Dagur - 25.02.1983, Blaðsíða 3

Útgefendur „Spékoppsins“, Ragnar Lár. og Þórður Pálmason.
,, Spékoppur6 6
á markaöiim
„Við stefnum að því að koma
„Spékoppnum“ út um miðjan
marsmanuð", sögðu þeir
Ragnar Lár. og Þórður Pálma-
son, en þeir félagar eru útgef-
endur þeirrar merku bókar sem
nú er á lokastigi í vinnslu. Við
spurðum þá hverskonar bók
„Spékoppurinn“ væri eiginlega
og um hvað væri fjallað í bók-
inni.
„í bókinni er fjallað um helstu
atburði á Akureyri á sl. ári í
bundnu og óbundnu máli og með
teikningum", sagði Ragnar. „Ég
sé um allar teikningar og óbundið
mál, en Rögnvaldur „ráðherra"
Rögnvaldsson um bundið mál af
sinni alkunnu snilld. Það má segja
að í bókinni sé gerð úttekt á
bæjarlífinu í léttum dúr, en ég hef
gengið með þessa hugmynd í
maganum í nokkur ár.‘‘
Bókin verður í svokölluðu A4-
broti á þverveginn. Það vekur
sérstaka athygli að allar auglýs-
ingar í bókinni eru teiknaðar af
Ragnari, og eru þær þannig unnar
og uppsettar í bókinni að þærfalla
vel að öðru efni og verða hluti af
heildinni. Síðufjöldi verður 60-70
og þegar er farið að huga að næstu
bók sem koma mun út að ári
liðnu. „Undirtektir auglýsenda
hafa t.d. verið þannig að það er
tímabært að velta áframhaldinu
fyrir sér og sumir hafa pa'ntað
auglýsingapláss fram í tímann“,
sagði Ragnar.
- Og að lokum?
„Okkur er ekkert heilagt þegar
við veljum og semjum efni í bók-
ina, en þó stefnum við ekki að því
að koma neinum í gröfina“.
Ein myndanna í bókinni sýnir „verka
lýðsforingja“ sem fór úr öskunni . . .
Saumað og sungið
á Grenivík
Leikfélagið Vaka í Grýtubakka-
hreppi frumsýndi sl. laugardag á
Grenivík Saumastofuna eftir
Kjartan Ragnarsson.
Svo afkastamikill hefur Kjart-
an Ragnarsson verið við leikrita-
gerð undanfarin ár að hvert leik-
félag sem vill taka sjálft sig há-
tíðlega hlýtur fyrr eða síðar að
taka til meðferðar verk eftir
hann. Því að leikrit Kjartans eru
ekki einungis orðin mörg heldur
eru þau einnig góð sem sjá má af
þeim vinsældum sem þau hafa
notið.
Saumastofan er gott leikrit.
Kannski best fyrir það hversu
gamni og alvöru er fléttað þar
saman á listilegan hátt. Það set-
ur okkur fyrir sjónir háalvarleg-
ar myndir, jafnvel átakanlegar,
sem í næstu andrá eru þurrkaðar
út með glensi sem þó verður
aldrei innantómt grín.
Sex konur sem vinna á sauma-
stofu, (Guðrún ísaksdóttir,
Guðrún Éyvindsdóttir, Valborg
Gunnarsdóttir, Sigríður Jó-
hannsdóttir, Hólmfríður Frið-
björnsdóttir og Arna Gunnars-
dóttir), taka að segja sögu sína í
tilefni af afmæli einnar þeirra.
Sama gerir klæðskerinn á
staðnum, (Guðni Hermanns-
son). Forstjóranum, (Gunnar
Kristinsson) ogsendlinum (Snæ-
björn Kristjánsson) kynnumst
við líka. Hvert og eitt á sína
sögu. Þær sögur láta áhorfand-
ann ekki ósnortinn. Og það má
vera meira en miðlungi sljór
maður sem ekki hefur um eitt-
hvað að hugsa eftir að hafa séð
þetta leikrit.
Kjartan Ragnarsson kann þá
list að segja hlutina skýrt og
skorinort. Texti Saumastofunn-
ar er ekkert uppskrúfað leik-
sviðsmál heldur venjuleg, kjarn-
góð íslenska, eins og venjulegt
fólk notar í samtölum sín á milli.
Leikstjóri er Arnór Benónýs-
son, ungut maður, nýlega út-
skrifaður úr Leiklistarskóla ís-
lands og er þetta fyrsta verk sem
hann leikstýrir. Hlutverk hans
er ekki létt. Fyrir utan það að
vera að þreyta frumraun sín í
leikstjórn verður hann að fást
við tvö helstu vandamál sem
leikstjórar áhugaleikfélaga
verða oftast að sigrast á. Að
kenna helmingi leikendanna að
stíga sín fyrstu skref á leiksviði
og koma stóru verki fyrir á sviði
sem er á stærð við meðal eldhús-
gólf.
í stuttu máli sagt tekst honum
þetta allt mæta vel. Með þessari
sýningu hefur hann sýnt það og
sannað að hann er leikstjóri sem
hægt er að taka mark á. Svið-
setningin er afrek út af fyrir sig.
Allt gengur furðanlega vel upp
með svo marga leikendur á svo
litlu sviði. Hefur þurft talsverða
hugkvæmni til. Leikmyndin er
k «'
Leikstjórinn þungt hugsi.
einföld og fellur vel að efni leiks-
ins. Athygli vekur hve litasam-
spil leikmyndar og búninga er
gott.
Það viil oft brenna við hjá
áhugaleikhópum eins og þeim
sem hér á í hlut að misjöfn
frammistaða leikara skemmi
heildarmynd verksins. Kannski
er það stærsti sigur Arnórs að
Saumastofan í meðförum Leik-
félagsins Vöku skuli vera jafn
heilleg og raun ber vitni þegar
þetta er haft í huga. Vissulega er
frammistaða leikaranna misjöfn
eins og við er að búast þar sem
sumir eru að stíga á fjalirnar í
fyrsta sinn meðan aðrir hafa
leikið meira eða minna í 10-20
ár. En þessi mismunur dró sýn-
inguna hvergi niður. Reyndar
sýndu nýliðarnir á köflum eftir-
minnilegan leik. Mætti nefna
sem dæmi senu Lillu og Himma
úti fyrir Festi.
Annars er ekki þörf að fjöl-
yrða um frammistöðu einstakra
leikara. Öllum tekst að skila
sinni persónu á sannfærandi
hátt, sumum mjög sannfærandi.
Vissulega hjálpar þar til hversu
þessar persónur eru skýrt mót-
aðar frá höfundarins hendi.
Kannski er eftirminnilegast
við þessa sýningu góður tónlist-
arflutningur. Svo góður texta-
höfundur sem Kjartan Ragnars-
son er þá er það makalaust hvað
hann getur samið góð lög líka.
Lögin í Saumastofunni eru fal-
leg og grípandi og þau fléttast
svo vel inn í leikinn að áhorf-
andinn hefur það á tilfinning-
unni að þau þurfi að vera þarna.
Flutningur saumakvennanna
á lögunum er með mikilli prýði.
(Því er ekki að neita að þeim
sem þekkja til komu karlmenn-
irnir þó meira á óvart). Það gild-
ir einu hvort þær syngja einar sér
eða allar saman, svona söngur
mundi sóma sér á hvaða leik-
sviði sem væri. Þetta er ekki síst
að þakka góðum undirleik Krist-
jáns Guðmundssonar og Hauks
Ingólfssonar, einkum þó frábær
píanóleikur Kristjáns.
Ljósum er víða beitt af hug-
kvæmni þótt ljósabúnaður sé
ófullkominn og lýsingin í heild
sinni kannski ekki nógu góð þess
vegna. Ekki er við leikstjóra og
ljósameistara, Stefán Kristjáns-
son, að sakast um það. Þeir náðu
út úr þessum búnaði öllu sem
hægt er með góðu móti að ætlast
til.
Stemmningin hjá frumsýning-
argestum var eins góð og leikar-
ar geta frekast óskað sér. Áhorf-
endur fylltu húsið og létu óspart
í ljós þakklæti sitt við leikstjóra
og leikendur með kröftugu lófa-
klappi.
Björn Ingólfsson.
VISNAÞATTUR
Jón Bjamason
ti nú þarf að sýna samfarir
sjónvarpi á hverjum

Aðalsteinn Ólafsson orti svo á
skemmtiferð í bíl:
Hagur batnar hjólið snýst.
Hér má ýmsu gleyma.
Flestirlétu vitið víst
verða eftirheima.
Sem sjúklingur á Landspítalan-
um ljóðaði Aðalsteinn á hjúkr-
unarkonurnar:
Skammdegis þó skuggar svartir
skrefin teygi ogýgli sig
óteljandi englar bjartir
eru á sveimi kringum mig.
Ganga hér um glæstar hallir
göfug sprund í kyrrð og ró.
Pessir björtu englar allir
eru afmennskum stofni þó.
Árni Halldórsson orti svo er 3
hjúkrunarkonur stóðu við rúm
hans:
Þetta tel ég þolraun hreina,
þrjár að einum manni bera,
en fengi ég svona eina og eina
eitthvað mætti reyna að gera.
Enn kvað Árni svo á Fjórðungs-
sjúkrahúsi Akureyrar:
Á framtíð ennþá birtan bendir
og betri heilsu þakka má
á meðan blessuð sólin sendir
sína geisla himnum frá.
Rósberg Snædal sendi þættinum
næstu vísurnar tvær, ekki löngu
áður en hann lést:
Oft við barna agg og suð
ergjast mamma og pabbi
og heyrnardaufur gerist guð
gagnvart okkar kvabbi.
Léttara er yfir skáldinu sama
þegar það segir:
Mörgum drottinn miðlaryl.
Má þess vottinn kenna.
Víst ergott að vera til
vegarspotta þenna.
Næstu vísurnar þrjár eru ortar af
Iðunni Ágústsdóttur. Þær gætu
heitið Sporin okkar.
Pó á hausti feli föl
farinsporá vegi,
ætíð kosta eigum völ
enn á næsta degi.
Fenni í sporin frá í gær
fljótt skal önnur marka.
Einhver leið er alltaf fær.
Áfram skulum harka.
Eins í gljúpa moldu má
marka spor á vori.
Enginn sleppur undan þá
að eflast vilja og þori.
Það kemur fyrir að sjónvarpið
sýnir okkur djarfar myndir eins
og sagt er á fínu máli. Magnús
Snæbjarnarson á Syðri-Grund
orti svo er hann hafði horft á
eina slíka:
Menn álpuðust þetta áður fyrr
án þess.að kortleggja vegi.
En nú þarf að sýna samfarir
ísjónvarpi á hverjum degi.
Þegar ítalir fúlsuðu við skreið-
inni okkar í vetur og sendu hana
til íslands aftur, orti stjórnandi
þáttarins svo:
Enn er tæpast nóg um neyð.
Nær má kreppan feta.
Loks vill einhver úldna skreið
íslendinga éta.
Sami karl orti svo út af deilu
þeirra Sigtryggs Símonarsonar
og Guðmundar Svavarssonar
um vegagerð í Eyjafirði og birt-
ist í Degi:
„Hlykkjastíginn “ feginn fár
fetar vestanmegin
meðan bændur austan ár
aka breiða veginn.
25. febrúar 1983 - DAGUR - 3