Dagur - 20.12.1958, Blaðsíða 26

JÓLABLAÐ DAGS
26
um í Suður-Þingeyjarsýslu. Það er
því verðugt að minnast þeirra að
nokkru á meðan einhver man þær.
Geitin er heldur minni og rýrari en
sauðkindin. Munar það þó ekki
miklu, því að hafrar, sem urðu
gamlir, gátu fengið mjög mikinn
skrokkþunga. Þær eru oftast mislit-
ar, en þó til alhvítar. Yfirleitt voru
þær hornprúðar skepnur og það
helzt um of, því að þeim hætti til
þcss að meiða livor aðra með horn-
um, ef geðvonzka greip þær. En
það var nokkuð oft, einkum þegar
þeim var gefið. Varð því að hafa
sérstakan jötubúnað fyrir þær, þar
sem hægt var að klennna að hálsi
hverrar géitar, þegar þær byrjuðu
að éta. Kollóttar geitur voru þó til í
Öxarfirði og kannski víðar í Norð-
ur-Þingeyjarsýslu. Þær voru víða
þægar og kom hópurinn heim til
mjalta þegar kallað var á þær. En
út af því gat brugðið, einkum þar
sem liraun eða kjarrlendi var, og
gekk þá illa að linna þær.
Sums staðar fepgu þær að leggj-
ast tit á haustin og fengu þá að
liggja úti langt fram á vetur. En
vissar voru þær þó að koma heini
áður en gekk í stórhríðar, því að
veðurglöggar voru jrær. Þær voru
fótfimar með afbrigðum og gengu
í björg og gljúfur, þar sem ómögu-
legt var fyrir menn að komast á elt-
ir þeim. Kunnu vel við sig, þar sem
þær gátu tyllt sér upp á hæstu
klettasnasir og horft vítt yl'ir
landið.
Mjólk geitanna var rnikil og góð.
Var luin að litumagni mitt á milli
kúamjólkur og sauðamjólkur, og
þótti alveg sérstaklega góð til skyr-
gerðar. Því til sönnunar vil ég
nefna prentaða heimild.
Steingrímur Matthíasson, læknir
á Akureyri, skrifaði um margt í
blöð og tímarit. Einu sinni byrjaði
liann grcin í blaði svona: ,,Þó að
Vaðlaheiði sé brött og erfið yfir-
ferðar, ]rá borgar sig alltaf að l'ara
yfir hana til þess að l'á blessað geita-
skyrið í Fnjóskadalnum, því að
fra'm að þessu liefur slík ágætis-
fæða ckki fengist í Eyjafirði.“ ]á,
satt var það, gott var blessað^gcita-
skyrið, og þrungið hefur það verið
af bætiefnum og lífefnum, þar sem
þær lifðu á hinum bezta og fjöl-
breyttasta heiða- og háfjallagróðri.
- GENGIÐ UM
SKÓGA
(Framhald af bls. 23.)
mikla lands, sem bíður skógræktar
manna. En ef við lítum í kringum
okkur og horfum á trén, sem fram-
sýnir menn gróðursettu á fyrstu
áratugum aldarinnar, blandast okk-
ur ekki hugur um hvert stefna ber.
Auðyitað ber að fagna því, að ár-
lega er plantað í girt svæði, svo sem
að framan greinir og mest í sjálf-
boðavinnu. Áður en langir tímar
líða eignumst \ið trjágróður á
mörgum stöðum á borð við þann,
sem sjá má nú í Gróðrarstöðinni og
Lystigarðinum á Akureyri og blasa
við allra augum. Sá gróður mun
vísa veginn eins og reynitrén í
Skriðu og Eornhaga gerðu fyrrum.
En í bjartsýni okkar á framtíðar-
skóg fer vel á því að minnast þess,
að í bæ og sýslu eru 12 þús. íbúar.
Eflutur hvers okkar er furðu smár í
skógræktinni. — Við gróðursetjum
aðeins 7 plöntur hvert. Við þyrft-
um ekki >að fórna nema einum
miðdegisblundi, einni bíóferð eða
einhverju . því líku, til að geta
margfaldað töluna með 10, og ætti
það að vera lágmarkið á næstu ár-
um, því að verkefnið er svo stórt.
Fyrsta vetrardag 1958.