem
miður fór, þá hefðir þú hikað og
notað það í baráttunni gegn
mér?“
„Mér finnst það vorkunnarmál,
eins og högum okkar er háttað.“
„En þessi tilraun ykkar hefir
mistekist," sagði húu háðslega.
„Árangurinn varð enginn. Og þá
er næsta skrefið að fara bónar-
veginn að mér, tala blíðlega til
mín og reyna að telja mér trú um
að eg sé að eðlisfari mild og góð
og full sumúðar með öllu, sem
hrærist. Eg held nærri því, að þið
mynduð notfæra ykkur hvaða
tækifæri, sem gæfist. Georg lítur
út eins og hann langi mest til að
hengja mig í greip sinni. Móðir
þín segir og gerir hundrað hluti á
degi hverjum til þess minna mig
á að eg sé ykkur ekki samboðin.
En eg læri af þessu og tek mér
það létt. Díana er að brugga eitt-
hvert samsæri gegn mér, þótt eg
sjái ekki að það verði henni til
neinnar hamingju. Þú leigir þér
leynilögreglumann til þess að
lokka mig í gildru. Og Soffía
Trethewy — unnusta þín — fín
og fönguleg, hugsar upp ráðin til
þess að flýta þessum fyrirætlun-
um.“
„Unnusta mín?“
Maggie horfði undrandi á hann.
-iS4j
„Hver sagði að hún væri unn-
usta mín?“
„Móðir þín.“
„Og hvenær?“
„Daginn, sem hún kynnti mig
fyrir henni, það er sama daginn
og þær sendu eftir mér til þess að
geta skoðað mig í krók og kring.“
„Hefurðu hitt Soffíu síðan?“
„Já, oft. Hún er forstjóri fyrir
kjóla- og hegðunardeildinni, sem
hefir uppeldi mitt með höndum
hér í húsinu. Og hún veit hvað
hún syngur þar.“
Anthony stóð á fætur. „Nú er
nóg komið,“ sagði hann stuttur í
spuna og haltraði út úr herberg-
inu og niður stigann.
Fjölskyldan var enn í bókaher-
berginu og beið hans þar. Hann
gekk inn og skellti hurðinni á eft-
ir sér. „Sagðir þú Maggie að
Soffía Trehewy væri unnusta
mín?“ spurði hann n;óður sína,
allreiðilega.
Hún leit upp, dálítið úndrandi.
„Góði, taktu þessu rólega. Mér
fannst það heppilegast eins og á
stóð.“
„Og hvers vegna, mætti eg
spyrja?“
„Æi, Anthony, þú skilur ekki
þessa hluti------ég var hrædd
um — — það var eiginlega til þess
að vernda þig, sem eg gerði það.“
„Vernda mig frá hverju?“
„Nú, fyrst hún gat ekki haft
Georg eins og hún vi!di,“ sagðir
móðir hans, og átti augsýnilega
bágt með að halda þessum við-
ræðum áfram, „og Soffía benti á
hversu aðlaðandi hún væri eigin-
lega, og þar sem þú hefir svo ríkt
hugmyndaflug, já og einkennileg-'
ar hugmyndir stundum. þá fannst
mér réttara að slá varnagla og
láta hana vita strax, að það þýddi
ekkert fyrir hana að iita í þá átt-
ina,“
„Eg er næstum orðlaus,11 sagði
Anthony, mæðulega. ,,Eg held þó,
að eg fari að sjá þetta mál í nýju
Ijósi. Eg held að við séum öll
heimskingjar, snobbav og eigin-
gjarnir idíótar. Stúikan þarna
uppi hefir líklega réít fyrir sér,
þegar hún er að lýsa eiginleikum
okkar. Eg held eg hætti að liggja
henni á hálsi fyrir það, sem hún
hefir gert. Það fer að verða
óþarft.“
Díana sat á tali við Soffíu.
„Nei, hann er ekkert reiður við
þig,“ sagði hún. Mamma tók alla
ábyrgðina á sig. Þú getur ómögu-
lega farið að andmæla því, sem
mamma sagði, eða minnast yfir-
leitt á þetta eftir á. Anthony er
ekkert reiður við þig. Þú getur
verið róleg."
„Eg er að verða þreytt á öllum
þeim vandræðum, sem þessi
kvenmaður er búinn að koma af
stað,“ sagði Soffía, mæðulega.
„Já, en finnst þér þá ekki kom-
inn tími til að við förum til Pen-
field og athugum, hvort við get-
um ekki uppgötvað eitthvað
þar?“
„Það er svo leiðinlegt að þurfa
að standa í slíku. Eg get alls ekki
skilið, hvers vegna þetta allt hefir
verið þolað svona lengi. Hvers
vegna reynir Anthony ekki að
láta lögfræðing fá málið. Hún á
ekki von á barni?“
„Það veit enginn enn.“
„Auðvitað er það bara fyrir-
sláttur. Hún var bara að slá ryki
í augu okkar. Og karlmennirnir,
heimskir fáráðlingar eins og þeir
eru, létu blekkjast af þessu. Já,
karlmenn eru svo óttalega fáráðir
stundum.“
Díana horfði gaumgæfilega á
hana. Soffía var eitthvað undar-
leg í dag. Líklega af því, að
kvöldboðið í gær hafði staðið
fram á nótt. Hún var með dökka
bauga neðan við augun og hún
virtist ekki hafa lagt eins mikla
rækt við andlitsförðunina og
venjulega. Soffía var komin um
þrítugt. Hún hafði verið talsvert
(Framhald).
..............Illllllllllllllllllll......111II111111111111111111111111......1111111111111111II.......IIIIIIIII........111111111MIIIIII111III II1
GEFJUNAR-
ULLARDÚKAR, margar gerðir, I
KAMGARNSBAND, margir litir, I
LOPI, margir litir, 1
venjulega fyrirliggjandi í öllum I
kaupfélögum landsins. {
Ullarverksmiðjan GEFjUN
*lllll|llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll|llllltl|||llllllllllllllllllllllltiltllllllllltlllllllttll|lt|lk*
! Við önnumsí vörufiuiningana !
i Bifreiðastöðin Stefnir s.f. I
! Sími 218 — Akureyri. í
.............................................................................
MIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMMM.Illlllllllllll.Illllll.Illllllllllllllllllllllllll...
i Z
| Auglýsing I
Nr. 26, 1948 1
| frá skömmtunarstjóra f
í Að gefnu tilefni skal atliygli almennings hérmeð !
i vakin á því, að 1. ágúst gengu úr gildi skömmtunarreitir §
I þeir, er nú skal greina: §
Vinnníataeiningar, svo og vinnuskóseðlar a£ vinnu- i
\ fatastofni Nr. 2, prentaðir með rauðum lit á hvítan \
Í pappír, sem voru löglegar innkaupaheimildir frá 1. fe- f
! brúar til 1. júní, og framlengdir voru til 1. ágúst 1948.
Þeim verzlunum, sem liafa undir höndum ofannefnda !
! skömm tunarreiti, er gengu úr gildi 1. ágúst, skal liér \
\ með bent á að senda þá til Skömmtunarskrifstofu ríkis- !
! ins, Reykjavík, í ábyrgðarpósti eða með öðrum hætti \
Í í síðasta lagi laugardaginn 14. ágúst 1948. |
Skömmtunarreitum þessum verður skipt fyrir inn- i
Í kaupaleyfi. 1
Reykjavík, 4. ágúst 1948.
| Skömmtunarstjórinn. f
1IIIIIIMMMIIMMMMMMMMMIMMI1111MMIIIMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMIIIIIMMMMIIIIIMMMMMII MIIIIMIIMIIIMli
<IIMIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIMIIMIIMIIIIIMIIIIIIIIIIMIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIMIIIIIIMIIMIIIMMIIIIIIIIMMI||t
HÖTEL AKUREYRi (
Hafnarstræti 98. — Síini 271. \
z 5
«"imiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiimmmiiimmm«
Eftir GARLAND ROARK
Myndir eftir F. R. Gruger
Fræg skáldsaga um
ævintýri oe hetiudáðir
Kjölfar Rauða drekans
MYNDASAGA DAGS —9
„Réttast að þú giftist Sidneye,“ sagði Ralls.
„Eg skal fara,“ sagði Ralls, með ískaldri ró. Kolkrabbinn færði sig aftur á bak og dró hann með sér.
SIDNEYE KOM að máli við Jaques Desaix og bað um
hönd frænku hans. Angelique bað um frest til að
íhuga málið. Sannleikurinn var sá, að hún hafði orðið
hugfangin af hinum karlmannlega og föngulega Ralls og
hann endurgalt tilfinningar hennar. Ralls hafði orðið
verulega ástfanginn í fyrsta sinn á sinni viðburðaríku
ævi. En hann vissi sjálfur bezt, að hann Var of óstýrilát-
ur og of mikill ævintýramaður til þess að verða góður
eiginmaður, og hann dró sig í hlé. „Það er réttast að þú
giftist Sidneye. Einhvern tíma, þegar eg hefi sigrast á
sjálfum, mun eg koma til þín.“ Angelique var þungt inn-
anbrjósts daginn sem innfæddu mennimir hófu undir-
búning að því að flytja perlukistuna úr klóm kolkrabb-
ans í hellismunnanum. Hún sat á þilfari Gullnu hindar-
innuar í milli frænda síns og Sidneyes og horfði á und-
irbúninginn. Blökkumennirnir bundu báta sína saman í
hring á læginu. Ralls var á meðal kafaranna. Hann stóð
í einum bátnum og hoi'fði á innfæddu mennina freista
gæfunnar í undirdjúpunum. Allt í einu skaut bleiku,
kúptu baki ófreskjunnar upp á yfirborðið og langir arm-
ar með sogskálum teygðu sig eftir köfurunum. Annar
kafarinn gat slitið sig lausan og forðað sér upp í bátinn,
en hinn hvarf í djúpið. Innfæddu mennirnir ráku upp
skelfingaróp. „Hver þoi'ir nú að reyna að ná perlunum?11
hrópaði höfðinginn. Allir horfðu á Ralls. „Eg skal fara,“
sagði hann, með ískaldi'i ró.
Angelique stóð á fætur og hrópaði, titrandi röddu:
„Nei, þú mátt það ekki, Ralls, það er til einskis.“
En Ralls stóð hreyfingarlaus í bátnum, sagði ekkert,
en brosti við. Því næst steypti hann sér útbyrðis. I ann-
að sinn flutti kolkrabbinn sig út úr hellismunnanum,
Ralls hélt ótrauður áfram. Sogskál ófreskjunnar læsti
sig í handlegg hans, og ískaldur, hrjúfur armur, lagðist
um mitti hans. Ralls brá hnífnum með þeirii hendinni,
sem frjáls var. Hann fann til trylltrar gleði í þessari bar-
áttu um líf og dauða. Ófreskjan færði sig aftur á bak, er
hún fann til áverkans, og dró hann með sér. Ralls beitti
hnífnum ákaft. Þriðji og fjórði armurinn vöfðu sig utan
um hann. Örvæntingar tilfinning vaknaði í brjósti hans
þegar hann fann átök þessara jötunefldu arma. Þegar
hann brauzt um til þess að losa sogskálarnar af handlegg
sér, fann hann að ófreskjan var komin fast að honum
með opinn kjaftinn. Hún ætlaði að gleypa hann með húð
og hári!
(Framhald í næsta blaði).