Dagur - 11.03.1983, Blaðsíða 6

Dagur - 11.03.1983, Blaðsíða 6
„Lék með Pór í öllum flokkum eins og sönnum „ sæmdi“ r> stundum úrhófi og óheyrilega hart var baristu lli / mér til að standa í einhverju þrasi við KA-strákamL »» í langan tíma á eftiru Jóhann stökk upp á aurbretti bílsins ogfékkaðsitjaþar í eftirförinniu „Hvalfjörðurinn var fullurafsíldoghún var eins og veggur í sjónum inn um m m að égyrði að stöðva þetta því hellurnargat ég framleitt sjálfur Norðanlandsu „Pá fékk ég nýja vél sem sá alveg um víbringinn þannig að ég slapp við það púlu „Pað er undirstaðamí lífinu að hreyfa sig, sama á hvaða sviði það eru i „Eg þykí víst nokkuð frekur og kappsMhic ö JL JL L”Ég etLJr. íþróttamaður“ - Amgrímur Kristjánsson í Helgar-Dags víðtalí Sá sem þetta mælir er Arn- grímur Kristjánsson sem í dag rekur fyrirtækið Hellusteypuna sf. - fyrirtæki sem hann hefur sjálfur byggt upp. En áður en við víkjum að því máli lítum við til baka og spyrjum Arngrím um barna- og unglingsárin í Glerár- þorpi. „Aðaláhugamálið var knatt- spyrna og reyndar aðrar íþróttir og það má segja að maður hafi verið í öllum íþróttagreinum á unglingsárunum. Knattspyrnan var þó vinsælust og ég lék með Þór í öllum flokkum eins og sönnum „Þorpara“ sæmdi. Mig minnir að ég hafi verið 16 ára þegar ég spilaði fyrst í meistara- flokki með Þór og ég var í þeim flokki þar til félögin í bænum voru sameinuð og farið að senda lið ÍBA til keppni. Ég spilaði lengi með ÍBA-liðinu og hef reyndar aldrei sagt skilið við íþróttirnar. í dag er það blakið og ég æfi og keppi með sundfé- laginu Óðni.“ Harkan keyrði úr hófí - Var ekki knattspyrnan frá- brugðin því sem hún er í dag? „Jú, og hún er betri í dag. Harkan á þeim árum sem ég var í þessu keyrði stundum úr hófi og óheyrilega hart var barist. Leikir Þórs og KA voru auðvit- að mjög harðir eins og þeir eru reyndar enn þann dag í dag og fyrir leikina við KA æstum við strákarnir okkur upp með því að segja hver við annan setningar eins og: „Strákar, við tökum þá núna.“ eða: „Strákar nú látum við þá ekki taka okkur.“ Það komst ekkert annað að en að sigra þegar andstæðingurinn var KA og þá lögðu allir sig fram eins og einn maður. Stundum var meira barist af kappi en forsjá og margir fengu óblíðar móttökur hjá andstæðingunum. Þá var rígurinn líka mikill bæði utan vallar sem innan en ég reyndi að leiða hann hjá mér eins og hægt var. Mér líkaði ágætlega við KA-strákana og hafði ekki skap í mér til að standa í einhverju þrasi við þá. En ég skal viðurkenna að þegar út í keppni var komið þá gaf ég þeim ekkert. Þá var ég að vinna fyrir mitt félag og ég hef víst allt- af verið álitinn mikill keppnis- maður. Það mun vera rétt og ég sagði alltaf að leikurinn væri ekki búinn fyrr en dómarinn væri búinn að flauta til leiksloka. Sigur hvað sem það kostar Það er svo skrítið að það var allt- af tekið meira á í þessum leikj- um en öðrum og það var alltaf einhver heift til staðar hjá mörg- um piltinum. Ég veit ekki hvers vegna þetta var eða er í dag því enn sýnist mér eima eftir af þessu. Það er greinilegt að það ganga allir til þessara leikja með því hugarfari að gera sitt ýtrasta til að knýja fram sigur hvað sem það kostar.“ - Þú ert þá á þeirri skoðun að það hafi verið meiri harka áður fyrr en nú er? „Já, það held ég fari ekki á milli mála. Ef við höldum áfram að tala um leiki Þórs og KA þá gáfu allir allt sem þeir áttu í þessa leiki þótt það vildi brenna við að það væri ekki gert í leikj- um við Reykjavíkurfélögin svo dæmi sé nefnt. Ég var oft argur vegna þess að menn létu frekar sinn hlut gegn Reykjavíkurlið- unum og ég átti erfitt með að skilja þetta. Ég með mitt keppnisskap spilaði alltaf af full- um krafti og skipti ekki höfuð- máli hvað andstæðingurinn hét. Siglfirðingar voru ákaflega harðir andstæðingar á þessum árum og leikirnir við þá hörku- leikir í þess orðs fyllstu merk- ingu. í einni viðureign okkar við þá fékk ég eitt sinn heljarmikið högg frá einum leikmanni þeirra og skartaði með marglitt glóðar- auga í langan tíma á eftir.“ - Er knattspyrnan í dag betri en hún var þegar þú varst upp á þitt besta? „Já, ég held að það sé ekkert vafamál. Leikurinn er allur lipr- ari og meira lagt upp úr því að spila áferðarfallegri knatt- spyrnu. Þá hefur tækninni einnig fleygt mikið fram.“ - Víkjum að öðru, hvar gekkst þú í skóla? „Mín skólaganga var ekki löng eða merkileg. Ég var í barnaskóla út í Glerárhverfi og það var mín eina skólaganga þar til ég settist á skólabekk í Iðn- skólanum 25 ára gamall. Eftirför á aurbretti í Glerárskólanum var oft mjög gaman og mér kemur í hug Jó- hann Scheving sem var einn af kennurunum þar og er ákaflega minnisstæður. Jóhann var mjög strangur kennari og krafðist þess að þögn væri í bekknum þegar hann væri að kenna. Ef mis- brestur varð á því gat hann orðið mjög illur og lét þá gjarnan hvína í prikinu sínu. Skólinn var á þessum árum til húsa þar sem barnaheimilið er núna, á ásnum rétt neðan við skólann í Glerárhverfi. Og einu sinni gerðist það að Jóhann kennari og einum af nemendun- um lenti saman. Strákur var ekki á sama máli og Jóhann og báðir æstu sig upp með þeim afleiðing- um að strákurinn hljóp á dyr og sást síðan á harðahlaupum niður brekkur. Jóhann sá að hann gat ekki hlaupið strák uppi en það vildi honum til happs að vörubíl bar þar að í sömu svifum. Jó- hann stökk upp á aurbretti bíls- ins og fékk að sitja þar í eftirför- inni. En ekki hafði hann farið langt er honum rann reiðin og lét setja sig af. Jóhann var ákaflega góður kennari og mikill persónuleiki. Hann fór allra sinna ferða á reið- hjóli og lét ekkert stöðva sig. Ef snjóar voru og skaflar á vegi hans tók hann hjólið bara á bakið og bar það fyrir þær hindr- anir sem framundan voru.“ - Þú sagðir áðan að þú hafir byrjað að fara á sjó með pabba þínum 12 ára að aldri. Varð framhald á því? „Nei, ekki mikið, og sem ung- lingur var ég oftast í sendlastörf- um á sumrin. Við vorum í sendlastörfunum þrír bræðurnir og fannst mjög gaman. Þá áttu unglingar yfirleitt ekki reiðhjól og því var dálítið „flott“ að hafa eitt slíkt til umráða. Þetta voru sérstök sendlahjól með grind að framan fyrir vörurnar. Það er gaman að hugsa til baka til þess tíma, þótt kaupið hafi verið lágt sem við bárum úr býtum.“ - Og hvað tók svo við að sendlatímabilinu loknu? „Hvalfjarðarævin- týrið“ „Árið 1947 eða 1948 fór ég á sjóinn og leiðin lá suður í Hval- fjarðarævintýrið svokallaða. Hvalfjörður var bókstaflega fullur af síld, hún var eins og veggur í sjónum inn um allan fjörð. Þarna var slíkur bátafloti að möstrin voru eins og skógur yfir að líta. Þarna var veitt gífurlegt magn af síld og alltaf var landað í Reykjavík. Þar í höfninni lá gamli Tröllafoss, ákaflega stórt skip, sem fleiri vikur tók að fylla þótt stanslaust væri verið að landa í hann. Oftast var löndun- arbið en Tröllafoss sigldi síðan með síldina til Siglufjarðar þar sem hún var brædd. Það var eng- in bræðsla í Reykjavík, þær voru allar Norðanlands á þessum tíma. Þetta var mikið ævintýri sem stóð yfir í tvö ár en þá var búið að veiða alla þessa síld.“ - Og þú varst á sjónum áfram eftir að þessu síldarævintýri lauk? „Já, það má segja það, ég var á vertíð alla vega fram til 1955 þegar ég fór að læra múrverk. Ég vissi raunar ekkert út í hvað ég var að fara þegar ég byrjaði að læra það, hafði aldrei séð múrara að störfum hvað þá meira. En þetta blessaðist allt saman. Ég var með prýðismönn- um, lærði hjá Gunnari Óskars- syni og Óskari, föður hans. Og nú settist ég aftur á skóla- bekk. Iðnskólinn var þá kvöld- skóli og vissulega voru það við- brigði fyrir mig 25 ára gamlan að setjast aftur í skóla. Það var haldið undirbúningsnámskeið fyrir þá sem vildu og ég lagði mig allan fram til að þetta mætti takast, hreinlega lá yfir bókun- um öll kvöld. Þetta gat ég framleitt sjálfur Árið 1968, fjórtán árum eftir að ég stofnaði heimili, fluttum við suður og ætluðum að setjast þar að. Við bjuggum í Kópavogi en einhverra hluta vegna seldi ég ekki húsið okkar hér. Svo gerð- ist það að ég sá framleiðslu á steyptum hellum og að það var verið að flytja þessar hellur á bílum hingað norður í miklum mæli. Þar sem ég var múrari fannst mér endilega að ég yrði að stöðva þetta því hellurnar gæti ég framleitt sjálfur norður á landi. Ég flutti því til Akureyrar aftur og fór fljótlega í hellufram- leiðsluna.“ - Og þá varð Hellusteypan til? „Já, en heldur var þetta nú smátt í upphafi. Ég var með þetta í bílskúrnum heima til að byrja með og var með ansi frum- stæð tæki. Eg hef átt fjórar teg- undir af vélum til framleiðslunn- ar og ein þeirra var t.d. þannig að maður hékk hálfpartinn á henni þegar hún var að hrista efnið saman og þjappa það og maður víbraði allur með. Það var ekki ólíkt að vinna með þessa vél og vinna á loftpressu. Þetta var nú eiginlega tíara tómstundagaman til að byrja með en þegar fram i' sótti og fólk fór að kaupa hellurnar í auknum mæli hætti ég alveg í múrverkinu og sneri mér alfarið að þessu. Þá fékk ég nýja vél sem sá alveg um víbringinn þannig að ég slapp alveg við það púl. Núna á ég vél sem gerir þetta eiginlega allt sjálf. Það þart einungis að moka efninu í hana og svo sér hún um afganginn og raðar meira að segja hellunum upp þegar hún hefur framleitt þær.“ - Snúum okkur aðeins að íþróttunum aftur í lokin. „Já, ég hef alltaf stundað ein- hverjar íþróttir. Eftir að knatt- spyrnunni sleppti tók skalltenn- isinn við, sú íþrótt sem ég held að hafi hvergi verið stunduð hér á landi nema á Akureyri. Skall- tennisinn snýst um það að halda bolta á lofti og keppa tvö lið í einu og senda boltann yfir net. Þessi íþrótt er prýðisgóð æfing við að taka á móti bolta, halda honum á lofti og senda hann vel frá sér en þetta eru aö mínu mati grundvallaratriði í knatt- spyrnu." „Það eru fleiri á vellinum en þú Aggi“ - Það gengur víst ýmislegt á þegar keppt er í þessari íþrótt þótt liðin séu aðskilin með net- inu á miðjum vellinum. „Já, blessaður vertu og ég er víst ekki barnanna bestur með mitt keppnisskap. Ármann Helgason sagði víst við mig einu sinni sem oftar þegar honurn þótti mikið ganga á hjá mér og frekjan keyrði úr hófi fram: „Heyrðu, það eru fleiri á vellin- um en þú Aggi.“ - Ég þyki víst nokkuð frekur og kappsfullur íþróttamaður." - Ogennertþúaöogkeppirí blaki. „Já, ég æfi blak með Sundfé- laginu Óðni og við höfum tekiö þátt í íslandsmóti „öldunga" undanfarin ár og hafnað í 2. sæti. En það stendur nú til bóta, við krækjum okkur líklega í ís- landsmeistaratitilinn næst.“ - Og þú ert ekkert á þeim buxunum að hætta þinni íþrótta- iðjun? „Nei, nei, það er alveg ákveð- ið. Ég hætti ekki í íþróttum fyrr en ég get ekki meira og verð að hætta af þeim sökum. Það er undirstaða í lífinu að hreyfa sig, sama á hvaða sviði það er. Eg segi oft við strákana mína að vinnan sé undirstaðan í lífinu en það er víst að hreyfingin verður að vera með í spilinu.“ 6 - DAGUR -11. mars 1983 11. mars 1983 - DAGUR - 7

x

Dagur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagur
https://timarit.is/publication/256

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.