Dagur - 11.02.1983, Blaðsíða 5

m .. I. II I I II I .. I ...
Viðtal og myndir: ESE
beðin um að lýsa dæmigerðum
degi í lífi okkar. Það var spurt
um atvinnu, en hins vegar virðist
sem tekjur viðkomandi eða
húsnæðisstærð skipti ekki eins
miklu máli. A.m.k. var það ekk-
ert skilyrði að skiptineminn
þyrfti að hafa sérherbergi eða
að við töluðum erlend mál. Eftir
að við sóttum um komu svo
eftirlitsmenn frá AFS á íslandi í
heimsókn og ræddu við okkur,
en það var svo í júlí að okkur var
sagt að við mættum eiga von á
Katrínu með haustinu.
- Hvernig gekk með íslensk-
una í upphafi?
- F*að gekk ákaflega erfiðlega
til að byrja með, segir Katrín
skellihlæjandi. - Ég skildi ekk-
ert til að byrja með en líklefga
hefur það hjálpað mér talsvert
að hafa þýsku sem móðurmál og
málfræðin var því ekki eins erfið
fyrir vikið.
- Við töluðum satt að segja
einhvers konar ensku fyrstu dag-
ana, segir nú Helga. - Við Kat-
rín kunnum svona svipað mikið í
því tungumáli og Stefán nokkru
meira og þannig tókst okkur að
gera okkur skiljanleg. Síðan
þróaðist þetta þannig að við töl-
uðum íslensku og Katrín ensku
og þannig var staðan í nóvember
er Katrín fór til Reykjavíkur til
fundar við hina skiptinemana.
Á þessum samráðsfundi hjá
AFS í Reykjavík komst Katrín
að því að einn hinna skiptinem-
anna var farinn að tala dágóða
íslensku og það varð til þess að
hún strengdi þess heit að gera
átak í íslenskumálunum og síð-
an þá hefur hún talað íslensku
við „fjölskyldu“ sína og skóla-
félaga. Þess má reyndar geta að
„bræður“ hennar tveir hafa
reynst henni ómetanlegir kenn-
arar og í raun voru það þeir sem
fyrst komu henni á sporið.
Ástarkveðjur
til helgu frí
Rúmum mánuði eftir að Katrín
kom til Akureyrar kom að því
að hún þurfti að setjast á skóla-
bekk. I október settist hún í
annan bekk T í Menntaskólan-
um á Akureyri og hún getur ekki
varist hlátri þegar hún minnist
fyrsta dagsins í skólanum.
- Þetta var alveg agalegt. Ég
þekkti auðvitað ekki einn ein-
asta sambekkinga minna og
kunni auk þess ekkert í íslensku.
Ég hafði mig því lítið í frammi
og þar sem hinir krakkarnir
þekktust lítið sem ekki neitt þá
leið talsverður tími þar til þau
komust að því að ég væri ekki
íslensk.
- Hvernig hefur svo gengið í
skólanum?
- Það hefur eiginlega gengið
mjög vel, segir Katrín. - Ég gat
fljótlega farið að fylgjast með í
ensku og stærðfræði þar sem ég
hafði, sem betur fer, verið með
svipaða stærðfræði heima í
Sviss. í líffræðinni gekk mér hins
vegar afleitlega að fylgjast með
en kennslan var í fyrirlestra-
formi og kennarinn skrifaði
mikið á töfluna. Ég skrifaði
þetta allt auðvitað samvisku-
samlega niður en ég skildi samt
sem áður ekkert meira í því sem
ég setti á blaðið. Líffræðikennsl-
unni tengist annars ákaflega
skemmtileg saga og þær Katrín
og Helga veltast um af hlátri
bara við að hugsa um þessa sögu
en hún er í stuttu máli þessi:
Þórir Haraldsson, líffræði-
kennari við MA, sem er sam-
bekkingur Stefáns Vilhjálms-
sonar og góðvinur þeirra hjóna,
vissi að Helga hjálpaði Katrínu
alltaf með þýðingar á tímaglós-
unum. Er leið á veturinn vildi
hann prófa hvað Katrín hefði
lært í íslenskunni og fékk bekk-
inn sér til hjálpar. í líffræðitím-
anum skrifaði Katrín svo eins og
venjulega allt samviskusamlega
niður en þegar þarna var komið
sögu var verið að fjalla um efna-
skiptin. Ekki gerði Katrín nein-
ar athugasemdir við það sem
kennarinn skrifaði en þegar
heim var komið vildi svo til að
Helga þurfti að bregða sér frá og
Stefán hljóp því í skarðið og
hjálpaði Katrínu með þýðing-
arnar. Og hann hafði ekki lengi
lesið er hann rakst á setninguna
„með ástarkveðju til helgu frí“ í
minnispunktunum um efna-
skiptin.
Félagslíflð kom
á óvart
- Hvernig finnst þér íslands-
dvölin hafa verið fram að þessu?
- Hún hefur verið mjög
skemmtileg en jafnframt
óvenjuleg og talsvert frábrugðin
því sem ég átti von á. Hér hengir
fólk t.a.m. þvott út á snúru í
byrjun febrúar í núll gráðu hita
en það myndi ekki nokkrum
manni detta í hug í Sviss. Þá
kom það mér mjög á óvart að
hér virðast allir eiga sínar eigin
íbúðir en í Sviss búa flestir í
leiguíbúðum. Nú og hér eru allir
dús og meira að segja skóla-
meistari þúar mig, en svoleiðis
nokkuð gæti aldrei gerst í skól-
anum mínum heima í Solothurn,
segir Katrín og er greinilega
mjög sátt við talsmáta hinna
nýju landa sinna.
- Stefán og Helga. Hvernig
finnst ykkur þetta hafa gengið
fram að þessu?
- Það er víst óhætt að segja
að þetta hafi gengið mjög vel,
segir Helga og Stefán bætir því
við að þau hafi a.m.k. alls ekki
séð eftir þessu.
- Viðhöfðumáhyggjurafþví
fyrst að þetta yrði erfitt fyrir
strákana en þær áhyggjur hafa
reynst ástæðulausar, segir
Helga.
- Já, það er ekki hægt að
segja annað en að Katrínu hafi
gengið vel að aðlaga sig íslensk-
um aðstæðum. Við höfum líka
lagt okkur fram um að kenna
henni algengustu íslensku sið-
ina, s.s. að vaka lengi fram eftir
og spila á spil, segir Stefán og
hlær.
- Hvernig hafa bekkjarfélag-
arnir tekið þér, Katrín?
- Mjög vel og ég er alveg
undrandi á öllu félagslífinu í
skólanum. Þar er alltaf eitthvað
um að vera en heima í Sviss þá
var skólanum einfaldlega lokað
klukkan sex og félagslíf á vegum
skólans var sama og ekkert.
- Hvað gera unglingar í þinni
heimabyggð sér þá til skemmt-
unar?
- Það er nú heldur lítið en þó
er diskótek einu sinni í mánuði
og svo er einstaka sinnum farið
til Bern, þó að ég hafi sama og
ekkert gert af því.
Jólaundirbúningurinn
ógleymanlegur
Talið berst nú aftur að dvöl
Katrínar hér á íslandi og ég spyr
hana hvort hún hafi orðið vör
við hina heimsfrægu verðbólgu
og hvernig henni hafi líkað við
veðrið.
- Ég veit ekki hvort ég hef
tekið svo mikið eftir verðbólg-
unni, en ég varð strax vör við að
allir á íslandi vinna mikið og allir
virðast hafa það gott. Um veðrið
hef ég bara gott eitt að segja og
það hefur verið gott í vetur. Mér
fannst að vísu dálítið kalt fyrst
eftir að ég kom sl. sumar en vet-
urinn hefur verið ágætur.
- Ert þú farin að hlakka til að
komast heim til Sviss?
- Nei, ekki ennþá a.m.k., en
ég er farin að hlakka til sumars-
ins og þess að fá að sjá miðnæt-
ursólina sem ég hef heyrt’svo
mikið talað um. Ég fer annars
heim í lok júlí og ætli ég fari
nokkuð að hlakka til fyrr en þá,
segir Katrín brosandi.
- Hvað finnst þér svo eftir-
minnilegast frá dvöl þinni hér á
íslandi fram að þessu?
- Ég býst við að það séu jólin
og jólaundirbúningurinn, segir
Katrín. - Það virðist eitthvað
svo ríkt í íslendingum að þeir
vilja vera heima með fjölskyld-
um sínum og allir hjálpast að við
skreytingarnar. Líklega eru öll
jólaljósin í gluggunum eitthvað
það fallegasta sem ég hef séð og
þessi jól verða mér alltaf eftir-
minnileg.
- Fórstu í kirkju um jólin?
- Já, ég fór í kaþólsku kirkj-
una og svo var ég viðstödd
barnamessu í Akureyrarkirkju
og fannst það virkilega skemmti-
legt, segir Katrín.
Um leið og ég kvaddi þessa
viðkunnanlegu stúlku og „fjöl-
skyldu“ hennar hér á Akureyri,
spurði ég þau Stefán og Helgu
hvort þau vildu bæta einhverju
við að lokum.
- Það væri þá helst að við
vildum hvetja fólk til þess að
taka á móti skiptinemum, því að
það er alveg þess virði að prófa
þetta, segja þau einum rómi og
það er greinilegt að þar fylgir
hugur máli.