Dagur - 19.04.1967, Side 5

4
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Símar 1-1166 og 1-1167
Kitstjóri og ábyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Björnssonar h.f.
Auglýsingar og afgreiðsla:
Hannibal og landbúnaðurinn
HÉR í blaðinu hefir áður vefið
minnzt á frumvarp formanns Alþýðu
bandalagsins um verðlagsmál bænda,
sem sofnaði á Alþingi, og ýmsar firr-
ur, sem í því plaggi fólust. Enda þótt
menn vissu um þetta frumvarp,
munu margir hafa orðið undrandi,
þegar H. V. fór að tala í útvarpið um
þessi mál. Hann komst þar svo að
orði, að „styrkir“ sem hann nefndi
svo, til bænda ættu að hverfa, enda
væru þeir „niðurlægjandi“ fyrir
bændastéttina. Virtist þar t. d. eiga
við framlög samkvæmt jarðræktar-
lögum. Svona töluðu íhaldsmenn fyr
ir 40 árum. I»egar frv. um byggingar-
og landnámssjóð var fyrst flutt, þá
sögðu þeir, að með því væri verið að
gera bændur að „ölmusumönnum“.
Heldur er ömurlegt að heyra þessi
íhaldsrök á ný, nú af vörum H. V.
Eitthvað var þessi ræðumaður líka
að tala um það, að hætt væri við, að
ríkissjóður yrði að fella niður út-
flutningsuppbætur á landbúnaðar-
vörur, ef eitthvað harðnaði í ári.
Ætti hann þó að vita, að það eru
fleiri útflutningsvörur en landbún-
aðarvörur, sem nú þurfa á uppbót-
um að halda í vaxandi mæli vegna
verðbólgunnar innanlands. □
Um ,afturhald4 og ,drengskap‘
GYLFI Þ. GÍSLASON flutti í út-
varpi allmikinn pistil um það, sem
hann kallaði „afturhaldssemi“ Fram
sóknarmanna, og nefndi ýms dæmi,
sem í einföldu máli nefnd voru þessi:
Að Framsóknarmenn væru á móti
taumlausum innflutningi tollvara.
Að þeir létu sér fátt um finnast stærð
„gjaldeyrisvarasjóðsins“, sem vaxið
hefur samtímis skuldasöfnun erlend-
is í öðru formi. Að þeir væru á móti
því að halda niðri rekstrarlánum at-
vinnuveganna eins og nú er gert. Að
þeir væru á móti fækkun bænda og
því sem hann nefndi „samfærslu
byggðarinnar", en vildu láta öll
byggð býli fá vegi og rafmagn. Og að
þeir fylgdu innilokunarstefnu, en
væru á móti inngöngu Islands í efna
hagsbandalög.
Hér eru ummæli ráðherrans um
þetta efni endursögð, að vísu nokk-
uð stytt og á mæltu máli. En um það
mun dæmt síðar, hvort þarna sé um
„afturhaldssemi“ að ræða. Um Al-
þýðuflokkinn sagði Gylfi m. a„ að
hann legði áherzlu á drengskap í
stjómmálum. Vel er, ef svo reynist
eftirleiðis. En eitthvað mun þeim A1
þýðuflokksmönnum, sem Framsókn-
armenn komu á þing 1956, hafa fat-
azt drengskapurinn í jólamánuðin-
um 1959.
Vilhelm Þórarinsson, Halla Ámadóttir og Bragi Jónsson í lilutverkum sínum. (Ljósmynd: P. A. P.)
aðrir, sem ég hef séð á leiksvið
inu og um leið hugstæðari, án
þess þó að lækka í iofti.
Jón Halldórsson leikur hinn
fylgispaka og grannvitra Ketil
skræk, sem er alger andstaða
húsbónda síns, Skugga-Sveins.
Hlutverk þetta hefur fært mörg
um kærkomið tækifæri undir
sviðsljósinu og hér eru því
gerð góð skil.
Vilhelm Þórarinsson leikur
Sigurð lögréttumann í Dal,
myndarbónda, og er gildur og
merkur bændahöfðingi þar í
góðum höndum.
Ilalla Árnadóttir leikur Ástu,
dóttur lögréttumannsins, unga
og fagi-a. Leikur hennar er hóf-
samur og öruggur, og góð söng-
rödd lyftir mjög hennar hlut og
SKUGGA-SVEINN
DALVÍKINGAR hafa löngum
lagt mikla stund á leiklist, enda
átt marga mjög áhugasama og
fórnfúsa leikara síðustu áratugi.
Þeir taka nú verulegan þátt í
þeirri leiklistaröldu, sem fer
yfir landið þessi árin og standa
mörgum öðrum betur að vígi
vegna reynslu sinnar.
Leikhúsið á Dalvík, sem jafn
framt er hinn almenni funda-
og skemmtistaður, rúmar 160
manns í sæti, þykir nú lítið orð
ið og alls ófullnægjandi á svo
fjölmennum stað. En örskammt
frá er risið mikið íþróttahús, er
sennilega verður tekið í notkun
eftir fáa daga og gefur mikið
svigrúm á ýmsum sviðum fé-
lagslegrar starfsemi og þjálfun-
ar.
í hinu gamla leikhúsi Dalvík
inga varð sá atburður á laugar-
daginn, að Skugga-Sveinn var
frumsýndur. Maður sá, sem að
þessu sinni setur Skugga-Svein
á svið, en á Dalvík hefur leik-
urinn áður verið sýndur tvisv-
ar, heitir Steingrímur Þorsteins
son og er þetta verkefni hans,
sem leikstjóra, hið 30. í röðinni.
Jafnframt leikur hann svo' aðal
hlutverkið, sjálfan Skugga-
Svein. Leikstjóm Steingrims er
hófsöm og listræn. Hinir mörgu
nýliðar í þessum sjónleik hafa
hér verið í góðum skóla og not-
ið þeirrar mótunar, sem mun
þeim nokkurs virði. En það er
svo um leiklistina, sem aðrar
listgreinar, að lengi má betur
gera, og auðvitað gefur
Skugga-Sveinn með öllu sínu
fríða föruneyti tilefni til ýmis
konar gagnrýni. En sem heild
er sýningin góð og Leikfélagi
Dalvíkur og Ungmennafélagi
Svarfdæla til sóma.
Fá eða engin íslenzk leikrit
hafa notið meiri vinsælda en
Skugga-Sveinn. Hann hefur nú
um hundrað ára skeið verið
leikinn á ölium landshornum.
Ég hef ekki í höndum neinn
annál Skugga-Sveins, en ég skil
varla í því, að það séu mörg ár,
þar sem hann hefur ekki verið
leikinn einhvers staðar á land-
inu. Skugga-Sveinn og saga
hans í heila öld væri áreiðan-
légá verðugt og skemmtilegt
efni í meistaraprófsritgerð ein-
hvers hinna ungu bókmennta-
og listafræðinga okkar.
Matthías samdi leikrit þetta
í jólaleyfi sínu í lærða skólan-
um árið 1861 fyrir áeggjan Sig-
urðar málara Guðmundssonar,
þess merka frumherjar íslenzkr
ar leiklistar. Leikritið, sem upp
haflega var í fjórum þáttum og
hét Útilegumennirnir, var frum
sýnt í Nýja klúbbnum í Reykja
vík í febrúar 1862. Útilegumenn
imir komu út prentaðir 1864,
og var þá leikritið orðið 5 þætt-
ir. Sú gerð leikritsins var sýnd
1866. Enn breytti Matthías svo
leikritinu 1873 og þá fær leik-
ritið Skugga-Sveins-nafnið, og
enn var því breytt fyrir sýn-
ingu í Winnipeg 1895. Sú gerð,
sem verður að teljast endanleg,
var strax prentuð 1898.
Eins og áður segir hét leikrit
ið upphaflega Útilegumennirn-
ir, en Matthías segir, að það
hafi ósjálfrátt víðast hvar hlot-
ið nafnið „Skugga-Sveinn“. Um
breytingarnar segir Matthías,
að þær hafi „sumpart myndazt
smám saman, eftir því sem mér
og öðrum, sem vit höfðu á,
hugnaðist að betur mætti fara“.
Þjóðin sjálf á þess vegna tals-
vert í Skugga-Sveini, þó að
Matthías sé höfundur hans.
Hún gaf honum efniviðinn, hún
lagði honum til nafnið og hún
lét skáldið laga verkið í hendi
sér. Þetta er ef til vill leyndar-
dómurinn um Skugga-Svein,
ástæða þess ástfósturs, sem ís-
lenzk þjóð hefur tekið við þetta
skáldverk. Tengslin milli henn-
ar og verksins eru svo rík og
traust, að það er eins og tímans
hvassa egg fái ekki á þeim unn
ið. Og við vonum öll, að þau
tengsl endist sem lengst, þó að
íslenzk listviðhorf og lífsvið-
horf taki nú stærri og djúptæk
ari breytingum en nokkru sinni
fyrr og hraðara en nokkru
sinni fyrr.
Strangir gagnrýnendur sam-
tíðarinnar mundu vafalaust
finna Skugga-Sveini niargt til
foráttu, og víst er það satt og
rétt, að leikritið getur tæpast
talizt dramatískt, eintölin óþarf
lega löng og stundum leiðinleg,
hlutverkin of einföld til þess að
geta heitið virkilegar manngerð
ir. Leikritið er allt dálítið barna
legt. Það er í senn veikleiki
þess og styrkur. Því í þessu 100
ára gamla verki er enn merki-
legur ferskleiki, yfir því er exm
léttur blær. Skáldfákurinn er
háKgert trippi, en knapinn hlýr,
ferskur og innilegur. Leik-
ritið er tæpast raunsönn þjóð-
lífsmynd, heldur ævintýri, skrif
að fyrir barnið í sál okkar. Og
þannig er það áreiðanlega bezt
leikið. Ég er ekki viss um, að
Skugga-Sveinn eigi bezt heima
í Þjóðleikhúsinu í höndum
lærðra og langþjálfaðra atvinnu
leikara. Ef til vill nýtur það sín
bezt á sviði félagsheimilisins,
leikið af ungum áhugamönnum.
Með orðinu „ungur“ á ég ekki
endilega við árafjöldann, held-
ur þá, sem þrungnir eru lífs-
gleði, lífsfjöri og jákvæðum lífs
viðhorfum. Skugga-Sveinn er
byrjandaverk mikils skálds,
byrjandaverk íslenzkrar leik-
hússhefðar, skapaður við frum-
stæð skilyrði, frumstæður að
byggingu og tjáningu. Þess
vegna tekst hann oft bezt við
frumstæð skilyrði. Og þess
vegna lifir hann enn og á eftir
lengi að lifa á öllum landshom-
um, þar sem ungt áhugafólk
safnast saman til sameiginlegs
átaks í leiklistinni. Og enn eru
þúsundir íslendinga sem varð-
veita barnið í sál sinni og unna
þessu rammíslenzka ævintýri
Matthíasar lim útilegumennina.
Steingrúnur Þorsteinsson leik
ur Skugga-Svein, eins og áður
getur, og í höndum hans nær
hinn nafnfrægi útilegumaður
mikilli reisn, en er „mannlegri“
en sumir þeir Skugga-Sveinar
bætir það upp, sem e. t. v.
skortir í tilfinningahita hinnar
föngulegu heimasætu í Dal.
Steinn Súnonarson leikur Jón
sterka, hinn orðhvata og sjálf—
umglaða mann allra tíma, sem
þráir að vera hetja en er það
ekki.
Friðrikka Óskarsdóttir og Óm
ar Arnbjörnsson leika Guddu
og Gvend smala. Gigtin kvelur
gömlu konuna, en endurminn-
ingarnar ylja henni. Gvendur
er hálfvaxinn, óþnoskaður og
lítið gefinn unglingur. Bæði
veita þau sjónleiknum nokkra
fyllingu, hvort með sínum
hætti.
Jóhannes Haraldsson leikur
Lárencius sýslumann, harðlynd
an mann og röggsaman. Afbrot
manna eru honum heilsulind
og allra meina bót og honum
tekst að lokum að handsama
Skugga-Svein og félaga hans.
Jóhannes gerir hlutverki sínu
að ýmsu leyti hin beztu skil.
Klara Ambjömsdóttir leikur
þjónustustúlku sýslumanns.
Sigtryggur Ámason og Gunn
ar Friðriksson leika stúdentana
og Brynjar Friðleifsson leikur
Grana. En Galdra-Héðinn er
leikinn af Jóhanni Tryggva-
syni.
Bragi Jónson leikur Harald,
unga útilegumanninn, á mjög
viðfelldinn og trúverðugan hátt.
Ævar Klemensson leikur Ög-
mund, enn einn útilegumann í
Skugga-Sveinn og Ketill. (Ljósmynd: P. A. P.)
5
flokki Skugga-Sveins og fóstra
Haraldar, erfitt hlutverk flest-
um leikurum. En leikur Ævars
er „sannur", svo langt sem
hann nær.
Sýningin er furðanlega heil-
steypt, miðað við hina mörgu
ósviðvönu leikendur. Framsögn
sumra er tæplega nógu skýr,
ýms smáatriði ekki nægilega út
færð. En höfundur, leikstjóri og
leikendur eiga þó sannarlega
erindi fram á leiksviðið á Dal-
vik með fjallabúa og byggða-
menn nítjándu aldar og enn
eldri þjóðtrú í ævintýralegum
búningi.
E. D.
Alexander Isakof gengur fyrstur frá borði. (Ljósmynd: E. D.)
- Sovétráðherra í heimsókn
(Framhald af blaðsíðu 1)
að af heimamönnum og góða
leiðsögn munu þeir háfa fengið
um okkar norðlæga bæ.
Móttökur á Akureyri önnuð-
ust samvinnumenn og buðu til
hádegisverðar á Hótel KEA.
Alls voru gestirnir um 20, auk
ráðherrans, ambassador Sovét-
ríkjanna hér á landi, verzlunar-
fulltrúi þeirra, fulltrúar ráð-
herrans o. fl. Meðal íslenzkra
manna í þessari för var Erlend
ur Einarsson forstj. Sambands
íslenzkra samvinnufélaga, fiski
málastjóri og fulltrúi íslenzka
utanríkisráðuneytisins. Gestirn
ir skoðuðu fyrst Niðursuðuverk
smiðju Kr. Jónssonar & Co. h.f.
á Oddeyri, síðan Gefjun, Heklu
og Ullarþvottastöðina. Ráðherr
ann sagði, að mjög skorti á vöru
kynningu milli landanna. Mark
aður væri mikill hjá 270 millj-
óna manna þjóð sinni þegar
- Listaverkasýning
(Framhald af blaðsíðu 8)
sinnt listrænum störfum í hjá-
verkum með slíkum árangri og
raun ber vitni.
Listakonan skýrði myndir sín
ar fréttamönnum á Akureyri á
sunnudaginn og var heimsókn-
in í Skíðahótelið hin ánægju-
legasta. Myndir frú Höllu Har-
aldsdóttur verða til sýnis í
Skíðahótelinu fram yfir næstu
helgi a. m. k. Fyrstu myndirnar
voru þegar seldar á sunnudag-
inn þótt fáum einum hefði þá
gefizt þess kostur, vegna óveð-
urs, að sjá þær. Ég hygg, að
fjölmargir hafi ánægju af því
að sjá þessar óvenjulegu mynd-
ir, og er óhætt að hvetja fólk
til að láta þetta tækifæri ganga
sér úr greipum. ----
E. D.
þær vörur væru í boði, sem álit
legar þættu. Einnig myndu ís-
lendingar eflaust þarfnast
ýmsra þeirra vara, sem fram-
leiddar væru í Sovétríkjunum.
Lauk hann lofsorði á vörur héð
an. En þess má geta, að Akur-
eyringar selja teppi, peysur og
niðursuðuvörur til Sovétríkj-
anna fyrir meira en 60 millj. kr.
þetta ár. Q
BLAÐBURÐUR!
Vantar krakka til að bera
út DAG í efri hluta Gler-
árhverfis. — Afgr. DAGS,
sími 1-11-67.
Bílaeigendur!
GÚMMÍMOTTUR
og STRÁMOTTUR
í bíla
Járn- og glervörudeild
A 1
Gæsad únn
Hálfdí inn
Járn- og glervörudeild
= =1 arslok 1966 mun lansfe til
vegamála hafa verið um 300
milljónir króna.
Nú er nýbúið að leggja fyriú
þingið endurskoðaða vegaáætl-
un fyrir árið 1967 og 1968. Þar
kemur m. a. það í ljós, að verja’
á til þjóðbrauta og landsbrauta
á þessum tveimur árum í öllu
Norðurlandskjördæmi eystra
samanlagt 13.2 milljónum
j króna, eða 6.6 millj. kr. hvort
JONAS JONSSON
RÁÐUNAUTUR
LANDSMÁLAÞÁTiyR
VEGAÖNGÞVEITIÐ
í SÍÐASTA þætti var á það
bent, að góðar samgöngur til
allra byggða og allan ársins
hring væri það takmark, sem
yrði að stefna að, og að þær
væru frumskilyrði fyrir því, að
hér væri hægt að fylgja fram
raunverulegri byggðastefnu.
Þetta er bráðnauðsynlegt fyr
ir atvinnulífið, sem sífellt krefst
fjölbreyttari viðskipta og meiri
flutninga. Það er jafnt fyrir
framleiðendur vörunnar og
neytendur gert. Neytendur á
Reykjavíkursvæðinu vilja sína
mjólk alla daga jafnt, þó að
snjóa leggi í Þrengsli og á vegi
fyrir sunnan. Þeir vilja fá sinn
rjóma út á sunnudagsgrautinn
eða til að þekja blessaða dönsku
tertubotnana, jafnvel þó að
þurfi að sækja hann með flug-
vél í stórhríðarrumbum norður
á Aðaldalsflugvöll, og jafnvel
rauðmaginn fær stundum að
fljúga nýdreginn úr Skjálfanda
til að komast á borð Reykvík-
inga, svo að einstök smádæmi
séu nefnd. Góðar samgöngur
eru líka bráðnauðsynlegar fyrir
allt félagslíf og menningarleg
samskipti. Þær eru nauðsynleg
ar skólahaldi í byggðum, og
þær eru síðast en ekki sízt
beinlínis lífsnauðsyn fyrir heil-
brigðis- og læknisþjónustu
byggðanna.
Þetta er öllum ljóst, segja ef-
laust margir, og rikisvaldinu
líka.
En rétt er að athuga aðeins,
hvernig núverandi stjórn hefur
staðið að þessum málum og þá
vegamálunum sérstaklega. En
vegimir eru að því leyti mikil-
vægastir í samgöngukerfi þjóð-
arinnar, að bíllinn er almenn-
asta samgöngutækið, og það,
sem flestir kjósa, er að vera
frjálsir sinna ferða á eigin bíl.
Vegalögúi frá 1963.
Ný vegalög voru sett 20. des.
1963, og voru þau samþykkt
með stuðningi allra flokka, og
voru þau að flestra dómi stórt
spor í rétta átt, hvað löggjöfina
sjálfa snertir, en hún er auð-
vitað aðeins sem skrumið eða
hismið tómt, ef kjamann vant-
ar, það er fjármagnið til fram-
kvæmdanna. En því miður hef-
ur sú raunin orðið á, og verður
síðar að því vikið.
Upphaf hinna nýju vegalaga
má rekja til ársins 1960, að 6
þingmenn Framsóknarflokksins
fluttu frumvarp til laga um
stofnun vega- og brúasjóðs, er
skyldi hafa fasta tekjustofna,
það er, tekjur ríkisins, sem það
innheimtir með sköttum af um-
ferðinni. Var þetta gert til þess
að reyna að hindra það, að það
gerðist, sem þá þegar var farið
að brydda á og síðar hefur orðið
mjög áberandi, að framlög rík-
isins til vega- og brúagerðar
færu minnkandi í hlutfalli við
rekstrarútgj öld ríkisms.
Eftir að þetta frumvarp hafði
legið nokkuð lengi í salti hjá
nefndum og þó fengið góð með-
mæli frá vegamálastjóra, var
rokið til af stjórnarliðinu að
skipa nefnd í málið, sem átti að
semja nýtt frumvarp, og varð
það að lögum, sem fyrr segir,
í árslok 1963. Þrjú eru megin-
atriði þess: Fyrr nefndur Vega-
sjóður, ný flokkun veganna eft
ir áætlun um umferðaþunga, og
að gera skuli framkvæmdaáætl
un um vegalagnir til 4 ára í
senn.
Um þessi tvö síðari nýmæli
má margt gott segja, og í heild
miða þau til bóta, þó að þar
megi einnig benda á veika
hlekki eins og það, að áætlun
umferðarþunga er gerð eftir
talningu þeirra bíla, sem fara
um vegina yfir sumarmánuð-
ina, en þar er hvorki gerður
greinarmxmur á stærð eða
þyngd bílanna né því, hve
brýnt erindi þeir eiga, t. d. frá
atvinnulegu sjónarmiði.
Og í öðru lagi kemst engin
sérlega framsýn hugsun þama
að um það, hvernig æskilegt
væri að byggðin þróaðist og um
ferðaþörf skapaðist. En það er
einmitt svo mjög háð því, hvort
og hvernig vegir eru lagðir.
Þarna virðist eins konar nátt-
úrulögmál (snjóboíta-lögmáiið)
eiga að ráða eins og viðar, en
ekki skynsamleg stefna.
í öðru lagi hefur áætluninni
þegar verið beitt til að’ banna
byggingu ákveðinna vegakafla,
sem ekki hafa fundið náð
þeirra, sem hana sömdu, þó að
þeir væru á höfuðvegi viðkom-
andi héraðs og svo ’brýnt að
byggja þá upp, að héraðsbúar
hafa boðið fé vaxtalaust til láns
til að byggja þá. Nú velta þeir
því fyrir sér að byggja vegina
fyrir eigið fé.
Svikin loforð.
Lítum svo á það, hvernig
framkvæmdir hafa orðið eftir
þessum lögum: Við breyting-
una, sem gerð var með stofnun
Vegasjóðs, hagnaðist ríkissjóð-
ur um 47 milljónir króna miðað
við fjárlög 1964. Þá var því há-
tíðlega lofað, að ríkissjóður
skyldi aldrei leggja minna en
þá upphæð af fjárlögum hvers
árs til Vegasjóðs. Þetta hefur
þannig verið efnt, að á tveimur
síðustu fjárlögum hefur engin
króna runið til Vegasjóðs úr
ríkissjóði.
Árið 1958 var 11,3% af út-
gjöldum ríkissjóðs varið til
vega. Árið 1965 var vegafé, sem
svaraði 6% af heildarútgjöld-
um ríkissjóðs. (Þá er „Útflutn-
ingssjóður“ þó reiknaður með í
ríkisútgjöldum 1958, eins og
þau voru metin í hinni frægu
bók „Viðreisn").
Þá voru útgjöld ríkisins vegna
vega 34 millj. kr. meiri en tekj-
ur af umferðinni. Nú er um 170
milljónum minna fé varið til
vegamála en tekjum af umferð
inni nemur.
Þverrandi framkvæmdamáttur
vegafjárins.
Þá var varið til vegamála
sem svarar 8,3 aurum á hvem
ekinn km., nú er vai'ið 5.1 eyri
á hvern ekinn km.
Bifreiðaeign landsmanna hef
ur meira en tvöfaldazt og um-
ferðin sennilega þrefaldazt.
Framkvæmdamáttur vega-
fjárins hefur rýmað stórkost-
lega á þessum túna. Allar þær
framkvæmdir, sem nokkuð
kveður að og unnar hafa verið
á þessu tímabili hafa verið gerð
ar fyrir lánsfé.
Til að sýna, hve mikið væri
hægt að gera fyrir þessar rúm-
ar sex milljónir (Ef svo illa
hefði nú ekki viljað til, að megn
ið af þeim þarf einmitt að fara
til að borga lán), þá má geta
þess, að vegna þess að vega-
spottinn frá Selfossi og austur
að Skeiðavegamótum var alger
lega að hverfa niður fyrir yfir-
borð jarðar í fyrrasumar, en
nauðsynlega þurfti að vera færi
austur að Búrfellsvirkjun, þá
voru fengnar 5.5 millj. að láni
hjá virkjuninni, og fóru þær
eingöngu til viðgerðar á þeim
fáu kílómetrum.
Engar rannsóknir í snjóhéruð-
unum.
Margt fleira mætti um þessi
mál ræða eins og það, að alltof
lítið hefur verið að því gert að
rannsaka sérstaklega, hvernig
haga þarf vegalagningu og við-
haldi i snjóþyngstu héruðum
landsins. Rannsókn á snjóalög-
um á hugsanlegum vegastæðum
eru mjög takmarkaðar.
Vegagerðin mun mjög lítið fé
hafa fengið til rannsókna og
það litla, sem fengizt hefur mun
hafa farið til tilrauna með olíu-
möl. Engar rannsóknir hafa enn
farið fram á því, hvernig bezt
er að halda vegum opnum í
miklum snjó eða hvaða tækx
eru til þess bezt fallin. Mætti þó
ætla, að með tiltölulega litlu
fjármagni, sem varið væri til
slíkra athugana og rannsókna,
mætti spara stórkostlega fjár-
muni, mikinn tíma og ótrúlegt
erfiði og áhættu, sem það fólk
verður á sig að leggja, sem býr
í snjóþyngstu héruðunum. Q
- SMÁTT OG STÓRT
(Framhald af blaðsiðu 8). ;
um til að tala um Framsóknar-
flokkinn. Eftir þessu munu
fleiri hafa tekið. Báðir stjórnar
flokkamir beindu skeytum sín-
um fyrst og fremst að Fram-
sóknarflokknuni, en töluðu
miklu minna um Alþýðubanda-
lagið, þó að það sé einnig í
stjórnarandstöðu. Ástæðan er
auðskilin. Þeir vita, að hættan
á falli stjómariimar í vor stafar
frá Framsóknarflokknum. Hitt
heyrðu menn líka, að sumir Al-
þýðubandalagsmenn tóku í
streng með stjómarflokkunum.
Það er eins og sundrungarand-
inn firri þá ráði og rænu um
þessar mundir.
JÓNAS OG STEFÁN
Frá Ólafsfirði var blaðinu sún-
að eftirfarandi: Á laugardaginn
var haldinn stjórnmálafundur i
Tjamarborg, sem boðaður var
af Framsóknarmönnum. Mætt-
ir voru þeir Stefán Valgeirsson
bóndi í Auðbrekku, sem skipar
þriðja sæti á lista Framsóknar-
manna í þessu kjördæmi og
Jónas Jónsson ráðunautur, sem
skipar fjórða sæti listans. Mál-
flutningur þeirra líkaði vel og
vom menn ánægðir með fund-
inn. Fundur þessi var vel sótt-