Dagur - 20.12.1958, Blaðsíða 6

6
JÓLABLAÐ DAGS
verið sá einn að láta hann þræla hjá
ykkur, og skal það aldrei viðgangast,
meðan ég get nokkru um þokað.“ Ekki
heyrði ég, að þau svöruðu þessu. Svo
var farið að tala í lægri tón og gat ég
þó greint, að Þórður sagði, að ég yrði
þó alltaf að vera hjá þeim næsta ár og
var samið um kaup, sem ég er nú bú-
inn að gleyma, hvað átti að vera, en
hitt man ég, að aldrei kom það allt í
mínar hendur.
Eftir hádegið lagði Pétur frændi af
stað og bað mig að fylgja sér spöl á
leið. Sagði hann mér málalokin og
þakkaði ég honum fyrir liðveizluna svo
sem ég framast kunni og kvaddi hann
hrærður í huga.
Þegar heim kom, stóðu þau bæði úti
á hlaði, Þórður og Málfríður, og helltu
yfir mig óbótaskömmum. En nú var
ég hvergi smeykur. Sagði þeim ákveð-
ið, að ég yrði ekki einn dag hjá þeim af
næsta ári, ef þau ætluðu að haga sér
svona. Ég gæti meira að segja farið nú
strax, ef þau kysu það heldur. Þá lúp-
uðust þau niður og vildu fara að milda
mig, en ég anzaði þeim ekki og fór að
moka hesthúsið, því að það var eitt af
mínum föstu verkum.
Svo leið veturinn til enda og ekkert
sérstakt bar til tíðinda.
Vorstörfin hófust og nú var mér ekki
hiíft.
Um sumarið lagði ég mjög hart að
mér við heyskapinn og var feginn
hverjum deginum, sem leið, því að ég
var þá svolítið nær lausnarstundinni.
Þó get ég ekki sagt, að Þórður væri til
muna verri við mig en áður, þegar á
leið sumarið. Jafnvel kom fyrir að hann
talaði ekki óvingjarnlega við mig, þeg-
ar við vorum tveir einir við verk, en
Málfríður var ennþá kuldalegri en áð-
ur og oft með ónotaslettur í minn garð.
Þóttist ég vita, að hún væri mér enn
reiðari en Þórður. Ég reyndi að taka
öllu með þögn og þolinmæði, en heitt
var mér oft um hjartarætur. Og ég var
sannfærður um það með sjálfum mér,
að væri nokkurt réttlæti til í þessum
heimi, þá hlyti henni fyrr eða síðar að
hefnast fyrir framkomu sína gagnvart
mér.
Um veturinn hirti ég kindurnar. Og
tókst það svo vel, að þegar forðagæzlv-
maðurinn kom, undir vorið, sagði hann
að kindur Þórðar hefðu aldrei verið í
jafngóðu lagi og þá. Enda hafði fóðrun
þeirra sum undanfarin ár ekki bein-
línis vei’ið til fyrirmyndar. En vel
gættu hjónin þess, að lofa mig ekki
fyrir frammistöðuna. Þau voru heldur
ekkert örlát, svona yfirleitt, á hrósyrði
um þá, sem unnu hjá þeim, þótt þau
krefðust mikils af þeim, en reyndu að
hlífa sjálfum sér.
Um miðjan maí tók ég svo saman
föggur mínar. Kveðjur voru kaldar og
heillaóskir í hófi.
Léttur í spori lagði ég svo af stað frá
þessu heimili, þar sem skuggarnir
höfðu hvílt yfir lífi mínu í tíu löng ár.
Ég fór með strandferðaskipinu til
Siglufjarðar og tók Pétur frændi vel á
móti mér. Iiann var hress í bragði og
óskaði mér til hamingju með lausnina
og sagðist vona, að framtíðin yrði mér
góð, en til þess þyrfti ég líka sjálfur að
leggja mig vel fram. Svo spurði hann,
hvort frænka mín hefði ekki beðið mig
að skila kveðju til sín, en ég kvað hana
líklega hafa gleymt því.
Svo er þér nú kunnugt um, hvernig
allt gekk hjá mér frá því að ég byrjaði
á járnsmíðinni um haustið, því að ég
skrifaði þér um það allt.
Ég get ekki annað sagt, en að ég hafi
verið mjög hamingjusamur frá þeim
degi, er ég steig út úr landareigninni í
Nesi.“
Hjörleifur stóð á fætur og tók inni-
lega í hönd Sigmundar. „Ég þakka þér
fyrir frásögnina, gamli vinur, og sam-
gleðst þér með sigurinn. En segðu mér
eitt: Búa þau ennþá í Nesi, þau góðu
hjón? Þú minntist aldrei á þau í bréf-
um þínum.“
„Onei,“ svaraði Sigmundur. „Þau
bjuggu þar í fimm eða sex ár eftir að
ég fór. Þeim hélzt illa á fólki og síðan
hættu þau búskap, seldu jörðina og
fluttu til Akureyrar. En þar hljóp svo-
lítil snurða á þráðinn, það er að segja
hjónabandsþráðinn. Málfríður lenti þar
í tygi við drykkjuræjll og óþokka-
menni. Hljóp svo seinast frá Þórði og
hangir víst með þessum manngarmi,
eða svo var mér sagt í fyrra. Ég hef
verið að hugsa um að heimsækja hana
einhvern tíma, spjalla ofurlítið við
hana um ævi mina í Nesi og minna
hana á, að ekki beri ævinlega allt upp
á sama daginn, því að mér er sagt, að
hjá þessum hjúum sé eymd og volæði.“
Nú glotti Sigmundur kuldalega. Svo
hélt hann áfram: „Aftur á móti gæti ég
vel talað vinsamlega við Þórð karlinn,
(Framhald á bls. 14.)
GUNNAR S. HAFDAL:
Rœðuformáli
Nú skal beita oddi og e££
orðahjörsins góða.
• -V ■■
Skyndi-ræðu á réttarvegg
rekkum vil é£ bjóða.
Gangnadagsins geta skal,
glaðan hann og muna,
íeginsdag, er iegrar dal
og fjalla-náttúruna.
Fénu, sem af fjalli er heimt,
fagnað er nú vænu.
Hraust og frjálst það hafa geymt
heiðalöndin grænu.
Heill sé dilká, hrút og sauð!
Heim velkomna bjóðum
hjörð, sem skapar yndi og auð
óðalsbændum góðum.