Dagur - 20.12.1958, Blaðsíða 7

JÓLABLAÐ DAGS
7
ERLINGUR DAVÍÐSSON:
DULARFIJLL LÆKNING
ÞcStt læknavísindin Irafi tekið
ótrúlegum framförum og barátta
þeirra við sjúkdóma og hrörnun
liaii borið ríkulegan ávöxt, standa
þau oft ráðafá l'rammi fyrir mann-
legum þjáningum. Þegar svo stend-
ur á, leita margir tii þeirra manna
ólærðra, sem taldir eru liafa lækn-
.ingamátt. Þessu er ekki'haldið mik-
ið á lolt. — Fyrir liggja þó vitnis,-
burðir fjöl.da. manna um ótrúlégan
árangur. Þessar svokölluðu dular-
fullu lækningar ganga næst krafta-
verkum, eða eru jafnvel hrein
kraftaverk.
Svo bar við fyrir nokkrum d()g-
um, að góðvinur minn, Magnús
Árnason járnsmiður, leit inn á
skrifstofur blaðsins. En samkvæmt
því, sem ég hafði fregnað af heilsu
hans fyrr á árinu, átti maðurinn
eiginlega að vera kominn undir
græna torfu. Þess vegna var mér
kært að sjá Iiaiin hressan og glaðan.
Eins og gefur að skilja, barst talið
strax að heilsufari hans. Saaði
liann mér þá frá því, er nú skal
greina.
Frásögn Magnúsar.
Liðagigt hafði Jrjáð mig í mörg
ár, en læknar kunnu engin ráð.
hvorki utanlands eða innan, þegar
frá er talinn Ólafur Sigurðsson
læknir, sem gerði líðan mína þolan-
legri. En nú hafði annar sjúkdóm-
ur bætzt við. Læknar nefndu hartn
hryggbrot. Ekki hafði ég þó orðið
fyrir slysi, svo sem nafnið bendir
til, heldur var einn hryggjaliðurinn
mikið skemmdur. Á mynd var
lrann líkastur einhverjum hræri-
graut. Ég lá um 6 mánaða skeið,
eða frá 10. sept. 1947 til 10. marz
1948, á Ejórðungssjúkrahúsinu á
Akureyri. Var líðan mín slæm
framan af legunni. Svo fór þó, að
ég fékk þann bata, að ég varð ról-
fær og gat ekið bíl, og hélt ég þeirri
lieilsu í Lvo mánuði. Þá fór mér ört
versnandi, svo að ég gat ekki hreyft
mig nema með ýtrustu varfærni
vegna þrauta. Það var hryggurinn,
sem sagði til sín svona óþyrmilega
og fór mér versnandi með hverjum
degi.
Fötum fylgdi ég þó oftast, ein-
hvern hluta dagsins, Jrví að mér
fannst þá báráttan vonlaus orðin, ef
ég legðist að fullu í rúmið. Hvorki
gat ég klætt mig sjálfur eða afklætt.
Svona var lieilsu minni háttað.
Þrautaráðið var að leita til sér-
fræðinga í Reykjavík, og jrað gerði
ég. En þeir virtust ekki treysta sér
að leggja til orrustu við sjúkdóm-
inn. Mér leið nú svo illa, að ég varð
að taka deyfilyf við og við til að
stilla kvalirnar. Sá ég nú ekki fram
á annað en ég mætti fara við svo
búið og lríða þess er koma skyldi.
Var um þetta rætt þar sem ég bjó
hjá Guðrúnu dóttur minni og
manni hennar, Braga Jónssyni.
Bragi segir Jrá allt í einu: „Kannski
]rú viljir fara til hans Erlings
gamla.“ Þann mann hafði ég aldrei
heyrt nefndan, cn fékk þær upplýs-
ingar, að hann hefði margan mann-
inn læknað, þótt læknislærður væri
hann ekki. Ég átti ekki rnargra
kosta völ og greip þessa ábendingu
fegins hendi. Fékk ég Jregar heimil-
isfang Erlings Jressa, sem er Filipp-
usson, beið ekki boðanna, en bað
Braga, tengdason minn, að aka mér
til hans, og gerði hann það. Erling-
ur tók mér ágætlega og byrjaði ]r;í
Jregar á Jrví að koppsetja mig á bak-
inu og gefa mér lyf af íslenzkum
grösum, sem lrann býr til sjálfur.
Jafnframt sagði hann mér, að hann
hefði sér til aðstoðar dulræna hjálp,
sem svo væri kallað.
Svo liðu þrír dagar, að ekkert
bar til tíðinda. En aðfaranótt hins
fjorða lét ég illa í svefni. Ekkert
vissi ég af því sjálfur, en Snæbjörg,
kona mín, lýsti Jrví svo, að ég hefði
fett mig og brett og látið öllum iil-
um látum. Datt henni fyllilega í
hug, að ég væri búinn að fá krampa
og komið væri nritt endadægur. —
Hún varð hrædd og reyndi að vekja
nrig, en Jrað reyndist árangurslaust.
Þó er ég svo svefnstyggur, að ég
\akna í hvert sinn er ég róta nrér í
rúmi, og gat það heldur ekki þá án
sársauka. Henni kom þessi fasti
svefn minn undarlega fyrir sjónir
og sýndist hann líkastur djúpri
svæfingu sjúklings á skurðarborði.
Fg belgdi út brjóstið og tók alls
konar bolvindur, senr útilokað var
að ég gæti í vökunni. F.ftir dálitla
stund leið þetta frá. En næstu næt-
ur og á sanra tíma endurtók Jretta
sig. Einu sinni gekk svo langt, að
ég kastaðist franr úr rúnrinu og datt
á gólfið. Eg losaði þá svefninn og
varð það fyrsta lrugsun nrín, að nú
kæmist ég ekki upp í rúmið aftur.
Ég sofnaði nær samstundis og nrjög
fast. Snæbjörg vaknaði þegar ég
datt og varð henni einnig fyrst
hugsað til þess. hvernig lrún kænri
nrér aftnr í bólið. En Irún var tæp-
lega komin fram úr, Jregar hún sér
að ég vippa nrér léttilega upp í
rúnrið eins og krakki, og teygi nrig
Jrar með feginsstunu. Þótti henni
Jretta allt nreð lrinunr mestu ólík-
indunr.
Fg sagði Erlingi strax frá Jressnnr
næturæfingunr nrínum og hinum
(Franrhald á bls. 14.)