Dagur - 20.12.1958, Blaðsíða 3

JÓLABLAÐ DAGS
3
Þannig eíldu jólin dýrustu eig-
inleika■ barnsins. Og meö slíku
hugarfari þurfum við öll, lesendur
góöir, að heilsa þessari helgu há-
tíð, sem oft er nefnd hátíð barn-
anna.
En hvernig er okkur varið, hin-
um vöxnu? Þráum við komu jól-
anna líkt og börnin, og þörfnumst
við þeirrar blessunar, sem þau
geta flutt inn í líf okkar? Svo ætti
það að vera hjá okkur öllum, og
þannig er það einnig í raun, ef
annarleg sjónarmið leiða eigi á
glapstigu.
Prestur einn heíur sagt eftirfar-
andi sögu: I söfnuði hans var
mjög hamingjusamt heimili. En
rétt fyrir jólin syrti snögglega að.
Heimilisfaðirinn veiktist og dó. —
Þegar presturinn heimsótti ekkj-
una og litla dóttur hennar á jóla-
dag, sá hann jólatré standa í einu
horninu, skreytt logandi ljósum.
Hann lét í ljós þá skoðun sína, að
þessi jól hlytu að vera þeim kval-
ræði, þar sem þær fyndu enn sárar
hversu mikill missir þeirra væri.
Aldrei kveðst presturinn gleyma
svari hennar. „Þessi jól eru þau
blessunarríkustu, sem ég hef lifað,
af þeim sökum, að ég heí aldrei
þarfnast þeirra jafn mikið og nú.“
Þarna ljómar birta jólanna
í dimmu sorgarranni. Og þar
sem búast mætti við algjöru von-
leysi, sjáum við lifna bjarta og
fagra von, er eykur mátt og veitir
styrk til að bera erfiðleika og
raunir.
Víða grúfa yfir myrkur margs
konar, en á helgum jólum eygja
þeir, sem þar búa, dásarnlegt Ijós,
sem leitt getur þá til birtu og feg-
urðar. Lýðum er það ljóst, að Jes-
ús Kristur, skammdegissólin frá
Betlehemsjötunni, er það ljós, sem
eitt getur lýst veiku mannlífsfari
heilu í höfn fram hjá öllum þeim
teigðarboðum, sem á leið þess eru.
Þeir, sem höllum fæti standa og
bágt eiga, finna nú fremur en
endranær samúð og miskunnsemi
meðbræðra og systra, sem fylgja
vilja fordæmi hans, sem var vinur
smælingjans.
Mannheimur, haldinn kveljandi
ótta og nístandi óvissu, íagnar
komu þess frelsara og íriðarhöíð-
ingja, sem einn er þess megnugur
að lægja bál illgirni og haturs og
stilla í hjörtunum stormanna slag.
Þannig mætti lengi telja kratta-
verkin sem gerast á hverjum jól-
um. Við sjáum hvernig þau hafa
endurlífgað og glætt hið góða sem
með hverjum manni býr. Jólin
endurvekja vonir, sem brostið
höíðu í kuldum og miskunnarleysi
mannlífsins og bræða þann heljar-
ís, sem umhverfis mörg hjörtu
safnast.
Og allt er þetta að þakka bróð-
urnum, sem okkur var getinn,
frelsaranum, sem fæddist, og sem
ekkert kýs fremur en að tengja
bönd kærleika og bræðralags milli
allra og færa þeim ' heim sanninn
um það, að öll eru mannanna hörn
borin til þess að verða guðsbörn.
Minnumst þess, að Jesús Kristur
er hjálpin frá Guði, mátturinn
mikli, sem leysir og reisir, mann-
kynsins eina von. Gleyrnum þá
ekki heldur að þakka góðum Guði,
sem allt þetta hetur gefið okkur.
En jólin líða hjá, og okkur verð-
ur það íljótlega Ijóst, að skamm-
degissólin heið hefur eigi unnið
fullnaðarsigur á öllum skýjum og
skuggum. Skammdegið í náttúr-
unni verður að vísu að víkja fyrir
hækkandi sól, en myrkrið í mann-
lífinu, sem öllu er álvarlegra, sæk-
ir að aftur. Ofriðarblikur leika á
ný um himinhvolfið. Sinnuleysið
og dofinn um helg sannindi sækja
að mannheimi aftur. Isinn, sem
öllum hafís er verri tekur aö
brynja hjörtUn og loka inni góðar
eigindir og meina inngang ylgeisl-
um frá kærleikssól góðs Guðs. Já,
jafnvel litli bróðirinn í jötunni
lágu gleymist mörgum. A stundum
er jafnvel hægt að spyrja í íyllstu
alvöru með skáldinu:
„Fæddist ei blessað barnið,
bróðir hins þjáða manns?
Er enginn lengur árangur til
af ævistarfinu hans?“
Þessi hefur því miður orðið
raunin allt of oft. Og því hlýtur
hin brennandi spurning nú að
vera þessi: A sagan að endurtaka
sig? Afleiðingar þess er ómögulegt
að sjá fyrir, en ógnþrungnar geta
þær orðið.
Það er mikið vafamál, hvort
heimurinn haíi nokkru sinni
þarfnast jólanna meir en nú. —
Framtíð mannkynsins, já, alls þess
er lifir hér á jörð, getur verið und-
ir því komin, hverjar viðtökur
Jesúbarnið í jötunni lágu fær,
hversu íúslega hann, frelsarinn og
friðarhöfðinginn, fær að leiða
gegnum hætturnar, hversu lengi
hann fær að gista hjá okkur og
hversu ríka ást við fáum á honum.
Lesandi minn góður, við skul-
um minnast þess að við eigum hér
hlut að máli, bæði þú og ég. Minn-
umst þeirrar ábyrgðar sem því
fylgir.
Guð gefi öllum gleðileg og bless-
unarrík jól.