Dagur - 06.10.1948, Blaðsíða 6

D A GUR
Miðvikudaginn 6. okt. 1948
8
*★*★*★*★**★*★*★*★*★*★*★*★*★*★*★*★*★*
MAGGIE LANE
Saga eftir Frances Wees
47. DAGUR.
(Framhald).
haft sjálfsmorð í huga í kvöld. Eg
hafði bannað henni að nota
svefnmeðul vegna þess að hún
hefir ekki heilsu til þess. Við
venjulegar kringumstæður hefði
einn skammtur ekki gert henni
neitt, en hún er svo illa farin og
svo áköf að fá að sofna og gleyma
áhyggjunum, að hún hefir aukið
skammtinn án þess að gera sér
sjálf grein fyrir því. Ef Díana
hefði ekki reynt að vekja hana
fyrir hálftíma þá hefði hún ekki
fundizt fyrr en með morgninum
og þá hefði það verið of seint.“
Maggie sagði ekkert.
„Þér skiljið auðvitað hvers
vegna eg segi yður þetta?“
„Já, eg skil það.“
Hann hélt áfram, í vingjarn-
legum tón. „Eftir því sem mér
hefir verið sagt, er ekki vitað til
þess að þetta fólk hér hafi
nokkru sinni gert yður neitt illt.
Til að byrja með skildist mér að
ef til vill væri von á barni í
hjónabandinu. En mér virðist svo
ekki vera.“
„Það er rétt.“
„Má eg gera það að tillögu
minni, að þér dragið yður til
baka? Hvers getið þér vænzt af
Carver-fjölskyldunni, nema þá
ef til vill einhverra peninga?
Mér skilzt að peningar standi
ekki í vegi fyrir samkomulagi.
Hvað viljið þér fá frá þeim, sem
ekki er hægt að kaupa?“
Eftir stundarþögn sagði
Maggie: „Nú, þegar eg er búin að
sjá, hversu brjóstumkennanlegt
fólk þau öll eru og óhamingju-
söm, þá óska eg einskis. Eg hélt
alltaf, að það væri rangt, að fólk
eins og þau fengju allt, sem þau
óskuðu upp í hendurnar, fyrir-
hafnarlausf, á meðan aðrir. .. . “
Hún þagnaði. „En nú sé eg, að
þau eru eins og annað fólk og eg
krefst einskis.“
Maggie greiddi leigubílstjóran-
um aksturinn og skundaði upp
stíginn heim að húsinu. Hún hélt
á tösku í annarri hendinni en bar
nótnapakka undir hinni hend-
inni. Garðurinn var mannlaus.
Þetta var rétt um hádegisbilið.
Hún gekk upp tröppurnar, opn-
aði útidyrahurðina og steig inn
fyrir þröskuldinn. Dyrnar inn í
eldhúsið voru lokaðar, en Maggie
heyrði að það sauð og bullaði í
katlinum á eldstónrii. Hún varp-
aði öndinni léttara, lagði frá sér
töskuna og nóturnar, læddist að
eldhúsdyrunum og opnaði þær.
Ellen frænka^ hennar var önn-
um kafin við eldamennskuna.
Hún var snyrtileg og virðuleg að
venju og svuntan hennar mjalla-
hvít-og falleg. Elísabet sat í litla,
rauða stólnum sínum og beið þar
með matskeiðina í hendinni eftir
því, sem frænka var áð'búá til á
eldavélínni." Þfegár Maggie kom
auga a Elísabetu, höppaði hjart-
að í brjósti hennar. Þárínig var
það ævinlega, er hún leit hana
eftir nokkrar fjarvistir. Elísabet
var yndislegt barn. Hörund
hennar var hvítt og silkimjúkt,
augun dimmblá og dreymandi,
augnaumgjörðin mikil og dökk
og hárið var rautt, með sama
gullbjarmanum og á Maggie
sjálfri.
Elísabet leit við og sá, hvar
Maggie stóð. Augun urðu stærri,
andartak sat hún hreyfingarlaus
og trúði varla sínum eigin aug-
um. En þá hentist hún upp úr
stólnum, kastaði skeiðinni frá sér
og hljóp til hennar. „Mamma,“
hrópaði hún, „mamma, ei'tu
komin?“
Maggie kraup og lyfti litlu
stúklunni í faðm sinn. Hún þrýsti
litla, granna líkamanum fast að
brjósti sér og faldi andlit sitt í
mjúkum, ilmandi hárliðunum.
„Eg hefi saknað þín svo mikið,“
sagði hún. „Hvernig líður þér,
elskan mín? Hefir ekki verið
gaman hérna?“
Elísabet svaraði ekki þessum
spurningum, heldur sagði: „Það
eru mánuðir og kannske mörg ár
síðan þú hefir komið og eg hélt
að þú mundir kannske aldrei
koma hingað aftur. Eg hefi líka
saknað þín svo mikið.“
„En þú vissir alltaf, að eg
mundi koma aftur."
„Já, kannske, en mér leiddist
svo mikið og Ellen frænku leidd-
ist líka.“
Maggie kyssti Ellen frænku á
vangann. „Þakka þér fyrir það
allt saman, frænka,“ sagði hún.
„Bréfin þín voru dásamleg upp-
lyfting og eg vissi ævinlega, hvað
ykkur leið. Eg sá Elísabet fyrir
mér í huganum, hvernig hún
stækkaði og þroskaðist og hvern-
ig hún lærði að vera hjálpleg í
húsinu."
Ellen Wilson horfði rannsak-
andi augum á Maggie. „Það hefir
eitthvað komið fyrir,“ sagði hún.
„Já, ja, það er alltaf eitthvað
að koma fyrir. En það er allt í
lagi með mig.“
„Hvað hefir komið fyrir,
góða?“
Maggie fór úr kápunni og
hengdi hana fram í ganginn.
„Ekkert annað en það, að eg hefi
verið að reyna að lyfta stærra
hlassi en eg megna, ef eg má nota
svo grófa samlíkingu.“
„En það er alls ekki gróf sam-
líking.“
„Að minnsta kosti hefði þeim
þótt það, þar sem eg hefi búið að
undanfömu.“
„Þér er ekki um það fólk?“
(Framhald).
iitiiiiiiiniiiitliiiiiii
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIJWIIIIIIIMIIIIIII'llllllllllllll
IÐUNNAR-skór
þykja
SMEKKLEGIR,
STERKIR,
ÓDÝRIR.
Fást í öllum kaupfélögum landsins.
iiiiiiiiiiiii
Skinnaverksmiðjan IÐUNN
AKUREYRI
iiiiiiiiiiiiiiiiiii»
'iMIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIlMllllllllMlllllllllllllMllllllllllllltlllllMIIIIIIIIMIIIIMIIIIIIIIIIIIIMIIIMItlllltllllMIIMIIIIIIIl"*
nr. 37/1948
| frá sköMnitimarstjóra )
Sanikvæmt heimild í 3 gr. reglugerðar Irá 23. sept. i
= 1947 um sölu og afhendingu benzíns og takmörkun á 1
I akstri bifreiða, hefir viðskiptanefndin ákveðið eftir- =
= farandi: 1
Benzínskammtur til skrásettra ökutækja á 4. tírna- |
i l)ili 1948, 1. okt.—31. des., annarra en einkafólksbil'- i
§ reiða og bifhjóla, skuli vera hinir sömu og bundnir i
i sömu skilyrðum og var á 2. og 3ja tímabiU 1948. i
Á 4. tímabili 1948 verður engum benzínskömmtum i
i úthlutað til einkafólksbifreiða og bifhjóla frain yfir i
í það, sem áður liefir verið heimilað, sarnan ber auglýs- i
| ingu nr. 19/1948. i
Við úthlutanir benzínskammta á 4. tímabili 1948 §
| notast benzínseðlar þeir, er löggiltir voru með auglýs- i
\ ingu nr. 33/1948.
| Reykjavík, 29. sept. 1948.
| Skömmtunarstjóri. f
z c
• iiiiiiiiiiiiiiiiiimiIimiiiiiiiimmiiiimiiiiIiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiimiijiiiiMmiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiimmmmiii?
AualÝsið í „DEGIff
HKHKHKBKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHCHKHKHKHKHKHKH:
Kjölfar Rauða drekans
Ralls hentist aftur á bak við höggið.
Fræg skáldsaga um
ævintýri og hetjudáðir
Eftir GARLAND ROARK
Myndir eftir F. R. Gruger
MYNDASAGA DAGS — 17
„Skál, gamli vinur,“ sagði hann.
V“»vi
Teleia veifaði til okkar frá þilfarinu.
RALLS TÓK ÞEGAR áskorun minni. „Þú hagar þér
eins og fífl, Sam,“ sagði hann. Því næst krosslagði hann
handleggina og beið þess rólegui', að ég byrjaði leikinn.
Hann horfði fyrirlitlega á mig, er ég nálgaðist. Ég
hafði nánar gætur á honum og íhugaði vandlega, hvar
bezt mundi að ætla fyrsta högginu stað. Ég gerði mér
það ljóst, að þarna var ekki við neinn viðvaning að
fást, heldur alvanan bardagamann, sem kunni flest
brögð. En hann var eiginlega elcki farinn að gefa mér
gætur enn og ég varð að nota mér það án tafar. Annars
mundu litlar vonir um að ég mundi standa yfir höfuð-
svörðum hans.
Carter var aö skreiðast upp úr flæðarmálinu og hann
strauk vangann í sífellu, þar sem Ralls hafði hitt hann.
Ég hljóp fram og hnefinn lenti á kjálka Ralls af svo
miklu afli, að ég hentist aftur á bak, en Ralls hrökk
tvær mannslengdir aftur á bak og kútveltist í sandinum.
Hann settist brátt upp, strauk vangann og sagði:
„Þetta var ekki svo ólaglega gert, Sam(. Þú hefir samt
átt að miða nær eyranu.“ Hann virtist hinn rólegasti.
„Geymdu ráðleggingar þínar," sagði ég öskuvondur,
og gekk í áttina til hans. Hann stóð upp, glottandi, en
ég réðist á hann án frekari fyrirvara. Fyrra höggið
missti marks, og ég sá að hann sortnaði í framan, og
ég óttaðist, að þar með hefði ég glatað tækifæri til
sigurs. Ég kom samt öðru höggi á hann og fylgdi því
fast eftir. „Þetta áttu skilið,“ sagði ég um leið og ég
hitti hann, og mér var sannai'lega alvara. Höggið kom
á vanga hans og hann féll aftur á bak í sandinn. Ég
gekk til hans og byrjaði að telja: „.... átta, níu“ eins
og í hnefaleikakeppni. „Þetta var ágætt, Sam“ sagði
hann. „Eg var að því kominn að missa stjórn á skapi
mínu við þetta högg.“
„Það var von mín, að þú mundir gera það,“ svaraði ég.
„Nú er það of seint,“ sagði hann. „Ég ber þig ekki.“
Hann staulaðist á fætur, greip flöskuna, tók vænan
teyg úr henni, og rétti mér hana síðan: „Skál, gamli
vinur", sagði hann.
Mér rann reiðin snögglega, tók við flöskunni og sagði:
„Skál fyrir þér, Ralls, þú ert meiri maður en ég hélt
þú værir.“
„Þakka þér fyrir, Sam,“ sagði hann. „Mér þykir vænt
um þessi orð af þínum munni.“
Okkur var róið til baka til skips. Við sáum hvar Tel-
eia stóð á þilfari Flores og veifaði til okkar. „Eitthvað
hefur komið fyrir, meðan við vorum burtu,“ sagði Ralls.
Og við komumst brátt að raun um, að svo var. Þegar
við stigum um borð í „Drottninguna", var engan mann
að finna um borð. Við hlupum um þilfar og káetur
og kölluðum á Ripper og Tewelliger, en fengum ekkert
svar.
„Sam“, sagði Ralls, þungur á svip. „Þarna lékstu illa
og ódrengilega á mig, að lokka mig burt, á meðan Hol-
lendingarnir mútuðu skipshöfninni." Framhald.