Dagur - 22.09.1948, Síða 6

6
DAGUR
lVIiðvikudaginn 22. sept. 1948
MAGGIE LANE
$aga eftir Frances Wees
45. DAGUR.
(Framhald).
„Hvað gengur að þér, Ant-
hony?“ spurði frú Carver. „Þú
veizt ekki hvað þú ert að segja.
Díana er aðeins barn. Ef hún
hefir ratað í erfiðleika og lent í
slæmum félagsskap, þá veit ég
fullvel, hverjuni það er að kenna.
Hún hefur þar að auki drukkið
vín. Það segir til um, hvers kon-
ar félagsskapur þetta hefur verið.
Engin almennileg' manneskja gef-
ur barni vín. Díana er vel upp-
alin og hún hefur aldrei umgeng-
ist svoleiðis fólk, fyrr en nú, að
hún hefur verið leidd út í það.
Hvar var hún? Iivað var hún að
gera?“
„Eg held að það sé bezt, að við
gerum okkur Ijóst, hvar við
stöndum“, svaraði Anthony um
leið og hann smeygði sér úr yfir-
frakkanum. Díana var um það
bil að fara að heiman. Fyrir fullt
og' allt. Hún ætlaði að gifta sig á
morgun. En maðurinn var þegar
giftur, augsýnilega óþokki.
Hvernig hún kynnttist honum er
mér ráðgáta.“
„Hvað heitir hann?“
„Karl Gulick. Hann stjórnar
lélegri danshljómsveit.
Frú Carver hélt við yfirliði.
„Auðvitað einn af vinum þínum",
sagði hún við Maggie.
„Hættu þessu mamma.“ sagði
Anthony. „Það er orðin tízka í
þessu húsi að útdeila móðgunum.
Eg held að það sé eitthvað at-
hugavert .við það, hvernig við
hugsum. Eg er búinn að segja
þér, að Maggie fann Díönu og
bjargaði henni úr klóm þessa
þorpara. En þú ásakar hana fyrir
að hafa komið Díönu í vandræði."
Eg veit vel, að hún ber ábyrgð-
ina. Hvernig í ósköpunum hefði
Díana átt að kynnast þessari
persónu nema með hennar aðstoð
Ertu blindur, Anthony? Hvernig
getur þú talað svona heimsku-
lega?“
„Við skulum byx-ja á byrjun-
inni,“ svaraði Anthony, rólegur
að vanda.
„Hvað ertu búin að þekkja
þennan Gulick, lengi Díana?“
spui'ði hann og sneri sér að syst-
ur sinni.
„Eg kynntist honum í fyrra,“
svaraði Díana.
„Áður en Maggie kom hing-
að?“
„Já.“ '
„Hafði Maggie nokkur áhrif á
það, að þú kynntist þessum
manni?"
„Nei, en ef hún hefði ekki verið
þá hefðum við ekki haft tækifæri
til þess að koma með hann hingað
heim. En eftir að Maggie kom,
var mamma alltaf svo sorgmædd
yfir ástandinu og eftír það var
ómögulegt að bæta á það með því
að koma með hann hingað.“
„Þú ert ósköp bai'naleg, Dí-
ana,“ svaraði Anthony. „Þú veist
ósköp vel að við hefðum aldrei
leyft þessum Gulick að koma inn
fyrir þröskuld. Enþúviðurkennir
að þú hafir kynnst honum án þess
að Maggie hafi átt þar nokkurn
hlut að? Og þú viðurkennir einn-
ig, að hún hafi aldrei minnst á
þennan mann við þig?“
Eg skil ekki hvernig hún vissi,
hvar ég var í dag.“ sagði Díana,
Ósköp aum. „Eg vissi ekki til að
nokkur hér vissi um mig og Kai'l.
Þai-na sérðu mamma,“ sagði
Anthony. „Mér finnst að þú ættir
að biðja Maggie afsökunar."
,.Nei, aldrei að eilífu,“ svai'aði
frú Carver með þykkju. „Þolin-
mæði mín er þrotin. Hún eitrar
allt lífið í húsinu. Þetta er mitt
heimili. Eg þoli ekki návist henn-
ar stundinni lengur.“
Maggie ætlaði að ganga burt,
en Anthony greip í hana og hélt
henni kyrri. Hann hélt áfram að
tala við móður sína. „Það sem þú
í í'auninni átt við,“ sagði hann,
„er það, að líf okkar hér heima
sé svo þrungið falsi og veikleika,
að það þoli ekki snertingu við
neitt utanaðkomandi. Ef gustui'
að utan kemur inn fyrir dyrnar,
þá leiki allt á reiðiskjálfí."
„Eg hefi ekki hugmynd um
hvað þú ert að tala um, Ant-
hony,“ svaraði móðir hans.
„Víst skilurðu það. Útkoman
úr öllum þessum vandræðum —
aumingjaskapur Geoi-gs og
drykkjuhneigð, leit Díönu eftir
einhvei-ju alls ólíku því, sem hún
á að venjast, er sú, að eitthvað
meira en lítið er bogið við
ástandið hér heima. Eg held að
þú hafir gert allt, sem ein kona
getur gert, til þess að halda fjöl-
skyldunni saman og ala börn þín
vel upp, samkvæmt þeim reglum,
sem gilda um slíkt í okkar stétt.
En þessar reglur eru slæmar.
Georg og Díana hafa ekki fundið
hamingju eftir þeim leiðum. Þau
hafa verið svo örugglega vernd-
uð af peningum og þægindum, að
þau geta ekki séð framan í veru-
leikann. Og þegar á hei'ðir, rata
þau í vandræði. Eru ekki menn
til þess að standa óstuddir. Þú
getur ekki komið sökinni á fjöl-
skylduvandræðum okkar yfir á
Maggie. Það gæti meii'a að segja
fai'ið svo, að við og okkar líkar
beri ábyrgð á því, hvað Maggie
er. Mér kæmi það ekki á óvart,
þótt Maggie hefði ratað í raunir
vegna þess, að sumt fólk, eins og
við, setur sér falskar og ói-aun-
hæfar lífsreglur og neyðir annað
fólk til þess að lifa eftir þeim.“
(Framhald).
§ ULLARDÚKAR, margar gerðir, i
| KAMGARNSBAND, margir litir, |
"i LOPI, margir litir, I
i venjulega fyrirliggjandi í öllum
i kaupfélögum landsins. i
Z K
| Ullarverksmiðjan GEFIUN I
• »« lni 1111111111111111111 iiiiiiiiiiiiiiiuniuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiíhiiiii,imiuii,im, iiimiiiiiiiiiiinmi#
<mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmiimmimmmmimnn(iim 11 iimmmmmmmimmimm n*
| um sölu og útflutning á vörum |
| Ríkisstjórnin hefur ákveðið, að samninganefncl utan- i
I ríkisviðskipta skuli hætta störfum frá deginum í dag.
Jafnframt hefur verið ákveðið, samkv. heimild í lög- í
i um nr, II, 12. september 1940 og reglugerð, dags. í dag, i
| um sölu og útflutning á vörnm, að leyfi viðskiptadeildar |
I utanríkisráðuneytisins þurfi til að bjóða ísienzkar af- i
i urðir til sölu á erlendum markaði, selja þær eða ílytja i
Í úr landi. |
Leyfi til títflutnings á íslenzkum afurðum má binda i
Í skilyrðum, er nauðsynleg þykja. \
Viðskiptamálaráðuneytið veitir leyfi til litflutnings i
Í á erlendum vörum og ennfremur íslenzkum afurðum, i
Í öðrum en sýnishornum, ef þær eiga ekki að greiðast í er- i
Í lendum gjaldeyri.
Forsætisráðuneytið, 6. sept. 1948. |
! Stefán Jóh. Stefánsson. f
í Birgir Thorlacius. i
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuii111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111117
«iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiihiiiiiiiiI»*
I Við önnumst vöruflutningana
f Bifreiðastöðin Stefnir s.f. i
i Sírni 218 — Akureyri. |
Mifci 11111111111111111111111111111111 iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiii 11111 iiiii 11111 iiiimiiiitiiiiiimini iiii 11111111111111111111111111?
Kjölfar Rauða drekans
Fræg skáldsaga um
ævintýri oít hetiudáðir
Eftir GARLAND ROARK
Myndir eftir F. R. Gruger
MYNDASAGA DAGS —15
„Mig langar til að binda endir á þennan hcfndarhug,“
sagði hún.
HEIFTIN sauð í mér á meðan Teleia sagði mér frá
heimsókn Ralls. „Þegar hann hóf upp svipuna,“ sagði
hún, „sagði eg: Mér hefir verið sagt frá Angelique,
Ralls.“ Þetta bjargaði mér. Hann lét svipuna falla. „Fyr-
irgefðu, Angelique,“ tautaði hann og hélt á burt.
„Þú vai’s theppin," sagði eg. „Þú þyi-ftir að hafa ein-
hvex-n til þess að gæta þín. Heldurðu að hann láti þig í
fi'iði eftir þetta?“
Hún lagði hendina á öxlina á mér. „Eg held það, Sam.
Mig langar til að binda endir á þennan heiftar- og hat-
urshug.“
Eg heyrði naumast hvað hún sagði. „Eg hefi spui-ningu
■frarn að bera,“ sagði eg. Mig langaði mest til þess að
spyrja hvort hún gæti hugsað sér að elska Sam Rosen á
ókomnum kviárum, eg þóttistsjáglampaíaugumhennar.
En mig bi’ast kjarkinix. X stað þess sagði eg, sái'gramur
við sjálfan mig: „Eg verð líklega að fara. Ralls verður
vitlaus ef eg kem ekki á réttum tíma.“ Eg sneri mér við
„Ert þú að fara eitthvað?“ spurði Ralls.
og gekk hvatlega að hliðinu. Þar leit eg við og sá að hún
horfði undrandi á eftir mér. „Þú gafst mér góð ráð í
gærkveldi,“ kallaði eg til hennar. „Eg gæti þegið fleiri
i'áðleggingar.“
„Hittu mig í kvöld við tjörnina,“ svaraði hún.
Skipið lá hreyfingai'laust á læginu. Tveir Malajar
störfuðu að því að bika skipsskrokkinn, aðrir voru önn-
um kafnir við að gera við toppseglin. Eg staldraði við
í fjörunni, til þess að hugleiða hvað þessi lífsmei'ki um
borð mundu merkja. Ætlaði Ralls að sigla? Eg ákvað að
binda endir á þæi' ráðagerðir. Eg sá hvar hann stóð uppi
í í'eiðanum á forsiglunni. „Sæll skipstjóri," kallaði eg
til hans. „Sæll,“ svaraði hann. „Eg ætlaði ekki að svíkja
þig. Eg var lagður af stað um sólarupprás, eins og við
töluðum um, en þá sá eg þig koma út um hliðið, en þú
snerir við, eins og þú hefðir gleymt einhverju.“
„Ætlar þú að fara eitthvað?“ spurði eg.
„Já, það var meiningin. Ætli þig gruni ekki, hvert
föi’inni er heitið?“
„Þetta er illa farið með tímann,“ sagði eg beim.
/
„Nei,“ svai-aði eg. „Kæi'i mig að minnsta kosti ekki
um að hugsa um það. Sú tíð er liðin, Ralls, að þú getir
haft öi'lög mín í hendi þinni.“
Skipverjar hoi'fðu á okkur. Ralls hló. Mér rann í skap
og vildi helzt gera upp við hann strax. „Hættið þið þess-
um viðgei’ðum,“ sagði eg við skipverjana, sem voru að
bjástra við seglin. „Þær eru bara tímaeyðsla. Skipið
verður kyrrt hér.'“
„Gáðu að, hvað þú segir, Sam,“ kallaði Ralls ofan úr
reiðanum.
„Og hverjum skyldi eg svo sem þurfa að standa reikn-
ingsskil á því?“ svaraði eg með þjósti og hraðaði mér til
káetunnar.
Fimm mínútum síðar seig mér fyrir brjóst. Þegar eg
opnaði augun aftur, sá eg sólina skína skært á kóral-
lægið. Skipið var enn kyrrt á sínum stað.
(Framhald í næsta blaði).