Dagur - 20.12.1958, Blaðsíða 12

12
JÓLABLAÐ DAGS
MAGNÚS KRISTJÁNSSON:
Sexfætta folaldið
í nóvember árið 1905 var tölu-
vert um rjúpnaveiðar hér í sveit-
inni. — Við Jón Siggeirsson, nú
bóndi í Hólum í Eyjafirði, stund-
uðum þessar veiðar, þegar veður og
færi leyfði. Misjöfn var veiðin frá
degi til dags, mikil hlaup en lítið
kaup. Rjúpurnar styggar, og var
þeirra belzt að leita í efstu fjalla-
brúnum og fram til dala.
Um þetta leyti bárust okkur til
eyrna glæsilegar fréttir norðan úr
Þingeyjarsýslu, að þar væru nógar
rjúpur, sauðgæfar og stutt frá bæj-
um.
Varð það að samkomulagi, að við
Jón færum norður í Fnjóskadal að
reyna skotfimi okkar á þingevsku
rjúpúnum.
Jón Siggeirsson þekkti flesta
bændur í framdalnum, bafði verið
þar barnakennari. Eg var öllum
ókunnur. Ferðin var ákvcðin og
dagurinn tiltekinn. Fyrsti áfanginn
var að Garðsá í Kaupangssveit. Þar
gistum við hjá Kristjáni Jósefssyni
og Guðrúnu konu hans. Þar áttum
við ágæta nótt.
Urn kvöldið bar gest að garði,
sem é)skaði eftir að fá að vera okkur
samferða yfir heiðina, og var það
auðsótt mál. Maður jressi var Jón
Þorláksson frá Hóli í Kaupangs-
sveit. Hann átti að koma snemma
næsta morgun, en af einhverjum
ástæðum varð hann seinn í heiman-
búnaði, var því klukkan orðin 10
er við lögðum af stað frá Garðsá.
Þegar við kvöddum hjónin, rétti
Guðrún húsfreyja okkur rnyndar-
legan bijggul og bað okkur að njérta
hans vel á leiðinni. Nti lögðum við
land undir fót. Fórum beint upp
frá bænum á Garðsá. Við vorum
glaðir og léttir í lund. Veður var
fremur ískyggilegt, en stafalogn og
þokuslæðingur í fjallabrúnum. Við
lagn ás Kristjiinsson
frd Sandhólum.
fórum hægt og rólega upp fjallið.
Þegar \ iðk vorum komnir upp éi
lieiðarbrúnina var komin niðdinnn
þoka og hlaðdrífa, svo að ekki sá tit
tir augunum. Leizt okkur ekki sem
bezt éi \eðrið. Ff hann hvessti yrði
blindbylur.Stakk annar Iivorþeirra
lélaga upp á því að snúa við, Jreir
höfðu báðir farið þessa leið áður í
björtu veðri og Jrekktu til allra
staðhátta Jrarna uppi. Þeir töldu, að
á ])essari leið væru miklar hættur,
Jrar sem heiðin væri sundur skorin
af tveimur dölum, Kanagilið að
vestan cn Grjótárdalurinn að aust-
an, drögin lægju saman, við yrðum
því að hitta á örmjóan rana, er lægi
niður í drögin, Jrar sem þau kæmu
saman, en báðar brúnirnar Kana-
gilsmegin og Grjótárdalsmegin
rnjög klettóttar. Þarna- varð dálítill
stanz, j>ai til tir því var skorið og
við héldum áfram. Þá var ferðin
skipulögð.
Jón Siggeirsson sagði að ég yrði
að fara á undan, Jdví að ég þættist
svo gpður að rata, benti með liend-
inni í suðaustur og sagði: „Þessa
stelnu skalt Jréi taka.“ Síðan lögðuni
\i ðaf stað, geilgum í sporaslóð og
lröfðum 20 metra bil á milli okkar.
Fyrstur var ég, næstur Jón Siggeirs-
son og síðastur Jón Þorláksson.
Hann átti að gefa merki, ef ég
beygði af réttri leið.
Nú gengum við lengi án atbuga-
semda. Þeir nafnar gerðu áætlun,
klukkutíma ferð austur að drögum.
Fftir bálftíma ferð var stanzað.
Kom þá fram einhver efi, að við
værum á réttri leið. Töldu Jreir fé-
lagar að litlu mætti muna. Ff við
beygðum í suður gætum við lent í
Kanagili, ef við beygðum til norð-
urs lentum við í -Grjótárdalnum.
Eg taldi hættuna minni, ef ég tæki
snjó uj)j) éi fætinum og henti hon-
um svo langt sem ég gæti fram fyrir
mig í hverju skrefi. Við héldum nú
ferðinni áfram. Alltaf dyngdi niður
fönninni. Koldimm þokan umvafði
okknr, það sást varla fyrir steini
uj)j) tir snjónum. Klukkutími leið.
Þá kallar fón til mín, að við séum
komnir eitthvað afvega. Varð það
að ráði, að setjast 'og hvíla sig og
skoða í böggulinn, sem hin ágæta
húsfreyja rétti að okkur um morg-
uninn, þegar við vorum að leggja
af stað. Kom J)á í 1 jós, að í bögglin-
um voru 3 flatbrauðskökur, snnirð-
ar með kjöti og rtillujrylsu. Fn ])eg-
ar við vorum að enda við þennan