Dagur - 17.09.1966, Blaðsíða 5

i
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Símar 1-1168 og 1-1167
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Bjömssonar h.f.
LANDSBVGGÐIN OG
FRAMTÍÐIN
OFT ER þingmönnum Framsókn-
arflokksins núið því um nasir í
stjómarblöðúnum, að þeir geri of
miklar kröfur um fjárframlög úr
ríkissjóði eða af láiisfjármagni til
uppbyggingar fyrir landsbyggðina.
Sagt er, að ríkissjóður og aðrar þjóð-
félagsstofnanir hafi ekki efni á slíku.
Hér hefur stjórnin þó, er tírnar líða,
látið nokkuð undan síga á sumum
sviðum. í sambandi við jarðraektar-
lögin og Atvinnujöfnunarsjóðinn.
Þar voru áhrifin af málflutningi
Framsóknarmanna bersýnilega að
verki í rétta átt, þótt betur megi.
Á yfirstandandi dýrtíðar- og fjár-
sóunartímum, þegar kröfur eru uppi
í öllum áttum, er stór hætta á því, að
hlutur landsbvggðar verði fyrir borð
borinri nema einhver aðili taki sér
fyrir hendur að halda uppi hluf
hennar. Þessu hlutverki gegnir Fram
sóknarflokkurinn, og telur sig vinna
þar þarft verk, þótt hægt gangi
stundum. Vatnið holar steininn, og
ákveðinn málflutningur ár eftir ár
ber árangur.
LÆKNAMIÐSTÖÐVAR
OG VEGIR
GÍSLI AUÐUNSSON ritaði í Tím-
ann fyrir skömmu ianga og ýtarlega
greinargerð um héraðslæknaskortinn
frá sjónarmiði hinna ungu lækna.
Það virðist vera skoðun hinna ungu
lækna, sem þetta sjónarmið hafa, að
leggja beri niður læknishéröðin í
núverandi mynd og koma upp lækna
miðstöðvum, þar sem minnst þrír
læknar séu starfandi og sinni sameig:
inlega miklu stærri umdæmum en
einstakir læknar -sinna nú. Gísli ger:
ir ráð fyrir lækningastofum í þorp-
um, sem hafi 4—500 íbúa eða fleiri
' og að miðstöðvarlæknir sé til staðar
í slíkri læknisstofu 2—3var í viku,
3—4 klst. í senn. Ennfremur, að fjar-
lægð milli lækningamiðstöðvar og
slíkrar læknisstofu geti verið állt að
100 km. og til einstakra bæja á svæð-
inu allt að 150 km. Eitt er víst: Ef
þetta fyrirkomulag er það, sem koma
skal, verða vegir á Norðausturlandi
1 að breytast mjög til batnaðar, þar á
meðal Þingeyjarsýslubraut og
Strandavegur, sem terigja saman nú-
verandi læknasetur á Breiðumýri,
Hiisavík, Kópaskeri, Raufarhöfn,
Þórshöfn og Vopnafirði. Því aðeins
er hægt að inna af hendi þá mið-
stöðvarþjónustu, sem um er rætt, að
þjóðvegir þessir séu að jafnaði sæmi-
lega færir árið um lcring. Og víst er
það nauðsynlegt, einnig af öðrum
ástæðum.
I
Hákarlar utan girðingar en bað
rir iiinan
Eggert Guðmundsson ræðir um málaralist
og dýralíf í Ástralíu
i
EGGERT GUÐMUNDSSON
listmálari opnar málverkasýn-
ingu á Akureyri síðdegis í dag,
svo sem frá er sagt á öðrum
stað. Blaöið hitti listamanninn
að máli, er hann vann að upp-
sefningu sýningarinnar og lagði
fyrir hann nokkrar spurningar.
Hvað eru jieir margir, list-
málarar, sem lifa af list sinni
hér á landi?
Þeir eru nú ekki margir.
Helzt eru það aldraðir metra,
sem búnir eru að lifa sult og
seyru eins og Kjarval og Ás-
munduv Sveinsson, sem raunar
hefur nú fengið mikla aðstoð.
Það er mismunandi mikið, sem
menn þurfa til að lifa. Nei, þeif
eru fáir, sem ekki þurfa að
grípa inn í eitthvað annað til að
afla sér fjármuna til fæðis og
klæðis. Hins vegar eru þeir
margir, sem leggja verulegan
skerf til hinna ýmsu listgreina
með því að kenna öðrum. Ég
hefi kennt í 25 ár við Iðnskóla
Reykjavíkur og þar hafa marg-
ir stigið þau byrjunarspor, sem
orðið geta örlagarík og vonandi
til gagns. Það er gamán að geta
leiðsinnt þessu fólki í dráttlist
og kemur að notum í mörgum
greinum, jafnvel við hár-
greiðslu, hvað þá annað.
Hve margar eru aðalstefnum
ar eða „ismarair“ í málaralist-
inni?
Eins margir og málararnir.
Einar Jónsson myndhöggvari
var einu sinni spurður þessarar
spurningar. Hann sagði: Ég
fylgi engum isma. Ismarnir eru
fyrir mér eins og reikistjörnur.
Það eru sumir, sem elta þá. En
hver listamaður býr til sinn
isma sjálfur, annars er hann
ekki slíks nafns verður. Hver
maður hefur sína aðferð til að
tjá sig, í hvaða listgrein sem er.,
Listin á ekki að bindast neinum
sérstökum isma, formi eða
stefnu, heldur brjótast fram í
því formi, sem henni er eðli-
legt hjá hverjum og einum. Aðr
ir verða svo að dæma um, hvað
sé list, léleg list eða alls engin
list. Annars eru heiti mörg á
slíku og flestir jafn nær, þrátt
■ fyrir nöfn. En segja má, að fáir
einir hafi hlotið þá guðlegu gjöf
; að vera sannur listamaður. Það
mál á ekkert skylt við að setja
upp sýningu, selja myndir og
láta skrifa um sig í blöð. Beztu
listaverkalaunin eru ekki pen-
ingar fyrir seld málverk heldur
sköpunargleðin þegar vel tekst.
Sjálfur tel ég mig lánssaman að
geta hjálpað ungu fólki og það
finnst mér í rauninni það sama
og að skapa sjálfur.
Heyrðu annars, livernig
fannst þér að búa í Ástralíu?
Það snýr allt öfugt þar, enda
er sá heimshluti hinumegin á
hnettinum. Ég bjó þar tvö ár
með fjölskyldu minni og var
nokkurn tíma að venja mig við
staðhættina. En bjó í Brisbane.
Þetta er eiginlega í hitabeltinu
og oft óþægilega heitt fyrir ís-
lendinga. Landið er á ýmsan
hátt dásamlegt og fólkið er dug
legt og hefur gert mikið á síð-
ustu áratugum.
Hákarlar og baðstrandalíf?
Já, það er gott að synda í sjón
um í hitunum, enda baðstrend-
ur miklar og góðar. En það er
Eggert Guðmundsson listmálari
betra að vara sig á hákörlun-
um. Það úir og grúir af þeim pg
þeir eru fljótir að draga menn
með sér í djúpið. Árlaga granda
þeir fjölda manns. Maður sér
þá oft í brimbrotinu og þá er
betra að láta sjóbaðið eiga sig.
Annars eru baðstrsndur.á sum-
um stöðum girtar járnneti. Þá
syndir fólkið fyrir innan en há-
karlarnir fyrir utan í von um
bráð. Þetta eru sumt mjög stór
ar skepnur, allt að 7—8 metrar
á lengd. Á öðrum stöðum eru
varðturnar og kalla varðmenn-
irnir ef uggi klýíur vatnið. Þá
flýtir sér hver sem betur getur
í land. Hákarlarnir eru veiddir
inn undir höfn í Sidney og er
kjöti beitt fyrir þá. Þetta þykir
mikið sport en veiðar þessar
eru ekki til fjár.
Komsta í kyttni við skógar-
elda?
Já, oft og mörgum sinnum
sáum við þá. Einu sinni. voru
uppi 300 skógareldar í einu í
landinu. Við sáum eldana vel
þegar rökkva tók. Þrátt fyrir
eyðingarmátt eldsins, virðist
ekki sjá á. Landið er svo grósku
mikið, að það er orðið fagur-
grænt á ný eftir nokkra daga.
Og sannleikurinn er sá, að þeg-
ar allt er sem þurrast og eldar
þessir tíðastir, eru þetta mest
laufeldar, en trjástofnarnir
sleppa þá óskemmdir. Eldurinn
fer hratt yfir og dýrin vei'ða viti
sínu fjær af hræðslu. Öll kvik-
indi forða sér svo sem fætur
leyfa. En fjárhirðar og margir
aðrir úti á landsbyggðinni eru
fegnir þegar eitthvað hefur
brunnið. Þar eru þá a. m. k.
ekki eiturslöngur og önnur
skaðræðiskvikindi fyrst á eftir.
Pokadýrin eru fljót á fæti, en
stundum blindast þau af reyk
og eldi og eru þá aumkunar-
verð. Sjálfur hefi ég séð þessa
vesalinga.
Dýralíf er víst fjölskrúðugt?
Annanhvern dag sér maður
nýtt kvikindi og annaðhvort
kvikindi er eitrað og að ein-
hverju leyti hættulegt. Maður
þarf að læra að þekkja þetta og
umgangast það. Enginn er bætt
ari þótt farin væri herferð gegn
einhverju þessara dýra því að
þá fjölgar jafnharðan einhverri
annarri tegund sem þá getur
orðið hálfu verri. Dýrategund-
irnar er lifandi keðja, þar sem
hver lifir á annarri og viðkom-
an er geysileg. Afarstórar eitr-
aðar köngulær, sem komu inn
í húsið okkar, máttum við ekki
einu sinni drepa, því að köngu-
lærnar drápu kakkalakka og
moskitófluguna, sem annars
hefðu fyllt allt. Pungrotturnar
sváfu oft á þakinu eða undir
þakskegginu hjá okkur. Þær
eru á stæi'ð við ketti og mér
var illa við þær. En sama máli
gegndi með þær. Þær lágu á
meltunni á daginn en veiddu á
nóttunni einkum rottur sem
minni eru. Þá er að minnast á
leðurblökuna, sem hefur met-
ers-vænghaf og er mjög óvin-
sæl. Hún ferðast eingöngu á
nóttunni. Slöngurnar eru vond-
ar og sumar eðlutegundir líka.
Yfirleitt hræðast dýrin mann-
inn. Maður þarf að læra að lifa
með þeim. Fjöldi skordýranna
er ógurlegut- og mörg þeirra
eru stór og bit sumra eitrað. En
maður venst þessu. Þessi kvik-
indi fara um allt, bæði nætur
og daga. Margir sofa undir neti
eða gera aðrar varúðarráðstaf-
anir. Sjálfur gerði ég það ekki
og var stundum stunginn, en.
ekki hættulega.
Fiskaðirðu í sjónurn?
Ég er nú lítill fiskimaður, en
veiddi þó á stöng. Það voru eink
um flatfiskar nokkrir, mjög
skrautlegir á litinn. Þeir syntu
upp á rönd í sjónum. Mér þóttu
þeir hreint ekki góðir til átu.
Svo eru það karfategundir,
rauðleitir fiskar, sem hlupu á
agnið hjá manni, sæmilegir
matarfiskar.
Sumir tala um fegurð kóral-
rifjanna?
Já, og ekki að ástæðulausu.
Þau eru hreint dásamleg. Þau
eru á 1500 mílna svæði, alveg
norður undii' Nýju-Gíneu. Ég
fór þarna ofurlítið um í báti,
þar sem gler var í botninum til
þess að maður gæti séð niður í
sjóinn. Þetta er Paradís af lita-
dýrð og svo allt fullt af fiskum
og öðrum sjávardýrum. Ólýsan
legt.
Ræningjar og annað illþýði
hefur ekki angrað þig í
Ástralíu?
Nei, hvorki þar eða annars-
staðar. Til Astralíu hafa mat'gir
„vondit'“ menn verið flúttir,
einkum af pólitískum ástæðum,
frá öðrum löndum. En reynslan
hefur sýnt, að flestir þeirra eru
duglegir menn og að vissu leyti
hafa þeir og afkomendur þeirra
orðið hinu nýja landi sínu góð-
ir synir og t. d. afburða her-
menn. Helzt ber að varast vasa-
þjófana. En maður lærir að
þekkja þá, eins og annað. Þeir
eru oftast þrír saman og talast
við með dæmalausu handapati
og látum, til að vekja á sér at-
hygli og láta mann hugsa um
annað en veskið sitt. Þeir eru
hættulegastir er maður fer á
bar.
Nokkurí svertingjavanda-
mál?
Nei, Ástralíunegrar eru svona
um 70 þús., hreinræktaðir, og
nokkrir tugir þúsunda af blönd
uðu fólki. Negrarnir eru ágætis
fólk en meiri náttúrubörn en
hvítir menn. Þeir rekja spor
eins og hundar vegna þess hve
eftirtekt þeirra úti í náttúrunni
er næm og þroskuð. Þeir hafa
oft hjálpað lögreglunni við að
leita uppi menn. En þeim er
annað betur gefið en að vinna
reglubundna vinnu, t. d. í verk-
smiðjum. Þeir vinna kannski
eina viku og hverfa þá af því
þá langar meira til að lifa
frjálsu lífi. Þeir koma svo aftur
eftir hálfan mánuð eða svo, og
langar þá aftur til að breyta
um. En þeir eru góðir hjarð-
sveinar. Ég sýni eina ástralska
á sýningu minni. Hún er af höfð
ingjakyni, söngkona og m. a.
skemmti hún Reykvíkingum ný
lega. Hún er vel gefin, fallega
vaxin. Ástralíubúai' erú 10—11
milljónir. Svertihgjarnir eru
því hlutfallslega fáir og vanda-
mál í því sambandi engin.
Já, Ástralía er dásamleg, seg-
ir Eggert Guðmundsson að lok
Um, þótt manni sýnist þar allt
á hvolfi til að byrja með.
. Dagur þakkar viðtalið., E. D.
Ólafur Jónsson:
ÁRIÐ 1926 reit ég dálitla grein
um þetta efni í Ársrit Ræktun-
arfélags Norðurlands og benti
á þörf þess að efla garðyrkju-
fræðslu í landinu, en þá hafði
garðyrkjufræðsla um hríð verið
veitt á tiltölulega stuttum nám-
skeiðum, er haldin voru ái'lega
í Gróði'arstöðvunum tveimur, í
Reykjavík og á Akureyri.. Taldi
ég að tímabært væri að stofna
gai’ðyrkjuskóla og yrði náms-
tíminn þar eitt ár og kennsla
bæði bókleg og verkleg.
Ekki fékk þessi tillaga mín
neinar undirtektir og næstu ár-
in gerðist það, að garðyrkjunám
skeiðin, á vegum Búnaðarfélags
íslands og Ræktunarfélágs
Norðurlands, lögðust niður.
Garðyrkjunámskeið Bf. ísl.
voru síðast á Laugavatni, og
ætla ég þau hafi hætt laust fyr-
ir 1940, en garðyrkjukennsla
Rf. Nl. í Gróðrarstöðinni á Ak-
ureyri fór í mola eftir 1941, þótt
hún héldist að nafninu til þar
til 1947.
Þá gerðist það á þessum ár-
um, að garðyrkjuskóli ríkisins
var stofnaður í Hveragerði og
bundu garðyrkjuunnendur
nokkrar vonir við hann. Reynsl
an hefur þó orðið sú, að Garð-
yrkjuskólinn liefur einungis
komið ylræktinni að notum og
eingöngu verið sniðinn við henn
ar þarfir, en að engu gagni orð-
ið hinni almennu garðyrkju í
landinu í köldum jarðvegi, sem
meginþorri landsmanna býr við.
Af þéssu leiðir, að almennt
. hefur garðyrkja hér á landi stór
hnignað síðustu áratugina og
skilyrðin til að afla sér þekk-
ingar á þessari grein ræktunar,
nær engin. Á leiðbeiningum er
ekki heldur völ, að minnsta
SENDIBRÉF TIL RITSTJÓRA DAGS
BLAÐIÐ Dagur á Akureyri hef
ur hvað eftir annað sýnt og
sannað hug sinn til samvinnu-
félaganna, með því að taka
svari þeirra, skýrt málstað
þeirra og segja satt frá stað-
reyndum.
í Degi frá 3. sept. sl. bendir
þú á, að útlit sé fyrir að ýmsir
menn viti minna um samvinnu-
mál en æskilegt er, nauðsynlegt
og sæmandi á frjálsri upplýs-
ingaöld, og full þörf sé á að
bæta þar um. Þetta er satt og
rétt.
Samvinnufélögin þyrftu að
gera meira að því að ná til fólks
með fræðslu og upplýsingar og
þau gætu það. En hitt er líka
víst, að furðu margir hirða lítt
um að fræðast og njóta þeirra
kynna, sem kostur gefst á, við
stefnur og málefni.
í sambandi við þetta hefur
mér dottið í hug, hvort þú ekki
vildir annað slagið benda les-
endum Dags á þá staðreynd, að
í hverju einasta hefti sem út
kemur af Samvinnunni er meiri
og minni fróðleikur um sam-
vinnumál innanlands og utan,
auk margskonar annars efnis.
kosti út um byggðir landsins,
því einn ráðunautur í garð-
yrkju, á vegum Búnaðarfél. fsl.,
hrekkur skammt, þar sem líka
verksvið hans er fyrst og fremst
ylræktin.
Það mun ekki úr vegi að
víkja örlítið að því hvað hér-er
átt við, þegar talað er um garð-
yi'kju. Hugtakinu má skipta í
tvennt: Matjurtarækt og skrúð
garðarækt. f fyrra hugtakinu
felst ræktun matjurta yfirleitt
í smáum stíl til heimanotkunar
og geta því þar heyrt undir:
Kartöflur, rófur, kál, salat,
spínat, gulrætur, rauðrófur o. s.
Samvinnan er hlutlaus um trú-
■ mál og stjórnmál. En hún tekur
. svari samvinnufélaganna, skýr-
ir málstað þeirra, rekur sögu
þeirra og bendir á grundvallar-
atriði samvinnuhreyfingarinn-
ar, allt eftir því sem við verður
komið hverju sinni. Ekkert
heimili er svo fátækt, að það
muni nokkuð um að greiða ár-
ganginn. Sumar húsmæður eru
þeirrar skoðunar, að húsmæðra
þátturinn einn sé ekki ofborg-
aður með árgjaldinu.
Saga sú, eftir eitt ágætasta
skáld Norðurlanda, sem er að
birtast í ritinu, myndi kosta
miklu meira útgefin í bók en
árgangurinn kostar allur. Þetta
tvennt er þó aðeins lítið brot af
efni ritsins. Hitt er mest, sem
fjallar um þýðingarmikil atriði
samvinnustarfsins til fróðleiks
og skýringar.
Það er rétt hjá þér, að þörf
er meira fræðslustarfs. En svo
væri líka hægt, að nota betur
það litla, sem gefst, ef menn
vilja afla sér fróðleiks og
mynda sér sjálfir skoðun á
stefnum og lífsviðhorfum.
Páll H. Jónsson.
Ólafur Jónsson.
frv. Þegar hins vegar farið er
að rækta þessar matjurtir í stór
um stíl og aðallega til sölu, svo
sem nú á sér víða stað með
tvær fyrst töldu tegundirnar,
telst það akuryrkja. Síðara hug
takið skrúðgarðarnir fela í sér
ræktun trjáa, runna og blóma
til prýðis við híbýli manna. Sé
hins vegar einhver trjátegund
ræktuð eih sér á stóru sam-
felldu svæði, er það skógrækt
og óháð' þúsetu. Berjárækt á
jurtkenndum plöntum eða runn
um getur fallið að nokkru undir
matjurtarækt og að nokkru und
ir skrúðgarða.
Ylræktin, sem mjög hefur auk
izt hér á íandi, er sérstæð at-
vinnugreirý og því að litlu leyti
samstæð þeirri garðyrkju, sem
hér er fjallað um.
Það skiþtir að sjálfsögðu veru
legu máli hyort almennur áhugi
er fyrir garðyrkju og garðyrkju
fræðslu, eh' því miður verð ég
að telja harín mjög takmarkað-
an, en þá.Verður jafnframt að
hafa það húgfast, að við höfurn
á undanföi-num áratugum fjar-
lægzt svo mikið þetta ræktunar
svið, að margir gera sér ekki
lengur neiha ljósa greirí fyrir
gildi þess. Þó ætla ég, að meðal
kvenna og þá einkum hús-
mæðra sé verulegur áhugi á
garðyrkju. Þeirra viðfangsefni
er að prýða heimilin og fram-
reiða daglega hollan og hag-
kvæman kost fyrir heim.ilisfólk
ið. Þær finna því bezt hvar skór
inn kreppir í þessum efnum.
Það væri líka alrangt að taka
afstöðu til þessa máls eftir
áhuga fólksins almennt. Sá mál
ið gott og gagnlegt skiptir al-
menn afstaða til þess engu meg
inmáli.
Það skal fúslega viðurkennt, '
að garðyrkja er ekki líkleg til
að valda neinni hagrænni bylt-
ingu í búrekstri einstaklings-
ins eða þjóðarbúskapnum og að
nokkru er hún algerlega óarð-
bær, en hagkvæm matjurtarækt
getur þó gefið veruleg búdrýg-
indi og aukið stóidega heilnæmi
fæðunnar í okkar grænmetis-
snauða landi. Þó er það ef til
vill höfuðkostur garðyrkjunnai',
að hún er verulegt menningar-
atriði og ágætasta uppeldis-
meðal fyrir börn og unglinga.
Um það verður því varla deilt,
að aukin almenn garðyrkja er
æskileg og nauðsynleg, en eigi
eitthvað að þoka áfram í þeim
málum þarf fyrst og fremst að
auka fræðsluna og spurningin
verður því, hvernig það verði
bezt gert.
Það sem mest á ríður, þegar
ryðja skal nýjum baráttumálum
rúm, er að skapa nógu mörg og
sterk fordæmi og að þeir, sem
einhverja viðleitni hafa til fram
kvæmda, fái þann siðferðislega
og fræðilega stuðning, sem nauð
synlegur er. Til þess að auka
veg garðyrkj unnar er því nauð
synlegt að geta veitt nægilega
mörgum þá þekkingu og æfingu
í garðyrkjustörfunum, að völ
verði á brautryðjendum og ieið
beinendum í sem flestum sveit-
arfélögum landsins.
Það er nokkurn veginn aug-
ljóst, að .með námskeiðafyrii'-
komulaginu gamla er ekki hægt
að ala upp nægilega marga til
garðyrkjustarfa og veita þeim
þá þekkingu, sem þeim er nauð
"synleg. Ber margt til þessa:
Stofnanir þær, sem sáu uai
þessi námskeið, hafa eigi lengur
aðstöðu til að halda þau og kem
ég ekki auga á aðra aðila, er
tekið gætu upp þana þráð. Nám
skeið þessi voru alltof stutt og
ófullkomin til þess að geta veitt
þá fræðslu, sem leiðbeinendum
og forgöngumönnum er nauð-
synleg. Bóklega fræðslu skorti
alvég, en hún þarf helzt að hald
ast í hendur við verkkunnátt-
una, ef vel á að takast.
Garðyrkjuskólinn í Hvera-
gerði getur eigi leyst þennan
vanda, hefur líklega eigi góða
aðstöðu til þess, enda er hann
nú þegar mótaður sem sérskóli
fyrir ylræktarfólk og er ekki
um slíkt að sakast, því hann
kemur þar vafalaust í góðar
þarfir.
Þá virðist aðeins eftir þeir
möguleikar að hefja bæði verk
lega og bóklega garðyrkju-
fræðslu við einhverja aðra
skóla, sem þegar eru starfandi,
eða stofna nýjan skóla fyrir
þetta viðfangsefni.
Á þessu tvennu er ekki veru
legur munur. í fyrra tilfellinu
koma mér húsmæðraskólarnir
helzt í hug. Gera verður ráð
fyrir að viðunandi garðyrkju-
menntun yrði ársnám. Hús-
mæðraskóli, er tæki að sér að
veita slíka fræðslu, yrði í meg-
indráttum garðyrkjuskóli, þótt
einhverja, venjulega húsmæðra
fræðslu mætti líka veita að vetr
inum og auðvitað yrði skólinn
að hafa sérhæfða kennara vegna
garðyrkjunnar.
Hugsanlegt væri að hafa sér-
®-í»*-e-Ö-«-*'í-é-í»*-<-Ö-<»*-«a-<»*!<-©'í»*-S-e-<»*-^-í>*-(-<&-í»*-<-<&-<»*-Mð-<»*-e*-«»«
Sumarfrí
Sumárfrí, með sól og blæ
og sæta blóma angan
um sumardaginn langan,
er umhugsun og yndi mest.
Hver einstaklingur veit það bezt,
sem inni vinnur ársins hring
og ilm af gróðri ei fær.
Hve langar þá oft lúinn fót
að labba yfir móa og grjót.
Við gróandann sér mæla mót
móðúf jöfðú nær.
Tjalda svo í lágri laut
í litlu kjárri, er næði hlaut.
Lykta sæll af lyngi og reyr
og lækjarnið að heyra,
ef lagt er við eyra.
Drékká vatn úr Iæk og lind
er laugar sólin fjallatind.
Að elská land er engin synd,
því óður þess er fagur
og sætur er .sumardagur.

Gráni litli, bíllinn bezti,
ég bý mig út með tjald og nesti.
Engi von að ferð ég fresti,
því fríið komið er.
Litli Gráni, ljúfi Gráni,
mig langar til að veðrið skáni.
Oft við regni, roki og kulda
þú reynir að hlífa mér.
Berðu mig nú langar leiðir.
Löngun í mig togar, seiðir.
Allir vegir eru greiðir.
Út á land ég fer.
ý Þú rennur áfram rakan veginn,
^ rólega, en sál mín fegin ^
.? hugsar um lautir, lyng og mosa §
^ og lítil villiblóm. ^
Þú malar eins og mjúkur köttur. <jj
© Minn ert fararskjóti og höttur. %
5 Ötull brattar brekkur skríður, ^
s> brunar sléttan veg. ^
í Þú ert kurtqis, Ijúfur, lipur,
® læðist út á vegbrún, pipur, %
% éf þú mætir öðrum bílurn. ?.
§ Engin sök hjá þér. í
T í.
f Þarna kemur rauður ruddi, $
f sem rennur líkt og óður tuddi, ?
mjakast varla af miðjum vegi X
£ og mætir á geysi ferð. «
? Hljóður Gráni hyggst að bíða. f
Heyrist brothljóð, rifnar síða ®
þyí ruddinn hefir rekizt á hann
6 Qg rifið illa á hol. ’fí
I : %
+ Hugur minn er hryggur, reiður. jj*
? Hér ér vegúr nógu breiður. %■
^ Qraumur jafðar djásna að njóta *
deyr á sömu stund. $
© Ég hlýt að bíða aftur ár, ?
& ef þá kyiini að ganga skár. ^
ö ClTáni minn, ég þakka þér ±
að þú hefir borið högg af mér.
f Betra er að þola en beita frekjú, 1
þó bágt sé hvorutveggja. ij
Allt vil ég í alv-aldshendur leggja. ^
1 ?
f Katrín Jósepsdóttir. ^
,-t- >?>
W-©-)»*«>-©**»>-©-)-**©-)»*«)-©-)-*»)-©**»<-©-i»*-)-©+*><-©-MI<«>-®-*-*»í-©->»*«)-®-i
staka garðyrkjudeild við ein-
hvern húsmæðraskóla, en slík
deild mundi þá hafa í för með
sér aukið húsnæði, aukna
kennslukrafta og sérhæfða að-
stöðu. Enníremur er sá ljóður
á að tengja garðyrkjuna hús-
mæðraskóla, að eðlilegt er, að
konur og karlar hafi jafnan að-
gang að garðyrkjunáthinu, þótt
líklegt sé, að það yrði mest sótt
af konum.
Eðlilegast virðist því, þegar á
allt er litið, að stofnsetja sér-
stakan garðyrkjuskóla fyrii'
garðyrkj ufræðsluna. Skólian,
þarf að vera heimavistarskóli,
vel settur hvað samgöngur og
markað áhrærir og hafa góða
aðstöðu til alhliða garðyrkju í
köldum jai'ðvegi. Virðist ekkí
óeðlilegt að skólanum yrði val-<
inn staður um miðbik Norður-
lands. Q