Dagur - 14.01.1983, Blaðsíða 2

LESENDAHORNIÐ
,Hitað upp“ fyrir Aldursflokkamótið sem fram fór á Akureyri s.l. sumar.
Sundfólk leggur
ótrúlega hart að sér
4679-5016 skrifar:
Mig langar til að koma með at-
hugasemd vegna hins svokallaða
íþróttaannáls sem birtist í Degi
21. desember síðastliðinn. Þar
segir greinarhöfundur að hann
hafi byggt greinina á íþrótta-
fréttum Dags 1982. Eitthvað
virðist hann þó hafa valið efnið
eftir sínum smekk og eiga sumar
íþróttir greinilega síður upp á
pallborðið en aðrar.
Til dæmis get ég nefnt að hér á
Akureyri var haldið eitt stærsta
sundmót sem farið hefur fram á
íslandi, þ.e.a.s. Aldursflokka-
mót íslands. Akureyringar
stóðu sig ágætlega á þessu móti
og eignuðust aldursflokkameist-
ara. Hingað til bæjarins komu
250 þátttakendur víðs vegar að
af landinu (24.-25. júlí). Mótið
þóttist hafa tekist mjög vel og
framkvæmd þess var til sóma.
Framkvæmdin var í höndum
Sundfélagsins Óðins. Greinar-
höfundur virðist ekki hafa séð
ástæðu til að minnast einu orði á
mótið.
Akureyringar eignuðust sína
fyrstu íslandsmeistara unglinga í
boðsundi í febrúar. Þá bar pilta-
sveit Sundfélagsins Óðins sigur
úr býtum í báðum boðsunds-
greinunum sem keppt var í á
U nglingameistaramótinu.
(Fréttin birtist í Degi 25. febrúar
og hefur sennilega verið of smá
fyrir höfund annáls. Hún tók
„aðeins“ yfir helming íþrótta-
síðunnar).
Sundfélagið Óðinn sigraði nú
þriðja árið í röð á Sundmeistara-
móti Norðurlands sem sýnir þó
að sundíþróttin er nokkuð ris-
hærri hér en annarsstaðar á
Norðurlandi.
Ég veit að sundfólk þarf að
leggja ótrúlega hart að sér til að
ná árangri og þótt sundíþróttin
hafi verið í lægð hér á Akureyri
undanfarin ár finnst mér engin
ástæða til að þegja yfir afrekum
sundfólks okkar. Ef íþróttin á
einhvern tíma að lifna við verð-
ur að styðja við bakið á henni.
Þess vegna langar mig, að
lokum, að þakka Hauki Berg,
sundlaugastjóra, og starfsliði
hans fyrir velvild í garð Óðins-
manna á liðnum árum og ég
vona að sú samvinna eigi eftir að
gefa góðan árangur.
Eru ávísanlr
ekki löglegur
gjaldimðm?
Húsmóðir á brekkunni hringdi
og vildi koma eftirfarandi á
framfæri.
Ég fór í verslun KEA við
Hlíðargötu rétt fyrir kl. 12 á há-
degi á Gamlársdag, enþarerég
vön að versla. Pegar ég kom
með þær vörur sem ég ætlaði að
kaupa að borði afgreiðstúlkunn-
ar spurði hún hvort ég hyggðist
greiða með ávísun og sagði ég
svo vera.
Þá tilkynnti hún mér að því
miður væri ekki tekið við ávís-
unum á þessum degi eftir kl.
11,30, og verð ég að segja að ég
varð mjög undrandi svo ekki sé
meira sagt. Það skal tekið fram
að ég var ekki eini viðskiptavin-
ur verslunarinnar sem lenti í
þessu þennan morgun.
Hvað veldur þessu?. Eru ávís-
anir ekki löglegur gjaldmiðill og
er ekki nokkuð hart að skella
svona aðgerðum á fyrirvaralaust
á síðasta degi ársins þegar allir
eru á harðahlaupum?. Ég vildi
gjarnan fá svör við þessum
spurningum mínum.
Hver sló
hvern?
í Degi þriðjudaginn 4. janúar
stóð í fyrirsögn á forsíðu „Hús-
brot og líkamsárás fimm manna
á ung hjón“. Það er alvarlegt að
saka menn um líkamsárásir.
Söguna af þessum atburði
heyrði ég á aðra leið og finnst
mér rétt að láta koma fram frá-
sögn þessara svokölluðu „árás-
armanna".
Tildrög málsins eru þessi:
Síðasta starfsdag ársins eru
þessir vinnufélagar vanir að gera
sér glaðan dag og hafa þá stund-
um farið í heimsóknir til fólks og
það fólk hefur reynst gestrisnara
en þetta, sem betur fer. Að
þessu sinni fá þeir sér bílstjóra
og aka um bæinn og nágrenni.
Þegar þeir koma að heimreið
Saltvíkur ætlar bílstjórinn að
snúa við en nær ekki beygjunni
svo hann ekur nokkrar bíllengd-
ir inn á heimreiðina. Dettur
drengjum þá í hug að athuga
hvort ekki verði tekið á móti
þeim þarna. Renna þeir í hlað
og fara fyrst tveir til að kanna
jarðveginn, ekki með neinum
„dólgslátum, hávaða og dóna-
skap“, eins og vikið er að í grein-
inni. Telur húsbóndinn sig ekki
geta boðið þeim inn þar sem
hann hafi gesti. Hleypur einhver
púki í drengi og fara þeir eitt-
hvað að stríða húsbóndanum.
Meðal annars segir annar að sér
finnist „bóndi“ ætti að raka sig,
það sé ljótt á honum skeggið.
„Bóndi“ missir þá alla stjórn á
sér og slær þann sem talaði, svo
hann dettur aftur fyrir sig og
áður en hann rís á fætur er
„bóndi“ rokinn upp á efri hæð-
ina eftir skotvopni. Eftir ör-
skamma stund hrópar eiginkon-
an í örvæntingu: „Forðið ykkur,
hann skýtur", í sömu andrá
kemur „bóndinn“ niður með
haglabyssu. Óp eiginkonunnar
var svo sannfærandi að þeir þótt-
ust eiga fótum sínum fjör að
launa. Þegar í bílinn kom fóru
þeir að athuga sinn gang og
komust að þeirri niðurstöðu að
þeim bæri skylda til að kæra
manninn sem ekki virtist sjálf-
ráður gerða sinna. Óku þeir að
lögreglustöðinni, en þar var
enginn, en skömmu síðar kom
lögreglan. Vildu þeir nú bera
upp kæruna, lögreglan var ekki
á sama máli. Voru þeir settir í
sinn hvern klefann og sagt að
þeir yrðu yfirheyrðir eftir 10
mín. en það tognaði heldur bet-
ur úr 10 mínútum Húsavíkurlög-
reglunnar. Fjórum klukku-
stundum síðar var sá fyrsti tek-
inn til yfirheyrslu og var hann
einn yfirheyrður þá um nóttina.
í lok yfirheyrslunnar ítrekaði
hann að þeir hefðu komið á
stöðina til að kæra ógnun með
skotvopni og spurði lögreglu-
manninn, sem yfirheyrði, hvort
skýrslan dygði sem ákæra, kvað
lögreglan svo vera.
16 klukkustundir liðu áður en
byrjað var að yfirheyra hina
þrjá. Sautján og hálfan klukku-
tíma var þeim haldið á lögreglu-
stöðinni og þann tíma fengu
tveir þeirra aðeins vatn að
drekka en sá þriðji fékk eitt
kaffiglas.
Voru þeir sakaðir um að hafa
barið tvær konur svo að stórsæi á
þeim. Þetta kom þeim mjög á
óvart, því aðra þessara kvenna
höfðu þeir aldrei séð, hina höfðu
þeir orðið varir við en enginn
vissi til að hafa barið hana, hvað
þá að brjóta gleraugu hennar.
Bað einn drengjanna um að
konan yrði sótt til að benda á
þann sem slegið hafði. Það þótti
konunni alltof mikil fyrirhöfn.
Hversvegna? Var ef til vill sá
sem sló ekki einn þeirra er
ákærðir voru?
Mér finnst það nær verka-
hring lögreglunnar að komast að
hinu sanna en að bera út getsakir
sem aðeins eru byggðar á frá-
sögn annars aðilans sem því
miður er, að mér virðist, lítt
áreiðanlegur. Þetta er það sem
ég sannast veit í þessu máli, haft
eftir „ákærðum“ og hafa skal
það er sannara reynist. Ég þekki
þessa drengi vel og veit að þeir
geta verið orðhvatir og stundum
óþarflega hreinskilnir, en lygnir
og árásargjarnir eru þeir ekki.
Virðingarfyllst.
Svafar Ó. Gestsson,
Steinagerði 2, Húsavík.
Þakklæti
og
aðdáun á
Ouðrúnu
„Ein á lágu laununum“ hringdi
og vildi koma á framfæri aðdáun
og þakklæti til Guðrúnar Einars-
dóttur, forstjóra Ofnasmiðju
Norðurlands, fyrir skrif hennar í
DV þann 7. janúar um svokall-
aðar láglaunabætur. (í þeirri
grein lýsti Guðrún undrun sinni
á því að hún skuli hafa fengið
láglaunabætur og spurði: Hvað á
ég að gera við þessa peninga? -
Innskot blm.).
Við íslendingar værum senni-
lega betur á vegi staddir ef fleiri
hefðu þennan hugsunarhátt.
Það virðist vera um mjög alvar-
legt mál að ræða að þetta skuli
vera túlkað sem láglaunabætur,
en þeir sem lægstu launin hafa fá
alls ekki neinar bætur.
Svar frá einum forráðamanni
vegna þessa var að þeir sem
hefðu ekki náð 30 þúsund króna
tekjum á síðasta ári hefðu
hlotið að lifa á einhverju öðru.
En á hverju átti þetta fólk þá að
lifa öðp’ en náunganum?
2 - DAGUR -14. jaoúar 1933