Dagur - 11.11.1959, Blaðsíða 4

D A G U R
Miðvikudaginn li. nóv. 1959
Miðvikudaginn 11. nóv. 1959
D A G U R
Sfuií'stol.i í HtiÍtKirslrætt !ttl — íiítiit lllití
UITiiTJÓHl:
ERU.N G V R I> A V i I) S S O X
A Ug I yttingatl-j«»t i:
J Ó N S V M V E 1. SSON
.vvgangiiritin koslar kr. 75.00
HI.hSÍO keníut út á iiiiAvikiitlögum og
l;nig:mtöHitin, jtrgav efni standii lil
CjaWdagi t-r I. júlí
Í’RENTVF.KK <)1>I)S IIJtlKNSSOXAR H.F.
Kunnir sldpstjórar segja frá ferðalági um
Náitúruhamfarir
HIN SNÖGGA og óvænta veðurbreyting
«m síðustu helgi tók ómjúkum höndum á
mönnum og málleysingjum. Menn eru sjaldan
eða aldrei viðbúnir hinum snöggu áhlaupum,
eins og því er nú gerði, þótt sá árstími sé kom-
að allra veðra er von. Hin eindæma veð-
jnn,
urblíða í haust og allt fram að þessum tíma
héfur án efa gert menn fremur værukæra og e.
t. v. einnig of bjartsýna á veðráttuna.
En svo kom skaðræðisbylurinn, með mikilli
véðurhæð og geysilegri fannkomu. Það var
eins og ósýnileg en máttug hönd hefði kippt
bæjarbúum nokkurt árabil aftur í tímann. —
Hin svokallaða tækni á ýmsum sviðum varð að
þoka fyrsta hríðardaginn. Á sunnudagskvöld-
ið var farið að skammta rafmagnið og heyiðist
þá hljóð úr liorni. Lífsgæðunum var auðvitað
herfilega misskipt á skrifstofum Rafveitunnar.
En brátt urðu allir jafnir og hvergi ljós eða
hiti í höfuðstað Norðurlands, nema hjá þeim
íátækustu, sem enn kynda með kolum og hjá
þeim, sem ekki höfðu efni á að hafa olíukyndi-
ítæki sín í sambandi við rafmagnið.
Hin steinlogðú stræti, stolt káuþstáðárins,
svo og aðrar umferðagötur, lögðust undir
tdjúpar fannir og bifreiðir urðu að lúta í lægra
háldi. Á tveim stöðum aðeins var lífleg verzl-
uin á mánudaginn. Þar voru lengri biðraðir en
hér liafa sézt um fjölda ára. Fannbarið fólk
:nieð smábrúsa eða flöskur í höndúm beið aí
hinni mestu þolinmæði eftir því að fá stein-
olíu. Laust eftir liádegi var búið að afgreiða
:nær tvö tonn af steinollu á öðrum staðnum og
anest á þriggja pela flöskur.
Enn standa menn hjálparvana gegn náttúru-
hamförum og að sumu leyti enn verr settir en
afar okkar og ömmur í gömlu torfbæjunuin.
Myrkrið og kuldinn gera sig heimakomin í ný-
lízku liúsakynnum, J)egar Laxá hverfur I jafn
bókstaflegri merkingu og nú, og liið mikla raf-
veitukeríi verður allt i einu máttlaust og til
einskis nýtt. Enn sem fyrr, eigum við hagsæld
okkar undir veðráttunni, þótt glæsikonur og
glamurmenni telji veðrið lilægilegt umræðu-
efni og að það beri vott um andlega fátækt.
Sjórinn hefur enn tekið dýrraætan Og óbæt-
anlegan skatt af þjóðinni og lifandi sauðfé
grófst í fönn, hrakti af hömrum og í ár og vötn
©g jafnvel í sjó. Samgöngur á landi eru teppt-
ar og veldur það meiri truflunum en fyrrum
vegna framleiðsluhátta og breyttra lífsvenja
almennt. Snjórinn er enn sem fyrr hinn misk-
uinnarlausi vegartálmi og gagnvart honum er-
tim við ennþá lítils megnuð. Þó eygja menn
von í nýjum tækjum, sem annars staðar er sagt
írá hér í blaðinu í dag.
Hér á Akureyri starfar flugbjörgunarsveit.
Þegar slys bera að liöndum eða þörf er á að-
stoð, svo sem nú um helgina á Vaðlaheiði,
ættu menn tafarlaust ag snúa sér til hennar.
Framkvæmdastjóri hennar er Tryggvi Þor-
stéinsson. Getúr það munað miklu um björg-
«n, og eihs hitt, að samræma aðgerðir, bæði
aindirbúning og framkvæmd leitarinnar
cjálfrar.
me
u
Ekki verður véfengd aðdáun
sú, sem látin er í ljós um Rínar-
dalinn. Þetta er verulega falleg
leið og lifandi, og umferðin um
fljótið afskapleg. Áin getur því
með fullum rétti, kallast lífæð
Vestur-Þýzkalands. Hvarvétna
má líta merki fornrar vegsemdar
og dýrðar, svo sem kastala, varn-
arvirki, kirkjur o. fl. o. fl., og
þegar lengi-a kom upp í dalinn,
þakti vínviðurinn allar brekkur,
alveg upp á fjallatoppa.
Það var fögur sjón.
í Riidesheim geisáði Uppskeru-
hátíðin þetta kvöld, og mátti
segja að borgin léki á reiðiskjálfi,
en um afrek okkar ferðalanganna
skal alveg látið ósagt. En bæta
má því við, að fram til þéssa
hafði veðrið vérið hið ákjósan-
legasta sem hugsast gat, sólskin
og blíða, og ekki sjáanlegt að
nein breyting væri í aðsigi, enda
rættist það fullkomlega.
Heidelberg.
Daginn eftir var svo farið til
Heidelberg, en það er, að okkur
finnst, fegursti staðurinn sem við
hingað til höfum séð. Borgin
stendur á bökkum árinnar
Neckar, sem rennur í Rín. Það er
einhver furðublær yfir þessum
stað, sem sérstaka hrifningu vek-
ur, og mun flestum hafa fundist
svo. Veðrið var líka dásamlega
gott, og jók það náttúrlega á
hrifninguna.
Á leiðinni til Heidelberg var
farið fram hjá ýmsum nafnkunn-
um stöðum, svo sem Viesbaden,
sem kvað vera falleg mjög, þá
Mannheim, en þar er mikið
smíðað af mótorvélum, og svo
Worms, sem er fræg úr krist'ni-
sögunni. ,
í Heidelberg mun margt vera
að sjá athyglisvert, en tími
vannst ekki til þess, því að farið
var til Rúdesheim aftur sama
dag, eins og ráð hafði verið fyrir
gert. Samt var ekið um borgina
eftir aðalgötutm, báðum megin
árinnar og síðan heimsóttur
kastalinn, sem er feikna mikil
bygging og forn. Sá kvað hafa að
geyma söfn af ýmsu tagi, sem
enginn tími var til að skoða.
220 tonna bjórtunna.
Flestir munu þó hafa heimsótt
bjórtunnu þá hina frægu, sem
þar stendur á stokkunum. Okkur
var sagt að hún hefði tekið 220
tonn af bjór, á meðan hún var og
hét, og sem notaður var til að
svala þyrstum setuliðsmönnum,
sem kastalinn geymdi fyrrum. í
seinni tíð hefur hún hins vegar
staðið tóm, og sem sýningargrip-
ur, enda er hún farin að gisna
mjög. Annars er umhverfi kast-
alans ákaflega fallegt og heillandi
og væri dásamlegt að eiga kost á
að dvelja þar, þó að ekki væri
nema svo sem hálfan mánuð um
svipað leyti árs, og áhyggjulaus.
Daginn eftir, ec5a mánudaginn
28. september, var svo farið til
Hamborgar. Veðrið var sama og
áður og Útvarp LÍÚ I gangi. Ferð
in var eftir autobana fnest af leið
inni, en autoban er það vegakerfi
kallað, sem enginn má fara þvers
yfir öðruvisi en að fara undir,
eða yfir, einstefnuakstur aðeins
leyfður, og hver má fara eins
hratt og hann kemst. Ekið var í
einum fleng um Frankfurt am
Main, um Giesen, Kassel, Gött-
ingen og Hannover, svo að
stærstu borgirnar séu nefndar.
Landið, sem farið var um, var
talsvert hæðótt syðst, én breidd-
ist út og varð - sléttara, þegar
norðar dró. Allt er þetta land
mjög vel ræktað og blómlegt. En
þrátt fyrir miklar framfarir sem
orðið hafa álls staðar, gát þarna
að lítá uxa ganga fyrir jarð-
vinnslútaékinu, og á einum stað
sá'st belja og hestur ganga fyrir,
héfúr sú belja sannilega verið
orðin geld og því ekki til annars
nýt.
Vatnsorgelið fræga.
í Hamborg var gist tvær nætur
og einn dag, og var haldið til á
hótel Reichshof, sem mun vera
eitt af stærstu gistihúsum Þýzka-
lands, ef ekki stærst. Þar mátti
hvér vera og fara eins og hann
vildi, en fararstjórinn, sem auk
fararstjórnarinnar, reyndist mjög
jötunefldur siðferðispostuli, lýsti
með átakahlegu orðavali geig-
vænlegum afleiðingúm útsláttar-
semi og bílífis, sem þessi borg
sérstaklega ætti í svo ríkum
mæli, og erum við þeirrar skoð-
unar, að flestir, ef ekki allir, í
Landssamband íslenzkra útvegsmanna hefur undanfarin
5 ár boðið allmörgum sjómönnum og útgerðarmönnum
til nokkuiTa Evrópulanda, til fróðleiks og skemmtunar,
ög farið einá ferð árlega. — Landssambandið bauð einn-
ig til þeirrar ferðar, sem frá er sagt í síðasta blaði, og
lýkur í blaðinu í dag. En þessi formálsorð féllu niður í
upþhafi ferðasögu þeirra Egils og Bjama.
hópnum, hafi fest sér orð hans
vel í rrímni og farið eftir þeim.
Það merkilegasta, sem okkur
auðnaðist að sjá í þéssari borg, er
vatnsorgelið svonefnda (Wasser-
lichtkonzert), sem komið er fyrir
í blómagarðinum Planten und
Blomen. Vatnsorgel eða vatns-
ljósaorgel mun það vera kallað
SIÐARI HLUTI
vegna þess, að um leið og það
spilar, þeytist fjöldi af vatnssúl-
um upp úf tjörn, sém þarna er I
garðinum. Vatnssúlur þessar eru
með afar mikilli fjölbreytni og
mismunandi styi'kleika, en þó
taktfast og samræmt við tón-
verkið sem leikið er í hvert
skipti, og þegar svo ljóskastarar
eða sólir, sém komið er fyri’r
undir yfirborði vatnsins í tjörn-
inni, kasta síbreytilegum og aila-
vega litum geislum á þessar
vatnssúlur, verða þær líkastar
éinhvérri töfra draumsýn.
Við fórum að sjá þetta bæði
kvöldin sem við vorum í'Ham-
borg, og hefðum gjarnan viljað
sjá það oftar. Annars er Ham-
borg orðin afar reisuleg borg á
ný, og svo mikið hefur verið
byggt upp úr rústum stríðsins,
að margir veita því alls enga at-
hýgli, að nokkrar rústir hafi þar
til verið. Að vísu sjást aúð svæði
til og frá, en rústir eru allar, eðá
að minnsta kosti flestar, farnar.
Til Esbjærg.
Til Esbjærg var svo haldið
miðvikudaginn 30. septeinber, og
gekk sú ferð jafn greiðlega og
allar hinar. Við landamserin stóð
langferðabíll frá Esbjærg To-
verksfabrik, ásamt vörubíl undir
frangurinn, og flutti okkur heilú
og höldnu til Esbjærg og var gist
á Hotel Esbjærg yfir nóttina. 1
Daginn eftir var fyrst skoðuð
höfnin og síldarverksmiðjan, en
sú verksmiðja gengur allt árið,
og kvað orka um 17000 málum á
sólarhring. Þar er öll síld vigtuð,
en ekki mæld, eins og hér, og
löndunarkranar eru tilfæranleg-
ir -en ekki fastir, eins og hjá okk-
ur. Við sáum þar einnig í gangi
síldarkrana, sem vigtaði síldina
jafnóðum Qg hún kom í hólf
kranans, og virtist fyrirkomulag
þesáarar vigtunaraðferðar mjög
einfalt. Ætti það að geta orðið til
fyrirmyndar hér heima:
Þá var skoðuð Esbjærg To-
Hér liggur fcrjan á Rínarfljóti, sem þeir félagar misstu af.
verksfabrik, og fengum við þar,
eins og í Hollandi, að sjá öll stig
framleiðslunnar, frá því að hrá-
efnið fór í fyrstu vélina, og þar
til rúllúrnar og línurnar voru til-
búnar til útflutnings.
Þetta er mjög stór verksmiðja
og hefur á sér gott orð, enda
stærsti viðskiptavinur fslendinga
í línu- og taugaframleiðslu.
Fiskirækt.
Við skoðuðum einnig birgðir
verksmiðjunnar, og var frágang-
ur á því öllu hinn bezti, að því er
séð. varð. Eftir að þessi verk-
smiðja hafði verið skoðuð, var
farið með okkur út á Jótland,
alllangt frá Esbjærg. — Þar var
okkur sýnd silungarækt, en hún
kvað vera allverulegur þáttur í
þjóðarbúskapnum. Ræktin tekur
yfir stórt svæði, og er komið fyr-
m
ÞEIM SÖNG GLEYMI ÉG ALDREIl
Rætt um stund við Gunnlaug Þorvaldsson, einbúann í Torfunesi í Arnarnesbreppi
Torfunes (Torfnes) er nyrzti
bærinn í Arnarneshreppi. Þar
býr Gunnlaugur Þorvaldsson og
er ekkjumaður og einbúi á 69.
aldursári.
í kringum litla bæinn er dálít-
ið tún, en það er iðjagrænt og
grasið enn í vexti, þótt komið sé
fram yfir veturnætur, og þar eru
nýræktarflög, sem einnig berá
bóndanum vitni. Örskammt neð-
an við bæinn er bátúr í fjöru. —
„Gangspil“ er á sjávarbakkanum,
sem Gunnlaugur notar til að
draga bátinn undan sjó. Hér bíða
ekki framréttar hendur í fjöru
eða flæðarmáli til að taka á móti
einbúanum, þegar hann kemur af
sjó. Hann verður að treysta á guð
sinn og sjálfan sig.
Torfunes er austan vegarins,
næsti bær norðan við Fagraskóg.
Þangað skrapp eg einn góðan
veðurdag eftir veturnætur, til að
rabba við Gunnlaug. Hann var
heimilisvinur foreldra minna og
vann að búi þeirra á meðan hann
enn var ungur maður og eg
krakki.
Nú er hann orðinn roskinn
maður og lífsreyndur, en jafn
kátur og fyrrum. Hann á það
jafnvel til að grípa harmoníkuna
og spila nokkur gömul og góð
danslög.
Gunnlaugur setur bát sinn aleinn og „veit ekki af því“, segir hann
Ertu búinn að vera einn lengi?
Síðan 1. maí í vor, en þá fór
konan mín til Akureyrar, þá
sjúklingur, og andaðist 18. júlí í
sumar. Hún var jörðuð að Tjörn
í Svarfaðardal 28. sama mánaðar.
Hvernig líkar þér að búa hér
aleinn?
Á meðan eg er frískúr, hef eg
ekki undan neinu að kvarta. Eg
er ekkert óvanur að elda mat og
baka brauð og nú kemur það
sér vel. Var einu sinni kokkur á
skipi, út úr neyð að vísu, En sío-
an hef eg lært margt í matreiðsl-
unni. Og nú hef eg næði til að
hugsa um lífið og tilveruna. Og
þá rifjast upp liðnir atburðir, sem
geyihzt hafa hálfgleymdir i und-
irvitundinni, jafnvel um áratugi.
Óg aldrei fundið til myrk-
fælni?
Nei, segir Gunnlaugur og hlær
við. Myrkfælni veit eg ekki hvað
er, af eigin raun. En eg hef
margan unglinginn þekkt svo
myrkfælirih, áð engu táli tekur.
Það var líka óspart aiið á myrk-
fælninni. Fólk sá framliðna gahga
ljósum loga, sjóskrímsli og sitt
hvað fleira.
Framhald á 6. siðu.
ir á bökkum ár einnar, sem við
nú ekki munum hvað heitir. Þar
er hverjum árgangi haldið í sér-
staklega afkróuðum tjörnum, og
þar eru silungarnir svo fóðraðir,
þar til stærðin er orðin nákvæm-
lega sú, sem gefur hæst verð á
markaðinum. í einni og einni
tjöm eru silungarnir hins vegar
aldir lengur, og síðan notaðir til
undaneldis, þegar þeir eru til
þess hæfir. Fæðan er aðallega
síld og síli ýmiss konar, sem
marin eru saman og hrærð í
graut, og þannig kastað í tjarn-
irnar, og er mikill aðgangur í
fiskunum á meðan á því stendur.
Litið var inn í eina skipasmíða-
stöð, sem prýðir bæinn, í von um
einhvern fróðleik. En við sáum
þar ekkert nýstárlegt.
Eftir skoðun á þessari starfsemi
var svo haldið á kvöldverðarstað.
Matur og drykkur.
Við viljum taka það fram, að
enda þótt við fram að þessu
ekki höfum minnzt á mat, ber
ekki að skilja það svo, að við
værum í svelti allan tímann. Það
skal hér með yfirlýst, að matur
og drykkur var alls staðar yfir-
fljótanlegur, hvar sem við annars
stóðum við til að neyta éinhvers.
En auk þess sat allur hópurinn
tvær stórar veizlur, aðra í Apel-
doorn, og stóðu fyrir henni
stjórpendur netaverksmiðjunnar
þar, en hina í Esbjærg, eftir skoð
unina á silungaræktinni, og stóð
Esbjærg Toverksfabrik fyrir
henni. í báðum veizlunum voru
veitingar mjög rausnarlegar bæði
í mat og drykk, og skemmtiatriði
krydduðu veizlurnar á báðum
stöðum. Að endingu voru svo
allir leystir út með gjöfum að
æfafornum sið.
Að sjálfsögðu reyndum við
ferðalangarnir að leggja okkar
fram til uppfyllingar gleðskapn-
um, og tókst það furðanlega.
Til Hafnar og heim.
Næsta dag var svo haldið til
Kaupmannahafnar, og fengum
við gistingu á Hotel City, en
neyttum matar á Lido, sem er
greiðasölustaður við Vesterbro-
gade, örstutt frá Ráðhústorginu.
í Kaupmannahöfn gerðist það
helzt, að skoðuð var sýning í
Forum, sem þá var að taka enda.
Við sáum fátt nýstárlegt á
þessari sýningu. Það helzta var
hnútlaus nylonnet, langdrægt
fiskileitartæki, Simrad, og svo
ýmsar tegundir dieselvéla og
fiskvinnsluvéla, sem vafalaust
eru athyglisverðar frá faglegu
sjónarmiði, og svo voru þarna 4
skip frá Danmörku, Noregi og
Hollandi, sem voru til sýnis. Þó
virtist okkur ekkert þar að sjá,
sem ekki er kunnugt hér heima.
Að lokinni skoðun á sýningunni í
Forum var beizlinu sleppt fram
af hópnum, öllum gefið fullt
frelsi, og var það vel þegið.
Sunnudaginn þann 4. október
var efnt til ferðalags um höfnina
og borgina. Fenginn hafði verið
kventúlkur, þ. e. kona dönsk,
sem gat talað íslenzku, beyginga-
laust þó, til að útskýra það sem
séð yrði, og benda á áberandi,
þekkta og fræga staði og bygg-
ingar. Bíllinn, sem við ókum í
var alveg fullur af íslendingum,
en í bátnum, seha var að mér
sýndist fullsetinn, var margra
þjóða fólk. Þar munu hafa getað
setið um 100 nianns eða þar yfir.
Fyrir þann túr, sem tók um
tvær stundir, voru menn látnir
greiða krónur 12,50 danskar, og
þótti nóg.
Flestir ferðalangarnir skruppu
til Malmö einn daginn, meðan
Hafnardvölin stóð yfir, aðallega
til að fá úr því skorið, hvoru
megin sundsins væri betra að
verzla.
Miðvikudaginn 7. október var
svo flogið heim til íslands með
Gullfaxa, með viðkomu í Glas-
gow, og komum til Reykjavíkur
á miðnætti sama dag, og var ferð
inni þar með lokið. Hingað til
Akureyrar komum við föstudag-
inn 9. október, og höfðum þá
verið að heiman tæpar þrjár vik-
ur.
Við viljum að endingu votta
þeim þakkir okkar, sem stuðluðu
að því, að okkur var gefið tæki-
færi til þátttöku í ferðalaginu, en
það mun aðallega vera stjórn
Kaupfélags Eyfirðinga. Sömu-
leiðis sendum við ferðafélögun-
um þakkir okkar fyrir góða sam-
veru og viðkynningu og farar-
stjórunum fyrir góða fararstjórn.
Ferðin var mjög skemmtileg og
munum við. minnast hennar
lengi.
ÞANKAR OG ÞÝDINGAR
Sá við þrjótnum!
Hinn þekkti danski leikari Henrik Bentzon var
sem ungur maður félagi í Róðrarfélagi stúdenta.
Einn morgun sat hann með félaga sínum í einum
bátnum. Þeir ætluðu að fara að róa af stað, er kall-
að var á Bentzon í síma frá klúbbhúsinu.
Nú leið talsverð stund, og ekki kom Bentzon. Fé-
lagi hans var orðinn óþolinmóður, hann tók vatns-
slöngu og hafði hana til reiðu til þess að hegna
Bentzon fyrir seinlætið, er hann kæmi.
Loks kom Bentzon. og þá skall á hann vatnsgus-
an. En hann virtist hvorki undrandi sé reiður, þótt
hann væri nú alklæddur, heldur stóð kyrr hinn
ánægðasti á svipinn.
— Já, haltu bara áfram, sagði Bentzon svo að
lokum. Eg sá út um gluggann, hvað þú ætlaðir þér,
og þess vegna fór eg í þín föt!
Lögfræði.
Sven Clausen, prófessor í lögum við Hafnai’há-
skóla, fór eitt haust út í garð sinn, tíndi saman lauf
og sprek og kveikti bál rétt við húsið. Dóttir hans,
Bente, sem þá var lögfræðinemi, sá til föður síns út
um glugga og kom hlaupandi í írafári.
— Pabbi, pabbi, veiztu ekki, að það stendur í
lögunum, að það má enginn kveikja bál á landi sínu
nema það séu a. m. k. 100 m. á milli eldsins og
næsta húss?
— Jú, það veit eg vel, svaraði lögfræðiprófessor-
inn, en það er ekkert nefnt, að það þurfi að vera
bein lína.
Nægur tími.
Fenger, prestur við Holmenskirkju í Höfn, segir
svo frá einni húsvitjun í sókninni. Hann heimsótti
fátækan verkamann, sem var mjög drykkfelldur,
og spurði:
— Dettur yður aldrei í hug að byrja nýtt og
betra líf?
— Nei, það er víst orðið of seint fyrir mig.
— Nei, góði minn, það er aldrei of seint, svaraði
Fenger.
— Nei, er það! Nú, þá liggur ekkert á!
Engilverð.
Þessi sami prestur var ákafur fornminjasafnari.
Eitt sinn sá hann á fornsölu lítinn, útskorinn
engil í barokstíl.
— Hvað kostar þessi litli engill þarna? spurði
hann fornsalann.
— 200 kr.
— Hátt verð er það fyrir svona lítinn djöflakoll,
svaraði prestur.
Tunglferðalag.
— Framvegis mun taka um það bil 12 stundir að
ferðast til tuglsins. Af þessum tíma mun ein stund
fara í sjálft ferðalagið en hinar ellefu í tollskoðun
Rússa. — YVerner von Braun.
ROBERT GORDON MENZIES
(f. 1894) ástralskur forsætisráðherra.
Er íhaldsmanninum Menzies var falið að mynda
stjórn í fyrsta sinn, hélt hann blaðamannafund.
Blaðamaður frá sósíalistablaði spurði hann:
— Þér getið líklega ekki sagt okkur neitt um
hverjir verða ráðherrar í stjórninni, fyrr en þér
hafið ráðfært yður við hina voldugu aðila, sem
standa að baki yður?
— Auðvitað ekki, svaraði Menzies, en eigum við
nú nokkuð að vera að nefna nafn konu minnar í
þessu sambandi? ,
t
. I
CHRISTIAN MICHELSEN
(1857—1925) norskur stjórnmálamaður.
Michelsen stóð á járnbrautarpalli í Björgvin og
beið eftir lestinni til Fjösanger.
Æstur predikari úr sveitinni æddi inn á pallinn
og hrópaði:
— Gjörið iðrun, því að Jesús kemur bráðum!
í þessu kom lestin brunandi. Michelsen sneri sér
að predikaranum, lyfti barðastóra hattinum og
spurði hæglátlega:
— Hvernig er það? Kemur hann með þessari
lest?