Dagur - 20.12.1958, Blaðsíða 24

24
JÓLABLAÐ D AGS
HOLLENDINGURINN fljúgandi
ÞÝDD SAGA.
EINU SINNI fyl-ir löngu sigldi
hollenzkt skij) frú Austur-Indíum
(nú Indónesíu) og ætlaði til Hol-
lands. Hollendingar réðu yfir
mörgum eyjum og stórum austur
'þar, og ótal margir fátækir strákar
höfðu ráðizt sem léttadrengir á
skip austur þangað, setzt þar að og
snúið svo aftur heim til Hollands
að mörgum árum liðnum með full-
ar hendur fjár.
Einn þessara drengja hét Died-
rich. Hann var munaðarleysingi og
varð að sjá um sig sjálfur. Hann
hafði farið til Java og ráðist til ríks
plantekrueiganda, en verið svo ið-
inn og duglegur, að hann varð
fljótt sjálfs sín ráðandi, og með
dugnaði og sparsemi varð hann
auðugur maður fyrir miðjan aldur.
En Diedrich hafði aldrei glevmt
fátækt og erfiðleikum æsku sinnar
lieima í Hollandi, og þegar hann
var auðugur orðinn, hafði hann
uppi ráðagerðir með sjálfum sér og
var fastráðinn í því að koma þeim
í framkvæmd. Hann seldi allar
eignir sínar á Java, lét sauma
nokkra poka undir peningana og
fór nteð þá út í skipið, sem lá ferð-
búið til Hollands.
Dicdricli var eini farþeginn með
skipinu, en hann var Ijúfmenni liið
mesta, og brátt var hann orðinn
kunningi allra um borð. Dag nokk-
urn, er byr var hægur og hið blíð-
asta veður, en Góðrarvonarhöfði
ekki langt undan, sátu þeir saman
á þilfarinu Diedrich og skipstjór-
inn og spjölluðu. Barst talið að
ýmsu, og m. a. sögðu þeir hvor öðr-
um frá liðinni ævi.
„Og hvað ætlar þú svo að gera?“
spurði Diedrich skipstjórann, „þeg-
ar þú hefur eignazt svo mikinn
auð, að þú þarft aldrei að fara í
siglingar framar?“
„Það veit ég vel,“ anzaði skip-
stjóri og tottaði pípu sína. „Eg veit
um lítið hús, sem stendur á síkis-
bakka í útjaðri Amsterdamborgar.
Ég ætla að kaupa það, og ég ætla að
byggja mér lítið sumarhús í garðin-
um, og þar ætla ég að sitja allan
daginn og reykja pípuna mína á
meðan konan mín situr við hlið
mér og prjónar, en börnin leika sér
úti í garðinum."
„Þú átt þá börn?“
Skipstjóri kvað svo vera, og hann
sagði nöfn þeirra og aldur, og hve
yndisleg og góð þau væru. Bros
lýsti upp ancllit skipstjórans, er
hann ræddi nm börn sín, eiginkonu
og heimiíi, og J)að var auðheyrt, að
hann hlakkaði til þeirrar stundar,
er hann gæti setzt að hjá Jaeim
í Hollandi.
„En hvað ætlar Jrú að gera?“
spurði skipstjóri Diedrich að lok-
um.
,„Ég? Ja, ég á nú hvorki konu né
börn, og það er enginn í öllu llol-
landi, sem hlakkar til heimkomu
minnar." Svo fór Diedrich að segja
frá fátækt og hörmungum æsku
sinnar, og svo að lokum, er rökkrið
var tekið að færast yfir, og þeir sátu
þarna tveir á Jjilfarinu, þá trúði
hann skipstjóra fyrir leyndarmál-
inu.
„Ég er orðinn mjög ayðugur
maður. Ég á mikla peninga og hef
þá með mér hérna á skipinu, eins
og þú veizt, og ég skal segja þér,
hvað ég ætla að gera við þá.
í Amsterdam er f jöldinn allur af
fátækum börnum, sem eiga hvergi
heima. Ég ætla að byggja mér stórt
hús, og J)ar mun stærsta fjölskylda í
Amsterdam eiga heima. Ég ætla að
taka að mér öll börn í Amsterdam
sem bágast eiga og eru fátækust, og
Jrau skulu verða börnin mín.“
„Já, og þú skalt koma með Jrau í
heimsókn til mín, og svo geta börn-
in okkar leikið sér saman,“ sagði
skipstjórinn. Þeir héldu áfram sam-
ræðunum, J?ar til myrkt var orðið
af nóttu, en jxí gengu þeir til náða.
En hásetinn, sem hafði staðið við
stýrið á meðan Diedrich og skip-
stjóri ræddust við, hafði heyrt allt
saman. Hann hafði heyrt um alla
peningana, sem Diedricli flutti
með sér til Hollands, og nú tók
ágirndin að búa um sig og magn-
ast. Á rneðan hann stóð þarna við
stýrið, braut hann heilann um það,
hvernig hann gæti komizt höndurn
yfir gullið, og hann hélt áfram að
hugsa um Jretta sama, eftir að hann
var leystur af verðinum. Hann
kornst að þeirri niðurstöðu, að
J)etta verkefni væri sér ofvaxið, svo
að hann tók að ráðgast í laumi við
hina hásetana.
Skipshöfnin hafði verið ráðin í
skyndi; þetta var alls konar trant-
aralýður, allra Jrjóða kvikindi, og
er sjómaðurinn sagði þeim frá gull-
inu, sem skipið flytti, þá voru Jseir
reiðubúnir til alls ills.
En skipið sigldi áfram fyrir full-
um seglum, eins og ekkert hefði í
skorizt, og nú nálgaðist það óðfluga
Góðrarvonarhöfða. Skipstjórinn og
Diedrich voru á göngu um þilfarið
og töluðu saman um fjarlæga land-
ið sitt, Holland, en allt í einu var
ráðizt aftan að þeim og þeir ramm-
lega 'bundnir. Á sömu stundu var
líka ráðizt á 1. og 2. stýrimann og
J)eir yfirbugaðir. Nú var skipið í
höndurn uppreistarmannann^.
Og óþokkarnir létu skammt
stórra högga í milli. Þeir köstuðu
skipstjóranum, Diedrich og stýri-
mönnunum bundnum fyrir borð.
„Þeir kjafta ekki frá, þegar Jreir eru