Dagur - 27.05.1967, Blaðsíða 5

4
5
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Símar 1-1166 og 1-1167
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Bjömssonar h.f.
HVERJIR VILJA BERA
ÁBYRGÐINA?
KOSNINGABARÁTTAN snýst um
það, hvort áfram verði gengið á hlut
landsbyggðarinnar og dregið verði
enn úr áhrifum þeirra, sem skarðast-
an hlut hafa borið frá borði í þjóð-
félaginu, eins og verið hefur hin síð-
ari ár, eða horfið að nýrri stjórnar-
stefnu, og að sú stefna sé við það
miðuð, að skipuleggja framkvæmda-
afl þjóðarinnar, vinnuaflið, vélaork-
una, tæknina og fjármagnið. Sú
skipulagning verður að fara fram
með samstarfi ríkisvaldsins annars
vegar og félaga, stétta og einstaklinga
hins vegar og stefnt að því fyrst og
fremst, að láta þjóðarnauðsyn ráða
röð framkvæmda í þágu atvinnu- og
menningarmála, vinna að því af
fremsta megni að endurheimta við-
skiptasiðgæði í efnahagslífinu og
skipta þjóðartekjunum á réttlátari
hátt en verið hefur um sinn. En á
þann hátt vill Framsóknarflokkur-
inn vinna eftir kosningar, fái hann
aðstöðu tiL Kjósendur hljóta að velja
milli þessarar stefnu og þeirrar, sem
fylgt hefur verið undanfarin ár og
kennd við „viðreisn“, því að sú
stefna er boðuð óbreytt, ef stjómar-
flokkarnir halda völdum.
Þeir kjósendur, sem kjósa stjórnar-
flokkana taka um leið á sig þá
ábyrgð, að togurunum verði hleypt
inn í landhelgina eftir kosningar og
erlendum auðhringum inn í atvinnu-
lífið. Kjósendur stjómarflokkanna í
þessum kosningum taka líka á sig þá
ábyrgð, að viðurkenna í verki þá
stjómarstefnu, sem komið hefur öll-
um aðalatvinnuvegum landsmanna á
gjaldþrotsbarm eftir 7 ára samfellt
afla- og sölugóðæristímabil. Það þarf
nokkum kjark til að styðja slíka
stjómarstefnu. Og það þarf alveg
vissa tegund af tryggð til þess að geta
verðlaunað þá stjórnmálaflokka, sem
lofuðu að afnema uppbætur og nið-
urgreiðslur og koma atvinnuvegun-
um á traustan rekstúrsgmndvöll, en
tókst það ekki betur en svo, að upp-
bætur og niðurgreiðslur á þessu ári
nema nær tvöfaldri upphæð allra
fjárlaganna 1958 og skilja jafnframt
við atvinnuvegina á þann hátt sem
nú blasir við. Og vilja merjn verð-
launa með atkvæði sínu þá stjómar-
flokka, sem á sjö ára góðæristímabili
hafa hagað efnahagsmálum á þann
veg, að kaupmáttur dagvinnulauna
hefur ekki vaxið, þrátt fyrir stór-
auknar þjóðartekjur í heild? Aðeins
boðið upp á þriðjungi lengri vinnu-
dag en tíðkast í nágrannalöndunum?
Eða vilja menn una þeirri verðbólgu
þróun lengur, sem hækkað hefur
byggingarkostnað meðalíbúðar um
600 þúsund krónur, svo eitt dæmi sé
tekið?
MARGIR YONA AÐ KOSNINGARNAR
LEIÐI AF SÉR BREYTINGU, SEM VERÐ-
IIR TIL BATNADAR
segir STEFÁN VALGEIRSSON bondi í Auð-
brekku í viðtali við Dag
STEFAN VALGEIRSSON
bóndi í Auðbrekku í Hörgár-
dal er sem kunnugt er í þriðja
sæti á framboðslista Framsókn-
arflokksins að þessu sinni, og
mun verða einn hinna nýju
þingmanna að loknum kosning-
um. Fæddur í Auðbrekku 20.
nóv. 1918 og stundaði búfræði-
nám í Hólaskóla 1941—42 og
lauk prófi þaðan. Hann er
kvæntur Fjólu Guðmundsdótt-
ur frá Böðmóðsstöðum í Laugar
dal í Árnessýslu, og eiga þau
sex böm, þrjár dætur og þrjá
sonu. Stefán stundaði lengi
ýmis störf í Reykjavík og p
Suðurnesjum, átti þar heima í
mörg ár og kynntist þar mörgu
en tók jafnframt þátt í félags-
búskap heima í Auðbrekku og
vann þar oft á sumrin en hefur
átt þar heima og gefið sig ein-
göngu að búskapnum síðustu 5
árin. Stefán hefur átt mjög ann
ríkt undanfarnar vikur, verið á
sífelldum ferðalögum vegna
kosninganna, en komið við á
búi sínu öðm hverju til að
sinna heimastörfum. Það er
ekki auðvelt fyrir fjármargan
bónda að sinna kosningamál-
um um sauðburðinn á köldu
vori, og starfandi bændur em
líka helzt til fáir á Alþingi nú
orðið. Núna í vikunni náði Dag
ur tali af Stefáni milli kosninga
funda hér við Eyjafjörð og lagði
fyrir hann nokkrar spurningar
um áhugamál hans og störf
fyrr og síðar.
— Hvenasr iórst þú að vinna í
Reykjavík?
— Ég fór til Reykjavíkur seint
á stríðsárunum og vann þar fram
til 1948. Við hjónin giftum okk-
ur það ár og þá fór ég að búa
hér í Auðbrekku í félagi við Þóri
bróður minn. Ég hef alltaf síðan
tekið þátt í búskap hér á ein-
hvem hátt. Svo fékk ég Akur-
eyrarveikina og (var eftir það
svo heilsuveill, að ég þoldi illa
erfiðisvinnu. Við fluttum okkur
til Keflavíkur, árið 1953. Þar fór
ég að stunda ökukennslu og bif-
reiðaakstur.
— Hvað hatðir þú fyrir stafni
í Reykjavík?
— Til að byrja með vann ég
hjá föðurbróður mínum, Hilmari
Arnasyni byggingarmeistara við
trésmíði. Svo vann ég í tvo mán-
uði við Reykjavíkurhöfn. Það
var töluverð reynsla, sem vel
mætti segja frá, en verður að
bíða betri tíma. Eftir þetta lenti
ég í vinnu hjá Reykjavíkurbæ,
ög var verkstjóri hjá bænum
þangað til ég fór heim hingað
1948.
— Er þér ekki eitthvað minn-
isstætt frá þeim tíma, þegar 'þú
varst verkstjóri hjá Reykjavíkur-
bæ?
— Jú, mjög margt, sem ekki
er hægt að segja frá í þessu við-
tali. Það er samt bezt að ég segi
frá einu, sem kom fyrir í kosn-
ingum.
— Hvað var það?
— Það var fyrir bæjarstjóm-
arkosningarnar 1946 að ég fékk
boð um það frá borgarstjóranum
að lána þrjá menn til að bera út
dreifibréf, sem Sjálfstæðisflokk-
urinn gaf út handa borgarbúum
vegna kosninganna. Ég spurði
sendimanninn, hvernig ætti að
borga þessum blaðberum. Sagði
honum, að þeir ættu aðgang að
mér með kaup, hvort sem þeir
ynnu í bæjarvinnunni eða við
annað, samkvæmt minni ráð-
stöfun.
Stefán Valgeirsson.
— Hvaða svar fékkstu þá?
— Mér var sagt, að auðvitað
ætti ég að bókfæra þessa menn
eins og þeir væru að vinna hjá
bænum. Hvort á ég að færa
þessa vinnu hjá íþróttavellinum,
garðlöndunum eða jarðeignum
borgarinnar, spurði ég. Skiptir
engu, sagði sendimaðurinn. En
þegar ég sagðist vilja fá skrifleg
fyrirmæli um þetta frá borgar-
stjóra, horfði maðurinn undrandi
á mig og sagði svo hálf hikandi:
Hinir verkstjóramir gera þetta
allir, og ætlar þú þá að neita?
Ég sagðist fara eftir þeim regl-
um sem mér hefðu verið settar,
nema skrifleg fyrirmæli kæmu
um annað. Maðurinn gekk' þegj-
andi burt, og síðan var aldrei á
þetta mál minnzt, en eintak af
dreifibréfinu beið mín heima
kvöldið eftir.
— Þú hefur fengizt mikið við
félagsmál?
— Eins og margir aðrir hef ég
starfað í ýmsum félögum. T. d.
var ég um skeið formaður í Fé-
lagi ungra Framsóknarmanna hér
í Eyjafirði og er nú formaður
fulltrúaráðs Framsóknarfélag-
anna hér.
— En varstu ekki eitthvað rið7
inn við félagsmál syðra á sínum
tíma?
— Jú. I Keflavík starfaði ég
töluvert að félagsmálum. Var for
maður Starfsmannafélags Kefla-
víkurflugvallar, Bifreiðastjórafé-
lagsins „Fylkis“ á Suðurnesj-
um og Byggingarsamvinnufélags
Keflavíkur.
— Þú hefur þá kynni aí verka-
lýðsmálum ekki síður en búskap?
— Ég hafði það á þessum ár-
um. Það var lærdómsríkt, að
kynnast kjarasamningum hinna
ýmsu starfshópa og misræmihu,
sem þar átti sér stað — óg að
fylgjast með baráttuaðferðum
vissra einstaklinga og félaga. Ég
var um tíma erindreki Alþýðu-
sambands Islands á flugvellin-
um, og þá varð ég að afla mér
þess fróðleiks um þessi mál, sem
tiltækilegur var. Framkvæmda-
stjóri Alþýðusambandsins var þá
Jón Sigurðsson, þrautreyndur og
velviljaður verkalýðsforingi. Var
samstarf okkar mjög gott, þó að
við værum ekki alltaf sammála
um stjórnmál. Ég undrast, að
frami hans skyldi ekki verða
meiri, miðað við ýmsa aðra þar
syðra.
— Hvað vilt þú scgja um
verkalýðs- og atvinnumálin nú?
— Atvinnuhorfur eru nú versn-
andi, ekki sízt á hinum fámenn-
ari stöðum hér og þar á landinu.
Sjávaraflinn er misjafn og viða
of lítill miðað við aðstöðu. Þetta
hefur í för með sér rekstursörð-
ugleika fyrir fiskvinnslustöðvar,
og samtímis búa þær við tilfinn-
anlegan og vaxandi lánsfjárskort
og vaxtaokur. Svo er bætt gráu
ofan á svart með því að skatt-
leggja tapið samkvæmt gildandi
landslögum. Atvinnuöryggið er
fyrir mestu hjá launastéttunum,
og bændum er það heldur ekki
óviðkomandL Hagsmunir þessara
stétta fara í flestu saman.
— Hvernig skýrir þú þessa
sameiginlegu hagsmuni bænda og
launamanna?
— Eftir því sem afkoma launa-
stéttanna er jafnari og betri
eykst neyzla landbúnaðarvara.
Sé hagur bænda góður, taka
þeir meiri tækni í þjónustu sína,
og þegar til lengdar lætur, er
það eina leiðin til að tryggja
neytendum ódýrari landbúnaðar-
vörur. Tryggja þarf næga at-
vinnu i landinu og veita bænd-
um og láglaunastéttum aukna
hlutdeild í þjóðartekjunum. Það
verður ekki gert með því, að við-
halda þessum háu vöxtum, eða
stöðva framleiðslutækin með
lánsfjárskorti og halda áfram að
skattleggja tapið, sem þjónar
ekki öðrum tilgangi, en að gera ‘
fyrirtæki, sem eiga í tímabundn-
um erfiðleikum, gjaldþrota. Við-
reisnarstefnan hefur leikið bænd-
ur og launarhenn grátt, og þessar
stéttir eiga að sameinast í eina
fylkingu, til þess að rétta hlut
sinn gagnvart fjárplógsmönnum
höfuðborgarinnar. — Hagfræð-
ingar segja, að aðeins þrjár þjóð-
ir í veröldinni hafi meiri verð-
mætaöflun á hvern íbúa en við.
Hver trúir því þá, að hlutur lág-
launafólks, hvað þá bænda, sé j
nú réttlátur og eðlilegur, miðað J
við aðrar stéttir? Hvað er eðli-J
legt við það, í landi, sem hefur J
slíka framleiðslu, að verkamanni
sem vinnur dagvinnu samkvæmt
gildandi kjarasamningum, sé ekki
borgað meira árskaup en sem
svarar fjármagnskostnaði við
meðalstóra íbúð miðað við þann
byggingarkostnað, sem nú er?
Og þó er hlutur bændanna enn
verri. Það votta hagskýrslur, bú-
reikningastofa landbúnaðarins og
fleiri vitni, sem hægt væri að
leiða fram, ef á þyrfti að halda.
— Hvað viltu segja um að-
stöðu bænda nú?
— Nú horfir mjög þunglega
fyrir bændastéttinni. Ofan á
skilningsleysi valdhafanna á mál-
efnum bænda og yfirlýstan vilja
Alþýðuflokksins til að svelta þá
af jörðum sínum, bætist nú harð-
ur vetur og kalt vor. Hey eru
víða á þrotum, og þegar þrotin
sums staðar, ef ekki hefði mikil
kjarnfóðurgjöf komið til. Þegar
Við Jónas Jónsson vorum aust-
ur í Þistilfirði um daginn, sagði
oddvitinn þar, Þórarinn í Holti,
að ánni væru gefin 300 gr. á dag
af kjarnfóðri, og þó var ekki
kominn sauðburður. Hann sagði
líka að kjarnfóðurkaupin væru
orðin það mikil í vetur, þar í
sveit, að hann sæi ekki hvernig
hægt væri að greiða þann kostn-
að allan. Fleiri dæmi væri hægt
að nefna þessu lík, um núver-
andi erfiðleika bændastéttarinn-
ar.
— Vilt þú benda á úrræði?
— Það verður að finila leiðir
til að lækka reksturskostnað
landbúnaðarins, einkum áburð
og tæknibúnað, til að jafna að-
stöðuna milli bændanna og ann-
arra stétta. Það verður m. a. að
gefa því meiri gaum, en gert hef-
ur verið, hvernig hægt sé að lag-
færa gömlu gripahúsin til að auð-
velda hirðingu í þeim, og á þann
hátt lækka vinnuliðinn í bú-
rekstrinum. En þetta verður
varla gert svo að í lagi sé, nema
eftir fyrirsögn tæknimenntaðra
manna á þessu sviði, og væri þá
ekki óeðlilegt, að þeir væru á
einhvern hátt á vegum Búnaðar-
félags Islands. En til alls þessa
þarf fjármagn, og það liggur ekki
á lausu núna, nema þá helzt fyr-
ir hallarbyggjendur í höfuðborg-
inni.
—- Viltu segja fleira um kjör
bændastéttarinnar?
— Það er ekki nóg með það,
að bændastéttin sé tekjulægsta
stéttin í þjóðfélaginu í dag.
Menntunaraðstaða unglinganna í
sveitunum er algjörlega óviðun-
andi. Slíkt er ekki hægt að þola
lengur. Við hljótum að gera ófrá-
víkjanlega kröfu til þess, að stór-
átök verði hafin nú þegar á þessu
sviði, svo að aðstöðumunur sá,
sem ég nefndi, hverfi með öllu.
Við ættum að geta sætt okkur
við flest frekar en að börn okk-
ar séu hornrekur þjóðfélagsins,
að því er varðar menntunarað-
stöðu. Undirstaða aukinnar vel-
megunar í þjóðfélaginu er mennt
un á einhverju sviði fyrir alla.
í tækni- og verkkunnáttu, ekki
síður en á sviðum æðri mennt-
unar. Ég er mjög þakklátur Ingv-
ari Gíslasyni fyrir baráttu hans í
þessum málum, en hann hefur,
eins og kunnugt er, flutt þings-
ályktunartillögur um héraðsskóla
byggingar á undanförnum þing-
um, og látið fræðslumál mjög til
sín taka í sínum þingferli.
— Heldur þú, að sá áróður, er
sumir valdamenn reka gegn land-
búnaðinum, hafi áhrif?
— Ég vona, að svo sé ekki. An
landbúnaðar væri þjóðin illa
sett. Ætli mörgum þætti ekki
dauflegt að ferðast um Iandið, ef
sveitimar vaéru komnar í eyði.
Rétt eftir næstu aldamót verða
Islendingar orðnir 400 þúsundir.
(Framhald á blaðsíðu 2.)
Málverk Freymóðs Jóhannssonar prýða veitingasalina í Varðborg.
(Ljósm.: EL D.)
Málverk Freymóðs í Varðborg
NÚ ERU til sýnis í Hótel Varð-
borg 9 málverk eftir Freymóð
Jóhannsson listmálara, og eru
þau öll til sölu.
Freymóður Jóhannsson list-
málari'er 71 árs, upprunninn á
Árskógsströnd. Hann hefur
haldið fjölmargar málverkasýn
ingar bæði erlendis og hér á
landi, sérsýningar og samsýn-
ingar. Hann stundaði nám um
nokkurt skeið í Kaupmanna-
höfn, Berlín og ítalíu. Éinnig
hefur hann mikið unnið að leik
tjaldagerð. Freymóður bjó í 18
ár á Akureyri en hefur nú um
langt skeið búið í Reykjavík,
en hefur þo verið langdvölum
erlendis.
Dagur hafði tal af hstmálar-
anum í fyrradag og bað hann að
segja lesendum hans frá aðdrag
anda þess, að hann gerðist list-
málari og nokkrum hugmynd-
um hans í því sambandi. Frey-
móður sagði þá eitthvað á þessa
leið:
— Ég tel ekki hugarfóstur
hins gáfaðastá manns komast
sem fyrirmynd eða mótív í
neinn samjöfnuð við það, sem
við höfum daglega fyrir augum,
eftir skaparann sjálfan. Þess
vegna vel ég náttúruna sjálfa
sem fyrirmynd í málverkum
minum og reyni að hjálpa öðr-
um til þess að sjá hana í þeim
búningi, sem ég tel henni fara
bezt.
— Ekkert þeirra Evrópu-
landa, sem ég hef ferðazt um,
finnst mér taka íslandi fram í
litaauðgi, fagurleika hins annál
aða vísýnis né í fjölbreytni
foi-ms og lína. Ég elska landið
mitt, og það meiðir mig að sjá
ýmsa aðra málara misþyrma því
eða afskræma í málverkum sín
um. Klæða það fölskum, skræp
óttum og truflandi litum. Af
þessum ástæðum er ég náttúru
dýrkandi í verkum mínum, að
minnsta kosti að vissu marki,
natúralist eins og sagt er. Að
vísu hagræði ég eða yrki á mína
vísu, út frá þeim áhiifum, sem
ég verð fyrir, þegar um efnis-
val í málverki er að ræða. Ég
tel það aðalsmerki góðs málara
að skynja fyrirmyndina með
augum sem alflestra manna, eða
túlka hana að minnsta kosti á
þann hátt, að öðrúm finnist það'
vera einmitt svo, sem þeir hefðu
séð hana áhrifamesta eða til-
komumesta. Einmitt þannig
hefðu þeir viljað, eða kosið, að
mála hana, ef þeir hefðu verið
málarar.
— Fyrstu og minnisstæðustu
hvatningu mína til listiðkunar
fékk ég á Akureyri, er Páll
Árdal skáld gaf mér vatnslita-
kassa, þegar ég kom þangað 7—
8 ára í kaupstaðaferð og sendi
mér síðan tvo pensla, sem hann
hafði gleymt að láta fylgja með.
Seinna tók dvölin í Akureyrar-
skóla af allan vafa um það, hvað
ég vildi verða. Stefán heitinn
Bjömsson var þá teiknikenn-
ari við skólann og Páli Árdal
var þar einnig kennari. Einnig
á ég Stefáni heitnum skóla-
meistara mikið að þakka á þeim
tíma, á þessu sviði eins og svo
mörgum öðrum.
Myndir Freymóðs eru fagrar
og fólk ætti að skoða þær um
' Ifeið og nýbyggingu Templara.
SMÁTT OG STÓRT
(Framhald af blaðsíðu 8).
ríkisstjómin birti, þegar hún
tók við völdum í nóvember síð-
astliðnum, taldi hún það höfuð-
verkefni sitt að koma atvinnu-
lífi þjóðarinnar
grundvöll.“
á traustan
LOFORÐ OG EFNDIR
Og stjórnin var ekki í vand-

NOKKRIR íslenzkir flugmenn hafa að undanförnu verið í þjálfun í Boeing-skóla í Renton í Washingtonríki í Bandaríkjunum,
en eins og kunnugt er, mun Flugfélag íslands fá Boeing-þotu í júlí næstkomandi. Myndin hér að ofan var tekin í skólanum
fyrir skömmu, og á henni eru, f. v., Einar Sigurvinsson, flugvirki, Gunnar V. Frederiksen, flugmaður, Thomas O. Adams, starfs-
maður Boeing-fyrirtækisins, Sigurður H. Guðmundsson, flugvirki, Halldór Hafliðason, flugmaður, Thorsteinn E. Jónsson, flug-
maður, Gunnar B. Björnsson, flugmaður og kennari þeirra, J. M. Hammond frá Boeing-verksmiðjunum.
Skipulagði leiki
drengja á Akureyri
Rætt við Viggo Öfjörd stofnanda skátafélagsins
FIMM.TÍU ÁR eru liðin síðan
skátastarf hófst hér á Akureyri.
í tilefni af því ræddum við stutt
lega við manninn, sem á heið-
urinn af því, að hafa verið upp-
hafsmaður skátástai’fsins hér,
Viggo Öfjord klæðskera' frá
Danmörku og konu hans Jóse-
fínu, sem einnig tók virkán.þátt
í þessu brautryðjandastarfi
manns síns.
Viggo Öfjord, sem reyndar
hét í upphafi Hansen, en tók sér
nefnið Öfjord (Eyjafjörður),
þegar hann fór héðan aftur til
Danmerkur árið 1919 eftir 5 ára
dvöl hér, er klæðskeri að starfi.
Hann kom til íslands árið 1914,
og hafði þá lokið hinni tilskyldu
herskyldu í heimalandi sínu, en
í herskyldunni hafði hann
kynnzt vel útilífi, tjaldbúðalífi
og öllu því sem því fylgir. Hann
sá drengi hér á Akureyri ærsl-
ast og leika sér, sá þá róa á bát-
um á Pollinum og fara í útreið-
artúra. Þetta tvennt vakti
áhuga hans, því að í Danmörku
höfðu drengir ekki aðstöðu til
slíkra leikja. Honum fannst, að
hér væri góður jarðvegur fyrir
skipulagt útilíf, og datt í hug að
hvetja til stofnunar skátafe-
lags.
Viggo Öfjoi-d hafði ekki ver-
ið skáti sjálfur, en reynsla fians
í hernum kom að góðum not-
Um, og árið 1917 var stofnað
skátafélag. Stofnendumir voru
milli 15 og 20 á aldrinum 12 til
17 ára.
En á þessum árum stóð styrj-
öld í Evrópu, og ekki var auð-
velt að fá þaðan nokkuð það,
sem til ytri umbúða skátastarfs
ins þurfti. Því varð það að ráði,
ræðum að útfæra stefnuna. —
M. a. sagði hún svo í fyrrnefnd-
um bæklingi:
„Bótakerfi það, sem útflutn-
ingsframleiðslan hefur búið við
síðan 1951, verði afnumið, ett
skráningu krónunnar breytt
þannig, að útflutningsfram-
leiðslan verði rekin liallalaust
án bóta eða styrkja.“
Margir eiga ennþá viðreisnar
bókina frægu. Þeir ættu að lesa
hana með athygli nú fyrir kosn
ingamar, til að rifja upp stefnu
ríkisstjórnarinnar — bera sam-
an loforð og efndir.
- SÍLDARSTOFNINN
(Framhald af blaðsíðu 1)
þess nýta þeir aflann allan til
fnanneldis. Þeir eru þó að byrja
að ná tökum á nótaveiðum og
verða sennilega með 20—30
hringnótaskip í sumar.
Hafþór fann fyrstu síldiha í
siunar 8. maí út af Austfjörð-
um. Með nýju síldarleitarskipi
breytist aðstaða til sildaríeitar
mjög til batnaðar og væntan-
lega kemur það á miðin um
mitt sumar. Q
að Jósefína kona Viggos saum-
aði búningana á fyrstu Akur-
eyrar-skátana, bjó til hálsklút-
ana og saumaði meira að segja
húfurnar, því hattar voru ófá-
anlegir, — en seinna fengum
við snið af búningunum frá út-
löndum, segir Jósefína, og þá
gátu mæður drengjanna saum-
að búningana sjálfar, þangað til
farið var að fá þá tilbúna.
Viggo Öfjord og kona hans
Jósefína.
— Ég hafð’i ekki sjálfur verið
skáti, segir Viggo Öfjord, en
þekkti til útilífsins úr hernum.
Þar hafði ég lært flaggastafróf-
ið og ýmislegt, sem hægt var að
kenna drengjunum, en mér
fannst útUífið í heild vera aðal-
atriði, og það að skipuleggja
leiki drengjanna. Við fórum í
gönguferðir út fyrir bæinn, og
einnig gengum við fylktu liði
undir fánum hér um götur
Akureyrar. Svo fórum við auð-
vitað líka í fótbolta, og höfðu
allir gaman af.
— Um þessar mundir var
skátahreyfingin í Reykjavík á
vegum ÍSÍ og Axel V. Tuliníus
sendi okkur hingað norður bók
ina Heragabálkur skáta, sem
gefin var út á vegum ÍSÍ og þar
í var að finna skátareglurnar,
sagði Viggo Öfjord.
— Læknarnir hér á Akureyri
voru okkur mjög vinsamlegir,
eins og reyndar flestir aðrir, en
þeir tóku „að sér að kenna
drengjunum hjálp i viðlögum,
sem er einn liður í skátafræðs-
unni.
— Félagsh'f skátanna var tölu
vert. Til dæmis sýndum við
skátaleikrit í Góðtemplarahús-
inu. Við höfðum fengið send
skátablöð frá Englandi, og kon-
an mín þýddi þar úr leikrit, um
líf og störf skátanna, sem við
svo settum á svið, segir Viggo
Öfjord. — Vakti leikritið mikla
athygli, og fólki þótti gaman að.
(Framhald á blaðsíðu 2)