Dagur - 19.05.1954, Blaðsíða 4

4
D A G U R
Miðvikudaginn 19. maí 1954
77
í6 AÐ er einkennilegur þytur í loíti.
Arnsiigur fer um fjallaskörð. Skógur-
inn er hnipinn og hijóður. Fjöllin eru
eins og einmana og yfírgefin, — mitt
í tign sinni, mikilleik og fegurð, og
með annarlegan blæ friðar. og saknað-
ar. Oll náttúran er eitthvað svo undar-
leg, að ég stend sem steini lostinn og
stari út í bláinn — og hlusta. Og ég
heyri hljóðlega hvíslað í b'ænum:
Þorsteinn Þorsteinsson er andaður.
Þetía er 25. dagur febrúar mánað-
ar 1954.
*
ÞáÐ þykir lilýða að hverfa í faðm
fjallanna og svipast þar um eftir efni-
viði og uppistöðum, þá er minnast
skal eins mesta og fræknasta fjall-
göngu- og öræfagarps vorra tíma, Þor-
steins Þorstejnssonar frá Engimýri í
Öxnadal.
Þorsteinn var hið mesta karlmenni
að burðum og hamrammur til allrar
vinnu. Áhuginn og dugnaðurinn tak-
markalaus. Hann var eins og steyptur
úr síerkustu og beztu efnum og með
ósvjkið svipmót himinhárra fjalla
Öxnadals. Það var allra líkast því,
sem hviríilbylur léki, — svo sópaði af
persónu hans og athöfnum. Traust
hans og festa var svo örugg og viss í
hugum samferöafélaga hans, að það
var engu líkara, en að hann bæri
byrðar og áhyggjur hvers og eins
félaga síns. Því var það sönn unun að
vera með honum á ferðalagi. Og
kunnugleiki hans og þekking á 6cnni-
leitum eg örnefnum á öllum leiðum
laudsins var svo öruggur að undmm
sætti.
— Og þegar við, þessír síðustu fé-
lagrr hans í Ódáðahrauni sumarið
1953, komum af tuttugu kílómetra
samfelldri göngu um hraun og klung-
ur, eftir að hafa mtt veg um óbyggð-
ir og hraun, sanda og eyðifláka, allan
daginn, kom hann á móti okkur og
færði mér, sem þessar línur rita, mjólk
til að svala þorsta mínum, og lneina
og þurra sokka til að klæðast í eftir
hina löngu og þungu öræfagöngu.
— Svona var hann Þorsteinn á öllum
sviðum.
Tveir menn eru mér enn alveg sér-
staklega minnisstæðir frá ungmenna-
félagshreyfingunni í gamla daga —
fyrir karlmennsku sína, áhuga og
dugnað í öllum framfara- og menn-
ingarmálum lands síns og þjóðar. En
það eru þeir Þorsteinn Þorsteinsson
og mágur hans, Sigtryggur Þorsteins-
son, sem enn er á lífi, liáaldraður með-
al vor, hér í bæ. Sannarlega mátti um
þá báða segja, að það sópaði af þeim.
VlÐ, félagar Þorsteins, — þessir eirð-
arlausu flökkumenn fjallanna, sem
þolað höfum með honum súrt og sætt.
Séð og heyrt með honum þrumur og
eldingar. Sofið með honum undir blá-
um himni. Hlýtt með honurn á radd-
ir náttúrUnnar: svanasöng og lindanið
um vorbjartar nætur, fáum nú eigi
skilið þau rökin til þess, að hann sé
nú hrifinn svo skyndilega á brott. Og
það, að okkur virtist, enn í fullu
fjöri.
Eða hefur hann nú verið kvadd-
ur til að ryðja nýjan Vatnahjallaveg
á hærri sviðum?
Þau rök getur enginn þýtt.
VIÐ, hinir síðustu félagar Þorsteins
Þorsteinssonar, sem dvöldum með
honum inná, óbyggðum íslands sum-
arið 1953, vottum konu hans, frú Ás-
dísi Þorsteinsdóttur, og syni lians,
Tryggva Þorsteinssyni, kennara,
tengdadóttur, barnabörnum og öllu
3_hans skyldfólki, vandamönnum og
j^vinum, okkar innilegustu hluttekn-
-ingu og fjalltraustu samúð við fráfall
Í hins trölltrygga eiginmanns, föður og
r félaga.
V ERTU svo sæll, vinur, og Iiafðu
þökk fyrir samfylgd þína um skóga og
birkikjarr, fjöll og firnindi, hraun
öræfi. Ekki má gleyma Skógunum, sem
þú græddir um mela og hól, —
ir og ból.
Svo er hér að lokum kveðja til
og þakklæti frá sundvinum og íþrótta-
mönnum — fyrir þín heillaríku störf í
þágu sundsins og íþróttanna.
Með ungum og spiðandi
öræfablænum,
árdegisskini'
og álftakvaki,
lífilmi bjarka
og lindaniði,
sumarhillingum
og sólarloga,
þjótandi eldingu
og þrumuveðri,
- með jörmun-þungu
jökulflóði
— kýs ég, vinur,
að kveðjan þér berist.
Skrifað á páskum 1954.
Jón Benediktsson,
prentari.
Fram til fjalla-------
(Myndina tók E. Sig-
urgeirsson. — Sjá
íþróttamál IV).
TIL ÖRÆFAFORINGJANS