Dagur - 20.12.1950, Blaðsíða 9

JOLABLAÐ DAGS
9
í Gl'æsibæ, og hefur því Galdra-Fúsi á Grund verið
afabróðir Sigurðar. Björn Jónsson, iaðir Sigurðar, bjó
í Krækl'ingahiíð, Oxnadal, Hörgárdal og víðar, segir
Torii Sveinsson á Klúkum (Lbs. 2738, 8vo). Hann iékk
aldrei Þorbjargar, en liún giitist fyrr Þorleifi Jónssyni
bónda á Hrauni og síðar ]óni Olafssyni, bónda á
Steinsstöðúm og átti margt barna. Hinn 9. marz 1755
kvæntist Sigurður Björnsson Sigríði dóttur F.inars
Skúlasonar bónda í Miðgerði og Steinunnar Halldórs-
dóttur konu hans, og munu þau liafa farið að búa
í Árgerði um vorið.
Börn þeírra, er upp komust yoru:
1. Margrét, fædd í Árgerði, 2. júní 1755. Hún átti
síðar Jón Þorkelsson í Sandhólum.
2. Þorbjörg, fædd í Hleiðargarði, 3. des. 1759; átti
Jón Árnason, hreppstjóra í Hleiðargarði.
Iíelga er enn talin dóttir Sigurðar, er átti J.ón Rafns-
son í Samtúni (sbr. Þjóðsögur J. Á. I, bls. 370). Þau
giftust í Bakkasókn 5. apríl 1773. Helga þessi var
nokkru eldri en aðrar dætur Sigurðar (f. 1748) og
hefur því verið óskilgetin. Sigurður Jónsson í Nesi,
sem talið er að Skotta liafi orðið að bana, dó 1769,
36 ára að aldri. En Sigurðúr Björnsson í Hleiðargarði
varð gamall maður, dó 1807, svo að ekki hefur Skotta
orðið lionum að meini.
Hallur sterki Sigurðsson, bóndi í Sandhólum, Krýria-
stöðum og síðast á Stokkahlöðum, var fæddur 1713,
en dó í janúar 1776. Hann var sonur Sigurðar bónda
á Krýnastöðum (i. 1674, d. 1754) Hallssonar í Sam-
túni Arnbjarnarsonar og Þuríðar Jónsdóttur bónda
í Syðra-Dalgerði, JónsSonar hreppstjóra í Stóra Dal.
1 Af H'alli steika er
þáttur í Grímu V,
blh 3—8. Haiiri átti
,enga niðja.
Hallur í Hlíðar-
Tiá'gá, 1 sém' einnig
1 var ovðlagður fyrir
' kraita, var sonur
]óns bónda í Hlíð-
arhaga Jónssonar í
Syðri-Dalsgerðum,
Jónass. hreppstj. í
Stóra-Dal, svo að
þeir nafnarnir hafa
verið náskyldir. —
Synir hans voru
þeir Árni bóndi á
Hrísum og Jón
bóndi á Finnastöð-
um í Sölvadal. —
Hallur Jónsson andaðist sextugur, árið 1784, og hafði
þá verið meðhjálpari í tuttugu og fimm ár.
Hér kemur að lokum saga um Hleiðargarðs-Skottu,
sem eg hef hvergi séð bókfesta, og sagði mér liana ný-
lega Gunnlaugur Jónsson frá Klauiabrekkukoti, fróð-
ur maðúr og langminnugur.
Skotta kveðin niður
Séra Þorlákur Þórarinsson, prófastur að Möðruvalla-
klaustri þótti dulvís mjög og fjölkunnugur og var
auk ])ess glettinn og gamansamur og bið bezta skáld.
Líkt; mátti segja um séra Magnús Finarsson, er var
prestur á Tjörn i Svarfaðardal, en var allmiklu yngri
maður. Var þeim- vel til vina meðan þeir voru báðir
samt prestur, hvor í nágrenni við annan, en það hefur
verið á árurtúnr 1769—’73. Á þeirn árum gekk Hleið-
argarðs-skotta ljósum logum um allan Eyjafjtirð.
Svo bar við eitt sinn, að þeir hittust, prestarnir, á
Akureyri og er ekki getið um viðræður þeirra. En
einhverra hluta yegna iór séra Þorlákur fyrr úr bæn-
um.
Segir ekki af ferðum hans fyrr en hann kom út
íyrir Skjaldarvík. Þar mætir hann Skottu og er mikill
asi á henni. Prófastur ríður í veg fyrir hana og hyggst
nú að gera séra Magnúsi nokkrar glettur, þar sem
hann bjóst við honum ekki langt á eftir sér. Kvcður
hann Skottu niður upp að mitti og skilur þannig
við hana.
Þegar séra Magnús kemur á hina sömu slóð, verð
ur lionum allhverlt við, er hann sér Skottu að liálfú
sokkna í jörð, baðandi frá sér báðum liöndum.
Verður hotnun
þvf að orði:
„llla er nú kom-
ið fyrir þér, Skpttu
tetur.í'
Skotta svarar:
„Minnstu ekki á
það, Mangi þrest-
ur.Strákurinnhann
Láki fór svona með
mig.“
Þá hóf séra Magn-
ús sína yiirsöngva
og lauk eigi fyrr en
hann hafði kveðið
Skottu að fullu í
jörð riiður.
Varð hennar eigi
várt eftir það.
*