Dagur - 20.12.1958, Blaðsíða 27

JÓLABLAÐ DAGS
27
ÞEGAR LJÓSIN SLOKKNUÐU
(AMERÍSK SMÁSAGA.)
Bilanir á rafleiðslum utanbæjar
eru mjö'g algengar. En sú síðasta,
sem gerðist lxérna hjá okkur, hefir
orðið mér minnisstæð. Hún virtist
svo ólík öllum öðrum. Ef til vill
hefir það stafað af því, að á uridan
bafði hvorki verið þrumuveður né
ofviðri, sem valdið gæti kvíða og
eftirvæntingu og búið-'okkur undir
væntanlegar bilanir. Ljósirt slokkn-
uðu b'ará allt í einu og við sátum
skyndilega í myrkrinu. Útvarpið
þagnaði, og skvampið í brunndæl-
unni og suðið í kæliskápnum auð-
vitað sömuleiðis, — og rafklukkan
stöðvaðist. Algerð kyrrð féll á. Og
það var einsog sjálfur tíminn hefði
numið staðar.
Þó var þögnin ekki raunverulega
alger. Nóttin éndurómaði tíst engi-
sprettanna og ótal annarra skork\ák-
inda umhverfis húsið. Og innan-
húss kölluðust „veggjasmiðirnir“ á
og hlustuðu eftir svari til skiptis, og
undir tröppunum að húsabaki
heyrðist látlaust titurliljóð liúsfrosk-
anna beeeeep. Það var furðulegt,
lne nóttin var full af lífi, — og live
allt þetta var náið okkur núna. Við
sátum þegjandi og hlustuðum ósjálf-
rátt. Það var eins og við værum að
þreifa fyrir okkur í öðrum heimi.
Nú var okkur ekki lengur dimmt
lyrir augiim. Tunglskinsbjarminn á
veggnum og á gólfrenningunum,
senr við áður höfðum ekki veitt
neina eftirtekt, var nú bjartur og
blettóttur af skuggum laufblaða
lilynsins, sem bærðtist í næturblæn-
um fyrir utan gluggann. Nóttin
hafði tekið heimilið okkar eignar-
nárni og falið það í fangi sínu. í
einu vetfangi hafði hún smogið inn
til okkar um opinn gluggann, og
var nú rétt við hliðina á okkur og
að baki okkar. Það var alveg fágæt-
O O
lega furðulegt, hve nærvera hennar
var raunveruleg og máttug. Það var
einsog þú gætir snert hana og tekið
á henni.
Eg sótti fáein kerti inn í borð-
stofuna. Mjúk birta þeirra, sem
náði varla út að veggjum stofunnar,
virtist alveg dásarnleg. Og vissulega
virtist augnablikið sjálft einnig vera
það. Og hve það var dásamlegt að
vera til hérna, lifandi. Úti fyrir sást
livergi Ijóstýra af mannavöldum.
Myrkrið hafði einnig gleypt húsin
niður með vcginum, og húsin tvö
á hæðinni langt fyrir handan slétt-
una. Nú var ekkert eftir af heimi
þeim, sem ég hafði snt'iið baki við,
þegar ég fór heim frá skrifstofunni.
Hann gæti jafnvel hafa hætt að
vera til.
Tíminn hafði einnig liætt að vera
til. Það var einsog hið liðna væri
liorfið inní líðandi augnablik. Með-
an tunglið og kcrtaljósin vörpuðu
brúnum og bláum skuggum á hvít-
an vegginn og mynduðu hvikular
rúnir á hann, hvarf ég ósjálfrátt
aftur til bernskuáranna, sem ég
hafði alveg glé.ymt, en birtust nú
alltíeinu fast hjá mér. Þau voru öl 1
tengd fjarlægum heimi og frurn-
stæðum. Ég fékk sterka og lifandi
kennd af svölu sumarbýli með fugls-
lireiður undir þak-upsinni, og rnosa-
vaxna steina á hóltiim ög hólum.
Ég gat ekki munað.hvar þetta hcfði
verið. En s\o var þarna hestur
og léttikerra, þægilegur hrossaþef-
ur, hófatak og marr í hjólura á mal-
bornum vegi með blikandi skjá-
steinsflögum í mölinni. — Þetta vár
á fjallvegi í sveitinni, þar sem ég
liafði dvalið að sumarlagi, þegar ég
var.sexára!
En jrað gerðist fleira en Jretta.
Nóttin umhverlis okkur var sama
nóttin, sem beðið liafði fyrir utan
gluggana á kertislýstum sveitabæn-
um, utan við aringlæður frumbyggj-
ans, og umhverfis næturbál land-
nemanna. Og nóttin náði enn
lengra. Hún fól í sér forriar sögur
af bogaskyttum, sem fóru á veiðar
í stórum skógum, og víkingar sigldu
með ströndnm fram, gengu á land
og gerðu strandhögg og héldu síðan
stórorustur við aðra víkinga. Allt
fólst þetta í myrkri næturinnar. Það
var fleytiíullt og þrungið sögum og
ævintýrum.
Við hjónin ræddumst við í hálf-
um hljóðum, luegt og gætilega, og
við hlustuðum jafnvel meðan við
töluðum saman. Utan við bjarma
kertaljósanna gat allt falizt. Eftir-
tekt okkar var hárnæm og vakandi,
og \ iðbúin hverju því, sem um hug-
ann gat smogið. —
Þegar ljósin komu aftur, virtist
Jrað áþekkast Jrví Ijós-leiftri, sem
bregður fyrir, er þú færð h.art högg
á hnakkann. Nóttin var alltíeinu
liorfin, einsog ltenni hefði verið
kippt í burtu. Ég heyrði suðið í
kæliskápnum og gutlið í dælunni.
Klukkan fór af stað. Eg gekk að
útvarpinu og lokaði ]r\í, áður en
lamparnir voru fullhitnaðir. . . .
Það væri ekki satt, ef ég segði að
mér hefði Jnótt fyrir, Jregar raf-
straumurinn kom aftur. Nýtízku-
heimili eru ekki Jrannig gerð, að
]>au komist af án rafmagns. — En
samt sem áður! — Ég hefði ekki
viljað missa af Jressari reynslu. Og
ég vildi gjarnan mega hverfa til
Iiennar aftur — og ég geri það vissu-
lega. t- Þegar ég geng út að kvöldi
dags og hefi lagt síðustu götuljósin
að baki, m'eð stjörnuhimininn yfir
mér og skugga trjánna umhverfis
mig, þegar næturhrafnarnir kallast
á í sífelhi, og ugla vælir í tré langt í
(Framhald á bls. 31.)