Dagur - 24.12.1966, Blaðsíða 27

27
JÓLABLAÐ DAGS
eg var
^rettán ára,
Kaflar úr bréfi:
ÞÁ VAR ég bara þrettán ára og nú
eru 65 ár síðan. Þá var ég heima-
sæta eða kannski öllu heldur stelpu-
kjáni á gelgjuskeiði í foreldrahús-
um. Það er ósköp bjart yfir endur-
minningunum frá þeim árum, en
það finnst víst öllu gömlu fólki. En
nú má ég ekki vera með útúrdúra
því að þá yrðu það talin elliglöp
hjá mér, en komast heldur að efn-
inu, fyrsta baJlinu, sem ég tók
þátt í.
Ég var þrettán ára, eins og ég
sagði en stór eftir aldri, nærri því
eins há og hún rnamma mín en lík-
lega hálfgerð rengla. Og ég var
byrjuð að verða pínulítið skotin í
strákum, einkum Stjána, strák af
næsta bæ, sem var nokkrum árum
eldri, stór og myndarlegur piltur.
En nú snerist allt um fyrsta dans-
leikinn. Það átti að hafa barna eða
unglingaball í sveitinni minni.
Daginn var svolítið farið að lengja,
snjór yfir allt og mikil frost. Það
var óttalegt fjaðrafok þegar við
vorum að búa okkur. Við vorum
tvær systurnar og svo áttum við að
verða nokkrum strákum og líka
stelpum af næstu bæjum samferða.
Við fengum hóflegar ávítur hjá
mömmu þegar við vorum að undir-
búa ferð okkar og lögðum undir
okkur alla baðstofuna. Við fengum
Hka heilræði hjá henni. Em ein-
hvern veginn fóru þau nú inn um
annað eyrað og út um liitt. Það hef-
ur víst alltaf verið svo. En pabbi
sagði okkur að flýta okkur svo að
hinir krakkarnir þyrftu ekki að
bíða, þegar þau kæmu. Auðvitað
værum við ekki einar á ferð og
munur væri nú á að hafa fíleflda
karlmenn sér til fylgdar. Hann var
nú alltaf svo gamansamur, hann
pabbi minn.
Jóa systir var tveimur ármn eldri
en ég, orðin veraldarvanari en ég,
því hún var búin að vera fleiri vik-
ur hjá prestshjónunum, bara tölu-
vert menntuð orðin, fannst mér!
Pabbi sagði, að hún færi bráðum
að verða dama. Það þótti henni
rnikið hrós, en ekkert slíkt var sagt
við mig.
Svo var barið að dyrum, þrjú
híigg cins og venja var í þá daga og
ekki dregið af, því löiig voru bajj-
argöngin og ekki til neins að pota
í hurð með einum fingri. Snati
gelti nokkrum sinnum og við þust-
um til dyra. Þar var Stjáni kominn
og liinir krakkarnir. \7ið vorum til-
búnar og svo var haldið af stað.
Komið var myrkur, en veðrið var
ágætt. Og veðurútlitið var gott, það
sá ég á pabba, sem fylgdi okkur út
á hlað og gáði til veðurs.
Okkur bar liratt yfir og ekkert
bar til tíðinda fyrr en við vorum
komin yfir hálsinn og áttum
skamrnt ófarið niður á jafnsléttu.
Þá Iivarf Stjáni. Jörðin gleypti
hann. Þarna var lækur, sem við <")11
þekktum vel, en gleymdum bara að
aðgæta nákvæmlega hvar við fór-
um. Snjórinn bráðnaði alltaf neðan
frá yí'ir þessura læk. Það hafði hann
líka gert núna, þótt frost væru dag
eftir dag. Stjáni stóð upp í hné í
læknum. Við kipptum honum upp.
Hann var bara montinn af þessu,
svo að ég hætti við að vorkenna
honum. En við vissum öll um kal-
hættuna, þegar slíkt bar við. Eór-
um við því að hlaupa, enda öll létt
upp á fótinn. Við náðum áfanga-
staðnum sem við skulum nefna Hól
— eftir litla stund. Það voru íleiri
að koma og allir í sólskinsskapi.
Gulbröndóttur köttur var við bæj-
ardyrnar og tók upp fæturna til
skiptis, þótti víst kalt í snjónum.
Kannski átti hann nú ekki lengur
neitt friðland inni í bænum.
Spennan lá i loftinu, margir
krakkar og unglingar komnir og
einstöku karl og kerling, sem þurfti
að hafa nefið niðri í öllu, þar sem
fólk kom saman, þó að þetta væri
ekki neitt fullorðinsball. Inni í bað-
stofu var búið að rýma svo til, að
þar var kominn þessi fíni danssal-
ur. Nonni var kominn með nikk-
una, súkkulaðiilm lagði fyrir vit
okkar úr eldhúsinu og Stjáni fékk
þurra sokka. Við vorum auðvitað
svolítið feimin hvert við annað,
svona fyrst i stað.
Hér er rétt að skjóta því inn í.
Að það var nú ekkert félagsheimili
á Hóli. Það var bara venjulegur
bóndabær, að miklu leyti byggður
iir torfi og grjóti, eins og þá var sið-
ur, en baðstofan þiljuð innan. Þá
var ekkert rafmagn, en olívdampi
Iiékk niður iir loftinu og bar góða
birtu. Sæti voru með veggjum og
S.takur stóll fyrir harmonikuspilar-
ann. Þið getið hugsað ykkur hvort
tilhlökkunin hafi ekki verið mikil
hjá þrettán ára stelpu, sem aldrei
hal'ði larið á dansleik, aldrei séð
kvikmynd, bíl, flugvél, útvarp eða
síma. En það var ekki þar með
sagt, að Hfið hafi verið eitthvað
daufara á þeim árum. Störfin voru
í föstum skorðum á heimilunum.
Hver maður hafði sín verk að
vinna. Og það var margt fólk á
hverjum bæ, sums staðar yfir 20