Dagur - 25.08.1948, Blaðsíða 6

6
D AGUR
Miðvikudaginn 25. ágúst 1948
*★*★*★*★**★*★*★*★*★*★*★*★*★*★*★*★*★*
MAGGIE LANE
Saga eftir Frances Wees
40. DAGUR.
(Framhald).
eftir þetta samtal, var hún að
hugleiða þessi orð. Allt í einu
kom hún auga á Díönu og Karl.
Hún stanzaði andartak og horfði
undrandi á þau. Þau gengu á
undan henni og virtist liggja mik-
ið á. Karl leiddi hana og Díana
horfði upp til hans með augljósri
hrifningu. Maggie hafði aldrei séð
þennan hamingjusvip á Díönu
fyrr. Það var auðséð, hvernig
þessum kunningsskap var háttað.
Karl leit út eins og hann væri að
vernda hana og Díana virtist
hvergi una sér betur en við hlið
hans.
Maggie varð órótt innanbrjósts
við þessa sjón. Það var ekki erfitt
að gera sér í hugarlund, hvernig
þessi kunningsskapur hefði haf-
izt. Díönu hefði auðvitað þótt
hann glæsilegur, og hver sá, sem
þekkti Karl, gat vel ímyndað sér,
hvers vegna hann hafði haldið
áfram að áuka kynni þeirra, og
hvaða markmið hann mundi hafa
í huga. Karl Gulick var ekki fínn
pappír, sem kallað var. Hann
mundi hafa augastað á aurunum
hennar fyrst og fremst. Hún
brosti með sjálfri sér, er henni
flaug þetta í hug. Skrítið að henni
skyldi einmitt detta þetta í hug!
í síðara skiptið, sem hún sá Dí-
önu og Karl saman, var samband
þeirra ennþá augljósara. Maggie
hafði stanzað á kaffihúsi dag
nokkurn, áður en hún lagði af
stað heim úr borginni. Á meðan
hún sat þar úti í horní, komu þau
Díana og Karl inn. Þau völdu sér
sæti í afþiljuðu hólfi, en Maggie
gat vel séð til þeirra þar í spegli,
sem var við hennar borð. Þau
voru ekki fyrr setzt við borðið, en
Karl tók um hendur hennar. Hún
tók gælum hans með gleðibrosi.
Auðséð var, að Karl hafði hana,
þar sem hann vildi. Barn, eins og
Díana, var algjörlega varnarlaus
gegn manni eins og Kavli. Líklega
var hún að hugsa um að giftast
honum. Og ekki var ósennilegt,
að Karl hefði fitjað upp á því um-
talsefni við hana. liann mundi
hika við fátt, til þess að komast
í þá aðstöðu, að Carver-fjöl-
skyldan yrði að greiða honum fé.
Líklega ætti eg að gera eitthvað
í málinu, hugsaði Maggie í fyrstu.
Líklega væri réttast að segja
Anthony frá öllu saman.
En svo fannst henni að aðstaða
hennar væri slík, að henni færist
ekki um 'að tala. Þannig hugsaði
hún, þangað til það var orðið of
seint að gera nokkuð.
Klukkan í dagstofunni sló níu.
Maggie var að blaða í tímariti og
hún hlustaði varla eftir klukku-
slættinum. En frú Carver, sem
hafði gengið óþolinmóðlega um
gólf, stanzaði allt í eiiiu og leit á
klukkuna.
Anthony kom inn í stofuna og
mætti móður sinni i dyrunum.
Hann var glæsilegur á að líta í
veizluklæðum. Hann var ekki
stór maður, ekki eins mikill vexti
að sjá og Georg, þótt iiann væri e.
t. v. lítið eitt hærri. En hann var
herðabreiður og andlitið var
drengilegt og karlmannlegt. Hann
var eiginlega fríðari en Georg,
við nánari athugun.
,,Hvað er að, mamma?“ spurði
hann.
„Anthony! Eg er orðin hrædd
um Díönu. Hún er ekki komin
heim. Eg vona að það sé ástæðu-
laust, en vegurinn er svo slæmur
og Soffía sagði------■“
,,Soffía?“
„Ó,“ andvarpaði frú Carver, og
leit snöggt um öxl í átt til Maggie,
sem leit út fyrir að vera niður-
sokkin í tímaritið. „Díana og
Soffía fóru í dálitla siíemmtiferð.
Og nú er ísing á veginum og mað-
ur veit aldrei, hvað fyrir kann að
koma.“
„Díana er ekki með Soffíu. Þú
heíir ruglast eitthvað í dögunum,
mamma. Eg sá Soffíu í klúbbn-
um klukkan fimm.“
„Það er ómögulegt,“ sagði frú
Carver. „Díana hlýtur að vera
með Soffíu. Þig hlýtur að mis-
minna. Díana er búin að vera
burtu í allan dag og þetta var
einmitt dagurinn, sem ákveðið
var — —“
„Hvert ætluðu þær að fara?“
„Eg verð að tala við Soffía,“
sagði frú Carver og flýtti sér
fram í anddyrið, að símanum.
Anthony hélt áfram inn í dag-
stofuna. Maggie fletti blaði, og
virtist halda áfram að lesa. Ant-
hony settist í sófann fyrir framan
hana. Eftir ofurlitla stund leit
hún upp úr blaðinu. Augu hennar
voru róleg, en köld. Hann virtist
liafa verið að bíða eftir þessu
augnabliki.
Maggie sagði ekkert, en stóð á
fætur. Frú Carver kom hlaup-
andi inn í stofuna, sneri sér að
syni sínum og sagði: „Hún er
ekki með Soffíu, hún var aldrei
með Soffíu. Þær ætluðu að fara í
morgun til Penfield, en — —“
Hún þagnaði og sneri sér ásak-
andi að Maggie.
„Til Penfield?1 ‘spurði Maggie,
lágum rómi.
„Þetta er allt þér að kenna.
Hvers vegna þurftir þú að koma
hér og eyðileggja alla gleði í
þessu húsi?“ hrópaði frú Carver.
Anthony stóð á fætur og greip
um handlegg Maggie .„Heyrðu,
mamma,“ sagði hann rólega.
„Hvað kemur Maggie þetta við?“
(Framhald).
•iiiiliiiiililiiiliiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiii
iiiiiiIIIIII11111111111111111111111111111111111 iiiiiiiiimiiit’iiiiiiniiii n
GEFJUNAR
ULLARDÚKAR, margar gerðir, ]
KAMGARNSBAND, margir litir, |
LOPI, margir litir, i
venjulega fyririiggjandi í öllum
kaupfélögum landsins. i
| Ullarverksmiðjan GEFJUN I
Tii iiiiiiiiiinii 111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111 mi ii ii n iiii iii iiiiiuiii iiii»
T ilkynning
I Að gefnu tilefni skal á það bent, að þeir, sem leita 1
i þurf'a læknishjálpar í Reykjavík, verða jafnan, nerna I
í óviðráðanlegar ástæður hamli, að hafa tilvísun frá lækni i
i snuin um það, til hvers konar sérfræðings þeir skuli 1
i snúa sér, áður en Jreir leita til Reykjavíkur, og hafa um í
i förina sarnráð við skrifstofu samlagsins. i
f Sjúkrasamlag Akureyrar. !
«iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiiii,ii,,li,iiilli,,i,ll~
•llllllll IIIIIII llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll 11111111111,111 II 111111111111,1 II IJlllllll,|IU)l,ll|lll||ll|ll||l|M«l|lllllll„lf
Tónlistaskóli Ákureyrar |
i verður settur 1. október. i
Kennt verður á fiðlu, orgel og pianó, enn fremur i
i tónfræði og tónlistarsaga, |
Umsækjendur snúi sér til Finnboga S. Jónassonar Í
i í K. E. A., ifyrir 15. september næstkomandi. i
i Tónlistabandalag Akureyrar. I
..................i*iiiiiiiiiiii*iiiiiiiiiiiitii*iiiiiiiitiiiiiiiiiiiliiiiiii«*Kiiiii*«iiiiii,iiili«ii,«iiii,ii,iiiiii«(il|iiii|l:~
•iimmiiiimiimmmmmmfmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmimmmmmmmimimmif.,-
| Verkafólk
það, sem unnið hefir á Sláturhúsi voru á I
Akureyri undanfarin haust og óskar eft- I
ir vinnu á næsta hausti, láti skrá sig á }
Skrifstofu verksmiðjanna, hið fyrsta.
Kaupfélag Eyfirðinga.
Kjölfar Rauða drekans
Fræg skáldsaga um
ævintýri og hetjudáðir
Eftir GARLAND ROARK
Myndir eftir F. R. Gruger
MYNDASAGA DAGS —11
Gullna hindin hvarf liljóðlega út á hafið.
Nei, eg get ekki farið,“ sagði Angelique.
„Þú crt heimskingi,“
Ralls. „Hirtu eign bína!“
ANGELIQUE hljóp fram og greip um hendi frænda
síns. Skotið geigaði. Kúlan hljóp í öxl Ralls, en um leið
hljóp hann á Frakkann. Þeir féllu báðir. Höfuð Desaix
lenti á steini og hann hreyfði sig ekki aftur.
Að undirlagi Sidneyes, kom Batjak Ltd. því til leiðar,
að málið var þaggað niður. Brátt var nýr landsstjóri
kominn til eyjunnar og Gullna hindin hvarf hljóðlega út
á hafið með hinn dýrmæta perlufjársjóð innanborðs.
Angelique sigldi einnig með þeim. Það var nú ráðið að
Sidneye gengi að eiga hana, en Ralls var útnefndur skip-
herra.
Sidneye þótti sem Batjak Ltd. gæti notað fullhuga
eins Ralls. Hann fól honum því skipstjórn á hinu fríða
skipi og leyfði honum að leita ævintýra og auðæfa á víð-
áttum Kyrrahafsins.
Ralls auðgaðist vel á þessum ferðum, en hann skyldi
sæg óvina eftir í hverri höfn. Hann varð brátt nafntog-
aður fyrir harðneskju og óbilgirni og hvað eftir annað
varð Sidneye að forða honum frá málarekstri og vand-
ræðum.
Loks rann upp sú tíð, að Ralls virtist tekinn að stillast.
Jafnvel kreppan 1929, sem þurrkaði út eignir hans að
mestu leyti, virtist ekki vekja löngun hjá honum til
blóðstokkinna ævintýra. Hann var hægur og athugull
daginn sem hann sigldi inn til Soerabaja og gekk á fund
Angelique í garði þeirra Sidneyes.
Hann gekk til hennar og sagði, formálalaust: „Eg elska
þig, Angelique, og eg er kominn til að sækja þig.“
Hún starði á hann, og svaraði með titrandi röddu: „Eg
get ekki farið. Eg hefi áður sagt þér það.“
„Eg hefi sigrast á sjálfum mér,“ sagði hann. „Það
verður fullnaðarsigur með þér. Eg á engra kosta völ.
Eg verð að taka þig með mér.“
Hún horfði frá honum, óttaslegin. Hún óttaðist þó ekki
Ralls, heldur sínar eigin tilfinningar. Hann fylgdi henni
fast eftir, og þegar hún hrasaði, greip hanu um mitti
hennar.
„Þú kemur með mér,“ sagði hann.
„Og hvert, má eg spyrja?“ var spurt úr skugga trjánna
um leið og Mayrant Sidneye gekk fram. Þau sneru sér
bæði við og sáu hvar hann stóð glottandi. Angelique
brast í grát og hljóp til hans og féll að fótum hans.
Sidneye leit ekki á hana. „Já, þeir hafa haft rétt fyrir
sér, sem hafa talað um þig, Ralls, í mín eyru, sagði hann.
„Raunar væri maklegast að eg dræpi þig, en eg ætla
ekki að gera það núna. Það væri of gott fyrir þig.“
Ralls virtist allt að því hógvær og bljúguv. „Herra
Sidneye,“ sagði hann. „Eg elska hana og get ekki séð að
hún elski þig. Líklega sérð þú það ekki heldur. En þú
ert heimskingi. Hirtu eign þína!“ hrópaði hann að síð-
ustu. Sidneye reisti hana upp, en Ralls skundaði burt.
(Framhald í næsta blaði).