Dagur - 24.12.1966, Blaðsíða 31

JÓLABLAÐ DAGS
31
Kynlegur kvistur
talið öllum áliyggjum a£ mér létt
með kaupin á þessari vínflösku,
enda man ég ekkert hvernig þau
fóru fram og hverjir greiddu kostn-
aðinn á móti mér. En morguninn
eftir hafði ég meðtekið minn h'lut
og þegar ég hafði borðað morgun-
verð þá fór ég upp á mitt herbergi,
hellti í vatnsglaS úr vínflöskunni
og hvolldi því í mig. Svo stakk ég
upp í mig kanelberki, sem ég hafði
sníkt í leiðinni frá matnurn og jóðl-
aði hann. Svo flýtti ég mér niður í
kennslustofu. Ég átti að ganga upp
í sögu og þurfti ekki lengi að bíða
eftir að vera kallaður upp.
En nú var komið annað hljóð í
strokkinn en daginn áður, þegar ég
stóð við kennaraborðið og gát engu
svarað.í Jandafræði. Nú var enginn
minnimáttarkennd eða prófskrekk-
ur. Engin hræðsla við það, þó stof-
an væri fuíl a£ áheyrendum. Ég dró
2 miða, annan í íslands-sögu og
hinn í mannkynssögu. Ég byrjaði
að tala og hélt viðstöðulaust áfram,
þár til kennarinn stöðvaði mig. Ég
fékk hæstn einkunn, sem gefin var.
Síðara fagið þennan dag var
eðlisfræði. Kennari í henni var sá
sami og í stærðfræði og nú virtist
hann vera mjög.ánægður með mig,
enda var ég öruggur með að svara
öllu, sem um var spurt. Þessi próf-
dagur hafði heppnazt.
Þrátt fyrir þessa reynslu mína, þá
vildi ég nú ekki hvetja neinn til að
feta í fótspor mín. Ég he'fi séð svo
mörg dæmi þess, hvað áfengis-
neyzla er mikill bölvaldur í okkar
þjóðlélagi, og eins hvað stó.rt bál
getur orðið af litlum neista.
En nú kem ég að síðustu spurn-
ingunni. Vár þessi gamli vinur
minn og skóíabróðir, sem um get-
úr í byrjun þessarar lrásagnar, og
átti orðastað við mig úti fyrir Hótel
Norðurlandi, vár hann einn með-
t’igandinn í brennivínsflöskunni
margunitöluðu hér að framan? Ég
mnndi ekki þra-ta fyrir það nú.
S VARFDÆLIN GURIN N Björn
Snorrason, sem eldri sveitungar
hans og fleiri muna, var einn hinn
sérkennilegasfi nraður. Hann gekk
um snærum reyrður og lá löngum
í útihúsum, var stpndum viðskota-
illur og börn hræddust hann mjög.
Éaðir lrans var Snorri sá, sem tvisv-
ar týndist og nýlega var drepið á í
Degi (í grein um Árskógsströnd).
En ekki bera honum allir ljóta
sögn. Roskin kona úr Svarfaðardal
sagðist eitt sinn á barnsaldri, ásamt
nokkrum öðrtlm börnúm á hennar
rcki, hafa komið að Birni í fjár-
húsi, þar sem þau áttu ekki manna
von. Börnin urðu ofsahrædd. Björn
reif þorskhausa með berum tönn-
unttm og var hinn ófrýnilegasti
ásýndum, úfinn og óhreinn. En
þorskhansa hafði hann stunduui
með sér, eða annað matarkyns og
neytti þess í útihúsum.
Björn leit upp og spurði, hvort
við gætum lánað sér hníf. Við það
urðum við enn hræddari og tók
hópurinn að hopa, sagði hin roskna
kona. En ég átti vasahníf, og gekk
fram með hálfum huga ,og rétti
honum hnífinn og beið á meðan
ltann notaði hann. Börnin, leik-
systkini mín, komu nú nær. Þar
kom, að máltíð lauk, og rétti hann
mér þá vasahnífinn. Börnin flýttu
sér þá að kveðja, en hann tók ekki
undir. Vertu sæll, Björn minn,
sagði ég. Þá leit hann upp, þakk-
aði hníflánið og sagði svo: Guð
BJÖRN SNORRASON.
fylgi þér ævinlega, elsku litla ló-
an mín.
Og þetta sagði hann þannig, að
mér hlýnaði um hjarta og fékk
innilega samúð með honum, sagði
konan.
(Myndina tók Jón Árnason á
Laugálandi).