Dagur - 29.09.1948, Blaðsíða 6

«
D AGUR
Miðvikudaginn 29. sept. 1948
MAGGIE LANE
Saga eftir Frances Wees
46. DAGUR.
(Framhald).
Frú Carver stóð grafkyrr. Hún
var náföl. Hún svaraði engu,
heldur sneri baki að honum, og
gekk upp stigann, lotin og
þreytuleg.
„Þetta voru harðneskjuleg
orð,“ sagði Maggie. „Hún er ekki
vön slíku tali. Og hún er ekki
sterk á svellinu. Þú hefðir átt að
muna það.“
Anthony skundaði á eftir móð-
ur sinni. „Fyrirgefðu, mamma,“
sagði hann og studdi hana upp
stigann. Þau hurfu bæði inn í
herbergi hennar.
„Komdu, Díana,“ sagði Maggie.
„Þér veitir ekki af að komast í
rúmið.“
Það var um fjögur leytið um
nóttina, þegar Maggie lá andvaka
í rúmi sínu, sem hún heyrði um-
gang í húsinu. Einhver var að
berja á hurðina á herbergi Ge-
orgs. Díana kallaði eitthvað
framan úr anddyrinu og einhver
hljóp upp stigann. Enginn hafði
kallað á hana, en hún brá sér í
slopp og opnaði dyrnar. Ljós
virtist loga í hverju herbergi.
Price kom hlaupandi upp stig-
ann.
„Hvað gengur á, Price?“
„Það er frú Carver," sagði
hann og greip andann á lofti.
„Hún hefir víst tekið of margar
svefnpillur."
„Er hún dáin?“
„Nei, ekki.. . Læknirinn kem-
ur á hverri stundu."
„Get eg gert nokkuð?“
„Kannske þér gætuð róað
fröken Díönu.“
Maggie kinkaði kolli, en um
leið og Price hélt áfram inn til
sín, kom Georg út frá móður
sinni og hvarf inn í herbergi Dí-
önu.
Maggie hljóp niður stigann til
þess að vera til taks að taka á
móti lækninum ef Price kæmi
ekki strax niður. Hún var ekki
fyrr komin niður, en dyrabjöll-
unni var hringt og hún hleypti
lækninum inn. Hann horfði á
hana eitt andartak, en gekk síð-
an þégjandi fram hjá henni og
rakleitt inn til frú Carver.
Maggie lét fallast niður í stól
í anddyrinu. Hún hlustaði spennt
eftir hverju hljóði í húsinu. Hún
heyrði að vatn rann einhvers
staðar og síðan þungt fótatak,
eins og þeir væru að bera sjúka
konu. Síðan varð allt hljótt.
Litla klukkan í setustofunni
sló hálftímamerkið og stóra
klukkan í bókasafninu tók undir,
með dimmum, hátíðlegum tón.
Eftir nokkra bið heyrði Maggie
til Georgs: „Guði sé lof,“ sagði
hann. Þegar hún heyrði þetta,
laut hún höfði og beit á vörina.
Eftir nokkurn tíma kom læknir-
inn niður stigann. Hann var einn
síns liðs. Maggie stóð á fætur og
beið hans. Hann staldraði við í
neðsta stigaþrepinu og horfði á
hana. Hann var hniginn á efri ár,
en augu hans voru róleg og at-
hugul og munnsvipurinn harð-
legur.
„Hefur hún það af?“
„Þa* mátti ekki seinna vera,“
svaraoi hann, stuttur í spuna.
Maggie gekk fram að dyrunum.
„Þér eruð kona Georgs?“ sagði
hann.
„Já.“
„Eg hefi heyrt yðar getið. Þér
lítið út fyrir að vera skynsöm
stúlka.“
„Kannske.“
„Frú Carver hefir fengið
taugaáfall. Hún hefir komið til
mín hvað eftir annað nú að und-
anförnu. Eg held ekki að hún hafi
(Framhald).
iiiiiiiiiiiniimii
i ii i ii i ii■i■in ii i ii 11
iiiiiiiiiiiini
Skólafólk!
I’ið ættuð að líth inn til okkar áður en þið gerið inn-
kau}) iyrir vcturinn. — Höfum fyrirliggjandi aliar fáan-
legar isleuzkar kcnnslubcckur og orðabœkur. Einnig
skólavQrur ýmis konar.
Á fimmtudag og föstudag verða teknar upp nýjar
vör.ur, svo sem; Teiknibestik, lineálar, teiknipappir
o. fl., sem verið hefir ófáanlegt. — Birgðir takmarkaðar.
111111111111111111111111111111111111111111111111
llllllllllllllll•llllllllllllllllllllll•lll•lllllll
1111111111111111111111111111111111111117
111111ii■ 11111
iiiiiiiiiiiiiiiiiin
F
!
i Skólinn verður settur 1. október næstkom- }
[ andi, kl. 2 eftir hádegi. |
Akureyri, 22. sept. 1948. i
I Þorsteinn M. Jónsson, }
i skólastjóri. i
7iniii|iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiininiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinií
i ■ 111 ■ ■ 111 ■ ■ 1111 ■ 111 ■ 11 ■ ■ ■ ■ 11 ■ ■ ■ ■ 1111 ■ ■ ■ 11 ■ 111111 ■ 111 ■ 11111111111 ■ 11 r 111111111 ■ 111111 > > 11 ■ 11111 ■ 11) 'A
>111 llll IIIIIIIIIIIKIIIIIIIII
] IÐUNNAR-skór |
I þykja |
I SMEKKLEGIR, 1
[ STERKIR, |
Í ÓDÝRIR.
1 Fást í öllum kaupfélögum landsins. i
i Skinnaverksmiðjan IÐUNN
AKUREYRI
*"iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii7
•lll11111111111111111111111111llllllllllllllllllllllIIIIIIIIllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllIlllllllllllllllllllltlli<*£
! Við önnumst vöruílutningana
| Bifreiðastöðin Stefnir s.f. i
Sirni 21S — Akureyri. |
Stfkiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinn?
AUGLÝSIÐ í DEGI
Kjölfar Rauða drekans
: . Ú Uk&Ú
é
mm i
f - 3 T'*'"
„Láttu kyrrt,“ sagði eg við Ripper.
Fræg skáldsaga um
íevintýri og hetjudáðir
Eftir GARLAND ROARK
Myndir eftir F. R. Gruger
MYNDASAGA DAGS — 16
ÁÖ. '. " ' i

% á # /;’l
h...
k / i
ÆjM

„Við gætum reynt að sprengja vírana,“ sagði Ralls.
f ■ \
' -\ •*.
„Þú skalt fá að gera þetta upp við mig,“ sagði eg.
HÆGUR ANDVARI var á, er eg kom upp á þiljur.
Eg var óánægður og eg skildi nú, að eg hafði ekki þolað
snertinguna við hið siðmennilega líf í landi eftir að hafa
dvalið langvistum með Ralls. Eg sá andlit Teleiu jafnan
fyrir mér.
Ralls var farinn. Ripper var að fást við seglin. „Hættu
þessu,“ sagði eg við hann, „og gerðu eins og eg segi þér.
Það verður þér fyrir beztu, ef þé.r er sárt um sjálfan
þig.“
„Útlitið er ekki gott,“ sagði Ripper.
„Nei, þú veizt kannske ekki, að eigandi Rauða drek-
ans er maðurinn í hjólastólnum.“ Ripper þreifaði eftir
skammbyssunni sinni við beltið. „Láttu kyrrt,“ sagði eg.
„Gerðu heldur eins og eg segi þér.“
Ripper lét hendina falla, en svaraði engu. Eg sá hvar
Ralls kom. •
Enn voru sex tímar til sólarlags. Fyrir þann tíma yrði
eg að hafa tekið ákvörðun mína. „Ralls,“ kallaði eg til
hans. „Eg vil láta róa okkur út á lægið. Mig langar til
þess að sýna þér dálítið þar.“
„Eins og þú vilt, Sam. Eg er tilbúinn.“
Á meðan tveir Malajar voru að ná í bátinn, leitaði eg
uppi tvenn pör af sjókíkirum og flösku af brennivíni.
Litlu síðar sátum við í bátnum í útsiglingunni úr læginu.
„Þú ert sjálfráður héðan í frá. Eg er hættur,“ sagði eg
við Ralls. Og hélt áfram og las honum pistilinn fyrir að
hafa ógnað Carter og Teleiu. „Eg ætla ekki að svíkja
þig, Ralls, en þú siglir héðan án mín.“
Hann horfði undrandi á mig, en hann var ekki reiður.
Eg var ánægðui'. Þannig hafði eg kosið skilnað okkar.
Eg hafði nú ákveðið, hvernig eg skyldi haga mér. Áætl-
anir mínar miðuðu að því, að eg hefði samvizkufrið. Eg
ætlaði að hjálpa Ralls til þess að komast burtu, en eg
mundi sjálfur verða eftir í landi og taka því, sem að
höndum bæri. Þegar við vorum um það bil að komast
út úr læginu, sá eg það, sem eg átti von á. Þar var búið
að koma fyrir stálgirðingu, sem var fest með vírunum,
sem eg hafði fyrr séð í botninum. Útsiglingin var lokuð.
Ralls horfði á þetta, þungbúinn á svip. „Við gætum
reynt að sprengja vírana með dynamiti,“ sagði hann.
Eg féllst á, að það mundi líklegasta leiðin. Og eg
skýrði honum nú frá því, hvers vegna eg hefði látið
mennina hættu vinnu við seglaviðgerðirnar um morg-
uninn. Það var til þess að vekja ekki grunsemdir hjá
Hojlendingunum. Við gengum upp á ströndina til þess
að ræða áætlanir okkar frekar. Meðan við vorum þar,
bar Carter þar að á báti. Carter hafði guítarinn sinn
með og byrjaði þegar að stríða Ralls með því að syngja
gamanvísur um að skipið væri lokað inni og Ralls kæm-
ist hvergi.
„Nóg komið,“ sagði Ralls. Carter skeytti því engu. En
þegar Carter fór að flétta nafn Teleiu inn í vísurnar,
stóð Ralls á fætur og áðui' en Carter gæti áttað sig, hafði
Ralls rekið honum rokna löðrung, svo að hann steyptist
niður í fjöruna og út í sjó. Eg gat ekki þolað hvernig
Ralls fór að því að gera upp ágreining við náunga sina.
„Þú skalt fá að gera þetta upp við mig,“ hrópaði eg til
hans í bræði.
(Framhald í næsta blaði).