Dagur - 29.11.1967, Síða 4

4
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Símar 1-1166 og 1-1167
Ritstjóri og ábyrg'ðarmaSur:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Björnssonar h.f.
STEFNULEYSI
ÞEGAR ríkisstjórnin gekk til kosn-
inga á sl. vori, var kjörorð hennar:
Verðstöðvun. Um það leyti varði
hún of fjár úr ríkissjóði til að koma
í veg fyrir verðhækkanir. Bæði fyrir
og eftir kosningar lýstu ráðherrar og
blöð þeirra yfir því, að ekki kæmi til
mála að fella gengi krónunnar. Þá
var sagt, að atvinnuvegimir væm
svo vel á vegi staddir vegna „viðreisn
arinnar“ að þeim ætti ekki að vera
um rnegn að standa af sér aflarým-
un og verðfall án gengisbreytingar.
í byrjun októbermánaðar gafst
stjómin upp við verðstöðvunina og
lækkaði niðurgreiðslumar vegna
fjárskorts ríkissjóðs. En jafnfranit lét
liún það koma glöggt fram, að gengi
krónunnar skyldi óbreytt standa.
Hinn 16. október mælti forsætisráð-
herra, Bjarni Benediktsson, fyrir
stjórnarfrumvarpi um „efnaliagsað-
gerðir“. í því frumvarpi var ekki
minnst á gengislækkun. Þá fordæmdi
Bjarni gengislækkun.
Ummæli forsætisráðherrans í októ
ber voru annað og meira en einföld
neitun á orðrómi um, að gengis-
lækkun stæði fyrir dyrum, því að
ráðherrann lagði sig beinlínis fram
til að sannfæra þing og þjóð um, að
gengislækkun væri gagnslaus. Hann
sagði: „Ég er sannfærður um, að
gengislækkun skapar okkur fleiri
vandamál en hún leysir.“ En hann
sagði, að ekki mætti láta „verðsveifl-
ur“ eins og þær sem nú hefðu átt sér
stað, hafa álirif á gengisskráninguna.
Hann sagðist búast við, að hækkun
á verði erlends gjaldeyris kæmi
„harðast niður á útvegsmönnum.“
Og hann talaði um það í liæðnistón,
að ekki mundi gengisbreyting koma
í veg fyrir „erfiða vetrarvertíð öðru
hverju“ eða færa síldina nær landi!
Margir munu hafa ályktað sem
svo, að stjórnin teldi reynsluna
af gengisbreytingunum 1960 og 1961
svo slæma, að af henni bæri að læra.
— Svo liðu 40 dagar og 40 nætur, en
þá ákvað þessi sama stjóm að fella
gengi krónunnar um 25%, hækka
verð erlends gjaldeyris um 33%.
Þeir, sem heyrðu ræðuna 16. októ-
ber spyrja nú að vonum: Hvernig
getur slíkt átt sér stað? Hafa forsætis-
ráðherra og ráðherrar hans verið
„heilaþvegnir“ í þessu máli? Þessari
spurningu verður ekki svarað hér.
Aðalatriðið er, að gera sér grein fyrir
því, að stefnulaus ríkisstjóm getur
fundið upp á því að gera það, sem
menn sízt bjuggust við, og að yfir-
lýsingar slíkrar stjómar geta verið
minna virði en pappírinn, sem þær
em skráðar á. □
SÁ, SEM HEFUR komið í Mý-
vatnssveit, vill koma þangað
aftur. Og sá, sem hefur rennt
fyrir silung í Laxá, þar sem hún
þræðir bugðóttan farveg sinn
um hólma og milli hraun- og
grasbakka í landi Haganess,
Arnarvatns og Helluvaðs og
hefur orðið vel var, lætur verða
af því að koma þangað aftur.
Ég veiði þarna silung á sumri
hverju og hef ekki ró í mínum
beinum nema að láta að þeirri
löngun öðru hverju. Tveggja til
sjö punda spikfeitir urriðar
bragðast vel nýir og reyktir.
Á austurleið nem ég ætíð
staðar á þeim stað í austan-
verðri Mývatnsheiði, þar sem
útsýni opnast yfir hina miklu
hásléttu til austurs og til form-
inum og hafði hann þrjá væna
silunga í hendi og stöngina
góðu um öxl. Ég hafði ekki af
honum augun því ég ætlaði að
minnsta kosti 'að ganga úr
skugga um það, hvar hann hyrfi
og hvernig. í þetta skipti hitt-
umst við í fyrsta sinn og tókum
tal saman. Þetta var Þorgeir
Jónsson frá Hjalla, ma'ðurinn
með röntgenaugun, til heimilis
á Helluvaði í Mývatnssveit,
mörg síðari árin, en vistmaður
á Kristneshæli á vetrum.
Bambusstengur eru dálítið
gamaldags en duga vel, línan
var sver og flugan stór. Hafði ég
orð á þessu. Hann brosti og
sagði, að gamalt hæfði gömlum
og silungurinn tæki betur nokk
uð stóra flugu þegar sumri hall
kvæmt umtali“, en ekki til að
tala við blaðamann eða láta
hafa nokkurn skapaðan hlut
eftir sér. Sagðist hann vera orð
inn gleyminn, hæfileiki til frá-
sagnar í minnsta lagi og áliugi
á viðtölum við blaðamenn eng-
inn. Ég bað þó leyfis að leggja
fyrir hann nokkrar spurningar,
en ekkert yrði birt án þess hann
fengi áður að sjá það og gera á
því þær breytingar, er honum
þætti þurfa. Gæti hann líka þeg
ar þar að kæmi látið viðtalið í
ruslakörfuna og væri það þá úr
sögunni. Ræddum við um þetta
nokkra stund og varð niðurstað
an sú, að gera mætti tilraunina.
En áður en spurningar og svör
er skrásett, er rétt að geta þess,
að Þorgeir er Reykdælingur að
Þorgeir Jónsson.
Maðurinn með röntgenaugun
fagurra fjalla, sem upp af henni
rísa. Mývatnssveit er ofurlítil
lægð á þeirri miklu sléttu og
lægsti hlutinn er botn Mývatns.
Laxá rennur úr vatninu í átt-
ina til manns og sveigir svo
norður í Laxárdalinn, sem
einnig blasir við, á vinstri hönd,
með kjarri vöxnum hlíðum. Á
heiðarbrúninni er sem maður sé
kominn í annan heim, þótt
jarðneskur sé. Mér fannst hann
naumast raunverulegur í fyrsta
sinn.ef ég fór þar um.
Hraun, sléttar grundir, víði-
vaxnir hólmar og tangai' mynda
umgjörð um Laxá, hina miklu
elfu, sem sjaldan skiptir skapi
eins og aðrar ár, sjaldan er al-
veg tær en vatnið lífsmagnað,
mikið og dulúðugt. Straumur-
inn er þungur þótt yfirborðið
virðist víða lyngt.
Laxá hefur margt að segja
við þá, sem hafa tíma til að
hlusta. Hún kallar ekki en
mælir kliðmjúkum rómi, full-
um gf töfrandi seiðmagni — þó
svo sterkum að aldrei gleym-
ist —. Maður getur gleymt fisk-
inum sem maður hefur veitt,
líka veiðifélögunum, smátt og
smátt, en aldrei henni sjálfri,
og hennar hljóðláta valdi.
Og aldrei gleymist söngur og
ástalíf fuglanna á Laxá um
varptímann. En Mývatn er
fugla-auðugast allra fjallavatna
í álfunni og Laxá ofantil er
hrein fuglaparadís.
Ég hafði hvað eftir annað á
veiðiferðum mínum orðið var
við mann einn, sem ég sá ólengd
ar en hitti aldrei. Hann var
úlpuklæddur og í úlpu eru allir
eins, en stöngina hans var ég
farinn að þekkja, langa bambus
stöng. Það var eins og jörðin
gleypti þennan mann þegar ég
hélt að fundum okkar mundi
bera saman. Kannski var þetta
huldumaður, og hálft í hvoru
var ég farinn að álíta það.
Það bar til mildan síðsumar-
dag nú í sumar, að ég skrapp
austur að Laxá til að veiða. Ég
fékk leyfi í landi Helluvaðs og
varð ekki var á efri veiðistöð-
unura og ætlaði nú að freista
gæfunnar neðar og gekk krók-
óttar kindagötumar niður með
ánni. Þá mætti ég huldumann-
aði. Mývargurinn settist að okk
ur og myndaði ský umhverfis.
Þorgeir blés og púaði, bandaði
frá sér og hristi sig. Hann sagði
mér, að hann þekkti feðga, sem
mývargurinn léti í friði. Eru
það góðir menn eða vondir, sem
vargurinn sneiðir hjá? spurði
ég. Blóðið er víst eittihvað mis-
jafnt á bragðið, fyrir smekk mý
vargsins, sagði Þorgeir, en varla
er það flugnanna að dæma um
annað. Og hvar heldurðu hann
taki helzt núna? Hvar sem er
þegar honum þóknast að líta
við einhverju, sagði hann, og
bætti svo við: Ég veiði nú bezt
ef ég stélst. Kannski verður
hann við um fimmleytið.
Leiðir skildu og ég hélt niður
með ánni, varð ekki var og þótti
miður. Litla trú hafði ég á stóru
flugunni hans Þorgeirs. En þeg
ar allt brást tók ég stóra laxa-
flugu og reyndi enn. Og það var
eins og við manninn mælt. Eftir
örlitla stund lágu fimm vænir
og spikfeitir urriðar á árbakk-
anum. Dýrðleg stund, himinn-
inn ennþá bjartari en áður,
fuglarnir litfegurri, gróðurinn
grænni og enn eitthvað eftir af
kaffi í hitageyminum. Ég sendi
Þorgeiri þakklátar kveðjur í
huganum og síðar kom ég þeim
áleiðis með hjálp símans og bað
fyrir þau skilaboð, að mig lang-
aði til að hitta hann að máli ef
hann ætti leið um Akureyri.
Huldumaðurinn var úr sögunni,
og saknaði ég hans að vísu, en
í þess stað kom mennskur mað-
ur, ekkert óvenjulegur að sjá,
roskinn, holdskarpur, móeygur
með þykkt og hæruskotið hár
og fíngerðar hendur. Heyrt
hafði ég sögur af því, að hann
væri skyggn, einnig að hann
hefði röntgenaugu. Ég hlakkaði
til að sjá hann aftur, en var
sagt, að hann væri dulur mjög
og sagnafár um sína hagi.
Svo var það nóvemberdag
einn, er ég sat við að skrifa eitt
hvað á ski-ifstofu blaðsins, að
mér verður skyndilega hugsað
til Þorgeirs og fór ég að hug-
leiða, hvort ég ætti ekki að hafa
samband við hann á ný. Sé þá
mann ganga fyrir gluggann og
gekk ég þegar til dyra. Var þar
kominn Þorgeir Jónsson, „sam-
ætt, fæddur á Hjalla. Foreldra-
missir, fátækt og heilsuleysi
varð hlutskipti hans og þeirra
systkina fleiri í uppvextinum.
Sjálfur hefur hann fjórum sinn-
um gengið undir uppskurð og
gengur ekki heill til skógar.
Hann er 68 ára, fæddur 2. októ-
ber árið 1899, í þennan vonda
heim í stórhríðarveðri, eins og
hann sjálfur segir. Móðir hans
var Herborg Heigadóttir frá
Hallbjarnarstöðum en hennar
systir hét Þorgerður. Hún var
dálítið inn í þessum málum,
þ. e. bar skyn á dulræna hæfi-
leika og var gædd þeim sjálf að
einhverju leyti, segir hann.
Þú hefur verið látínn heita
eftir þessari móðursystur
þinni?
Já, hún tók á móti mér og
hún gekk mér hálfpartinn í
móðurstað. Ég sá hana mjög
oft, eftir að hún var látin, einn-
ig foreldra mína báða. Hún
gekk oft um gólf með mig þeg-
ar ég var lítill og strauk mér
um enni og hár á sinn sérstaka
hátt og það gerir hún enn í dag.
Hvenær varðstu skyggn?
Veit það eiginlega ekki, mjög
snemma held ég. En þetta var
þaggað niður og sussað á mig ef
ég var að „þvaðra“, svo ég
reyndi að varast að komast í
nokkra snertingu við það, sem
aðrir sáu ekki. Síðar kom þetta
aftur og var á tímabili mjög
mikið. Þetta hvarf svo með aldr
inum og nú er langt síðan ég
hefi „séð“ nokkuð. Hins vegar
finn ég eitt og annað og veit þá,
að ég er ekki einn.
Finnurðu þá nokkuð héma
inni?
Já, það finn ég glöggt og það
er á þann veg að ég er farinn að
tala, sem ég ætlaði alls ekki að
gera. Ég er nú að fara á Krist-
neshæli, var að koma að austan,
fer á hælið kl. hálf sex. Það er
þyngra andrúmsloftið hér við
Eyjafjörðinn en heima í Mý-
vatnssveit. Hefurðu ekki fundið
muninn? Þeir eru sælir, sem
ekki þurfa að lifa við þá kvöl,
að vera vanheilir. En fáir skilja
það fyrr en reynslan kennir
þeim það.
Viltu nú segja mér frá ein-
hverju dularfullu fyrirbæri?
Það var árið 1950. Ég var bú-
inn að vera þrjá mánuði á Krist
neshæli en var kominn aftur
heim í Helluvað. Það var síð-
asta dag nóvembermánaðar. Ég
fór vestur á heiðina og ætlaði
að ná í nokkrar kindur, sem þar
voru og ég vissi um. Þoka var
á og hríðarmugga, gott veður,
en kvöldsett og koldimmt. Ég
gekk framhjá kindunum og
fann þær ekki og þá fór ég að
snúast, en það skal enginn mað-
ur gera þegar líkt stendur á. Ég
var orðinn rammvilltur áður en
ég vissi af og síðan skall á
stormur og varð þá blindstói'-
hríð. Ég vissi ekki hvaðan vind
urinn stóð og varð mér nú ráða-
fátt.
Þú munt þó ekki liafa viljað
setjast að?
Auðvitað ekki og þess vegna
ranglaði ég af stað, eitthvað, og
var ómögulegt að átta mig. Af
einhverri tilviljun rakst ég um
síðir á veginn, þjóðveginn. En
þá vissi ég ekki hvor-t ég átti að
halda til hægri eða vinstri og
svo átti ég nóg með að halda
mér uppistandandi því veður-
hæðin var svo mikil. Ég gat
ekki áttað mig á því hvar á þjóð
veginum ég var. Taktu eftir.
Svona var ég villtur og vitlaus
og vissi ekkert. Hvassviðrið
henti mér sitt á hvað. Endirinn
verður sá, að ég stingst á haus-
inn út af veginum og í snjó-
skafl. Líklega hefur þá birt
aðeins, því þegar ég léit upp,
rofaði í símastaur og skreiddist
ég þangað og stóð upp við hann
á meðan ég var að hugsa ráð
mitt. Mer-ki var á staumum og
setti ég það á minnið, þótt það
yrði mér ehginn leiðanvísir.
En hvað afréðstu þá að gera?
. Þá skeði það, þarna sem ég
hallaði mér upp að símastaurn-
um, að ég sá mann stutt frá
mér, en þá var svo dimmt, að
ég sá ekki niður fyrir fæturnar
á mér, sá bókstaflega ekki neitt.
Ég get ekki útskýrt það. Mér
fannst maðurinn benda mér að
koma, en þó veit ég ekki hvort
hann hefur gert það. En ég
fann aukinn kraft, sem ég vissi
að var frá honum, og ég fann
ég varð að fylgja honum. Ég
gat ekkert annað gert og lagði
5
af stað í átt til hans. Ég sá hann
vel, þó aldrei alveg greinilega og
veit heldur ekki hve langt hann
var frá mér, og hann gekk á
undan mér. Ég sá hann, þó ég
sæi ekkert annað því að veðrið
var alveg glórulaust.
Datt þér ekki í hug, að liættu
legt væri að elta þennan svip?
Sú hugsun komst ekki að, því
ég fann, að ég átti að fylgja
þessum manni. En önnur hugs-
un varð einnig áleitin, og hún
var sú, sem ég oft hafði heyrt,
að það væri hættulegt að ganga
sig mjög þreyttan, því ef maður
sofnaði þreyttur úti í snjó og
kulda, vaknaði maður ekki aft-
ur. Ég vissi ekki hvað við geng-
um lengi. En ég þreyttist. Síðast
tók ég þá ákvörðun að grafa
mig í fönn. Þetta var eiginlega
ekki annað en svolítil hola, sem
ég gerði með stafnum mínum
og höndunum og þama lagðist
ég niður. En ég hafði gat, þar
sem ég gat séð út. Þegar ég
öðru hverju leit út, sá ég alltaf
manninn. Ég blundaði eitthvað,
ekki veit ég heldur hve lengi.
En eitt sinn er ég leit út um
gatið á þessari litlu vistarveru
minni, sá ég í heiðan himinn og
skreið út, það var að morgna.
Þá sá ég engan mann en ég sá
heim til bæjar, stutt frá. En það
var bærinn Stöng á heiðinni,
svona klukkustundar gangur
suðvestur frá Helluvaði.
Þú varst svo aúðvitað fljótur
til bæjar?
Maður skyldi nú ætla það.
Mér var kalt því ég var orðinn
blautur. Og nú var komið frost
en nokkuð bjart veður. Fötin
frusu strax og mér var erfitt
um gang. Loksins komst ég að
vallargarðinum á Stöng. Þar
var einn gaddavírsstrengur
ofaná. Og ég velti mér bara inn
fyrir og skreið svo heim að bæn
um og upp á varinhelluna. Það
var gott að enginn sá til mín,
því að það hefði þótt óbjörgu-
legt ferðalag.
Það var tekið vel á móti mér,
alveg eins vel og hægt er að
gera. Hvílíkar viðtökur. Maður-
inn, sem ég sá á heiðinni, var
að bjarga mér, það eitt veit ég.
Mér fannst það vera Jakob í
Álftagerði, þá látinn, en hjá
honum hafði ég verið kaupa-
maður og við vorum vel til
vina. Mig bara grunar það. En
Lára Sigurðardóttir hét konan
á Stöng, sem svona vel tók á
móti mér, fósturdóttir Jakobs
heitins og honum mjög kær. Já,
svona var þetta og þessi atburð-
ur er einn af þeim, sem ég
gleymi aldrei og get þó ekki
skýrt.
Staurinn fann ég seinna,
þekkti hann á merkinu. Hann
var langt út í heiði. Ég hefði
orðið úti, ef mér hefði ekki ver-
ið hjálpað. •
Stígvélin mín voru full af
snjó og ég fór úr þeim til að
taka úr þeim snjóinn, áður en
ég gróf mig í fönnina. En ég var
orðinn svo þreyttur, að ég
komst ekki í þau aftur. Þau
fundust síðar, en ekki fyrri en
eftir meira en tvö ár, og þá
voru þau oi'ðin ónýt. En þau
sýndu hvar ég hafði gist.
Er þáð satt, Þorgeir, að þér
sýnist stundum fjöhnenni, þar
sem þó er ekki margt fólk?
Um eitt skeið ævinnar komst
ég oft í eitthvert annarlegt
ástand og sá þá ýmislegt. Satt
er það, að ég sá stundum fleira
fólk en aðrir, t. d. á mannamót-
um eða þar sem fleiri eða færri
menn komu saman. Oftast kom
þetta út í litlum ljósblettum,
stundum andlit manna, stund-
um allur maðurinn. En þegar
þetta var mjög magnað, eins og
á samkomum, varð ég að hálf-
gerðum aumingja og ég fékk
jafnvel að heyra, að ég væri
drukkinn. Frá þessu er varla
hægt að segja og það mun held-
ur ekki hafa neina þýðingu. En
þetta er ekkert leyndarrpál.
Þetta var bara svona.
Þurftirðu að hafa opin augun
til að sjá sýnir?
Ég veit það ekki. Það held ég
ekki. Maður sér þettá ekki á
þann hátt, sem maður sér venju
lega hluti.
Er það rétt, að þú hafir ein-
hverju- sinni látið uppi álit þitt
á læknisfræðilegum efnum?
Vitleysa. Veit ekki hvað þú
ert nú að fara. En ef þú átt við
ófríska konu, sem ég sagði Ijós-
móðurinni, að ekki mundi fæða
barn sitt án verulegrar aðstoð-
ar, af því það lægi skakkt í móð
urlífinu, þá er þetta rétt. Þetta
var prestkona. Ég sá að bamið
lá ekki rétt, hafði séð það
áður hvernig börnin liggja. Og
ég bætti því við, að það yrði taf
samt að flytja konima á sjúkra-
hús, þegar hennar tími kæmi,
ef hún færi þangað ekki strax.
Ég frétti að ljósmóðirin hefði
sagt lækni frá þessu. En það
kom fyrir ekki og var konan
heima þar til hún veiktist. Þá
kom í ljós, að flytja varð hana
til Húsavíkur, á spítala. En þá
var ekki bílfæri og enginn snjó-
Ungmennafélagið Eining
í BárSardal 75 ára
Bárðardal 27. nóv. Ungmenna-
félagið Eining í Bárðardal í S.-
Þing. verður 75 ára þann 6. des.
n. k. Félagið var stofnað á Jarls
stöðum þann mánaðardag fyrir
75 árum eða 1892 af ungu fólki
í dalnum. Tilgangur félagsins
var fyrst og fremst sá, að halda
uppi skemmtanalífi í sveitinni
og hefur það alltaf verið á
stefnuskrá félagsins, auk ann-
arra mála. Fyrsti formaðurinn
var Sigurgeir Jónsson á Stóru-
völlum, en núverandi formaður
Atli Sigurðsson Lundarbrekku.
I tilefni afmælisins býður fé-
lagið öllum fyrrverandi og nú-
verandi félögum, ásamt mökum
þeirra til kaffidrykkju í Bama-
skóla Bárðdæla laugardaginn 2.
desember og hefst samsætið
kl. 2 e. h. R. Þ.
bíll var þá til. Ég held að meira
en helmingur allra karhnanna
í Mývatnssveit, sem gátu hald-
ið á skóflu, hafi mokað snjó
þann dag og ekki dregið af sér.
Það var verið að flytja konuna
á spítalann.
Þegar ég sá í gegn um fólk,
var ég eitthvað kjánalegur, eða
í óvenjulegu ástandi. Það var
eins og drægi úr mér allan mátt
og ég var ’dáltla stund að jafna
mig. Mér varð stundum hroll-
kalt á eftir. Venjulegar sýnir sá
ég bezt í myrkri.
Einhverníma varstu hliðvörð
ur á Mývatnsheiði, og sagt var,
að þú vissir alltaf áður þegar
einhver fór um veginn?
Ég býst við, að ekki hafi marg
ir farið um, án þess ég vissi. En
það var ekki mér að þakka. Ég
sagði þér áðan frá henni fóstru
minni og hvernig hún gerir oft
vart við sig. Hún vakti mig ætíð
þegar ég þurfti að opna hliðið,
með því að strjúka hendi sinni
yfir ennið á mér, alveg eins og
þegar ég var lítið barn. Ég held
hún sé alltaf með mér og mér
þætti ekki undarlegt þótt hún
hefði komið hingað inn á undan
mér, þegar ég kom áðan. í kvöld
fer ég á Kristneshælið, langur
vetur er framundan, en maður
lifir í þeh'ri von, að komast
heim í vor.
Ég þakka Þorgeiri Jónssyni
fyrir viðtalið og óska honum
góðrar dvalar á hælinu og góðr
ar heimkomu að vori. Kannski
hittumst við hjá ánni á sumri
komanda.
E. D.
Allra síðast sýning
laugardag.
Aðgöngumiðasala kl. 2—5
og 7-8.
Leikíélag Akureyrar.
ÞORSTEINN
JÓSEPSSON
HARMSÖilEOCr
UETJU
DÁDIR
Jólakort frá Vestmannsvatni
AÐ ÞESSU SINNI er jólakort
Æskulýðssambands kirkjunnar
í Hólastifti sumarmynd frá
æskulýðsmóti við Vestmanns-
vatn. Jólarammi er utan um
myndina með fánum og orð-
unum Gleðileg jól.
Ég vil vekja athygli á þess-
arri fallegu jólakveðju. Með því
að senda jólakort sumarbúð-
anna er verið að styðja og efla
starf kirkjunnar og sérstaklega
þann þáttinn, sem snýr að upp-
byggingu þessarrar merkilegu
stofnun í Aðaldal. Þar er nú
verið að reisa svefnskála, sem
til þessa hefir vantað. Með
þeirri byggingu skapast aðstaða
fyrir námskeið og skólahald allt
árið um kring.
Þegar hefir mikil blessun hlot
Flestar leiðir opnar
izt af sumarbúðastarfinu. Um
það vera vitni fleiri'hundruð
börn, sem þar hafa dvalið. Áhrif
Krists þurfa um fram allt að
móta hina uppvaxándi kynslóð.
Að því marki vinna sumarþúð-
irnar. Það hentar vel að láta
kortið fara með jólakveðjuna.
Þar eru tvö vers úr jólasálmi
séra Matthíasar: Fogur er fold-
in.
Pétur Sigurgéirsson.
LJOSAKORINN
SVARFDÆLINGAR æfðu song
og sungu þegar fagnað var raf-
magni þar í sveit. Nefndu þeir
söngflokkinn Ljósakór af því
tilefni. Síðan hefur kórinn æft
með aðstoð þeirra bræðra,
Jakobs og Ólafs Tryggvasona
frá Hvarfi. í síðustu viku söng
kórinn á Grund í Svarfaðardal
ÞORSTEINN JÓSEPSSON
E&sMsöenB oe
HETJD-
DADIR
1 stórhriðum
ó fjöllum uppi
RAMM*
ÍSSÆNZKAR
HRAKNINGA*
SÖGUR MYM)-
SKREYTTAR
AF RRUVG
JÓHANNESSYNI
LISTMÁLARA
VERÐ KR. 398,-
Æ2&. bókaútcAfan
ÓKN OG ÖRLIGIIR
VONARSTRÆTI 18
SÍItlI 18660
í GÆR var sæmilegasta bílfæri
milli Akureyrar og Reykjavík-
ur, ennfremur til Húsavíkur
um Dalsmynni. Opnað var til
Siglufjarðar. Möðrudalsöræfi
lokuðust í fyrrakvöld. Múlaveg
ur var talinn ófær í gær. Snjór
er víðast lítill en á sumum stöð
um hafði rennt í skafla. Stefnt
er að því á flestum fjölfarnari
leiðum, að Vegagerðin veiti að-
stoð vissa daga, áður auglýsta
og sýnist sjálfsagt að stefna að
því. □
ÍSLENZK F0RNRIT
í ENDURPRENTUN
EINS og sjá má á auglýsingu í
blaðinu í dag, er endurprentun
á íslenzkum fornritum í undir-
búningi, en þai- er um að ræða
allar íslendingasögumar ásamt
nafnaskrá, Sturlungu, Eddun-
um, Biskupasögum, Annálum
og Riddarasögum, samtals 42
bindi. Þessi fomrit gaf íslend-
ingasagnaútgáfan út fyrir löngu
síðan, en margt af þessu var nú
uppselt og þörf á endurprentun.
Nú hafa 3 dugmiklir bókaútgef
endur í Reykjavík hafizt handa
með endurprentun fomritanna
og verða þau síðustu tilbúin í
vor, en sumt um jólin. Þetta
verður nú selt með hagstæðum
greiðsluskilmálum. Q
og i Ólafsfirði á sunnudaginn.
J. H.
- HEITT VATN
(Framhald af blaðsíðu 1).
áætlun var gerð um hitaveit-
una.
Leikfélag Fljótsdalshéraðs er
að æfa Valtý á grænni treyju,
undir stjóm Vals Gíslasonar.
Leikrit þetta er gert eftir sam-
nefndri sögu Jóns Björnssonar.
Ep uppistaða sögunnar eru
sannsögulegir atburðir, sem
gerðust hér á Egilsstöðum. V. S.
Góður JEPPI til sölu.
Gylfi Svavarsson,
sími 2-14-16.
0DYRT! - ODYRT!
Telpnamokkasíur
stærðir 28—35
Herraskór og
sandalar
SKÓVERZLUN
M. H. LYNGDAL H.F.
Barna-
náttföt
mislitir og hvítir úr nylon
verð frá kr. 180.00
Flauels-síðbuxur
á telpur, 5—8 ára, kr. 150.00
Hálfsíðir
nylonsloppar
kr. 240.00
Náttföt (dönsk)
12—40, verð frá kr. 195.00
Kuldahúfur
ný sending fyrir helgi
MARKAÐURINN
SIMI 1-lJ-tíl